maandag 25 augustus 2014

Géén geamputeerde arm, wél luizenmoeder.

Komaan, dacht ik zo eens. Mijn oor is nog immer doof, maar mijn ogen zijn al geruime tijd schade-vrij, mijn neus is eigenlijk alweer helemaal geheeld van de koelkast aanvaring, ik heb een beetje een zere vinger, maar dat mag geen naam hebben...kortom. Tijd voor eens leuk een tatoeaaaage.

En neeeheee. Dat was geen impulsief besluit. Zuske en ik hebben het daar al jaren over. Wij zoeken zo af en toe eens naar plaatjes, hebben een keer een héle middag (en drie dagen daarna) gelachen om plaatjes van cavia's en wilde zalmen, die men kennelijk wel eens op lichaamsdelen placht te doen neerzetten, en wij praten er vooral geregeld over.
Eigenlijk wilden we samen. Maar Zuske is wat besluiteloos over wélk plaatje. Hoe moeilijk is het, zei ik. Kind, het is alleen maar voor de rest van je leev'n, immers. Maar hee. Zij is de verstandige van ons twee he.
Na nog wat deugdelijk onderzoek en kinderachtige tekeningen op mijn arm waar ik dan weer foto's van maakte, had ik vorige week een afspraak bij een heuse tatoeage winkel. Met mensen vól met plaatjes. En tandartsachtige stoelen en machines en naalden en alles.
(Overigens. Als een mens in Google 'tatoeage' intypt. Komen er als eerste hits binnen, hoe je ze zo rap mogelijk kunt VERWIJDEREN. Waarlijk heel opbeurend.)

Natuurlijk kreeg ik om mij heen met name reacties in de trant van 'ontsteking' 'amputatie' 'afgestorven arm' 'dood', etc. Waar ik me lekker niks van aantrok. Ja zeg. Op die manier zou ik met mijn ervaring, niet eens meer de straat kunnen oversteken. Of een fleske wijn kunnen openen. Laat staan champagne. Zo'n kurk kan lelijk terechtkomen heur.

Uiteindelijk zat ik er dus. En was een bikkel hoor hee. Het deed namelijk heus niet echt pijn. En ik was in mijn nópjes! Het is precies geworden zoals ik het wilde, en hoopte natuurlijk. Mijn linkeronderarm is beeldschoon, al zeg ik het zelve. En omdat ik het steeds moet insmeren en daardoor niet lange mouwen aankan, loop ik natuurlijk steeds bloot-arms in de rondte te zwaaien.

En omdat het vanzelfsprekend niet allemaal van een leien dakje kan gaan, ik zou er bijna bang van worden, ging mijn telefoon ter ziele. Na een angstige 24 uur, waarin ik niet bereikbaar was, heb ik nu een prachtige nieuwe en ben daarmede bijzonder verheugd. Een zebra-hoesje er om heen, huppetekee.

Voorts is de eerste hele schoolweek weer voorbij, is iedereen weer soort van gewend aan ons daag'lijks ritme en solliciteerde ik vandaag op een heuse baan. Het is om diverse redenen maar te hopen dat ik deze zo heel makkelijk en eenvoudig ga krijgen, want anders zit ik alsnog thuis, en dan heb ik écht geen excuus, waarom ik me maar bijzonder karig heb ingeschreven op de formulieren die de Zonen mee uit school kregen. Om te helpen bij alle honderdduizend dingen die op een school gebeuren met behulp van ouders.
Ik heb alles goed gelezen, en nogmaals. Maar heb me alleen maar ingeschreven als Luizenmoeder.
Dat deed ik vorig jaar ook. Serieus alleen maar omdat ik het zo leuk vind dat ik dan van de meisjes in de klas de staarten en vlechten lekker opnieuw kan doen, als ik ze er eerst uitgehaald heb, op zoek naar ranzige beestjes.
Ja, ik ben een heel treurig en kinderachtig iemand.

Maar hee. Zoon1 gaat vanaf overmorgen op voetbal. Zoon2 gaat over een paar maanden op zwemles. En natuurlijk allemaal op de dagen dat Echtgenoot niét thuis is. Ga ik weer zeg. Fietsend door sneeuw en regen. Het is potdikke maar allemaal weer wat.
En dan hoor ik net dat Vriendin2 net haar gestolene fiets helemaal eigenhandig uit de handen van de boeven heeft teruggepakt.
Het is hier een avontuur jonge, in Het Dorp. Daar drinken we op!





donderdag 14 augustus 2014

Dag Cavia2, hallo Lala en het griezelige meisje.

Er was een vrijgezellenfeest. Met piemelrietjes en een stripper met zeg maar een heel grote....borstkas. Er was de overdracht van Huis1, met ons allen naar de notaris en daarna deed ik een dansje op straat, tot ergernis van de buurvrouw. Er was een kampeervakantie, waartoe wij ons een tent aanschaften, en waarin tien hele dagen de zon scheen. Ik werd zo bruin gelijk een neger zeg. We ontmoetten leuke mensen en ik heb me maar één keer pijn gedaan, door te proberen met mijn neus de koelkast te openen.(Niemand weet waarom). Dat lukte trouwens best. Heb nu klein littekentje. We reden rond in het schone Drenthe, lieten de Zonen wonderbaarlijk veel ijsjes kopen en verder hingen we zo wat rond. Een mooie dag gingen we naar een markt in een dorp. Waar Zuske, die op kampeerbezoek kwam, en ik, ons HEEL erg bescheurd hebben over de bijzondere mode, lichaamsomvang en kapsels, die daar kennelijk hip zijn. Hardop ja.

Och ik had overal zoveel leutigs over kunnen vertellen, maar puntje bij paaltje liet ik de laptop voor wat ze is en was ik zo lui dat ik er een week over heb gedaan om de was van de vakantie weer zo'n beetje schoon en in de kast te krijgen. Vandaag zijn we een week thuis. En natuurlijk is alles weer zo'n beetje gewoon. De jongens hebben logeerpartijen bij opa en oma gehad, Echtgenoot en ik nemen ons sociale leven zo heel vlotjes weer op en gisteren had ik een dagje met Zoon2.

Al een paar weken, kweelt het kind steeds dat hij 'een huisdier, helemaal voor hemzelf alleen ' wil.

Nu wil het tragische geval, dat tijdens onze vakantie, onder de lieftallige handen van mijn arme moeder, Cavia2 het leven liet.
Eerst at het Caviakind niet meer. Daarna lag hij stillekes in een hoekje en daarna at hij zo mogelijk nog minder. Zulke berichten kregen wij in de tent, vanuit Haarlem. Oi oi oi...lichtte ik de jongens in. Het zou best wel eens kunnen dat wij Cavia2 niet meer in levenden lijve zouden kunnen aanschouwen.
'Weehhh' deed Zoon1 eventjes.
'Mag IK dan nu een EIGEN huisdier VOOR MIJ ALLEEN?' riep Zoon2.
Hij keek er heel lief bij. Zijn kansen ineens groter inschattend.

Cavia2 voer op een vroege morgen inderdaad richting Cavia Hemel, zo vernamen wij. Opa nam de rol van begrafenisondernemer op zich, en toog met schep en lijkje-in-doos naar ons huis, om in de tuin, naast Cavia1, de eeuwige rustplaats van het beestje te organiseren.
De foto's daarvan kregen wij via WhatsApp binnen. Wij keken allemaal heel plechtig, namen een moment stilte, en lieten daarna de Zonen in godsnaam maar weer een ijsje halen.

De lege plaats hier in huis, vulde zich heel automatisch met speelgoed, de kooi is door mijn moeder gedoneerd aan een Cavia-Opvang-Centrum (Ik verzin het niet) en zo was dat ook weer het einde van een knaagdierperiode.

Gisteren fietste ik rond met Zoon2.
'Mammiiiieeee' deed hij, met zijn warme armpjes om mijn nek.
'Ja poppedijn' was ik me nog van geen kwaad bewust.

'Mag ik een vis? Een goudvis? Als huisdier? HELEMAAL VOOR MIJZELF ALLEEN?'
'Een vis? Wil je een vis?' keek ik hem onbenullig aan.
'Nou ja, liever heb ik een puppyhondje natuurlijk' zo sprak het kind.
'Ja nou ja, dat gebeurt natuurlijk niet, haha' was ik een rotmoeder.
'Maar ik wil ook graag een vis mamma, heeeeel graag wil ik een visje.'
'Bel je vader maar' schoof ik de verantwoordelijkheid van me af.

Er volgde een kort telefoongesprek, waarin ik opving dat het duivelskind aan zijn vader vertelde dat ik het echt een heel goed idee vond, van de vis, en dat hij heeeel blij was met zijn lieve pappa en mamma '.

Ik vond het eigenlijk wel een leuk idee, en zo stond ik met de Zoon in Dierenwinkel1. Waar een verkoopmeiske op me afkwam, waar ik een beetje van schrok. Zo'n meisje dat heel duidelijk meer van dieren houdt dan van mensen. Dat zie je aan het haar, dat ze waarschijnlijk borstelt met een paardenkam, aan haar gezicht, dat ze niet opmaakt, aan haar afritsbroek en aan het kopje onduidelijke thee op de balie.
'Haaaaaaiiii, mijn zoon wil graag een vis' deed ik heus vriendelijk.

Nou zeg. Maar dát kon zómaar niet. Zo bleek.
Er volgde een hele verhandeling. Over dat een vis toch zeker per centimeter vis wel iets van vijftien liter water nodig heeft, of zoiets belachelijks. Ik moest met de hand op mijn hart en met blote voeten over hete kolen lopen zo ongeveer, om te beloven dat ik goed voor het beest zou zorgen. Want ze kunnen wel 20 jaar worden.

'HAHAHAHA nou ik ken geeneen vis die zo oud is geworden heur' bolderde ik. En ik dacht aan mijn vroegere vissenvrind Spoetnik, die onder verdachte omstandigheden het leven had gelaten, lang gelee. Onderwijl stond Zoon2 met grote ogen naar het grote aquarium in de winkel te kijken.
Nu, mijn gelach vond ze helegaar niet grappig, zag ik wel aan haar ogen.
En of Zoon2 wel even gauw een stapje terug wilde doen, want zo kregen de vissen Stress.
Ik vond het allemaal een beetje griezelig.

Ze liet mij haar collectie vissenbakken zien. Ik moest dan die ene nemen, van veertig euro.
Met daarbij een pomp. Zuurstof planten, watervershoudmiddel, stenen, eten, en ik geloof ook iets van een schubben-manicure set. Maar dat weet ik niet zeker meer.

Ik verzon fluks een grove leugen over dat ik toch heus blij was met alle informatie, maar dat ik later dan wel met de auto terug zou komen en al. En kocht alleen 'alvast' een bakske voer en wat roze en blauwe steentjes.

Heel rap fietsten Zoon2 en ik naar Het Dorp. Onderwijl kletsend over de toekomstige naam voor de vis.
Ik kocht bij de Blokker een gezellige kom voor 4 euro.
Bij Dierenwinkel2 een vis, en een netje om hem mee te vangen. De meneer van de winkel repte met geen woord over alles waar het meisje zo bezielend over had verhaald, en eenmaal thuis kiepten wij water in de kom, stenen erbij, vis erbij en nu hebben wij nieuwe huisgenoot 'Lala' waar Zoon2 zeer mee in zijn nopjes is. Het staat nogal leuk eigenlijk, zo op de eettafel. En hij kijkt leuk uit zijn oogjes, als je het mij vraagt.

En als Zoon2 op school is, dan 'mag' ik de vis wel eten geven, zo vernam ik van mijn kind. Bofkont dat ik er ben.

Echtgenoot is natuurlijk verantwoordelijk voor het schoonmaken, want dat deed hij ook bij Cavia2. En je moet zo'n man gewoon lekker zijn dingen laten doen, dat snap ik heus. Proost! Op Lala.