Na afloop van de wedstrijd in zijn mini-team appte ik de Echtgenoot, dat onze zoon waarschijnlijk binnenkort gescout gaat worden, want zelden heeft iemand een 6-jarige zo goed zien spelen. Hij won met 12-10, waarvan hij 12 doelpunten had gemaakt. Hij was aanvallert, hij was keepert en hij verdedigde of het een lieve lust was. Ik vroeg me natuurlijk meteen wel af, hoe ik het zou doen als voetbal
Heb denkelijk wel paar nieuwe jurkjes en schoenen nodig.
Zoon1 zat gisteren nog in
Na de indrukwekkende wedstrijd vanmorgen, moest Zoon2 zwemmen. En dat was wel een momentje ja. De allerlaatste zwemles. Ever. Over twee weken gaat hij afzwemmen voor zijn B-diploma en vandaag was de laatste les. De laatste keer dat ik de berg op moest fietsen, de laatste keer dat ik gutsend van het charmante zweet stond te zwaaien naar mijn kind die het hoofd boven water probeerde te houden. De laatste keer afdrogen tussen 20 andere natte kindjes, voetjes in klamme sokjes proppend en de laatste keer een zwembroek uitwringen tussen 20 andere vaders en moeders, boven hetzelfde putje in de vloer. Na Zoon1 was ik al blij dat het even voorbij was. Nu is het echt voorbij. Mijn kinderen verzuipen niet meer. Dat betekent dat ik niet meer in bikini hoef in helse zwembaden, maar aan de bar kan blijven zitten. En het betekent dat ik op het strand of aan het duinmeertje, gewoon een boekje kan lezen, zonder dat mijn vlees en bloed aan het verdrinken blijken te zijn. Geeft toch een andere dimensie aan een zomerse dag.
Het is toch een mijlpaal. Weer wat overleefd, weer wat bereikt. Ook alweer anders dan ik ooit bedacht had.
Verder wist Zoon2 vanmiddag mijn aandacht ook alweer af te leiden, door opeens te vragen wie eigenlijk de opa en oma van Zoon1 waren toen hij klein was? Ik zag Zoon1 vanuit mijn ooghoeken zich klaar maken voor een fiks relaas over het hoe en wat, maar ik kon hem met een deugdelijke dodelijke blik tot zwijgen stemmen. Ik legde zo wat uit over ouders, opa's en oma's en zulks, waarop het kind zich geroepen voelde om mij en zijn broer in een innige omhelsing te sluiten. Nu ben ik natuurlijk ook maar gewoon zomaar iemand, maar ik was tot tranen toe geroerd zeg. Beide jongens aan mijn borst en in mijn armen, en ze waren elkaar ook niet eens aan het afmaken. Het was een mooie minuut, daar in mijn keuken. Waarop ik mijn moederhart voelde overlopen en ik dingen zei, in de trant van Jullie Zijn Het Beste Dat Ik Heb en Oh Wat Ben Ik Toch Een Gelukkige Mamma Met Zulke Zonen.
Zoon1 keek mij soort van vriendelijk aan, dat wel, en Zoon2 vroeg zich terstond af of ik ook zoveel van hem zou houden als hij bijvoorbeeld een heel ander kindje was geweest?
Voor ik antwoord kon geven, begon Zoon1 een verhaal over eitjes en zaadjes. Ik was zeer geintrigeerd, dus ik liet 't maar even. Echter, was het verhaal kort, omdat Zoon2 aangaf dat allemaal ALLANG te begrijpen. Want:
'Jij en pappa hebben mij gemaakt toch mamma?' Vroeg hij belangstellend.
'Jazeker liefje' zo bevestigde ik zijn vraag.
'Maar wie heeft dan precies wat gemaakt?' Wilde hij graag analytisch te werk gaan.
'Nou, wij allebei van alles een beetje he, zoiets' Deed ik gewoon zoals dat betaamt.
'HAHAHAHAHA nou ik denk dat mamma niet jouw hersens heeft gemaakt hoor' bulderde de afvallige Zoon1 er tussendoor.
Ja, nou, toen kon ik niet anders he.
'Weet je lieve Zoon2, ik ben een moeder he, en dan weet ik dus zeg maar alles. En ik weet heel zeker, dat ik jouw mooie gezichtje heb gemaakt, en jouw lekkere billen, jouw mooie ogen, jouw leuke haar, jouw grappigheid, jouw slimheid, jouw voetbalbenen en dat jij zo lief bent.'
Hierop had Zoon1 even niks te zeggen. Zoon2 keek mij even sprakeloos aan. En zei daarna:
'Pappa heeft dan zeker mijn piemel gemaakt? Erop geschroefd of zo?'
Daarna moest ik zo hard lachen, dat ik bijkans gereanimeerd moest worden.
En zo was het toch nog 1-0 voor mij. Zo voelde het tenminste. En zo heeft ieder nadeel zijn voordeel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten