zaterdag 26 maart 2016

Ieder nadeel heeft voordeel. En de opgeschroefde piemel.

Vandaag was ik nogal in mijn nopjes met Zoon2 zeg. Het kind had vanmorgen voetbal, en ook al was het zaterdagochtend en had ik met het Zuske een paar kommetjes wijn gedronken gisteren, en later ook nog met de AanstaandeAanstaande, ik was fris en vrolijk en aangekleed en alles. Want het enthousiasme waarmee Zoon2 zin heeft in voetbal, is aanstekelijk. Ik trok nog net geen scheenbeschermers aan, maar het scheelde weinig.
Na afloop van de wedstrijd in zijn mini-team appte ik de Echtgenoot, dat onze zoon waarschijnlijk binnenkort gescout gaat worden, want zelden heeft iemand een 6-jarige zo goed zien spelen. Hij won met 12-10, waarvan hij 12 doelpunten had gemaakt. Hij was aanvallert, hij was keepert en hij verdedigde of het een lieve lust was. Ik vroeg me natuurlijk meteen wel af, hoe ik het zou doen als voetbalvrouwmoeder.
Heb denkelijk wel paar nieuwe jurkjes en schoenen nodig.

Zoon1 zat gisteren nog in Het Johan Cruijff Stadion De Arena, voor een wedstrijd samen met zijn allernieuwste aanstaandeaanstaande soort van broer en met zijn aanstaandeaanstaande Oom2 en Neef2. Gehuld in oranje shirts en petten en sjaals gingen ze op weg, om mij, het moederhart, achter te laten met gedachtes aan enge pakketjes en bommen, in een Arena vol met mensen tegen Frankrijk. Maar alla, daar was Zuske en daar was de wijn, dus ik keek niet op nu.nl en wij bespraken gewoon maar leuke dingen. Tegen middernacht kwam de boel veilig en wel thuis en gingen te bedde. Zoon2 sliep bij opa en oma, waarvan ik weet dat er niks anders dan veiligheid, limonade en Hond2 is, dus een zorg minder.

Na de indrukwekkende wedstrijd vanmorgen, moest Zoon2 zwemmen. En dat was wel een momentje ja. De allerlaatste zwemles. Ever. Over twee weken gaat hij afzwemmen voor zijn B-diploma en vandaag was de laatste les. De laatste keer dat ik de berg op moest fietsen, de laatste keer dat ik gutsend van het charmante zweet stond te zwaaien naar mijn kind die het hoofd boven water probeerde te houden. De laatste keer afdrogen tussen 20 andere natte kindjes, voetjes in klamme sokjes proppend en de laatste keer een zwembroek uitwringen tussen 20 andere vaders en moeders, boven hetzelfde putje in de vloer. Na Zoon1 was ik al blij dat het even voorbij was. Nu is het echt voorbij. Mijn kinderen verzuipen niet meer. Dat betekent dat ik niet meer in bikini hoef in helse zwembaden, maar aan de bar kan blijven zitten. En het betekent dat ik op het strand of aan het duinmeertje, gewoon een boekje kan lezen, zonder dat mijn vlees en bloed aan het verdrinken blijken te zijn. Geeft toch een andere dimensie aan een zomerse dag.

Het is toch een mijlpaal. Weer wat overleefd, weer wat bereikt. Ook alweer anders dan ik ooit bedacht had.

Verder wist Zoon2 vanmiddag mijn aandacht ook alweer af te leiden, door opeens te vragen wie eigenlijk de opa en oma van Zoon1 waren toen hij klein was? Ik zag Zoon1 vanuit mijn ooghoeken zich klaar maken voor een fiks relaas over het hoe en wat, maar ik kon hem met een deugdelijke dodelijke blik tot zwijgen stemmen. Ik legde zo wat uit over ouders, opa's en oma's en zulks, waarop het kind zich geroepen voelde om mij en zijn broer in een innige omhelsing te sluiten. Nu ben ik natuurlijk ook maar gewoon zomaar iemand, maar ik was tot tranen toe geroerd zeg. Beide jongens aan mijn borst en in mijn armen, en ze waren elkaar ook niet eens aan het afmaken. Het was een mooie minuut, daar in mijn keuken. Waarop ik mijn moederhart voelde overlopen en ik dingen zei, in de trant van Jullie Zijn Het Beste Dat Ik Heb en Oh Wat Ben Ik Toch Een Gelukkige Mamma Met Zulke Zonen.
Zoon1 keek mij soort van vriendelijk aan, dat wel, en Zoon2 vroeg zich terstond af of ik ook zoveel van hem zou houden als hij bijvoorbeeld een heel ander kindje was geweest?
Voor ik antwoord kon geven, begon Zoon1 een verhaal over eitjes en zaadjes. Ik was zeer geintrigeerd, dus ik liet 't maar even. Echter, was het verhaal kort, omdat Zoon2 aangaf dat allemaal ALLANG te begrijpen. Want:
'Jij en pappa hebben mij gemaakt toch mamma?' Vroeg hij belangstellend.

'Jazeker liefje' zo bevestigde ik zijn vraag.

'Maar wie heeft dan precies wat gemaakt?' Wilde hij graag analytisch te werk gaan.

'Nou, wij allebei van alles een beetje he, zoiets' Deed ik gewoon zoals dat betaamt.

'HAHAHAHAHA nou ik denk dat mamma niet jouw hersens heeft gemaakt hoor' bulderde de afvallige Zoon1 er tussendoor.

Ja, nou, toen kon ik niet anders he.

'Weet je lieve Zoon2, ik ben een moeder he, en dan weet ik dus zeg maar alles. En ik weet heel zeker, dat ik jouw mooie gezichtje heb gemaakt, en jouw lekkere billen, jouw mooie ogen, jouw leuke haar, jouw grappigheid, jouw slimheid, jouw voetbalbenen en dat jij zo lief bent.'

Hierop had Zoon1 even niks te zeggen. Zoon2 keek mij even sprakeloos aan. En zei daarna:

'Pappa heeft dan zeker mijn piemel gemaakt? Erop geschroefd of zo?'

Daarna moest ik zo hard lachen, dat ik bijkans gereanimeerd moest worden.

En zo was het toch nog 1-0 voor mij. Zo voelde het tenminste. En zo heeft ieder nadeel zijn voordeel.



maandag 21 maart 2016

Het is Groots, volwassen en er was bier.

De dag die je wist dat zou komen. Er moet volwassen geworden worden. Kennelijk.
Ik denk niet dat iemand daar ooit op zit te wachten, en ik al helemaal niet, maar het is onvermijdelijk.
Over anderhalve maand word ik 37 begin dertig, en dat vierde ik reeds, door een bijzonder a-typische activiteit. Ik ging tuinieren.

Vriendin1 weet nogal veel van mijn natuurlijke afkeer van tuinieren en toen ik wat op Facebook zette over deze aangelegenheid, waarop zij zeer gepast reageerde met: 'MET JE HANDEN IN DE AARDE?' moest ik dan ook onbedaarlijk lachen in mijn eentje. Ook heel volwassen ja.

Ik woon nu ruim een half jaar in mijn eigen huiske, en afgelopen zomer was ik helegaar niet bezig met mijn terraske. Ik was al blij dat mijn eigen tuinbankje er stond, dat ik een tuintafel van mijn lieve buren kreeg, waarop ik veel wijn serveerde aan mijn Vriendinnen en er stonden zo wat bakken met her en der wat uitgebloeid groensel, die mijn voorgangster had achtergelaten. Deze herfst en winter deed ik al helemaal niet aan iets van verzorging aan de buitenkant van het huis, en mijn tuin-achtige veranderde voortdurend van Tokkie-tuin vol met vuilniszakken, tassen met lege flessen en een omgewaaide parasol, tot een soort van opgeruimd geheel, met nog steeds een omgewaaide parasol.

Tot ik vorige week stond te kletsen met mijn buurman, en zo eens bekeek hoe hij allerhande schattige bloemetjes aan het planten was op hun alleraardigste leuke terraske. Ik beclompimenteerde de man met zijn vlijt, en kreeg een inval. Ik wilde ook een leuk tuintje!
De daad bij het woord voegend, rende ik direct naar buiten naar mijn favo bloemenwinkeltje en kocht mij een heuze tree met viooltjes, alsmede een rieten bakje met daarin ook voornoemde blommekes. Het blijft hier Het Naburige Dorp he, ik pas me aan. Een rieten bakje it is.
Dit alles zeulde ik naar mijn huiske, en rende wederom naar beneden om een zak potgrond te kopen. En vond daarnaast een bakje met ook alweer viooltjes, in een lila bakje, voor ongeveer 1/4 van de prijs van het rieten mandje. (De woorden 'ik' en 'potgrond' in één zin.....OMG).

En daar ging ik zeg. Ik leende een schepje en harkje, en ging als een malle aan de slag. Hophop, sjouwen met bakken, aarde gietend, bloemetjes plantend. Ik vroeg de buurman nog even voor de zekerheid iets over de manier waarop ik de bloemen moest planten en hij rolde helemaal niet onopvallend met zijn ogen. Volgens mij hoorde ik daarna het ganse gezin hard lachen, maar dat kan ik me verbeeld hebben natuurlijk.

En nu heb ik mij daar een tuintje! Ik deed dingen met aarde en met een hark, ik was ook doende met onkruid en ik zette een roos vast met een stokje en zo, heel professioneel. De buurman is trots op mij, de AanstaandeAanstaande is trots op mij en Zoon1 keek met een half oog van zijn telefoon op. Wat een half oog meer is dan normaal. Oh wat voelde ik mij volwassen zeg. Ik lijk bijna mijn moeder. Wat eens tijd zou worden he, aangezien ik toch ook al tien jaar een moeder ben.

En het bijzondere was, dat mijn Zuske ook al volwassen werd zeg. Nu is zij altijd al iets meer de fatsoenlijke en verstandige kant van ons twee, maar ook zij had een Grote Mensen Moment gaande.
Ze kocht een fiets. Een verstandige fiets. Een degelijke. In een niet-kleur en met versnellingen en zo. In onze familie-app-groep werd de foto getoond, met de woorden: 'Mijn jeugd is voorbij'. Waarom ik ook alweer hard moest lachen he. En heus waar, ze vertrouwde me toe, dat ze toen ze van de stad naar mijn Dorp fietste, was ze eigenlijk wel blijer geweest van gewoon een opoe-fiets waar wij bij zweren al ons leven lang die ik ook befiets dan van het deugdelijke rijwiel waar ze nu op rijdt. Maar alla, soms zijn dingen gewoon verstandiger. En Volwassen. Vooral ook omdat het arme kind steeds maar naar mijn Dorp moet fietsen. Iets met een koelkast vol wijn en zo.

Maar, er was gelukkig ook nogal veel van mijn normale waanzin gaande hoor. Ik kocht mij een paar geile rode pumps, die natuurlijk voor geen meter zitten, maar echt fabulous staan, ik heb de meneer van mijn favoriete winkel dusdanig gestalked, dat hij speciaal voor mij open ging, terwijl ze eigenlijk gesloten waren, en kocht mij een aantal prachtig lelijke vazen, een jaren '50 kastje en nog zowat dingen die mensen meestal heel stom vinden. Gelukkiger krijg je me niet he.

Oh. Behalve dan zaterdagavond, toen er Feest was. Mijn verse schone vader werd 75 jaar en dat was nogal leuk. Er was een biertap, er waren heel veel leuke mensen, er was mijn nieuwe nichtje en mijn verse schone moeder die nog harder kan lachen dan ik. In mijn nopjes was ik hoor. En gisteren was er feest in mijn favo kroeg. Van 't ene feest in 't andere. Kan ik best hebben.
Dat volwassenigheid stelden Zuske en ik gisteren heel even uit. Morgen weer een dag he.
Oh maar Zoon1 had weer een rapport om van te huilen zo mooi, zag ik vandaag. En Zoon2 had 9x gescoord met voetbal zo vernam ik van hem. Hoe Groots wil je het hebben denk ik dan.

dinsdag 15 maart 2016

Ik was een nomade en een vlooienbaal

'Jij hebt echt gevoel voor humor mamma' kreeg ik te horen van Zoon2.
'En ik trouwens ook' voegde het kind toe.

Dit vond plaats in de auto, toen we terugreden van het zwemmen, afgelopen week. Mijn schaapje mag afzwemmem voor zijn B diploma, wat een nogal heugelijke mijlpaal is. Natuurlijk omdat hij dan kan zwemmen, maar ook dat ik binnen afzienbare tijd nooit, nooit, nooit meer naar zwemles hoef met een Zoon. Een afgesloten periode. Knapt een moeder van op ja.

Waarom het kind mij zo grappig vond, weet ik eigenlijk niet perse. Behalve dat ik dat ritje in de auto nogal moest lachen om Zoon1, die heel vermakelijk verhaalde over het leev'n in een zelfbedacht boer'n accent. Ik hou ervan. De Echtgenoot die achter het stuur zat, moest ook wel grinniken, maar ik bulderde mijn lach zoals ik dat doe, dus dat viel Zoon2 denk ik op.

Ik zit nogal eens in de auto de laatste tijd. Vooral voor iemand die niet kan autorijden en het grootste deel van haar leven het zonder auto heeft gedaan, of zonder chauffeur in elk geval. Hoef in elk geval nooit de BOB te zijn, haha. Hahaha.
Ik leef het leven van een nomade zeg, de afgelopen periode. Dit komt door de Aanstaande Aanstaande, de Verkering. De man woont op vele plekken, en ik ook nog hier in Het Naburige Dorp, en we gingen ook nog eens naar Berlijn. Ik reis me suf en leef steeds uit koffers en tassen. Wat ook wel weer heel helend is voor het mode-hart. Als je maar 4 jurkjes kunt inpakken, is het niet lang nadenken in de ochtend.
Berlijn is trouwens nogal aan te raden he. Nogal groot en leuk is het daar. En ze doen aan cocktail-happy-hour. We bezochten een mooi museum, we liepen ongeveer 340 kilometer, lieten ons vakkundig oplichten door een taxi chauffeur en waren onder de indruk van De Muur en het verhaal er om heen. Voor we daarheen gingen, waren we op Texel en daarvoor waren we in het oost'n van t land. Hond1 mocht logeren bij de schone ouders en heeft een week lang op hazen gejaagd, wij gingen namelijk reizen dus. Toen al het gereis voorbij was, kreeg ik Hond1 terug en nam hem mee in de trein terug. Ik zag in zijn oogjes dat hij liever op de Boerderij was gebleven. En ik geef 'm geen ongelijk. Ik zou er ook wel willen wonen zeg. Al zou ik dan niet op hazen jagen, maar gewoon wijntjes drinken in de hooiberg. Al met al was ik nogal doende zeg.

En had ik luizen. Ja hoor, ik was een Berliner Vlooienbaal. Serieus. Ik krabte zo wat op mijn hoofd, en ook omdat ik natuurlijk altijd heel veel nadenk en alles he, maar ook omdat ik nogal jeuk had. En De Zonen waren net van de luizen af, eindelijk, dus ik dacht niet meteen daaraan. Tot ik een beest zag lopen. AAAAARGHHH brulde ik. Appte de Echtgenoot met het onfortuinlijke nieuws, appte de Verkering die mij heus nog steeds lief vond, zo verzekerde hij mij. (Ik zag heus wel dat hij mij eigenlijk naar de logeerkamer wilde verbannen, maar ik deed net of ik dat niet doorhad) en rende naar de apotheek.
Gadverdamme zeg. Dus het is hier een komen en gaan van luizenkammen, shampoo en lotion geweest, maar ik geloof nu werkelijk dat we vlo-vrij zijn. Potdikke, wat je toch allemaal moet ontberen door het nageslacht he.

Voorts zijn er natuurlijk de vermaledijde paasdozen die weer gemaakt dienen te worden, zijn er juffen en meesters jarig en fiets ik me ongans naar voetbaltrainingen omdat beide Zonen nu voetballerts zijn.

Ook huilde ik nog zo een beetje mijn ogen uit hoofd. Soms zijn dingen opeens een beetje veel he. Telefoontje van advocaat, dat scheiding nu binnen een week of 2-3 officieel rond zal zijn. Ongeveer op het moment van onze trouwdag notabene. Dat Zoon2 toch niet helemaal snapt dat ik niet mee ga op vakantie met pappa. Dat het kind ook nog zegt dat hij graag veel wil eten, omdat hij dan groot wordt, zodat hij met mij kan trouwen. En denkt dat dat niet kan, omdat ik al met pappa getrouwd ben. Dat ik het niet aankon om het weer uit te leggen. Dat ik nu een half jaar in mijn eigen huiske woon, en dat ik me hier heerlijk voel, maar dat het soms gewoon best wel zwaar is allemaal alleen. Dat ik alleen zijn heerlijk vindt zo nu en dan, maar precies als ik het niet wil, dan ben ik het. En dat het soms zo duidelijk is, dat wat was, niet meer is en nooit meer zal zijn. En op andere momenten geniet ik van mijn vrijheid, die ik nu veel meer heb dan in alle tien jaar hiervoor. En voel me daar dan schuldig over.Heb steun aan de Verkering, aan de lieve buurvrouwen hier die in zelfde schuitje zitten (Woon in soort Divorce enclave) en natuurlijk De Vriendinnen en zoveel lieve mensen en bovenal De Zonen. En het gaat goehoed, zooooveel beter dan jaar geleden. Toen was gevoel voor humor ook ver te zoeken. Misschien sloeg Zoon2 wel spijker op kop in de auto.
Beter dan luizen op kop, in elk geval. Haha. Hahahaha.

Tevens blijk ik tegenwoordig in staat tot het in leven houden van groensel. Heb al meer dan een week een Basilicum plantje staan en hij doet het nog. Hoezee! Daar neem ik een kommetje wijn op.