donderdag 29 november 2012

Gehakte ballen met jus.

Nou zeg, zat ik er net hèlemaal in, is het alweer afgelopen.
Ja, dit zou zomaar helemaal een enorm diepzinnig intro kunnen zijn he, een kijkje in mijn ziel en alles.
Welnu, daar zit u gans niet op te wachten denk ik zo. Of wel, maar alla, er zit heus nog meer in mij dan wijn en nieuwe schoenen hoor hee.

De jaren '50 dus kennelijk. Want alla, daar had ik het over. 'Moeder, ik wil bij de Revue', dus. Ach, wat een fijne, fijne serie.

Toevallig zag ik alles vanaf de eerste aflevering, wat vaak niet zo is, meestal wegens verregaande slordigheid en/of vergeetachtigheid, maar dit keer ging het goed.
Oh en ik hou ervan zeg. Ach, de jaren '50, als er toch een tijdmasjien zou zijn, dan ging ik gerust even terug zeg. Huppetekee, zo de prachtige oude straten van Haarlem in, of ons eigen Dorp, waar het huis waarin ik nu woon nog niet eens bestond toen.

Mijn ouders zijn geboren begin jaren '50 en het was heus allemaal ook toestand en armoede en gedoe en gezondheidsellende en alles, maar toch ook allemaal zo fijn eenvoudig, in vergelijking met nu he, denk ik zo. Als vrouw gewoon een beetje de was doen he, baby's krijgen en verzorgen en dan mekkeren over carrierekansen maar dat dan eigenlijk wel een beetje lastig vinden met al je kroost er nog bij en de stoelen die je nog moet waxen en alles. In feite dus waarlijk niet zo heel anders als nu, maar dan zonder die stoelen natuurlijk. Ik zie me al gaan zeg.

Als je dan lelijk was en niet zo gezellig, als meisje, dan trouwde je gewoon niet. Vonden ze heel normaal hoor. Feitelijk is dat het ook, hahaha. Was je mooi en hield je wel van een borreltje, dan piktje je zo hier of daar wel d'een of d'andere scharrel op, en dan ging je daarmee verkeren. Vond je elkander na verloop van tijd niet meer zo enorm leuk of was je het gewoon zat, dan had je denk ik wel pech, maar aan de andere kant was een huwelijk in die tijd ook gewoon wat simpeler, schat ik zo in. Man werkte, vrouw zorgde voor huis en haard en kwam er ergens een kink in de kabel vanwege omdat die man dan weer zo nodig de hele tijd in de kroeg ging hangen, dan waste je gewoon een maand zijn sokken niet en verving je zijn warme prak in de avond gewoon stelselmatig voor een bammetje met smeerworst. Leerde hij van, niks meer aan het handje.
En anders ging je gewoon een beetje zitten snikken in je geborduurde zakdoek en baarde nog eens een kind of wat, of stofte nog eens flink het huis af.

Ja, niet ideaal allemaal, maar ergens ook wel zo overzichtelijk. Die mannen moesten gewoon de hele tijd werken en 's avonds luisterden ze naar de radio om vervolgens in de echtelijke sponde maar weer eens een baby te maken, of gewoon te gaan slapen in een flanellen pyjama. Niks niet zaniken over een Ipad of de hele tijd maar willen kitesurfen of diepzeeduiken. Gewoon, de krant lezen, gehakte ballen met jus eten en een beetje een leuke vrouw aan de arm, als je een avondje naar de Revue ging.

En roken he, oh wat rookte iedereen toen zeg. Dat is toch heerlijk, geen gezeur over stinken of ongezond, gewoon hopla, te pas en te onpas opsteken. Koste ook geen drol natuurlijk toen. En overal en altijd een borreltje bij. Helemaal niet problematisch allemaal, gewoon na de koffie een lekker portje inschenken en je kan de dag weer aan.
En dat alles in geweldige outfits. Fraaie jurkjes, mooie hakken, leuke jassen, kleine tasjes en coole auto's.

En jaaa, blablaaa, kansen, ontwikkeling, gezondheid, rechten voor vrouw, allemaal belangrijk. Tuurlijk, maar ergens in mij zit een oud mannetje op een bankje die het vroeger allemaal beter vond.

Ik heb het altijd gehad. Vroeger keek ik met mijn moeder en Zuske naar Het Kleine Huis Op De Prairie. AAAACH, het sentiment. Als ik de kans krijg, kijk ik het nog steeds. En dat was niet jaren '50 he, dat was echt eind 19e eeuw of iets. En dat is dan niet een tijd waar ik heen zou vlieden middels mijn tijdmasjien, want, horror hel, de wc bestond bijkans niet eens. En lekker eten ook niet. En laat staan een fraaie stofzuiger. En 19 kinderen krijgen was ook maar normaal. En er dan ook nog 6 verliezen. Nee, dat wil ik dan weer niet. Maar het intrigeert me zo. De prettige simpelheid van het bestaan. Je zorgen maken over dat je een klasgenootje minder prettig aangekeken had, je ulevellen niet met haar gedeeld had, en dat zij nu op een boomstam in de kreek zit te staren en dat je dan erheen gaat en een arm om haar heendoet en vervolgens ben je BFF's en huppel je in je lange rokken gewoon samen door het veld, in plaats van alleen. En als iemand op school dan lelijk doet omdat haar vader minder kolen verkoopt dan die van een ander, dan kijk je die vermanend aan en alles is weer koek en ei. Niks nie Facebookmoord. Niks nie 'haters' op Twitter.

Dat is toch mooi, mensen. En als dan je ouders oud werden en niet meer op het land konden werken of de houten vloer tot pulp vegen, dan nam je dat gewoon over en ook gewoon iedereen bij je in huis of in de schuur. Niet in een verzorgingshuis stoppen en vervolgens nooit meer op bezoek gaan he. En ze laten wassen door een of andere halve gare die het teveel moeite vindt om warm water op een washandje te doen.

Ja, zo heb ik een mening over sommige dingen hoor.

En vanavond zag ik zo de laatste aflevering van het Revue Program. Verwerpelijke programma's als 'Help mijn man is klussert' die draaien gerust jarenlang door, maar zo'n prachtige serie is dan maar 8 afleveringen of iets. En ik blijk bepaald niet de enige te zijn, die het zo mooi vindt. Dat stemt me dan wel gerust, dat het zo populair is, ook onder jongeren. Dus ik stel voor dat we allemaal leuk een jaar of 60 terug in de tijd gaan, gewoon voor de lol eens kijken hoe leuk dat zou zijn.

Natuurlijk houd ik Zoon2 gewoon op de opvang, want ook al was dat toen ook niet echt aan de orde, je moet de realiteit niet uit het oog verliezen natuurlijk. Facebook zal ik ook niet opgeven. Maar ik zal Echtgenoot melden dat we vanaf nu veel gehakte ballen zullen eten, dat hij zijn sokken maar goed in de gaten moet houden en dat ik rap een avondje naar de Revue wil.





zondag 25 november 2012

De jassenmissie en het spektakel.

Dat gaat niet goed hier he, de dagen gààn maar voorbij en niks niet leuke stukskes van mij hier. Wel op http://kadeng.wordpress.com/ hoor, dus weest gerust. Elke dinsdag.

En ik maaaak dingen mee, heus niet niks. Maar tijd he, tijd om dat alles eens leuk te vertellen, dat is er dan weer niet.

Vandaag bijvoorbeeld had ik heel belangrijke zaken te doen met mijne zuster. Namelijk, de stad in gaan voor een jas en schoenen. Ik ging met de trein, want dat duurt maar 4 minuten, en met de ZuidWestenWind die hier woeide, dacht ik dat het beter was om te hopen dat de trein gewoon reed, dan hopen dat ik niet in de sloot zou waaien. Want ik lees nu.nl he, zo'n 48 keer per dag, dus ik was volledig op de hoogte van alle storm en wind en woei en regen en vallende dakpannen, hier Aan De Kust. Nu, ik vond het eigenlijk nog wel meevallen. Ik waaide wel een beetje achteruit op de fiets naar het station, en ik denk dat mijn haar niet echt meer goed zat, maar dat kan ik best hebben.

Ik liet Echtgenoot en Zoon1+2 thuis achter en ontmoette mijn zusterke in de stad voor de jassenschoenenmissie. Nu wil het geval dat ik in mijn hele leven nooit een fatsoenlijke jas heb gehad. Wel toen ik klein was natuurlijk, daar zorgde mijn moederke wel voor, net zoals ik ervoor zorg dat Zoon1+2 in warme jassen en bijbehorende attributen door het leven gaan, (doe een muts op. Jawel, een muts op. Nee, die niet. Doe een muts op. Okee, dan een sjaal. Jawel, een sjaal erbij. Je bent al verkouden. Ik wil dat je een sjaal omdoet. Dan een muts. Allemachtig, je gaat niet mee zonder muts of sjaal. Nu. Nu. Doe het om. Doe het op. Nu. Nou, dan gaan we niet naar school. Hup, we moeten naar school. Etc)

Het is altijd een doorn in mijn moeders oog geweest, en in die van vriendinnen en collega's ook trouwens, mijn anti-warme-jas-manie. Ik liep in kleine hippe jackjes, in 'een warm vest', in een zomerjas met heel veel sjaals. Zulke dingen. Ooit kocht ik voor wel 300 gulden een hele lange oprecht warme jas, en was daar zeer verguld mee, tot ik thuis kwam en hem belachelijk vond. Natuurlijk nadat ik alle kaartjes eraf geratst had. Ik knipte de boel kort, want dat was een goed idee, en toen zag het er helemaal niet meer uit. Mijn moeder schudde haar hoofd, maar kon er zelfs met de naaimachine niks meer van maken. En ik ging weer op pad in niemandalletjes.
Twee jaar geleden kreeg ik van mijn moeder de oude bontjas van mijn oma. Een èchte bontjas. Heel erg mooi en heel erg warm. Ik vond er wel een beetje wat van, van het echte bont, maar hee, mijn oma had die jas 50 jaar geleden al en zij heeft bepaald niet zelf de beestjes daarvoor geschoten. Wat zou ik er nu niet in lopen, ook al omdat ik het een heel coole vintage toestand vond.
Ik kreeg wel wat blikken op het schoolplein dacht ik, maar ik voelde me prachtig en warm bovendien. Maar het is een oude jas. De voering liet compleet los en ook al kon mijn moeder daar nog wel wat mee, het werd steeds erger. Ook zat hij dicht met heel schattige haakjes, en daar waaide best nog wat sneeuw doorheen.
Kortom, niet meer geschikt voor dit jaar.

En dus vandaag De Missie. Eerder had ik ook al een missie gehad, maar die niet al te serieus genomen, dus nu ging alles anders.
Wij zijn in elke winkel geweest. En pasten alles. En er gebeurden rare dingen.
Opeens was ik heel erg gericht op een soort jas waar ik zeg maar een paar uur daarvoor nog niet doodgevroren in gevonden zou willen worden. Ik paste hier en daar wat aan, dingen met dons erin en alles. Mijne zuster keek zeer bedenkelijk en sprak haar twijfel uit over mijn geestesgesteldheid. Maar ik was er niet vanaf te brengen. Paste de ene na de andere lellijke jas. En ik vond, hoe lellijker hoe beter, want dan is het nog een soort van dìng. Niet gewoon een idiote jas, maar ik die in die jas een statement maak.
Wij pasten en pasten en lachten nogal hard en uiteindelijk in de V&D, vonden wij wel 450 jassen zeg. Zo veel jassen. Allemaal bij elkaar. Wij pakten er ieder een stuk of zes en namen een hoek van de winkel in beslag om alles te passen. En wij zeiden dingen als: 'ja deze is leuk, maar niet zo warm'. En keken elkaar daarna beschaamd aan.
Want dat zijn we niet gewend, zoveel verstandigheid.
Ook zeiden we: 'met deze zal ons moederke wel trots op ons zijn zeg' en wij wisten echt niet of dat nu een plus- of minpunt zou zijn.
Al met al was het nogal een spektakel.
En ik vond een jas zeg. Nah. Een warme, een heus warme, in een olijk kleurtje en helemaal niet heel lellijk. Van een merk waarvan we zeiden 'blerk' maar na nader onderzoek bleek dat de jas die zuske al jaren met pleizier draagt, òòk van dat merk te zijn. En dus is dat nu ons jassenmerk.
Zuske vond ook een jas, die eerst ongelijke helften bleek te hebben, maar gelukkig was er nog eentje van. ( De schoenen die ze daarna wilde kopen bleken òòk ongelijk van hoogte te zijn. En nu zou onze logische conclusie kunnen zijn, dat Zuske zèlf van ongelijke hoogte is, maar dat is waarlijk niet zo. Ook haar oren niet.)

Wij lachten heel, ja heel erg hard om de grap die wij al 20 jaar maken. Namelijk als wij een kledingstuk zonder prijskaartje zien, dan zeggen wij hardop: 'Dag, ik zie hier uw selectie gratis kleding, heeft u hier nog meer van?' HAHAHAHAHAHHAHAHA. Of: ' Ah. Deze kost niks. Doe mij er maar 10.' AHAHAAHHAHAHAHAHHA.
Ja, wij zijn echt ontzettend lollig.

Punt bij paal; ik heb een jas. En zij heeft ook een jas. En een indoorhoed, en een sjaal en ik ook nog schoenen. Waar ik een graties schoenenlepel bij kreeg vanwege omdat de schoenen een tientje duurder waren dan ik dacht, vanwege omdat iemand kennelijk een abuis stickertje erin had geplakt. En ik denk dat de verkoopstermevrouw dacht dat ik dat had gedaan. Nu had ik het er wel in geplakt, nadat hij op mijn voet terecht was gekomen, maar waarlijk niet expres de verkeerde. Ah well.

Ja, wij maken zo wat mee. En ik hoop nu op bitt're koude morgen, zodat ik heel triomfantelijk in mijn jas kan gaan lopen. Daag.

dinsdag 13 november 2012

Karma, bijgeloof en de lamp

Al zo lang ik me herinner ben ik een beetje bijgelovig. Niet op de manier van ladders en zwarte katten en een-been-op-de-stoep, maar meer op een voetbal-manier. Zoals voetballers kennelijk nog wel eens een rechter- of linkersok als eerste aandoen, of iets vies doen met spugen en poepen en geen, danwel wel, sex of iets anders vuigs beleven voor aanvang van een wedstrijd, zo hecht ik ook enorme waarde aan bepaalde zaken in bepaalde situaties.

Vriendin3 heeft mij wel eens verteld, in vroeger vrijgezelle tijden, dat ze een UitgaansBH had. Die bracht geluk. Geluk in de liiiieeefde natuurlijk.
Dat snapte ik toen volkomen. Ik deed natuurlijk ook niet mijn grijsgewassen Garfield onderbroek aan voor een avondje kroeg, want je weet maar nooit in welk bijzijn je opeens van gekleedheid verwisselt. Immers.
Een geluksBH had ik echter niet, meer omdat ik mijn BH's enkel uitkies op het feit of ze uberhaupt laten blijken dat ik iets van een bh nòdig heb eigenlijk, en niet zozeer om de fraaie kantjes. Ik heb andere fraaie kantjes, denk ik dan maar.

Maar ik koppel wel, nog steeds, vaak bepaalde zaken aan bepaalde gebeurtenissen. Hadden Zoon1 of 2 in de babytijd opeens wèl eens een goede nacht, dan deed ik de dag erna precies hetzelfde slaapzakje aan, hetzelfde lichtje wel of niet aan, dezelfde fles danwel speen gebruiken en zong hetzelfde liedje. Als dan de nacht erna er wederom een vol met slaap was, dan geloofde ik heilig in de heilzame werking van de slaapzak of het liedje.

Als ik een heel goede dag vol met meevallers en jolijt heb, en ik draag een bepaalde armband, doe ik die de volgende dag weer om. Als ik de armband de dag daarop afdoe, of vergeet, en ik maak ellende en verdriet en akeligheden mee, dan geef ik de schuld simpelweg aan de afwezigheid van de armband. Wat meestal bevestigd wordt doordat de dag erna heel vrolijk de Goede Dingen weer gaande zijn.

Vond ik het vroeger nodig om het lichtknopje in mijn kamer een stuk of 18 keer aan- en uit te doen, omdat anders... geen idee, maar dat voelde niet lekker, dat ben ik inmiddels wel kwijt. Echter heb ik nog steeds een beetje een ding met gordijnen. Buiten dat ik denk dat er een wolf danwel monstermens door de spleet in de gordijnen gaat staan kijken naar mijn slapende zelf, kan ik er gewoon niet tegen dat gordijnen niet helemaal dichtzijn. Ook check ik wel nog steeds altijd een beetje of een lichtknopje wel helemaal echt uit is. Dicht is. Niet meer aan is. Niet meer 18 keer. Maar een beetje omdat ik denk dat als het knopje misschien half uit is, er iets gebeurt met overtollige electriciteit in dat knopje. Ja. Ik kan misschien beter geen electricien worden. En ook geen psycholoog.

Ik heb ooit een keer mijn telefoon opgenomen toen ik werd gebeld door een 'privenummer'. Dat was toen iemand die ik helegaaar niet wilde spreken. Sindsdien doe ik dat niet meer. Tot ergernis van mensen in mijn omgeving soms. Maar ik geloof gewoon, dat het nooit goed kan zijn, een verborgen nummer. Terwijl toen ik vandaag mijn telefoon opnam toen er een, weliswaar onbekend, maar wel zichtbaar nummer belde, goed nieuws kreeg. Wat maar wil zeggen dat incassobureaus, verkoop-mensen en mensen die ik niet aardig vindt maar zij mij wel, mij beter kunnen bellen met een zichtbaar nummer. Maar dat zal ik ze niet vertellen natuurlijk.

Ook geloof ik heilig in Het Lot Tarten. Zeg nooit, nooit; 'Goh, ons kind is al een tijd niet ziekgeweest'. Of 'Nu, die buikgriep gaat ons voorbij', 'Dat was lekkere tonijn' of 'Hela, het lijkt wel of we geld overhouden deze maand'. Want huppetekee, het zal verkeren. Griep, Kots en Faillisement zal uw deel zijn.
Meerdere keren heb ik Echtgenoot vuil aangekeken nadat hij mij iets van bovenstaande toefluisterde. want HET GEBEURT DAN OOK ECHT. Elke keer. Echt, elke keer.

Daarom wilde ik ook nooit een derde baby. Buiten natuurlijk dat ik dan gek zou worden, zou me zomaar kunnen ontvallen dat ik 'makkelijke zwangerschappen, prettige bevallingen en gezonde kinderen heb gekregen'. Hopla. Thuis met 16 weken, van onder tot boven ingescheurd en een kind met 5 benen. Ik weet het zèker.

Maar, toen ik zei dat ik noooit meer een baan zou vinden, vond ik er eentje. Toen ik zei dat de Fase van Zoon2 toch wel grotekse vormen aan begon te nemen, veranderde hij in een baby van levende chocola, en toen ik reeds aan het schelden was op de financiele administratie van de naschoolse opvang kreeg ik geld terug. Zo gaan die dingen. Is het karma, is het het strikt naleven van je eigen bijgeloof...wie zal het zeggen. Feit is wel dat de meeste dingen uiteindelijk toch compleet lukraak en onverwachts gebeuren. Maar een beetje proberen te sturen kan geen kwaad. Daarom ga ik nu naar bed, klik de lamp goed uit, zeg 48 keer 'nog drie wijn' want dat werkt altijd, en hoop op het beste.





donderdag 8 november 2012

Van O en de blast from the past

Vandaag op mijn nieuwe werk heb ik tot vier keer toe een andere radiozender opgezet, omdat ik waarlijk helemaal naar werd van de geboden muziek. Nu ben ik niet perse een enòrme muziekliefhebber, ik weet er niks van, ik ben niet fan van iets of iemand, koop werkelijk nooit een cd en download ook niks. Desalniettemin heb ik wel een mening over veel muziek, die eigenlijk vooral te maken heeft met of het dansbaar is, want daar hou ik wel van, en of het een beetje vrolijk is, want zielige liedjes, daar hou ik niet van. Ze zijn soms wel mooi, maar ik knap er niet van op. Eigenlijk, heel eerlijk, wil ik slechts luisteren naar Hits from the 80's of iets dergelijks. De jaren die ik dus eigenlijk nauwelijks bewust heb meegemaakt. Of zelfs muziek uit de jaren van toen ik helegaar nog niet bestond. Het is eigenlijk al heel raar dat al deze zinnen gaan over muziek, omdat ik daar eigenlijk werkelijk niks over te zeggen heb.

Vroeger heb ik nog wel eens gedaan of ik enorm wel van muziek hield. En liep ik met cassette bandjes rond en een walkman zelfs, omdat iedereen dat nu eenmaal deed. Eigenlijk vind ik het heel irritant om de hele tijd geluid om me heen te hebben. Maar een beetje radio vind ik dan weer wel leuk, beetje geklets, leuke liedjes, tralala, terwijl ik werk ofwel in huis een beetje rommel.

En zodoende probeerde ik vandaag een beetje fatsoenlijke radiozender op te zoeken. Ik kwam bij Qmusic, waar ik vrijwel direct compleet melancholisch werd van Het Foute Uur. Nu is er niks mis met 'foute muziek', geef mij Cindy Lauper en ik doe een dansje, maar de muziek in dat uur, schoot bij mij in het verkeerde oor, zeg maar.
Het was alles jaren '90. En nu waren de jaren '90 mijn HAVO jaren en alles, en dus niks verkeerds mee, maar ik zie dan meteen van alles voor me bij een liedje. Een nachtje logeren bij mijn toen-BFF, een schoolfeest met mijn toen-verkering, een vakantie met toen-vrienden, een compleet verkeerde outfit met kerst, zulks.
Want dat heb ik altijd heel erg met muziek. Ik denk er meteen van alles bij. En dat kan heel erg leuk zijn. Ik heb met mijn Zuske een paar heel leuke herinneringen aan bepaalde liedjes, van in de kroeg, in Ons Beste Jaar. Maar we worden ook helemaal naar van bepaalde liedjes van datzelfde jaar. Ik kan erg vrolijk worden van een feestje met muziek waarop gedanst wordt als ware het 1999, en kan heel geirriteerd worden van een feestje met een DJ die het nièt snapt. (Serieus, als je toch DJ bent. En je zet een liedje op waarbij je ziet dat de dansvloer volloopt en mensen dansen alsof ze op een glittervloer staan, waarom, ja, wààrom zet je daarna dan kutmuziek op, ziet de dansvloer leeglopen en....gaat dan dòòr met die muziek? WAAROM?). Anyway, ik zou een goede DJ zijn. Als ik iets van muziek zou weten.

Maar alla, ik zat zo'n beetje mijn nieuwe werk te doen, ondertussen de muziek te luisteren en weer af te zetten en vond Radio 2 uiteindelijk de beste zender. En dat maakte mij mijn ouders. Mijn ouders hebben al-tijd Radio 2 op. En ik vond dat vroeger irritaaaaant. Doe 538 mensen, dacht ik toen. En, natuurlijk, DOE TOCH EENS NORMAAAL! Maar dat dacht ik in die jaren natuurlijk voortdurend van mijn ouders.
Ja, ik zat in een blast, mensen, een blast from the past. Ja.

En toen belde ik een of ander bedrijf om iets te vragen en werd doorverbonden door bandjes en lette niet echt op wie uiteindelijk de telefoon daadwerkelijk beantwoordde. En toen zei ik zo van "Hallo met Kristel Barendregt", heus heel netjes, en toen hoorde ik: MET WIE? Euh, Kristel Barendregt? Zei ik.
En toen bleek het O. te zijn. O! Naahhhhh, zei ik. O! O! Wat doe jij nou daar?

O is een oude vriend. Van de HAVO. Van de tijd van de liedjes. Die gewoon zijn werk zat te doen bij dat bedrijf, waar hij kennelijk al 10 jaar werkt, dus heel raar was het verder niet echt, dat hij de telefoon op nam, op zich. Maar dat wist ik natuurlijk niet.

En O blijkt getrouwd te zijn. En nog steeds vrienden met J. Dat was een van mijn eerste echte vriendjes. En P. Dat was ook een vriend. We hadden zo een groepje, met VriendinW, J, O en P en ik. En eigenlijk ook A. Maar die was altijd al een beetje zozo, ook al had hij een moeder die zelf notenlikeur brouwde.
We zijn naar Polen geweest op werkweek, in 4 HAVO. Wat een wodka-doordrenkte paar dagen waren, en ik daar voor de eerste keer meemaakte hoe het is om in 1 nacht werkelijk 7 uur achter elkaar. ACHTER ELKAAR, te lachen. We zijn met een afvaardiging van dat groepje op vakantie geweest naar Hongarije. Wat een beetje een toestand was met een auto ongeluk en alles, net voor de grens, wat heus niet soepel verliep allemaal. En ik had een kapsel waar ik nu nog steeds een beetje om moet huilen. En ik smeerde me in met olie, ging een paar uur in het Balatonmeer liggen dobberen en kon me daarna 16 uur lang niet bewegen. Zulke dingen. Herinneringen mensen. En hopla, ik sprak daar ineens zomaar O, die ik al zeker in 10 jaar ofzo niet meer heb gezien. Want zo gaan die dingen.

Dat was zo gràppig. Zit ik net een week op mijn nieuwe werk, te denken over voorbije tijden en muziek en alles en komt O ineens voorbij zetten.
Dat gaf mij zo te denken zeg.

Natuurlijk vroeg ik de belangrijke en enige relevante vraag. 'Zit je op Facebook? ' want iedereen weet, daarna komt het wel goed met de contacten. Dan gaan we een keer bier drinken zeg, en van ha-ha-ha weet je nog en alles. Of niet natuurlijk, maar dan nog is het leuk.

En ik voelde me meteen ook alweer ououououd, met mijn Radio 2 en mijn 'ik ben getrouwd en heb twee kinderen en naaaahh we hebben elkaar 10 jaar niet gezien'. Want dat zeg je dan. En dat soort dingen zeg je niet als je 24 bent. Zoals in Het Beste Jaar.

Maar ja, wat is dan opeens een Beste Jaar? Dit jaar heb ik mijn eigenste beste leukste vriendinnen, die ik 10 jaar geleden helegaar niet kende. Dit jaar heb ik de Zonen en Echtgenoot en mijn Radio 2 luisterende ouders en mijn Zuske die er gelukkig èlk jaar gewoon is.

Ja, zo zat ik te denken he. Van dat ik eigenlijk niet denk dat toevalligheden niet toevallig zijn en zo, maar dat het toch allemaal wel gek was.

En toen kwam ik thuis en was er voor de tweede keer deze week geen wijn in huis. Omdat het allemaal alweer op was natuurlijk, niet omdat we het niet gekocht hadden, haha. Haha. Ja. Anyway.
Ik heb vanavond de radio niet aan. Want ik vind het met de toevalligheden wel weer genoeg vandaag. En straks komt er opeens een liedje uit 1988 voorbij, een jaar wat ik me om een of andere reden goed herinner. En blijkt Sinterklaas toch te bestaan. Dat kan ik niet aan hoor.

woensdag 7 november 2012

Later meer. Heus waar.

Mij bewust van de stilte alhier, zou ik volgaerne allemaal leuks voor u opschrijven teneinde u te laten grinniken om mijn toestandelijk bestaan. Want zeg nu zelf, daar zit u op te wachten.

Maar hee. Zoon1, die gisteren jarig was en nu zeven is. Die zit op de bank een film te kijken. En ik ga daar naast zitten slapen. Want ik ben moe, moe. En ik moet staks nog 48 kilometer door de regen fietsen. En nu ligt Zoon2 nog te bedde.
Als die wakker wordt, dan dient er weer door het huis getoeterd te worden, vanwege omdat ik hier allemaal verjaardagesque attributen heb liggen.

Dus. Later meer.