donderdag 18 juli 2013

Gerrit, Chicken, en alles is onder controle.

Deze weken ben ik verantwoordelijk voor het pluimvee. Dat wil zeggen, de kanarie parkiet en de kip. (Beiden hebben geen naam. Ik noem ze Gerrit en Chicken) De paarden waren eerst de last op de broze schouderkes van Zuske, en daarna nam Echtgenoot deze taak weer op zich, en de poezen en de honden verzorgen wij tesaam. Vooral Zoon2 vindt er een groot genoegen in om steeds zijn beschuitjes met gekleurde hagelslag op honden-mond-hoogte te houden en dan ijselijk te gillen als zijn ontbijt in een hondenbuik verdwijnt.

Natuurlijk neem ik mijn taak heul serieus. De eerste dag kokhalsde ik nogal overtuigend bij het verschonen van het waterbakje van de vogel-zonder-naam, tot afgrijzen van Zoon1. Dat stónk echt, werkelijk. Maar ik durf elke dag zowaar met mijn hand de kooi in en voorzie de vogelijn van nieuwe zaadjes en fris water. Ook was ik met blote handen zijn ranzige badje af en zeg ik heel olijk 'Dag Gerrit' als mijn werk erop zit. Overigens dachten Zuske en Echtgenoot vandaag dat Gerrit een nep-vogel was, omdat hij zo stillekes al de hele week op zijn bovenste richeltje in de kooi zit. En ze schrokken zich een aap zeg, toen Vogel ineens begon te vliegen. Ik wist natuurlijk allang van de warmbloedigheid van Gerritje. Je krijgt toch een band samen he.

Helaas is het verhaal rond Kip iets minder vrolijk. Kip is niet meer. Denken wij. Kip is in elk geval al geruime tijd niet meer gezien door ons, maar wij vrezen dat een buizerd haar wel in het vizier heeft gekregen, op een kwade dag, kort geleden. Daags lopen wij vol goede hoop richting het kippenverblijf om te kijken of Chicken misschien toch de nacht in haar eigen bedje heeft doorgebracht. Zij was namelijk al eens eerder een nacht weg, maar zat de volgende morgen toch weer zoet op haar stok. Wij betichtten haar van slettebakkerij en keken haar zo eens vermanend aan, maar waren toch blij dat ze er weer was. Nu echter is ze al meer dan drie dagen weg en vrezen wij voor haar lot. Zoon1 denkt dat ze wellicht gezellig op een andere boerderij is gaan wonen, en daar houden we het maar even op. Dat is toch leuker voor de kindekes om te denken dan het feit dat ze waarschijnlijk door een gruwelijke monstervogel is opgepakt, tijdens haar ochtendwandelingetje door de wei, en met huid, veren en snavel en al is verorberd.

Het pluimvee hield ons dus zo nogal bezig, alsmede kwamen we tot de ontdekking dat niemand van ons het poezekind al een dag of twee gezien had. Wij hebben hier een moederpoes met haar kind en de moeder is niet perse een inhuizig type, en komt zo af en toe eens eten en rondkijken, maar is niet echt elke nacht netjes in huis, dus dat haar kind dezelfde genen kon hebben, vonden wij logisch. Wij vonden het dan ook niet heel raar dat Poes2 niet elke nacht binnen was. Maar haar elke dag even zien, wilden we wel. Maar dat gebeurde opeens niet. Hmmm dachten wij. En rammelden met brokjes. Keken in schuren. Riepen in de rondte. En stuurden een sms naar haar baasjes, dat ze wellicht een beetje kwijt was. Aii.... vonden we niet leuk. Keken het een paar dagen aan. Keken op internet, riepen nog meer rond, stopten zalm in het etensbakje en stuurden Hond3 op onderzoek uit. Niks hoor.
Tot we gisterenavond nog een rondje googelden en opeens een Facebookpagina vonden van een kattenopvang in Enschede, die een poes hadden, die hier 300 meter vandaan gevonden was, en qua beschrijving nogal op Poes2 leek. Bellen. Langsgaan. En Poes2 is weer terug. De opvangmevrouw was tot tranen toe geroerd zeg, want zij leefde al een tijd in een huis vol katten en had nog nimmer meegemaakt dat een kat daadwerkelijk weer bij het baasje terug was gekomen. Naaah, wij waren in de gloria zeg en smsten weer in het rond dat het verloren poezekind weer terecht was. In juichstemming brachten wij de dag door, gingen weer eens naar het pretpark, sproeiden wat met water in het rond vanwege het mooie weer en verheugden ons op het moment dat Poes1 haar kind, Poes2, weer in de armen zou sluiten. Immers hadden ze elkander al bijna een week niet gezien.

En ja, na het eten kwam daar Poes1 aangekuierd, op dooie akkertje. Niet echt met de blinde paniek in de ogen van een moeder die haar kind zoekt. Nee, dat niet. Wij pakten haar. En brachten haar naar haar kind die op een stoel het avontuur eruit lag te slapen.
Echtgenoot filmde de boel, Zuske, Zoon1+2 en ik stonden eerste rang voor dit schouwspel wat wij aanvankelijk als hét moment van de week dachten te kunnen gaan benoemen.

Niks hoor. Helegaar niks zeg. Poes2 sliep door. Poes1 wierp een halve blik op haar kind en wandelde zo het toneel weer af.

De Film.

(Ik ben de blonde met de rode nagellak. De ander is Zuske. En u ziet Zoon1 heel even en hoort Echtgenoot, Zuske en mijzelve ook nog wat zeggen zeg. Is dat niet eeeenig ja).

Maar we zijn toch tevree. Bijna al het vee is weer compleet. Paard1 at vandaag bijna het haar van Zuske op, Zoon1 kocht een piraten-set en liep aldus de ganse middag rond met oorbellen en een ooglap, Zoon2 spoot ons allen, het terras en toevallige voorbijgangers nat met de tuinslang en op dit moment zitten we natuurlijk aan de wijn. Kortom, alles onder controle.

5 opmerkingen:

  1. LOL ... dat klinkt als een heerlijke vakantie

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een ontroerend weerzien ;-)
    Geniet van de beestenboel !

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Klinkt allemaal heerlijk en ziet er ook ontroerend uit.. Veul plezier nog in het mooie Salland! :-)
    Tip:
    Er is kerremis bie ons int dorp komende dagen: echt ons (enige) hoogtepunt hier. Ik zeg op de fiets, u zijt wellekome! ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Haha Evelyn, we zijn helaaasch alweer thuis. Anders was ik zeeeeker gekomen.

    BeantwoordenVerwijderen