maandag 18 juli 2016

Rabarber. En dat het vakantie is en alles.

Soms ben ik zo enorm volwassen, dan schrik ik er waarlijk van zeg.

Zo maakte ik vandaag dus bijvoorbeeld rabarber. In een pan en alles en helemaal zelf en nota bene heel biologisch uit de tuin van mijn eigenste moeder ook nog. Ik sneed de boel, kiepte het in een pan met water en hatsa. Rabarber.
Ook al moest ik de rest van de ingrediënten van mijn moeder verkrijgen omdat ik dan weer niet zo volwassen ben dat ik zelf vanillesuiker en zulks in huis heb. Maar dat zijn van die dingen, wie let daar op. Evenwel heb ik dus nu een (tupperware-achtig, ook dat nog) bakje in de koelkast staan. Met rabarber. Ook al mijn buren weten dat nu, want ik vertelde dat luidkeels op mijn terraske aan de AanstaandeAanstaande.
Ik vind, over sommige dingen moet je gewoon niet al te bescheiden doen.

Ook is er nog het feit, dat de zomervakantie dit jaar eens niet uit het niets tevoorschijn kwam. Nee hoor, ik was op de hoogte en heb zelfs plannen voor bijna alle weken.
Vroeger, toen ik nog verkeerde met de man,formerly known as Echtgenoot, schrokken wij ons altijd een aap, op het moment dat INEENS de laatste schooldag was aangebroken. En moest er als een dolle een plan bedacht worden en een camping geboekt en alles.
Nu niks van dat alles hoor! Ik had al een week van te voren cadeautjes voor de juffen, ik ga op vakantie en ook nog met de jongens allerlei leutigs doen. Ook gaan ze met hun vader naar Frankrijk, die dat óók al heeft geboekt. Ongelooflijk.
Je zou bijna zeggen dat we elkaar niet gesterkt hebben in dat soort dingen. Haha. Hahaha.

Maar eerst heeft Zoon2 deze week een heus voetbalkamp. Van Ajax zelfs. Al wekenlang moet ik hem vertellen hoeveel nachtjes slapen het nog was. En wat hij dan allemaal zou gaan doen en wanneer en hoe en met wie en hoeveel nachtjes ook al weer?
En vandaag was het zover, en dus stond ik vanmorgen met een zwaar verheugde Zoon, tussen een heleboel andere blije kindjes en een heleboel andere ouders uit Het Dorp en Het Naburige Dorp, te luisteren naar een aantal jonge frisse blonde trainerts, die zich de hele week over mijn kind gaan ontfermen.
Gelukkig komt hij 's avonds wel gewoon thuis, en vandaag was dat compleet uitgeput, maar ongelooflijk gelukkig. In een Ajax outfit, met een nieuwe Ajax waterfles en een rood gezicht van plezier en nieuwe indrukken.

Zoon1 is blij, want 'de hele week zonder zijn broertje' zoals hij stoer zegt, en mijn volledige aandacht tot zijn beschikking. Morgen gaan wij tesaam naar Amsterdam en hopelijk komt hij een beetje tot rust deze weken. Het jong is volledig aan het puberen geslagen als je het mij vraagt. Misschien omdat hij na de vakantie naar groep 8 zal gaan, en hij zichzelf dus nu nog groter dan normaal vindt. Hij wenst laat naar bed te gaan, noemt mij 'hopeloos', alleen maar omdat ik even een roze pruik opzette en dat zelf heel grappig vond, en het enige waarin ik nuttig ben, is de app van die verdomde Pokémon op mijn telefoon zetten.
Maaaaar, over twee weken gaat hij op zeilkamp. Helemaal. Alleen.
'BOEHOEOEEOOOOEEEE mijn kiiiiindjeeeee' deed ik tegen de Man (formerly..etc) toen hij met dat onzalige idee kwam.
Helemaal alleen? Een week? In Friesland? Waar ligt dat eigenlijk? Deed ik hysterisch.

Vroeg advies aan mijne ouders, aan Zuske, aan Vriendin2. En allemaal vonden zij het een prima plan zeg. Welja, dat is typisch iets voor Zoon1. Fijn eigen verantwoordelijkheid, lekker veel regels en nieuwe dingen leren bovendien.
Ik zag alleen een omgeslagen boot. Een Zoon zonder lunchpakket omdat hij daar even niet aan denkt, een zeilboot waarvan hij het voor elkaar krijgt om het zeil volledig te slopen, en misstap van de steiger, een compleet slaaptekort, allemaal stomme kinderen en misschien vergeet hij wel zijn tanden te poetsen of zo.
Zoon1 zelf echter, vond het allemaal een heel leuk idee. Zo bleek na mijn goede gesprek met het kind. Hij vond het wel een beetje zielig voor mij, dat wel. Want ik zal me wel zorgen maken zeker.
'Welnee mijn schatje, ik heb ALLE vertrouwen in jou' deed ik leugenachtig heel lief. En schonk een kommetje wijn in ter kalmering van mijzelf

Dus ja, groot is hij nu toch wel ja.
En Zoon2 dus ook. Hoewel hij heel geruststellend nog wel vanavond zijn ontzettend grote poep aan mij wilde laten zien voor hij door zou trekken.
En ik heb rabarber.
Voorts ontdekte ik dat ik ongeveer precies nu een jaar in mijn huiske woon. Ook alweer overleefd.
Rest mij nu nog me zorgen te maken over de verregaande sportiviteit van beide Zonen. Hoe komen ze daar in gódsnaam aan. Gelukkig ben ik heel volwassen, dus daar zoek ik ook wel weer een oplossing voor. Misschien even pruik opzetten om beter te kunnen nadenken.