Kom tegenwoordig bepaald vaak in ziekenhuis, twijfelachtige situatie, als je het mij vraagt. Ik kreeg bijna de neiging om gezellig wat koekjes mee te nemen, in een picknickmandje of iets. Deelde high fives uit met de receptie mensen en WhatsAppte mijn aankomst aan het meisje van de apotheek, zodat ze vast weer wat medicijn kon neerzetten.
Haha. Hahaha. Nee zeg.
Stond met angstige benen voor de draaideur en durfde eigenlijk niet naar binnen.
Verwachtte weer gruwelbezoek, messen, bloed, injecties en doktoren die in mij wilden gaan snijden en had al twee speeches bedacht.
Eentje voor dokter, om hem of haar te overtuigen van absolute noodzaak tot langdurige algehele narcose, en eentje voor op sterfbed.
Verder was ik er heel rustig onder.
En wat bleek. Dokter nummer 1 keek in oor en liet de boel ook zo eens zien aan een coassistent mevrouw. Daarna ging hij een andere doktert halen. Die kwam, keek, en sprak de historische woorden: 'Het lijkt mij niet dat er weer in gesneden hoeft te worden.'
Nah. Ik stond op, pakte de man bij zijn haren, stak mijn tong in zijn mond en kleedde hem uit, zo in de spreekkamer zeg. Puur uit dankbaarheid.
Einde.
Hahahahahahahahahahhahahahahahaaaa.
Hállo. Zo leuk was ie niet heur.
Maar ik was wél heul blijde. En nogal opgelucht. En ik dacht, het was dus potdikke ook niet nodig geweest, om mij de vorige keer met zwaard, bijl en hakmes te bewerken. Maar, niet lang getreurd, glas is halfvol immers
Er werd overlegd met een KNO arts, inzake de voortgang van de behandeling, en conclusie was uiteindelijk; nieuwe antibiotica kuur. Welja, de derde.
Maar, sprak de dokter heel olijk, dit keer een héle zware hoor.
Ja, ik vond de acht pillen per dag van de tweede kuur inderdaad al wel een beetje karig.
Kreeg recept voor pillen en creme en moet komende week voor vierde keer terugkomen.
De apotheek waar ik mijn recept inwisselde voor medicamenten, preparaten en de wondere balsem die mij zou moeten gaan helen, was uitgerust met een heuse robot, waar ik álles over hoorde van het meiske achter de balie. Ja, je steekt gerust nog wat op zo.
Verkwikt kwam ik later weer thuis, googelde direct even op bijwerkingen die ik volgens de ars 'wel zou krijgen' en zocht meteen maar even op hoe dat zit met wijn en medicijn. Ja, ik was nou toch bezig, immer.
Blijkt, het is niét de bedoeling om de tabletten op te lossen in alcoholische versnaperingen. Toch goed dat ze dat even erbij zetten. Maar een kommetje wijn moet kunnen, tijdens de kuur.
Eind goed al goed, zo dacht ik. Maar ben nog steeds doof en pijnlijk. Zie het desalniettemin zonnig in, oorsgewijs. En ga volgende week gewoon lekker weer naar ziekenhuis, voor Deel 9.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten