donderdag 30 januari 2014

Het Scheepvaartmuseum en we waren in De Grote Stad.

Maandag begon ik de week met twee mekkerende zonen.

'Meeehhh mammmaaaa, ik ben niet gooooeeeed. Ik kan niet naar school.' Zoon2.

Ik nam mijn poppedijnekind in mijn armen, zeeg terug in de kussens en was het eigenlijk wel eens met dat idee. Niet het bed uit. Niet de straat op. Pri-ma, zo op de maandagmorgen, als je het mij vraagt. En hij liet een hoest horen waar ik nogal akelig van werd.

Vervolgens moest ik er tóch even uit, om Zoon1 wakker te schudden en alles.

'Meeehhh mammaaaaa, ik ben niet gooooooed. Ik kan niet naar school.' Zoon1.

'Ja zeg', deed ik nog een beetje alsof ik erg didactisch ben en alles. 'Dat kan toch niet zomaar? School! Leren!' Riep ik zo in het luchtledige, want het kind was alweer in slaap.

En toen dacht ik zo bij mijzelf: Wat kan mij het schelen. Kinderen voelen zich niet lekker. Werken hard. Gaan elke dag naar school. Voelen zich moe en alles. Kan ik me wat bij voorstellen.
En ik belde de school met de boodschap dat mijn Zonen beiden heul maladisch waren. (Dat is geen woord. Maar zou het wel moeten zijn.)

Voorts hadden wij een dag vol televisie, tosti's en kleine wandelingetjes met de hond. Ze knapten er danig van op, en anders ik wel.

Evenwel hadden ze dinsdag Studiedag. Dus zat ik weer met ze zeg.
'Potdikke kinders! Wat zullen we aanvangen!' Riep ik ze toe, vanuit de keuken.

Na wat overleg, discussie, gemengde gevoelens en verschil van inzichten, kwamen we uit op een gezamenlijk goed idee: Het Scheepvaartmuseum. Sinds kort ben ik in bezit van Het Iconen Boek, en Zoon1 en ik zijn daar vrij verrukt van, dus de volgende stap was een daadwerkelijk fysiek bezoek aan het museum. Zoon2 vindt alles goed als je het woord 'boot' noemt, en zeker in combinatie met de woorden 'trein en bus' dus we waren eensgezind.

HOP jongens! Jassen aan! Schoenen aan! Deed ik haastig. Ik slingerde wat pakjes drinken en koekjes in mijn tas, dronk rap nog drie koffie met de aanstaande reis in gedachten en daar gingen we.
Station Bloemendaal kan een doorn in het oog zijn, qua vertrektijden, maar we hadden geluk en we konden direct instappen. Mooi begin.

Eenmaal in Amsterdam was ik vooral bezig om de jongens een beetje bij me te houden. De meeensen, de druuuukte. Wij wonen in een dorp he, wij zijn niet veel meer gewend. Maar we kwamen in de goede bus, we stapten op tijd uit, omdat Zoon2 non-stop op de knopjes drukte, en wij kwamen aan.


Ja mooi hoor.
En kwamen binnen.

Nog mooier hoor.


'Naahhh, kinders! Wat mooi he!' Was ik enthousiast.
Maar zij hadden meteen al het restaurant gezien natuurlijk. Ja heeee, eerst eens even kijken en alles he, vond ik. En we kregen van een allervriendelijkst meisje een plattegrond en wij gingen zo eens kijken. Eerst jassen in de kluis, wat vooral Zoon1 prachtig vond, met een nummer en alles. (Geef het kind een nummer en een pas. Klaar.)
En we gingen hoor, naar de dinges met de mooie sterren en de navigatie, wat écht interessant was. En het allermooiste, een zichzelfschrijvendboek. Nee maar echt. Ik was geboéid!!


Daarna was het een kleine wedstrijd waar we het eerst heen zouden gaan. Omdat Zoon1 de meeste rechten heeft qua musea-bezoek, vanwege de oprechte interesse, mocht hij als eerste kiezen. En Zoon2 was toch voornamelijk geïnteresseerd in de knopjes in de lift, dus wij togen naar de schilderijen, die ik prachtig vond, maar waar ik snel vandaan moest vanwege de zonen. (Te Saai. Ik vond het prachtig, dus moet nog een keer gaan...), daarna naar de Haven, erg leuk want interactief, naar de Walvis,

waar de Zonen met name IN de walvis vertoefden en ik alle baby's en penissen bekeek. (Ja hee). Daarna naar de onderwaterwereld waar de kinders een vissenpak aantrokken en ik me ziek lachte zeg. De voorstelling voor 2+ was inderdaad nogal leuk voor Zoon2 en Zoon1 deed net of het vet saai was, op het puntje van zijn stoel.

Maar toen hadden we honger. En namen plaats in het restaurant. (Nadat we op alle liftknopjes hadden gedrukt, natuurlijk). Het werd een Walvis Tosti. En een Bootje Worst. (Ik hou van woordgrappen) en ik nam zalm. Vis he. Boten he. Noem me inlevend.

Verfrischt en verkwikt sleepte ik de jongens mee naar de bibliotheek, waar ik rustig uren had kunnen blijven, ware het niet dat de Zonen gewend zijn dat ze mogen rennen in de bieb. (Niet mogen, maar doen.) En ik wilde natuurlijk wel graag een beetje normaal overkomen, in De Grote Stad. Dus we gingen weg (Moet ook daar weer voor terug).


Zoon1 wilde daarna De Zeereis maken. Een activiteit voor 8+ kinderen, zo leerde ik. Ik moest Zoon2 met geweld tegenhouden, maar met de belofte dat hij koek zou krijgen ging het net. Ik informeerde bij een allervriendelijkst meisje aan de balie of ik het kind alleen kon laten gaan, zonder meteen kinderbescherming op dak te krijgen. En ja hoor, ze zou wel op hem letten. Was heus ok. En Zoon1 ging aldus op zeereis zonder zijn moeder, maar heeft zeebenen he, want kwam lyrisch weer terug na half uurtje, beetje angstig geweest, maar niks wat een stoere jongen niet aankan.

Toen we daarna ook nog naar het VOC schip gingen, hadden de kinders helemaal de dag uit hun leven. Een echt schip.

'AHOYYYY' Riep Zoon2 onverstoord en elke seconde. 'Ik ben de Kapitein!!!' Meldde Zoon1 om de haverklap. En ik liep honderd keer kleine trapjes op, vergaapte me aan de Chirurgenkamer (intrigerend!) en het feit dat er 200 matrozen woonden op zo'n schip. Voelde me Meisje Loos en genoot van de jongens aan het roer.


Als klap op vuurpijl, kwamen we in het ruim. En ontwaarde ik toch iets moois.


Dus u snapt. NIKS dan goede herinneringen nu. De jongens kochten in de winkel nog een heuse piratenboot, en de terugreis ging voorspoedig. Ik zeg. Gáán.




donderdag 23 januari 2014

Hoe ik de dag doorkwam.

Vandaag werd ik wakker. En ja, zo zie er inderdaad uit als ik wakker word. Heus waar. NIKS aan gelogen.





Ik dacht: Goedemorgen wereld! Wat een fijne nieuwe dag!MHAHAHAHAHAHAHA



Vlák daarna, dacht ik:





Oh ja! Leuke dag!






Metéén daarna dacht ik:


Waaahhh WAT HEB IK NOU????


Weeeeeehhhhhhh. Auwauuwauuwaaauuuww.


Wat wás er ook weer? Iets met pijn? Buigen? Vallen?


Oh ja. Dammit.









U ziet het. Een compleet scala aan emoties. Allemaal binnen zeg maar 1 minuut. Snelle denker he, ik. Dat zag u al wel.

En dat, terwijl ik voor het eerst in maanden, een keer op tijd naar bed was gegaan. 23.00 uur. Doe ik bijna nooit. En tot 07.00 geslapen, omdat Zoon2 dat ook deed. Een mirakel op zich.


De rest van de dag verliep best goed. Boodschappen, was, afwasmasjien. Ja echt leven on the edge, wat ik doe.
VriendinT kwam een kopje thee drinken en toen hadden wij het zo over onze dingesen, en schoenen en alles. Ik hecht namelijk echt waarde aan goede gesprekken.

Ik kookte sperziebonen.

En wilde mezelf zowat wat aandoen. Wat is dat voor leven mense!
Dus toen dacht ik net, komaan, ik doe eens iets verrassends. Ik kijk eens wat televee. Dat doe ik namelijk niet zo vaak. (Sinds Greys Anatomy gestopt is.)

En ik keek op Uitzending Gemist, naar 'Sta op tegen kanker'.
DAMMIT.
Dat is toch potdikke allemaal zo vreselijk en zielig. Had ik kunnen weten. Maar las op twitter zoveel over het program. En een meisje wil kunnen meepraten soms he.
Maar nu moet ik dus gruwelijk aan de wijn, om er vannacht niet van te dromen.

Gelukkig kwam Zoon1 nog even beneden, toen ik net treurig in mijn glas zat te kijken. Om mij een kusje te geven.

En normaal, zeg ik dan: 'POTDIKKE Zoon, wat is er nu? Je lag in bed TE SLAPEN?' (Ik doe graag gewoon duidelijk)

En nu zei ik: 'Kom hier, kind van mijn hart. Neeee, neem nog een glaasje water. Moe? Wat een onzin. Kus me! Nou okee, slaap lekker.
Wacht. Eerst nog fotootje. Nee, heus niet voor Facebook.'

woensdag 22 januari 2014

Til me op! En de interactieve sport.

Zojuist was ik op een soort van interactieve manier met sport bezig. Niet echt áctief natuurlijk. (Stel je voor). Maar helemaal passief was het ook niet.

Het kwam zo.

Echtgenoot is nogal aan het sporten he mense. En dat gaat hier niet onopgemerkt voorbij. Tássen vol sportkledij was ik. Bákken vol eitwit-zut gaan er hier doorheen. En ármen dat ie krijgt!

Vanavond zaten wij zo even aan de koffie, toen de Zonen net te bedde waren.

Ik: Ga je fijn sporten, liefje?
Hij: Ja ik ga zo.
Ik: Ow.
Hij: Ik doe dan beenoefeningen weet je.
Ik: Huh.
Hij: Met een dinges van 70 kilo.
Ik: Hm?
Hij: Die til ik zo op mijn rug en dan maak ik kniebuigingen.
Ik: Ugh.
Hij: Is heul goed voor de benen en alles he.
Ik: Is er wijn?
Hij: Zou jij ook eens moeten doen.
Ik: HAHAHAHAHAHA.
Hij: Serieus.
Ik: Maar even. Dan kun je mij ook optillen en dan buigingen doen en alles?
Hij: Ja. In principe wel.
Ik: Oehh leuk zeg. Til me op!
Hij: Klim maar op mijn rug.

Dus ik deed dat he. Heul soepeltjes en alles stond ik op mijn krukje, hopte zo op de rug van Echtgenoot en bekeek alles van een stukske hoger.

En toen ging ie he.

Buig.
Buig.

Ik: haha, grappig zeg.

Buig.
Wankel.

Ik: Iiieeeehhhhh!! RAAAAAHH!

KLABAAAAAAAAAAMMMM.

Vielen we tegen de vlakte. Ik met rug tegen aanrechtblad, heup ontwricht, zere knie, zere rug, en inmiddels stijve arm, zere schouder.

En de man drinkt potdorie al drie weken niks. Daar lag het dus niet aan. Ik had alleen nog maar koffie op ook.

Kan dus, met zerigheid allover, nu niks anders concluderen, dat sport op geen énkele wijze voor mij is weggelegd.
Moet gewoon zitten. Met wijntje. En kijken naar brede schouders van Echtgenoot. En er niét meer op gaan zitten.



maandag 20 januari 2014

Mijn schare kinderen deze middag.

Vandaag had ik heel even vier kinderen. En daarna gewoon weer twee kinderen. Maar niet de mijne.
Ja, dat soort dingen overkomen mij hoor.
Ik kijk nergens meer van op.

Vriendin2 had een belangrijk werkgebeuren, alles heel mysterieus en indrukwekkend en alles, en omdat ze eigenlijk nog in haar verlof zit, waren de kinderen niet onder de pannen.
'Kom maar hier hoor, met die droppekinderen' deed ik zo heel olijk. Want zij heeft Kind3, dat is haar Dochter1, nu, die kan ik wel opvreten. En haar Zoon2, Vriend1 van mijn Zoon2, die ken ik zó goed, huppetekee, die neem ik er wel bij ja.

En nu klinkt dit net zo of ik altijd maar vrindelijk andermans kinderen bij me neem he. Niks van dat al. Ben over het algemeen niet perse fan van kinderen van anderen hoor. Tot tegendeel bewezen is. Kijk. Heb zwak voor meisjes. Omdat ik die niet heb.
En vind al het nageslacht van mijn vriendinnen erg leuk, omdat dat nu eenmaal niet anders kan. Kijk naar hun moeders!!
En eigenlijk nu ik er zo over denk, vind ik de kinders op de school van Zoon1 eigenlijk ook wel leuk.
Okee okee. Hou best van kinderen.
Maar niet elke dag he!
Ben ook nogal blij dat mijn eigensten nu alweer geruime tijd te bedde zijn. Ja hoor.

In elk geval. Rond middaguur had ik vier kinderen in huis. Eén van 3 maanden. 2 kleuterkes. En Zoon1 van 8.
Ik deed zo heel relaxed natuurlijk, alsof ik elke dag niet gewoon de boel voor de tv zet en zelf lekker eieren ga bakken. Nee hoor, ik zette de boel aan tafel, smeerde in de rondte met chocoladepasta, schonk frisse sapjes in, maakte conversatie en alles. Baby1 was het niet perse eens met haar plek in de wipstoel, maar daar kwam Zoon1 als reddende engel aan. Zwaaide met speelgoedjes, aaide over haar hoofdje, hield haar handje vast. Ik overlaadde hem met complimenten terwijl ik de kleuterkes tot stilte maande en Hond1 tot zeven keer aan toe naar zijn mand sleepte.
Midden in het geheel, toen ik nét ontdekte dat ik pindakaas op mijn shirt had, vroeg Zoon1 de vraag:
'Mamma. Waarom neem jij niet nog een kindje? Ik wil een zusje.'

Ik verslikte me een weinig zeg. En moest even op mijn balkonneke gaan staan.
Daarna kwam ik terug en zei:

'DAAROM NIET'

Ik geloof wel dat hij zag welke blik ik in mijn ogen had. Want hij vroeg niet verder. En kuste zo nog eens Baby1.
Ietsje later, met alle buiken vol brood, deed ik twee paar schoentjes, drie jasjes en twee sjaals om. Deed baby in wagen en zag mezelf ineens zo van boven zeg. Achter de kinderwagen. Met een schare kinders om me heen.
Het was niet eens een slecht beeld. Had zelf en alles onder controle. Stak over terwijl ik aan elke hand een kind had, met mijn voeten de wagen bestuurde en onderwijl ook nog door de hondenpoep reed. Heus.

Later die middag had ik een flesje gegeven, een boertje aangehoord, een luiertje verschoond, alles nogal lang gelee voor mij zeg en had ik mijn eigen Zoons op school. En wandelde aldus door Het Dorp met de Zoon2 en Dochter1 van Vriendin2.
Het was uiterst vermakelijk. Elke drie stappen stopte ik om dn Baby te kussen, en ondertussen kletste het kleuterke mij de oren van het hoofd. Toen ik hem per ongeluk twee keer voor het hoofd sloeg met de riem van Hond1, noemde hij mij 'mafkees' wat ik onbedaarlijk grappig vond. Ik ben niet zo pedagogisch he. Wist u al.

Uiteindelijk had ik ook de eigen Zoons weer onder mijn rokken en was ik weer thuis, toen Vriendin2 ook weer thuiskwam.

En was ik in nopjes met mezelf hoor. Weet wel dat ik opgenomen zou moeten worden, als ik elke dag zo'n berg kinderen in huis zou hebben. Wegens gekte, alcoholisme, en waarschijnlijk combinatie van beide.
Maar voor een middagje was het uiterst leuk. Als het over een jaar of drie nog eens voorkomt, he-le-maal goed.
hahahahhaa. Grapje hee












zondag 19 januari 2014

De stinkende bende van vandaag.

Echtgenoot rúikt altijd van alles. Die heeft nul mening over het ganse huishouden bijvoorbeeld, maar kan zich ineens mateloos ergeren aan het doekje op het aanrecht dat hij ineens beticht van 'mufheid'. Ik schud dan altijd maar een beetje met mijn hoofd. Wat moet je anders.

Als er echter iets écht aan het rotten is, dan heeft de man daar heul geen last van.

Zoon1 en ik wel. Wij ruiken altijd niks van waar Echtgenoot last van heeft, of lekker vindt, maar wel heel andere dingen. Het scheetje van Zoon2. Hond1. ('Mmm lekker ruikt Hond1', zegt Zoon2 elke dag. Terwijl wij met een boog om het beest heen lopen.)Zoon1 weet wanneer ik een nieuw parfum heb. Wanneer zijn broertje deodorant in zijn haar heeft gespoten, wat ik aan het koken ben.
Wij worden altijd helemaal niet goed van kots, van poep en van snot. Daar heeft Zoon2 beduidend minder last van. Echtgenoot ziet zulks ook niet als zijn lievelings, maar kan het wel opruimen zonder zelf ook te gaan braken.

Mijn moeder zegt zelf, 'niet zo goed te kunnen ruiken' maar heeft het voor een geur-onbewust iemand, heel raar vaak over luchtjes, viezigheid en smeersel en vuns.

Zuske en ik werden daar vroeger al niet goed van. Nog steeds niet hoor, maar we zijn het soort van gewend. En ons' moederke is verder nogal leuk en lief he, dat helpt nogal.

Mijne moeder zegt dingen als: 'Kijk, de hond vindt de baby lief. Komt omdat 'ie de luier ruikt. Houden hondjes van.'

Waarop het ganse gezin misselijk wordt.

Verder nog:' Ah kijk. Hij is verkouden. Maar het gaat al over. Het is RIJPE SNOT.'

Ook hier worden er dan braakbakjes tevoorschijn gehaald.

En als klap op vuurpijl: ' Ik had vroeger een vriendin, die kroop altijd heel vroeg tussen de zure lappen. ZURE LAPPEN.'

Op dit moment rennen Zuske en ik naar de wc of een anderszins geschikte plek om over je nek te gaan, sluiten Echtgenoot en mijn vader getergd hun ogen, lacht Zoon1 zich een ongeluk en vraagt Zoon2 om ijs. Zoals gewoonlijk op elk moment van de dag.


Vandaag waren wij allemaal heel zondagsch op bezoek bij mijn ouders. De jongens, mijn zuske, Echtgenoot en ik. Wij dronken koffie, aten diverse koekjes en keken naar oude dia's, waarop te zien is hoe mijn Zoon1 ontzéttend op mijn vader lijkt, toen hij jong was. Kortom, alles leuk en gezellig, niks aan het handje, totdat mijn moeder op de een of andere duistere wijze weer een ingang zag om vuilige teksten rond te strooien.

Nou, zo kwam het. 'Weet je nog die keer dat we het over een putlucht hadden en we toen aan jou dachten?' Tegen mijn Zuske.
Verbijsterd keek zij op. En ik lachte nogal hard.
Het bleek een verhaal over dat mijn Zuske (in een vlaag van verstandsverbijstering) op een soort survival vakantie was geweest, toen ze jong en onbezonnen was, en thuis kwam met een tas vol stinkend wasgoed. En mijn vader dacht dat er een probleem met het riool was. Maar het waren gewoon twee weken oude natte sokken. Zij vertelt dat dan zo beeldend, dat het ganse gezelschap direct de hele dag met het beeld en de geur van vieze sokken rondloopt.

Daarna, of het allemaal nog niet erg genoeg was, zich kennelijk onbewust van de groenige gezichten van haar dierbaren, vertelde ze over dat ik vroeger, toen ik nog thuis woonde, eens een rottende lucht in mijn kamer had hangen. Dat ik om 00.30 in de nacht aan het stofzuigen sloeg omdat ik dacht dat dat zou helpen. Dat dat niet zo was. En dat zij uiteindelijk een netje beschimmelde citroenen onder mijn bed vond. Dit alles ook weer heel visueel verteld. Natuurlijk.

Toen we afscheid namen om even de stad in te gaan, diep de frisse lucht inademend en de regen op ons gezicht verwelkomend, waren we allemaal wat stilletjes.
Maar ik kwam weer helemaal bij toen ik in de Hennes was natuurlijk.
Daarna gingen we nog even een klein cadeautje kopen en vond Zoon1 een nepdrol. Die hij moést hebben. Ik keurde dat goed, omdat ik een paars krukje zag dat ik nogal wenste, Echtgenoot een hoesje voor zijn tablet en Zoon2 een roze wekkertje. Zo hadden we allemaal wat.
Eenmaal thuis legde Zoon1 de drol neer. Die van een soort papperige gelei was gemaakt. Ik dacht even écht dat Hond1 zich had laten gaan, maar door het waanzinnige gelach van Zoon1 kwam ik erachter dat het een grapske was. Toen moest ik ruiken aan de drol, van het kind. En na vandaag was dat de druppel. En ik kokhalsde vol overgave in de gootsteen. Tot ergernis van de rest van het gezin. Echtgenoot rook niks raars, zei hij. Dat is toch niet te geloven.

En daarna schonk ik een wijn of wat in. Vindt u het gek zeg.









donderdag 16 januari 2014

Munt, de doos met zonnebrillen en hard lachen.

Het was de dag dat Echtgenoot een doos (!) vol zonnebrillen kocht. (VOOR MAAR VIJFTIEN EURO! TWAAAALF BRILLEN!) Zo meldde hij mij. Met een bepaald verheugd gezicht. Ik was verbijsterd zeg. Maar dat ben ik meestal hoor, als de man tegenwoordig ergens mee komt.

Zo kwam hij een week of twee geleden met het idee om niet meer te drinken dus. Een maand lang. En kocht vervolgens een kaartje voor een fabulous feest op 1 maart. Om de boel meteen weer even te recupereren natuurlijk. mhehe

Voorts kocht hij een sap machine, en honderd kilo groente en fruit, staat daags om half zeven naast de echtelijke sponde om sap te maken en als ik dan iets later, iets minder fit, en met iets meer hoofdpijn, naar beneden kom, staat er een grauwig ogend sapje voor me klaar. Met spinazie en wortel en alles.
'Jumm. Dank je hee.' Doe ik dan heel lieftallig.
En drink mijn toestand op.
Heb vervolgens urenlang geen honger meer, dus als u mij kilo's ziet afvallen. Dat kan kloppen.
Iets met nadeel en voordeel, zeg maar.

Vandaag schafte ik nogal wat kiwi's aan, omdat ik hoop dat daar de smaak iets van zal verbeteren. Minder spinazie, meer kiwi. Dat is een beetje het idee. Zoon2 is in zijn nopjes, want mag steeds helpen met het in de masjien gooien van de diverse gezondheden, maar weigert het wel op te drinken. Dus snijd ik dan maar allerhande appels in stukjes voor mee naar school. Ik ben er maar doende mee tegenwoordig, met de jongens allebei op school. En ga rap door de appels heen.

Ook is Echtgenoot nogal van het sporten. Dat was hij altijd al wel, maar met dan weer meer-, dan weer mindere mate van activiteit. En op diverse manieren. Nu is het fitness, en ik zie de man dan wel gestaag nog breedgeschouderder worden, ik word al moe bij het idee natuurlijk.

Maar het toppunt van alles is, dat hij munt kocht. Munt. Een grote bos met van die groene takken, die bepaalde mensen in hun grote beker vol heet water plachten te doen.
Ik heb daar een mening over. Sterker nog, het schreeeeeuwt Shovellist. Maar alla.

En hij weet dat. Maar trekt zich er niks van aan. Net zoals ik me natuurlijk van hem ook niks aantrek en heel olijk flessen wijn opentrek, die gemoedelijk in de koelkast liggen, naast het vlassige bosje munt.

Ja wij zijn echt heel leuk samen. Er is zeg maar veel sprake van afwisseling en diversificatie. Al is dat hetzelfde.

Ondertussen is Zoon2 verliefd, reeds een week na zijn eerste schooldag.

'Ik heb een meisje gezien. Zij is heel mooi, zij heeft wit haar en een roze vestje'
'Ik heb haar weer gezien. Misschien zie ik haar vanmiddag wéér!'
'Kijk! Daar is ze..... móói is ze he?'

En daar lig ik dan he, in katzwijm en diep ontroerd door het kind.

En Zoon1 zit in zijn Cito toetsen. En doet elke dag verslag van het onderwerp van die dag. En doet daarna zijn type cursus, zijn schaakhuiswerk en geeft mij een grote mond.
Lig er iets minder van in katzwijm, maar toch ga ik elke ochtend stiekem even bij hem liggen, als hij nog slaapt, om hem te kussen en te hopen dat hij iets minder snel zo raar groot wordt.

Terwijl Echtgenoot het sap maakt. En zonnebrillen bestelt.
En Hond1 alle kerstkaarten op eet. Die per ongeluk nog niet opgeruimd waren.

Gisteren vroeg ik aan de Vriendinnen: vinden jullie dat ik veel wijn drink? En ze zeiden: 'Ja. Maar hee, wie niet. Met dit leev'n' En toen lachten wij heel erg hard.








maandag 13 januari 2014

30+, de disco en het hekje.

Het was een weekend naar mijn hart zeg.
Vrijdag dronk ik bier. Tot mijn groot vermaak.
Zaterdag was ik dat ook van plan. En berichtte aldus mijne zuster en de Vriendinnen.
En het Zuske kwam met een uitmuntend plan. Wij zouden niet zomaar bier gaan drinken, neen, wij zouden naar een fuif gaan. Een fuif voor 30+ mensen. In het pand waar Zoon1 elke week schaak les heeft. En dat nu omgetoverd zou worden tot een heuse disco, zonder tafels met schaakspellen, zonder de oude mannen van de Sociëteit die er normaal huizen, en mét glitterbollen aan het plafond. Zonder 18-jarigen, zoals die met name aanwezig zijn in de stad, op de enige plek waar je kunt dansen.
Nu, dan heb je me al he. Geef mij een paar lampen en glitter en disco en goed gezelschap en ik ben gans tevree.

Nu was het zo, dat als je vóór 21.00 binnen was, het kaartje een paar euro goedkoper zou zijn aan te schaffen aan de deur. Nu, wij letten op de kleintjes en kopen liever meer drank dan een duur kaartje, en daarom stonden wij dus raar vroeg aan de rand van een dansvloer. Nadat wij onze jas hadden afgegeven aan een meiske dat duidelijk niet genoeg pleizier in het leven heeft. Best wel zielig, maar ik kon mijn lachen alleen maar inhouden tótdat mijn onbehoorlijke zuster aan het gniffelen sloeg. Meteen knalde ik mijn eigen harde lach door de ruimte, zodat de toon eigenlijk alweer gezet was.

Binnen kwamen wij tegenover een nogal olijke man te staan, die ons een bandje omdeed, als ware wij in een heuse club aangeland, en we stapten de fuif binnen. En zagen een man in een lederen gilet. En nog zo wat mensen met twijfelachtige outfits, alsmede nogal duidelijk over de dertig jaar zijnde.

'Moehahhaha' deden wij zo in onze vuistjes en kochten ons wat wijn.

En ja hoor. De Lederen meneer had een vrouw bij zich, in een nogal te kort glitterjurkje, een vrind met een bril uit 1986 en twee dames die duidelijk hoopten dat ze die avond geschaakt mhihihi zouden worden door een blinde prins op een paard.
Ja dat klinkt allemaal zo niet zo aardig, maar u was er niet bij, dus geloof mij maar gewoon.

Het was een bont gezelschap, dat zo het uur daarna binnen kwam stromen. Toen wij een sigaretske gingen roken, in de daarvoor tot rookruimte omgetoverde hal, zat de stemming er al goed in, bij degenen die binnen kwamen. Wij werden voortdurend diep in de ogen gekeken door mensen die ons een welgemeend 'daag, goedenavond!!' toewensten. Ze dachten dat wij het welkomst comité waren denk ik, of ze doen altijd zo onwijs aardig. Het was een beetje griezelig.
Wij lachten steeds maar iets meer en deden de bar nog maar eens aan.

Op een akelig moment stond ik even alleen, vanwege een sanitaire stop van mijn Zuske en daar kwam een meneertje naar me toe. Een meneertje van zéker 60 jaar. In een gestreken geruit overhemdje met ruitjes met te lange korte mouwen.

'Daaag' deed hij zo tegen mij.
'Daaaag, meneer' was ik netjes opgevoed.
'Wil je misschien dansen?' Kwam hij onverwachts uit de hoek.
'Euh?' Was ik zwaar ontroerd door zulks een jaren '50 opmerking.

Waarna ik, toen ik weer bijkwam, hem vertelde dat ik even op mijn zusje aan het wachten was, dus, neen.
En zo kwam hij te verhalen over dat hij alleen was gekomen, uit een Dorp nogal ver hier vandaan, met de auto, omdat hij in de krant had gelezen dat er een fuifje was dat hem wel leuk leek. Het was werkelijk heel schattig.
Maar hee. Hij was wel echt iets van 70 of zo, dus toen Zuske eenmaal terug kwam met onze alcoholische versnaperingen, wiegden wij zo langzaam maar een beetje van hem vandaan, gewoon voor de zekerheid. Later zag ik hem nogal soort van dansen met een van de dames die een prins zochten, en buiten dat ik een beetje bang was voor het hartfalen van deze meneer, was ik blij voor hem.

Een tijdje later kwam Vriendin2 aanzetten. HOERAAA!!! Riepen wij en we sloegen als een dolle aan het drinken, dansen en bescheurend lachen. Het was werkelijk een feestje. Als je hier in Het Dorp woont, zoals Vriendin2 en ik, en in Haarlem uitgaat, zoals wij allen, dan ontbeer je nogal een dansgelegenheid, dus wij vermaakten ons opperbest met de jaren '80- en '90 muziek en wij gebruikten de ruiuimte, en deden nogal veel met armzwaaien en pasjes en bier-morsen en waren in ons nopjes.

Toen het feest ten einde kwam, op het deugdelijke tijdstip van 01.00 uur, togen wij naar een kroeg verderop om de sfeer er nog even in te houden.

En kwamen tot het besluit dat het waarlijk leuk was geweest, als het niet vol had gestaan met, niet zozeer 30+, maar wel 45+ en 80 jarige meneren. Maar een avontuur was het wel en we hadden onze work-out ook wel weer gehad.

Op de terugweg reden Vriendin2 en ik over het bossige paadje naar ons huis, waar twee hekjes staan, waar het tussendoor manoeuvreren is altijd. Normaal al he, met alleen koffie op zeg maar. En ik draaide me, al fietsend, om naar Vriendin en zei: 'Ik ben altijd nog een keer bang dat ik tegen dat hek klap zeg' en KLABAM, lag ik tussen het ijzer.

Ik hoorde een gebrul wat het lachen van mijn meelevende vriendin was, ik deed iets van 'HAHAHAHAHAHAH aaauwww HAHAHAHAHHA' en liet me vakkundig overeind hijsen.
En nu heb ik een zere enkel. Kon zowat niet uit bed stappen. Liep als een kreupele. En leek potdikke wel 80 jaar. Het gaat nu alweer wat beter, na twee avonden met mijn been omhoog gezeten te hebben, dus het komt wel weer goed. Ben immers nog erg veerkrachtig iemand van maar nét 30+. Dan heb je dat. Daar drink ik op.


maandag 6 januari 2014

Net was het straks, en nu is nu.

Vandaag is mijne Zoon2 écht jarig. Vier jaar is het kind. VIER!
Dat is toch niet te gelooooven mense. Lág ik soms niet nog maar heel kortgelee te baren, terwijl de sneeuw tegen de ramen woei? Wás dat soms niet zo? Kwám mijn moederke soms niet midden in de winternacht naar ons toe gegleden op hare winterschoenen, om vervolgens grote verwarring te zaaien bij de verloskundige-die-dacht-dat-ze-de-kraamzorg-was? En ik wíst niet of mijne verse baby een jongen of meisje ging worden, GISTEREN.

Ja het is mij daar wat.

Gisteren hadden we Feest. Taarten, wijn, chips, hapjes, hatsekidee. Om 06.00 des morgens stond Zoon2 reeds naast mijn bed: 'Ik ben toch jarig, vandaag?' Met zijn zoete gezichtje. En ik lag er pas net in he, wegens omdat ik nogal een gezellig leven leid, maar ik trok hem direct naar me toe voor iets van vijftig kusjes en was verrukt van hem, gewoonweg. Hij kreeg cadeaus en was toch zo blij met de vlaggetjes in huis en kletste zo wat over al het bezoek dat hij die middag verwachtte.
Het is ook wat he, vier jaar worden. Dat is toch wel echt de eerste keer dat een kindeke écht weet dat het jarig is. En daar voorpret van heeft en alles.
En dat hij vandaag dan gewoon maar wéér jarig was, ja dat vond hij allicht vanzelfsprekend. En trakteerde bij zijn peuterspeelzaal en kreeg een feesthoed op natuurlijk.

Maar vanmiddag was eigenlijk alles wel normaal. Wij fietsten even naar Het Dorp. En wij wandelden met Hond1. Zoon2 op zijn nieuwe roze fiets, die niet van hem te scheiden is. De ganse dag zeul ik het ding trappen op- en af en kamers in- en uit en nu staat hij ook naast zijn bedje.
Hond1 vreest voortdurend voor zijn leven, want het kind houdt de pas er nogal in, op de fiets. En bekommert zich weinig om honden, toevallige voorbijgangers of anderszins passant-achtigen.
En wij hadden een boeiend gesprek:

Zoon2:'Gaan we straks Zoon1 van school halen?'
Ik: 'Ja kind, straks, nu gaan we eerst met Hond1 lopen.'
Zoon2:'Ik ben overal heel goed in, in alles en zo wat.'
Ik: 'Ja dat klopt, daar bof jij maar mee he.'
Zoon2: 'Bijvoorbeeld als ik nu een mevrouw ben met een lekke band, dan maak ik die gewoon, zo makkelijk en zo wat.'
Ik: 'Wat ben je toch een praktisch type.'
Zoon2:'Wat gaan we nu doen?'
Ik:' Nu gaan we Zoon1 van school halen he.'
Zoon2:'Maar net zei jij STRAKS gaan we dat doen.'
Ik: 'Ja, net was het straks, maar nu is het nu.'
Zoon2: 'Straks is straks en nu is nu.'
Ik:' Zo kun je het ook bekijken ja mijn engeltje.'
Zoon2: 'Snap ik heus allemaal. Morgen gingen wij ook nu straks Zoon1 halen.'
Ik: 'Ja mijn snoetje, je hebt gelijk zeg.'
Zoon2: 'Weet ik toch.'

En dan kan ik hem wel opvreten he, met grote happen.

Morgen breng ik hem naar school. In nieuwe kleren en met zijn nieuwe spulletjes in zijn tas. En ik zal een hobby moeten zoeken. Of gewoon een baan natuurlijk.

En ik ben van plan om gordijnen of een tafelkleed te gaan naaien.

Het is het moment waarvan ik dacht dat ik er al jaren naar uitkeek. Ik heb twee zoons, die allebei op school zitten. Maar ik word een beetje paniekerig. Want ik kan namelijk helemaal geen tafelkleed naaien denk ik.



vrijdag 3 januari 2014

Talloze huishoudelijke emoties en dweilen.

Nou, ze vragen het niet meer hoor, hier bij de supermarkt: 'Hebben jullie een feestje vanavond?'
De eerste aantal keren daarop ontkennend antwoorden, maakt namelijk dat de vraag wat onoprecht overkomt, ook al denken ze er waarschijnlijk wat van.
En nu héb ik potdikke wél een paar feestjes gehad en in vooruitschiet, vraagt niemand er naar. Tsk. Loop ik daar met karren vol wijn. En iedereen die denkt dat ik die gewoon maar zomaar in mijzelf giet!

En alsof dat nog niet genoeg is, komt Echtgenoot met het bericht dat hij een maand niet gaat drinken. Niet in één of ander eigenaardig protest, maar geen alcohol, bedoelt de man. Ja, ik vind het ook nogal raar. Ik bedoel maar, waarom zóu je? Is zeker weer een of andere nieuwerwetsige hippigheid, waar ik nog niet van gehoord heb. Anders was ik er zelf wel mee gekomen. HAHAHAHA

Verder had ik gisteren een heel raar moment. Ik was namelijk even in Het Dorp, voor wat noodzakelijke inkopen aangaande anti-rimpelcreme, toen ik ook heel even de Blokker in ging, om een nieuw haakje te kopen omdat ik namelijk GEK werd van alle rondzwervende pannenlappen, omdat ons haakje ter ziele was gegaan. Ja echt, de nagels aan mijn doodskist, zulke dingen.
En toen zag ik daar een potje, met de wondere tekst: Doktor Power. Het is geel met roze en er zit een sponsje in, met een soort wittige toestand, die zeep moet voorstellen. Ik hoorde direct: 'Amaaaazing, Mike! This is amaaazing!' En dacht aan alle fijne uren die ik in jeugd voor Tell Sell had doorgebracht. Ik moest het hebben zeg. Dus met pot Doktor Power in knuisjes, liep ik zo verder rond, waar mijn blik op een dweil viel. Zo eentje op een stok. Uitschuifbaar en alles.
Ik weet waarlijk niet wat er in me aan het varen was, maar ik moest ook die dweil hebben zeg. Hups, fluks ging ik richting kassa met een diversiteit aan huishoudelijkheden onder de arm dus. Rare toestand.
Vandaag dronk ik zestien koffie en nam het wondere potje ter hand. En keek zo eens om me heen wat ik nu eens deerlijk zou gaan schoonmaken met mijn Doktorspul. Het werd het gasfornuis en de oven. Ik schrobde dat het een lieve lust was, en het werkte inderdaad nogal goed. 'Naaahhhh kijk nu eens!' Deed ik heel olijk tegen Echtgenoot, die heel nuchter aan tafel zat. (Ik was natuurlijk ook nuchter, om 11.00 des morgens. Maar ik wrijf het er graag een beetje in.) Niet dat Echtgenoot heel erg geïnteresseerd was in mijn Doktorzeep, maar ik zei het daarom nog een keer of dertien, en toen keek hij zo een beetje angstig naar mij om en complimenteerde mij met de gootsteen om zijn blinkende voorkomen. Terwijl ik daar net nota bene een smerige vaas met bloemen in had omgekeerd.
De man kan beter weer gaan drinken, als je het mij vraagt, maar goed.

Evenwel, keek ik een kwartiertje later zo eens van een afstand naar mijn beeldige fornuis en spiegelde mezelf in de glanzende afzuigkap en schudde mijn hoofd over zoveel vlijt mijnerzijds en de hulp van de Doktor.

Daarna stuurde ik Echtgenoot en Zonen de deur uit en was van plan een emmertje met water te vullen, om de dweil eens even in gebruik te gaan nemen. Allereerst ging ik als een wilde met de stofzuiger aan de gang, waarbij ik halverwege de huiskamer ontdekte dat er gans niks in de zuiger verdween. Opende het ding, kreeg een wolk stof en hondenharen in mijn gezicht en vloekte nogal hard. Verwijderde een of ander filter wat er om onduidelijke redenen in zit, want daarna zoog hij veel beter en dacht er maar verder niet over na. En daarna was het tijd voor mijn nieuwe dweil, jawel. Och, het avontuur in mijn leven, mensen!
Snapte vervolgens niks van het systeem en al helemaal niet van het ergonomische van het geheel, wat er in grote letters op stond, zodat ik volledig krom en druipend door het huis toog.

Maar hee. Proper hier hoor hee!

Zondag zit het huus hier weer vol, omdat Zoon2 dan vier jaar wordt, en ik zal ze keurig kunnen ontvangen ja. De wijn die ik daarvoor ga aanschaffen, zal aan de neus van Echtgenoot voorbij gaan, maar dat betekent des te meer voor mij, denk ik dan maar.

Wat ik er allemaal van vind dat het kind dan dinsdag ook echt voor aaaaltijd en officieeeeeel naar school zal gaan, daar kan ik nog niet aan denken. En dat ik natuurlijk ook nog even allemaal traktaties moet maken, voor de zoveelste keer. Eerst maar even een glaasje. Het waren wel weer genoeg emoties voor vandaag, dunkt me.