maandag 29 juli 2013

Het is bijna flink afzien allemaal hier.

Nee maar we zijn hard aan het wérk. Ja niet dat wij hier thuis alleen maar vakantie vieren hoor, nee zeg. Kijk, dat idee zou men kunnen krijgen, omdat Echtgenoot vijf weken vrij is vanwege omdat hij in het onderwijs werkt, en ik zeg maar niet werk, vanwege omdat ik geen werk heb, en omdat Zoon1+2 de ganse dagen met bruine snoetjes in de tuin en de speeltuin hangen zeg maar.
Maar we zijn ook heus bézig.
Gisteren zagen wij eindelijk mijne ouders weer, die waren een week op vakantie geweest en gingen net daarheen toen wij nog net niet terug waren. En ik ben zo iemand die elke week hare ouders ziet he, dus ik vind drie weken dan heul wat. Ja u zou het niet zeggen, aan mijn heel volwassen en verantwoordelijke voorkomen en alles, maar ik ben een keurig netjes meisje dat graag naar hare pappa en mamma gaat.
Dus, om het heug'lijke feit te vieren dat we weer bij malkander waren, zorgden Echtgenoot en ik voor een nette tuin, voorts voor barbecue- vleesch- en vis en ook al voor wat kleine hoeveelheden bier en wijn. Je wil een mens immers niet op een droogje laten zitten, stel je voor.

Die tuin was een verhaal apart. Wij wonen hier nu twee jaar en het eerste jaar keken wij zo eens naar de tuin en dachten bij onszelf, dat we waarachtig toch wel wat beters te doen hadden dan daar in rond te hangen. Immers hebben we ook een zeer gerieflijk balkon. (Daar zit ik nu. Eeenig, niet?)



Daarbij was de hele boel nogal een woestenij en bij de aanblik van groensel en aarde en ellende krijg ik doorgaans al last van koude rillingen.

Vorig jaar begon Echtgenoot ineens aan een tuin-fase en deed iets met gras en planten en bloemen en een tuinset en schuurmachines en verf en wilde een barbecue en al en ik keek zo alles eens aan en vond er niet veel van. Nee. Ik vond er van alles van, maar zei dat niet héél hardop, om de sfeer niet te bederven. Zo ben ik he.

Dit jaar, kreeg ik ineens en Epifanie. Zelfs nog vóór het ouders-op-bezoek-in-de-tuin idee vond ik het waarlijk van groot belang dat we een deugdelijke tuin zouden hebben. Hotsa, leenden wij van Buurman1 de hoge druk spuit en ik ging mij aan de gang, ik werd er zelf bang van. Woesjjj spoot ik zo gans mezelf onder de modder, de schutting aan de barrels en al het voegwerk tussen de tegels vandaan. Maar, wat bleek, toen ik de zwarte bende uit mijn ogen wreef, we hebben roze steentjes in de tuin, in een waar patroon.
Naah. Ik vroeg heel tuinmannerig om een blikje bier, vertelde aan Echtgenoot en Buurman1 de hele tijd hoe goed ik bezig was en spoot me helemaal ongans. Daarna was de hele bende natuurlijk een groot modderig geheel en ik zei aldus tegen Echtgenoot dat ik mijn neusje moest poederen en liet hem achter in wat ooit onze tuin was.
Hij haalde een speciaal zand, hij veegde en hij poetste en ik schonk mij een wijn in en bekeek de boel vanaf het balkon. 'Oei, daar vergeet je een stukje' deed ik hulpvaardig en met verstand van zand en tegels, en ik zag heus wel dat Echtgenoot dat nogal irritant vond, dus toen begon ik maar over wat er nog te kortwieken viel, want ik had ook opeens behoefte aan werken met een zaag en knipschaar.

Einde van het liedje is, dat de tuin er goed uitziet zeg, Vriendin2 die hier bijna naast woont dacht bijna dat ze de verkeerde tuin binnenwandelde. (Vriendin2 is Vrouw van Buurman1, haar Zoon2 is vriend van Zoon2. Feitelijk is Buurman1, de Vriend1 van Echtgenoot.)

En toen kwamen mijne ouders op bezoek, waardoor Zoon2 bijkans een toeval kreeg omdat hij zo blij was om oma en opa weer te zien, Zoon1 nog een toeval kreeg toen bleek dat zijn broertje alle aardbeien in drie minuten had opgegeten en wij Hond1 de restanten van het diner gaven waardoor hij de hele dag ziekjes was vandaag. Ook had hij een paar ongelukjes in de woonkamer gehad vannacht waardoor Zoon2, toen hij vanmorgen beneden kwam kokhalsend zei dat hij zijn ontbijt buiten geserveerd wenste te krijgen.

En vandaag ruimden wij onze tuinkamer op. Het is hard werken hier hoor. Kijk het is dat de zon voortdurend schijnt en dat we niet perse vroeg op hoeven en dat de wijn rijkelijk stroomt en dat we heel bruin zijn, anders was het nog flink afzien allemaal hier.



vrijdag 26 juli 2013

De kapotte knie en alles.

Vandaag kocht ik mijzelf een allerliefst haarbandje voor in mijne lokken. Echt heel leuk.

Heel verheugd bestrikte ik mezelf en zei tegen Echtgenoot:'Kijiijik, wat ik heb!'
'Ja' zei de man.
'Jamaar kiijiijjk hoe leuk!' Brulde ik bijkans.
'Ja' zei de man.
Ik vond het allemaal maar verdacht weinig lijken op een positieve reactie, dus ik voegde toe dat ik het ding op de kinderafdeling had gevonden. Wat ik getuigen vond van creativiteit en een klein hoofd bovendien.
'Dat dacht ik wel ja' zei de man.

En toen gaf ik het maar op en vroeg aan Zoon2 wat hij ervan vond, wetende dat hij wel houdt van strikken. En hij was al goed geluimd omdat hij een nieuwe zonnebril had mogen uitzoeken en aldus met een roze bril met een geel vlindertje erop rondliep. Hij was dan ook bijzonder enthousiast en eiste zelf ook een strik. Wat niet doorging, want ik heb er maar eentje en die houd ik lekker zelf.

Het was vandaag wel een haar-dag sowieso, want ik ging ook aan de gang met Zoon1. Die heb ik laatst geknipt, omdat hij en ik vonden dat het voor een jongen van zeven-en-een-half niet meer past om steeds maar voor meisje te worden aangezien omdat hij met lange wapperende lokken rondliep. Hele mooie lange lokken. Maar ja. Ik haalde hem laatst over om dit keer niet naar de kappert te gaan, omdat ik dat heus wel zelf zou kunnen. Angstig liet hij zich aan mij over en ik maakte er waarlijk wat leuks van zeg. Heel hip ook en alles. Hij was tevreden zowaar en op een goede dag mag ik er zelfs wat wax en haarlak inhatselen van hem. De achterkant begon echter alweer te groeien dus ik vroeg aan Echtgenoot zijn tondeuse, die hij wonderbaarlijk rap aan me gaf. Wonderbaarlijk, want immers weet hij maar nooit wat ik er mee van plan ben. Om die reden krijg ik bijvoorbeeld nooit een boor of hamer in handen. Zoon1 was helegaar niet meewerkend zeg. Stortte zich krijsend op de bank, wilde niiiieeeet en meer van zulks ongezelligs. Na enige dreiging goede gesprekken was het dan toch zover en zzzzzooemmmm hotste ik met de tondeuse over zijn kopje. Ik vond het enig zeg, had het eigenlijk nog nooit echt gedaan, maar ik ben er zeer goed in, blijkt.
En ik heb mij daar een mooie zoon, och.

Ja, dat kunt u wel aan mij overlaten, blijkt. Ik ben te bestellen.

Nou en dat klinkt allemaal zoet he hier, en alles gaat zo van een leien dakske en alles.
Nee hoor.
Haha.
Woensdag had ik borrelavond met de vriendinnen. Zoals altijd. En goedgeluimd toog ik richting de vriendinnen en wij zaten reuzegezellig op een balkon en wij deden net of we heel gezond zijn.

Want kijk zeg. Bakskes met ananas en aardbeien. En dat biertje is van Vriendin2, want die is zwanger en drinkt dientengevolge alcoholvrij. Zo zijn we dan ook wel weer he.


En wij praaaaaatten zo wat en lachten nog wat meer en gezelligheid alom, tot we naar huis gingen.

En ik op de fiets stapte, drie meter reed en met een ongelooflijke klap tegen de vlakte ging. Midden op een drukke weg zeg.
WOEHAHAHAHAHA deed ik.
'Jezus, sta op' zei Zuske. Echt heel bezorgd.
'Kiiiind, sta oooop!' zei Vriendin2.

Wat ik heus probeerde. Niet heel bevallig en lenig kwam ik weer op mijn benen terecht, waarbij ik mijn zonnebril brak. Ik mocht niet meer fietsen en dus wandelden wij knus door de nacht, waarbij ik naar het schijnt nogal luidkeels verkondigde dat ik het allemaal heel genant vond, maar dat ik te weinig gegeten had. Toen Zuske eiste dat ik dan zou opnoemen wat ik dan gegeten had ik die dag en ik dat dus deed, was de mening dat ik gewoon goed gegeten had. Vond ik niet, maar ik probeer dan ook 5 kilo af te vallen. 'Echt niiiieeeet' zei ik tegen Zuske. Ik eet heul weinig hoor. Volgens mijn kleine zusje had ik meer dan voldoende gegeten en moest ik niet zeuren. Welnu, dan had ik toch geen idee waarom die paar kleine wijntjes HAHAHAHAHAHAHA er dan zo hadden ingehakt ineens.
Echt niet. Hoe raaar allemaal.
En de volgende morgen werd ik wakker met een zere knie met bloed, een zere schouder met een schaafwond en een bepaald pijnlijk gestel.
Geen kater, dat dan weer niet. Wat maar goed ook was, want ik ging de hele dag naar De Grootste Speeltuin Van Europa met Zoon2 en Zoon2 van Vriendin2. En met bloedhitte én een kater, lijkt mij dat een dag uit de hel. Nu was het nogal gezellig. Behalve dan dat ik eruit zie als een kleuter met een kapotte knie.

En dan tot slot een plaatje van Zoon2. Omdat die gewoon om op te vreten is. Vindt u leuk.

donderdag 18 juli 2013

Gerrit, Chicken, en alles is onder controle.

Deze weken ben ik verantwoordelijk voor het pluimvee. Dat wil zeggen, de kanarie parkiet en de kip. (Beiden hebben geen naam. Ik noem ze Gerrit en Chicken) De paarden waren eerst de last op de broze schouderkes van Zuske, en daarna nam Echtgenoot deze taak weer op zich, en de poezen en de honden verzorgen wij tesaam. Vooral Zoon2 vindt er een groot genoegen in om steeds zijn beschuitjes met gekleurde hagelslag op honden-mond-hoogte te houden en dan ijselijk te gillen als zijn ontbijt in een hondenbuik verdwijnt.

Natuurlijk neem ik mijn taak heul serieus. De eerste dag kokhalsde ik nogal overtuigend bij het verschonen van het waterbakje van de vogel-zonder-naam, tot afgrijzen van Zoon1. Dat stónk echt, werkelijk. Maar ik durf elke dag zowaar met mijn hand de kooi in en voorzie de vogelijn van nieuwe zaadjes en fris water. Ook was ik met blote handen zijn ranzige badje af en zeg ik heel olijk 'Dag Gerrit' als mijn werk erop zit. Overigens dachten Zuske en Echtgenoot vandaag dat Gerrit een nep-vogel was, omdat hij zo stillekes al de hele week op zijn bovenste richeltje in de kooi zit. En ze schrokken zich een aap zeg, toen Vogel ineens begon te vliegen. Ik wist natuurlijk allang van de warmbloedigheid van Gerritje. Je krijgt toch een band samen he.

Helaas is het verhaal rond Kip iets minder vrolijk. Kip is niet meer. Denken wij. Kip is in elk geval al geruime tijd niet meer gezien door ons, maar wij vrezen dat een buizerd haar wel in het vizier heeft gekregen, op een kwade dag, kort geleden. Daags lopen wij vol goede hoop richting het kippenverblijf om te kijken of Chicken misschien toch de nacht in haar eigen bedje heeft doorgebracht. Zij was namelijk al eens eerder een nacht weg, maar zat de volgende morgen toch weer zoet op haar stok. Wij betichtten haar van slettebakkerij en keken haar zo eens vermanend aan, maar waren toch blij dat ze er weer was. Nu echter is ze al meer dan drie dagen weg en vrezen wij voor haar lot. Zoon1 denkt dat ze wellicht gezellig op een andere boerderij is gaan wonen, en daar houden we het maar even op. Dat is toch leuker voor de kindekes om te denken dan het feit dat ze waarschijnlijk door een gruwelijke monstervogel is opgepakt, tijdens haar ochtendwandelingetje door de wei, en met huid, veren en snavel en al is verorberd.

Het pluimvee hield ons dus zo nogal bezig, alsmede kwamen we tot de ontdekking dat niemand van ons het poezekind al een dag of twee gezien had. Wij hebben hier een moederpoes met haar kind en de moeder is niet perse een inhuizig type, en komt zo af en toe eens eten en rondkijken, maar is niet echt elke nacht netjes in huis, dus dat haar kind dezelfde genen kon hebben, vonden wij logisch. Wij vonden het dan ook niet heel raar dat Poes2 niet elke nacht binnen was. Maar haar elke dag even zien, wilden we wel. Maar dat gebeurde opeens niet. Hmmm dachten wij. En rammelden met brokjes. Keken in schuren. Riepen in de rondte. En stuurden een sms naar haar baasjes, dat ze wellicht een beetje kwijt was. Aii.... vonden we niet leuk. Keken het een paar dagen aan. Keken op internet, riepen nog meer rond, stopten zalm in het etensbakje en stuurden Hond3 op onderzoek uit. Niks hoor.
Tot we gisterenavond nog een rondje googelden en opeens een Facebookpagina vonden van een kattenopvang in Enschede, die een poes hadden, die hier 300 meter vandaan gevonden was, en qua beschrijving nogal op Poes2 leek. Bellen. Langsgaan. En Poes2 is weer terug. De opvangmevrouw was tot tranen toe geroerd zeg, want zij leefde al een tijd in een huis vol katten en had nog nimmer meegemaakt dat een kat daadwerkelijk weer bij het baasje terug was gekomen. Naaah, wij waren in de gloria zeg en smsten weer in het rond dat het verloren poezekind weer terecht was. In juichstemming brachten wij de dag door, gingen weer eens naar het pretpark, sproeiden wat met water in het rond vanwege het mooie weer en verheugden ons op het moment dat Poes1 haar kind, Poes2, weer in de armen zou sluiten. Immers hadden ze elkander al bijna een week niet gezien.

En ja, na het eten kwam daar Poes1 aangekuierd, op dooie akkertje. Niet echt met de blinde paniek in de ogen van een moeder die haar kind zoekt. Nee, dat niet. Wij pakten haar. En brachten haar naar haar kind die op een stoel het avontuur eruit lag te slapen.
Echtgenoot filmde de boel, Zuske, Zoon1+2 en ik stonden eerste rang voor dit schouwspel wat wij aanvankelijk als hét moment van de week dachten te kunnen gaan benoemen.

Niks hoor. Helegaar niks zeg. Poes2 sliep door. Poes1 wierp een halve blik op haar kind en wandelde zo het toneel weer af.

De Film.

(Ik ben de blonde met de rode nagellak. De ander is Zuske. En u ziet Zoon1 heel even en hoort Echtgenoot, Zuske en mijzelve ook nog wat zeggen zeg. Is dat niet eeeenig ja).

Maar we zijn toch tevree. Bijna al het vee is weer compleet. Paard1 at vandaag bijna het haar van Zuske op, Zoon1 kocht een piraten-set en liep aldus de ganse middag rond met oorbellen en een ooglap, Zoon2 spoot ons allen, het terras en toevallige voorbijgangers nat met de tuinslang en op dit moment zitten we natuurlijk aan de wijn. Kortom, alles onder controle.

woensdag 10 juli 2013

De brief aan Sinterklaas en Hellendoorn baby!

Hellendoorn 2.0 hoor. We zijn er weer. Wij reislustigen, wij spugen op mooie verre vliegreizen ja. Als je ook naar Hellendoorn kunt, immers.
Vorig jaar deden wij het ook. Zie hier. En trouwens ook hier. Gut, ik schrijf zo wat af zeg.

Na een wonderbaarlijk soepele heenreis, zonder kots en anderszins onappetijtelijk lichaamsvocht waar we normaalgesproken redelijk veel mee te maken hebben, kwamen wij zeer netjes op tijd aan bij het huis waar wij ons allen zeer op hadden verheugd.
En daar was ook weer Hond3, de liefste hond ter aard'. En de paarden en de kip, en trouwens ook een viezige berg veren wat eerst de haan was, en het poezebeest met haar poezekind en de vogel. Zoon1+2 stormden als vanouds naar de trampoline en wij zetten ons neer op het terras en vonden het allemaal maar gek dat wij er een jaar geleden ook zaten, want het leek waarlijk wel een week geleden.

Na twee fijne dagen toog Echtgenoot weer huiswaarts, want moest nog werken. Dat was natuurlijk allemaal wel een beetje jammer, maar voor ieders plezier is Zuske ook bij ons, dus nu zijn wij een lesbisch stel volgens Het Dorp hier, omdat Zoon2 steeds in de rondte vertelt, dat hij niet alleen Annie heet, maar ook 'twee mamma's' heeft.
Nu is Zuske niet zomaar meegekomen. Dat heeft meerdere redenen.
1. Dat is de eis die Zoon2 stelt bij elk uitstapje dat gemaakt wordt.
2. Dat is de eis die ik stel bij elk uitstapje dat gemaakt wordt.
3. Ik kan niet alleen de paarden verzorgen.
4. Zoon1 wenst in het pretpark in allerhande enge achtbanen te gaan met zijn favo tante.
5. Zuske houdt ook erg veel van Hellendoorn en Hond3.
6. Anders zou Echtgenoot nooit zomaar weer naar huis kunnen. Vertrouwt zijn vrouw niet optimaal. Schoonzus wel.

En we maaaaaken wat mee. Och. Ten eerste drinken we nogal veel wijn, dat komt omdat we op dag1 in de plaatselijke supermarkt een prettig soort wijn vonden dat per 3 liter verkocht wordt. Alsof de hemel open ging werkelijk.
Verder slaap ik nogal weinig vanwege omdat Zoon2 er nogal nachtelijke escapades op nahoudt, Zoon1 bij mij in bed sliep wegens de afwezigheid van Echtgenoot en die werd gek van zijn broertje die ook de echtelijke sponde betrad en Hond1 sluipt elke avond de slaapkamer in en denkt dan dat ik het niet merk dat hij op mijn hoofd gaat liggen.
We kregen oma op bezoek en we gaan voortdurend naar het pretpark tot groot plezier van de Zonen die zoveel pleizier bijna niet aankunnen.
Vandaag gingen wij voor einde dag nog even een uurtje. Dat kan he, met een Seizoenskaart. (Waar Zoon2 brullend op staat, met op de achtergrond Zuske die hem in de houtgreep heeft omdat hij niet op de foto wenste voor het pasje). We hebben nogal gelachen met de pasjes-maak-mevrouw.
'Jelui mogen ieder twee dingen bedenken om te doen' deden Zuske en ik heel beslist.
'De monsterboot en de glijbaan!' Zei Zoon2.
'De Tornado en de waterachtbaan!' Deed Zoon1 gierend van voorpret.
'Ugh' dachten Zuske en ik.

'OF WE DOEN ALLEBEI DRIE DINGEN!' Bulderden de Broers eensgezind.
'Neen' zeiden wij.
'Jaaaaaaa' krijsten de jongens.

'Neen en nog eensch neen.' Zei Zuske, die aan mij al wel zag dat ik aan het eind van mijn pedagogisch latijn was.

En zo zaten wij even later op de glijbaan, in de drakenfiets, in de waterachtbaan en in de ondergrondse achtbaan. Wij zijn inmiddels al zo vaak geweest dat wij de plattegrond uit ons hoofd kennen en elke drie meter een medewerker begroeten als hadden we nog samen geknikkerd. Na precies een uur togen we richting uitgang en toen begon Zoon2 te mekkeren over de reuzenlolly die hij had gezien. (Uitgang via de winkel a.u.b. staat er overal heel ouder-onvrindelijk).
Toen Zoon2 in de gaten kreeg dat de lolly vandaag zeker niet in zijn bezit ging komen, nam hij zijn pose aan met de armen over elkaar en een boos gezichtje daarboven. Tot vermaak van een groepje pubermeisjes dat ernaast op een bankje zat en elkaar in de oren fluisterden 'dat dat jongetje nagellak op had'. Uiteindelijk kreeg ik hem mee naar buiten waar hij dusdanig aan het zeuren sloeg over de lolly dat het Zuske bepaald de neus uitkwam zeg.
Waarop zij Zoon2 toevertrouwde dat zij ook wel eens wat wil wat ze niet krijgt.
'Ach' wilde Z2 weten. 'Wat dan?'
'Een pepernoot, Neef2.' Deed Zuske bepaald bedroefd.'
'Hmmmmm' keek Zoon2 heel serieus. 'Hoé kan ik ervoor zorgen dat mijn lieve tweede mamma een pepernoot krijgt?' Vroeg hij zich hardop af.
Waarop Zoon1 bedacht om een brief aan Sinterklaas te schrijven.

'He ja, wat een goed idee' vonden Zuske en ik. Immers ging het allang niet meer over de lolly.

'He ja, dan vragen wij ook meteen om een lolly!' Vond Zoon2, die ook niet op zijn achterhoofd is gevallen.

Een kwartier later las Zoon1 de brief voor die hij opgesteld had voor Sinterklaas, was zijn broertje daar heel tevreden over en keek reeds richting de weg alsof hij zich afvroeg waarom Sinterklaas er toch zo lang over deed allemaal, en brulden Zuske en ik van het lachen. Daarna belden wij Echtgenoot, die natuurlijk van het hele verhaal niks snapte en in grote verwarring aan de andere kant van de lijn hing.

Nou ja en zo hebben wij nog een molletje begraven, dat ter ziele in de tuin lag, zat Zoon2 op Hond3

en is Kip van de leg omdat Hond1 zijn jagersinstinct op haar botviert.
Maar de wijn komt per drie liter en de zon schijnt als een dolle. Morgen komt Echtgenoot weer en volgende week nog Vriendin1. Zuske en ik zijn paardenfluisteraars en slapen, dat kan altijd nog.
Hellendoorn baby!

donderdag 4 juli 2013

Zo doen wij dat hier.

Zoon2 ging vanmorgen helemaal zelf naar de wc. Ja, het is me wat. Hij is al een tijd zindelijk en ging op het kinderdagverblijf al zelf naar de kleine wc'tjes, op de peuterspeelzaal gaat hij ook zelf, maar hier thuis had hij mij toch steeds nog nodig en deed hij alsof hij helegaar geen idee had hoe hij zijn broekje naar beneden moest doen. En ook alsof hij niet zelf op de pot kon klimmen. (Ik leer mijn Zonen om zittend te plassen. Ik vind dat zeer deugdelijk van mezelf en ik weet dat aanstaande schone dochters me zeer dankbaar zullen zijn). Ook bleek het onmogelijk om zelf een papiertje ter afveging te pakken en de broek weer omhoog doen was al helemaal een onoverkoombaar probleem.
Maar, zoals bijna alles, was ook dit op te lossen met dreiging en chantage hoor.
Hij wenste een krentenbol als ontbijt namelijk, maar dan belegd met 'feest'. Dit is een potje taartversierselspullen vol met roze glitter, gekleurde balletjes en felgele hagelslagjes. Neen Zoon, zei ik heel beslist. Dat doen wij niet.
Gehuil en Geblér viel mij ten deel.

Het was 07.30 en ik heb gisteren met de Vriendinnen wijn gedronken en dan wil geblér nog wel eens overkomen als een toeter die als het ware door je oogbollen je hersens in blaast. Onverkwikkelijk.

'Hela Zoon, hou daar eens mee op' zei ik dus met mijn zonnebril op.

'Ik wil feeeeest' deed hij vrij maniakaal.

En ondertussen zag ik duidelijk aan de wiebelende beentjes dat het kind nodig een plasje moest doen.

'Okee. Jij gaat nu helemaal zelf naar de wc. Dan maak ik een krentenbol met feest.' Kreeg ik een Epifanie.

Welnu zeg, dat zag hij wel zitten. Staakte het gebrul, vertrok richting sanitaire voorzieningen en kwam weer terug met een tevreden gezichtje én opgetrokken broek. Ik applaudiseerde uitbundig, serveerde de krentenbol met roze glitter en trok me terug op het balkon met koffie.

Zo doen wij dat hier. Opvoeden.

maandag 1 juli 2013

Ik maakte de balans op en kwam geen steek verder.

Nu, na zo'n weekend en zo'n week zit ik dan hier op maandagochtend en overzie alles zo'n beetje he. Och, denk ik. Wat is het hier een bende zeg. En ook denk ik aan Zoon1+2 die ik vanmorgen zonder jas naar school stuurde toen de zon nog scheen. En nu is het best wel frisjes en zullen de schapen koude armpjes krijgen.
Ik denk aan Hond1 die nog uit moet, aan alle bedden die ik moet verschonen, aan alle was die ik moet doen, aan de smerige toestand op de kamer van Zoon1, de administratie waar ik niet naar durf te kijken en ook een beetje aan het UWV die inmiddels een ganse plank aan mijn doodskist zijn hoor.
En toen schonk ik zo wat koffie in en alles en hing wat over mijn balkon te kijken, toen het tot me doordrong dat we komende zaterdag op vakantie gaan. Dat wist ik heus wel. Ik besefte het me alleen nog niet helemaal.
Zoals elk jaar.
Oei oei, wat moet er allemaal mee, hebben we alles, wie zorgt er eigenlijk voor Cavia1 en nu gaat straks natuurlijk mijn levende plant weer dood.
Ik dacht daar zo over en pakte in gedachten vast wat zwembroeken in en had zo eigenlijk wel in de gaten dat ik wat aan het vergeten was.
Ha, kwam ik er achter. Natuurlijk, ik moet nog naar Het Dorp voor de apotheek. Ik moet nog zorgen dat er vanavond diner in huis is. En ooooh ja. Zoon1 heeft morgen schoolreisje-picknick. En ik zou daar wat voor maken. Volgens de juf is het van belang dat er fruitspiesjes komen. Nu sprak ik er zo over met mede-maak-moeder en wij vonden fruitspiesjes een best wel slecht idee. Want of dat maak ik vanavond en morgen is de hele boel bruin en verlept, of ik sta morgen om 06.00 op en rijg 30 stokken vol ananas en appel en dat is dan in de loop van de dag ook bruin en fledderig en vol zand bovendien.
Blerk, welk kind doe je dáár een plezier mee? Die van mij niet in elk geval.

Dus ik dacht zo eens na, en bedacht dat pannenkoeken een veel beter idee is. Die kan ik vanavond maken en dan zijn ze morgen nog uitstekend lekker hoor. Het is wel niet zo gezond als fruit. Maar wie boeit dat, in elk geval niet 8 jarige kinderen op een schoolreis.
Ja, ik heb zo nogal te maken met de dinges des levens he. Ik denk hier wat af.
Weet overigens nog niet wat juf hier van vindt.
Juf die ook nog eens woensdag haar laatste dag heeft op de school en waar ik dan eigenlijk ook nog wat aan wil geven. Maar niet een pannenkoek natuurlijk. Laat staan een fruitspies. Maar wat dan wel. Was ik maar mijn moeder, dan maakte ik gewoon even een fancy cadeautje voor haar, uniek en creatief en al. Het zal er wel weer op neer komen dat ik een vrindelijke kaart schrijf of zo. Mooie woorden zijn onbetaalbaar, immers. Haha. Haha. help

Dus ik maakte de balans op. Ging zitten, nam nog meer koffie. Schrijf dit stukske. En ben dus nog geen steek verder.
En vanavond sta ik waarschijnlijk tot mijn ellenbogen in de pannenkoekenmix, of in het ananassap. De tijd zal het leren. Ik ben benieuwd hoe het uitpakt zeg. Wat leef ik toch on the edge.