Jongens, gaat het niet?

Vanmiddag hebben wij Zoon2 naar zijn vader gebracht. Eigenlijk wilde het kind gisteren al gaan, na een minder verkwikkelijk gesprek met mij, zijn liefhebbende moeder.
Ik wilde namelijk graag dat hij het Jeugdjournaal keek, leek me goed, en in deze tijden, zelfs misschien wel verplicht. Maar daar dacht hij heel anders over hoor. En dus was ik meteen 'gemeen' en 'altijd boos'. Daar was ik het niet mee eens, en ondanks dat er bij ons thuis zelden boosheid en zulks is, werd de sfeer toch allengs wat minder. Dat had misschien ook wel iets te maken met het feit dat we allemaal al de hele week thuiszaten, net als u allen.

Eigenlijk ging het best goed. Vorig weekend was de Man in Duitsland bij Zoon3, en hij kwam maar net aan op tijd thuis op zondag. Met de allerlaatste vlucht. Vanaf een leeg vliegveld Neurenberg, (spookachtige foto's vielen ons ter deel), kon hij nog net ons Dorp bereiken. En vanaf maandag zaten wij dus allemaal thuis. De Hogeschool van de Man was sowieso dicht, ik heb een vervelend kuchje ontwikkeld in de week daarvoor, maar opeens was dat dus reden om thuis te blijven en de scholen van de jongens waren dus dicht.

Op maandag was het allemaal nog wel grappig, onwennig, extra-weekend-achtig en spannend een beetje. Zoon1 en ik gingen naar de Supermarkt, we ergerden ons ongelooflijk aan idioot volle karren en de mensen die graaiden, we zeiden dat ook hardop, zo zijn wij, en schaften onszelf gewoon wat normale dingen aan. De jongens kregen van school uit wat mail, ik kreeg wat apps in de klassen apps, en in de sport apps. En in het online onderwijs systeem wat berichten. En van werk wat mails. En de man kreeg heel veel mail en apps en telefoontjes en we dachten allemaal aan opa en oma en de andere opa en oma, en de andere opa en oma, en opa, en heel veel aan mijn Zuske, aan de andere kant van de wereld.

Op dinsdag kon ik nog niet echt wat doen voor mijn werk, vanuit huis, in tegenstelling tot mijn mannelijke huisgenoten, dus ik sloeg aan de voorjaarsschoonmaak. Zo noem ik het dan maar.
En als je opeens thuis bent, zonder dat je echt ziek bent, of vrij hebt genomen om een reden... dan heb je dus ineens ongelooflijk veel tijd. Want de invulling op deze manier, duurde voor mij tot ver in de donderdag. Op wat werkmail na, en een heel professioneel Online Overleg, met de laptop en de camera aan en alles, had ik heel veel tijd.

Blijkt dat ons huisje helemaal niet geschikt is voor alle schone handdoeken. Past niet. Normaal is nooit is álles schoon! Nu opeens wel. Blijkt ook dat onze kledingkasten niet gemaakt zijn voor alle schone kleding van iedereen. Normaal gesproken ligt een deel in de was, hangt een deel op de lijn, ligt een deel in de droger en ligt een groot deel in de wasmand-met-schone-was. Nu ineens is alles schoon, droog, EN opgevouwen. Waar laten mensen dat?

Natuurlijk is dat geen probleem, in het grote geheel der dingen. Een grote stapel schone handdoeken staat misschien niet helemáál in verhouding met een gruwelijk dodelijk virus dat de hele wereld kapot maakt. Heus niet. Maar in ons Boshuisje, zat ik even met de handen in het haar. Mag u best weten.

Verder was het natuurlijk super genieten he, thuis met alle mannen hier. (…)

Zoon2 zit lekker in groep6 van het dorpsschooltje. En ik heb ze allemaal hoog zitten daar, maar het had me niks verbaasd, als alles niet perse meteen online zou zijn of zo. Niks was minder waar. Meteen begin van de week zat het kind achter mijn laptop met zijn meester en de rest van de klas in een groepsgesprek, waren er pakketjes in de school met lesstof en, tot zijn grote verdriet, waren er diverse berichten aan de ouders, was zijn leesboek ingepakt en werd zelfs door ons, zijn stomme ouders, zijn password achterhaald.

Zoon1 daarentegen. Zit op Het Stedelijk Gymnasium. Hij heeft de afgelopen week alleen nog maar wat vage berichten gekregen, tot, notabene, zijn eigen ergernis. Elk moment verwachten wij nu een bode te paard, die het landgoed op komt, met een perkamentrol, met daarop dat de Koning heeft besloten dat hij paragraaf 3.1 van zijn Latijn tekstboek moet maken. Of zo.
Desalniettemin is hij goed aan het werk. Voor zover je van een Puber kunt verwachten in een verplichte thuissituatie. Hij maakt een hoop grappen, is bijzonder veel aanwezig, eet nog meer dan normaal, groeit opeens waar je bij staat en loopt de hele week in dezelfde trui en slonsbroek.

Ik daarentegen, trek elke twee dagen een schóne slonsbroek aan.

Ook experimenteer ik met mijn huid. Hoe goed is het, om een week helemaal geen make up op te doen? (Leuk was dat ook, toen bleek dat de online vergadering mét camera was).

En met mijn haar. Wat doet het met je kapsel als je er NIKS mee doet? (Het doet niet veel voor je. Kan ik eventueel elke beauty vlogger nu als tip geven)

En als je op dag 5 tegen je Zonen zegt dat je gaat hardlopen, omdat je jezelf ineens heel dik vindt. En ze lachen HEEL hard daarom. Hoe reageer je daar dan op?
(Niet. Ze hebben groot gelijk)

Als blijkt dat andere mensen jouw merk wijn in grote getale hebben gekocht. Hoe ga je daar mee om?

- Fase 1 : Ontkenning. (Je denkt 'whatever, moeilijke tijden' en je koopt een ander merk)
- Fase 2 : Woede. (Blijkt godvergeten gore wijn te zijn, veel te zoet. Maar hele doos in bezit)
- Fase 5 (3) : Aanvaarding. (Blijkt best te doen na paar kommetjes)
- Fase 3 (4) : Onderhandelen. (Stuurt Man naar andere naburige supermarkten voor goede flessen wijn)
- Fase 5 : Pleizier. Heeft goede wijn in huis. Nothing on the hand.

Ach en ja, hoe ging verder de week. Vriendin2 kwam twee keer langs voor een kommetje wijn. We zaten buiten, anderhalve meter van elkaar af. We kusten elkaar niet.
Mijn ouders zitten thuis en komen alleen buiten voor de hond.
Mijn schoonouders zitten thuis en voeren de vogeltjes.

Mijn ex-schoonvader zit in zijn eentje in een verzorgingshuis. En is blind. En, eerlijk is eerlijk, wij hebben nooit een geweldige band gehad samen, maar toch denk ik aan hem t meest. In deze tijden.

Ik denk aan twee heel goede vriendinnen die deze zomer gaan trouwen. Of niet, misschien.

Ik denk aan Vriendin2 bij de politie.

Ik denk aan alle mensen die ik ken die in de zorg werken.

Ik denk aan mijn vrienden en vriendinnen die ZZP-er zijn.

Aan mijn lieve ex-collega's die een (nul)uren contract hebben in de horeca.... En waarvan ik niet weet of er wel goed voor ze gezorgd wordt.

Ik denk aan mijn favoriete Horeca mensen, die zo getroffen worden door dit.

Ik besef wat een geluk wij hebben hier in ons onderwijs gezin. We kunnen thuis werken. We krijgen salaris.

En Zoon2 is nu bij zijn vader. En morgen Zoon1 ook. En Zoon3 is in Duitsland.

Dus we zijn straks een week lang alleen, de Man en ik. In een normaal leven, zou dat wel even lekker zijn. Het enige voordeel van gescheiden zijn. Zeg ik altijd. Hahaha. Hahahahahah. Even met zijn tweeën.
Nu is dat anders hoor. Nu is dat, komen ze volgende week nog terug? Zien we Zoon3 nog ergens binnenkort?
Komen Zoon1+2 volgende week gewoon weer vol bombarie binnen?
En hoe zit het met mijn Zuske?

Maar ook, hoe zit het met mijn handdoeken?
En mijn gezicht tegen dat van Zoon2. Want dat helpt altijd.

En, om poëtisch te eindigen. GA GODVERDOMME NIET MET ELKAAR NAAR BUITEN EN NAAR DE MARKT EN NAAR DE SPEELTUIN EN NAAR WAT DAN OOK. GAAT HET NIET???!!

Marktplaats, Corona en wc papier

Nadat het verlies van onze trouwe, saaie, maar niettemin aanminnige hamster een beetje op de achtergrond verdween, begon Zoon2 te denken aan zijn inkomsten. De een z'n dood, is de ander z'n brood, is een beetje zijn instelling nu lijkt het. Hoewel ik denk dat hij nog nooit van die uitdrukking gehoord heeft, was hij ineens erg bezig met de verkoop van de kooi van zijn verloren vrind.
Nadat het voormalige hamsterhuis al een paar weken werkeloos in zijn slaapkamer stond, (compleet met rottend half appeltje en zulks erin), vond ik het in elk geval tijd worden dat hij dat schoonmaakte, en, in zijn geval, klaar voor de verkoop.

Even dacht ik nog dat het zeer harteloos van mij was, dat hij dat allemaal zelf moest doen. Iets met kinderhart en verdriet en zo. Dus ik besloot het voorzichtig te brengen, en als ik dan enige vorm van verdriet of neerslachtigheid zou zien, zou ik natuurlijk, heel moederlijk, die taak van hem overnemen. En doorschuiven naar De Man.

Niks van dat al hoor. Natuurlijk werd het een paar dagen uitgesteld, maar vanmiddag was het toch zover. De kooi werd naar de huiskamer gesleept, er werd glassex en keukenrol aangedragen en er werd gepoetst of het een lieve lust was. Geen traan werd gelaten, er werd een beetje binnensmonds gebraakt over het vergane appeltje, maar na een klein half uurtje stond er een kooi te shinen en werd ik verzocht de boel op Marktplaats te zetten. Of veertig euro dan een beetje leuk bedrag was? Vroeg het kind.
Na een klein warenonderzoek en wat verhalen uit de krochten van mijn levenservaring, kwamen we op het mooie bedrag van maximaal vijf euro.
Nou, daar kwamen de tranen dan toch hoor.

Uiteindelijk besloot ik de rouwende zoon dan maar wat tegemoet te komen, en beloofde dat ik het geboden bedrag zou verdubbelen, voor zijn spaarrekening. Of dat nou lief van mij is, of ronduit waardeloos qua opvoeding, daar ben ik nog niet helemaal over uit, maar hij was in elk geval blij. Ik heb wel een maximum van vijftien euro bedacht met hem. Dus hij hoopt nu op een rustige veertien euro, zodat ik dat nog dupliceer.
Nee, het is allemaal niet eenvoudig, het ouderlijk bestaan.

Ondertussen was Zoon1 al de hele week ziek. Braakte alles uit wat hij niet gegeten had, zag er witjes uit en, zeer verontrustend, had geen trek in eten.
Zoon1 is 14 jaar, en zijn leven draait grotendeels om eten. Waar is eten, wat is er voor soort eten, is er genoeg eten, wat gaan we vanavond eten, is er nog meer eten, waarom is bepaald soort eten er niet, waarom is er niet meer, waarom is er te weinig, kan er gehaald worden en, de grote vraag:'Waarom bestaat leven niet uit frikandel broodjes'.

Maar niks van dat al deze week. Er werd nauwelijks wat gegeten. Er werd wat thee gedronken, er ging wat yoghurt in, maar kwam er ook keihard weer uit. De jongen zag er witjes uit, lag in bed, zoals gewoonlijk, maar sliep dan ook, in plaats van alleen maar Netflix en aanverwante zaken te kijken. Ik wilde hem temperaturen, maar daar is hij te groot voor. Ik voelde aan zijn voorhoofd, ik mocht hem knuffelen, hij appte me droevige berichten over zijn gesteldheid en in zijn kamer was het helemaal geen grote bende.
Ja, dan maakt een moeder zich toch zorgen.

Vervolgens gaat De Man morgen met het vliegtuig naar Zoon3 in Duitsland. Of hij er komt, is al een eerste. Er mankeert hem niks, maar als hij zich per abuis verslikt en moet hoesten bij de douane, dan gaat hij helegaar niet weg, want moet in quarantaine op Schiphol. Redt hij het tot Neurenberg, is het maar de vraag of hij zondag ons land weer in mag, aangezien er een gruwelijke Corona Ellende in Duitsland is. Alles goed dit he, voor de psyche van mij.

Aangaande de Corona, zat ik vanmiddag voor de televee met de Zonen, om de persconferentie te bekijken van de heer Rutte. Gaan de scholen dicht?? Dat was natuurlijk de grote vraag. In een Onderwijs-gezin zoals het onze, een zeer interessante kwestie. Dat het niet zo blijkt te zijn, vooralsnog, stemde de Zonen zeer teleur. Ik zou haast zeggen, nog meer dan de dood van onze hamster, en het virusje dat Zoon1 heeft.

Toen ik vanmiddag naar de supermarkt ging, was al het wc papier bijna uitverkocht, het enige dat er nog was, was een of ander Eco-merk, voor veel meer geld dan normaal. Die hebben wij nu dus. Mocht het allemaal volledig uit de klauwen lopen, hebben wij in elk geval drie-laags-eco-papier. Verder niks, trouwens. Ik zit aan mijn laatste kommetjes wijn vanavond, aan een voorraad potten en blikken heb ik nog nooit gedaan, er liggen drie pizza's in de vriezer en misschien nog een brood.

Maar, ik kan altijd nog de voetbalschoenen van Zoon2 op Marktplaats verruilen voor een pan soep of zo. Alle sport is toch afgelast voor de komende maand. Kijken hoe hij dat vindt.