dinsdag 13 november 2012

Karma, bijgeloof en de lamp

Al zo lang ik me herinner ben ik een beetje bijgelovig. Niet op de manier van ladders en zwarte katten en een-been-op-de-stoep, maar meer op een voetbal-manier. Zoals voetballers kennelijk nog wel eens een rechter- of linkersok als eerste aandoen, of iets vies doen met spugen en poepen en geen, danwel wel, sex of iets anders vuigs beleven voor aanvang van een wedstrijd, zo hecht ik ook enorme waarde aan bepaalde zaken in bepaalde situaties.

Vriendin3 heeft mij wel eens verteld, in vroeger vrijgezelle tijden, dat ze een UitgaansBH had. Die bracht geluk. Geluk in de liiiieeefde natuurlijk.
Dat snapte ik toen volkomen. Ik deed natuurlijk ook niet mijn grijsgewassen Garfield onderbroek aan voor een avondje kroeg, want je weet maar nooit in welk bijzijn je opeens van gekleedheid verwisselt. Immers.
Een geluksBH had ik echter niet, meer omdat ik mijn BH's enkel uitkies op het feit of ze uberhaupt laten blijken dat ik iets van een bh nòdig heb eigenlijk, en niet zozeer om de fraaie kantjes. Ik heb andere fraaie kantjes, denk ik dan maar.

Maar ik koppel wel, nog steeds, vaak bepaalde zaken aan bepaalde gebeurtenissen. Hadden Zoon1 of 2 in de babytijd opeens wèl eens een goede nacht, dan deed ik de dag erna precies hetzelfde slaapzakje aan, hetzelfde lichtje wel of niet aan, dezelfde fles danwel speen gebruiken en zong hetzelfde liedje. Als dan de nacht erna er wederom een vol met slaap was, dan geloofde ik heilig in de heilzame werking van de slaapzak of het liedje.

Als ik een heel goede dag vol met meevallers en jolijt heb, en ik draag een bepaalde armband, doe ik die de volgende dag weer om. Als ik de armband de dag daarop afdoe, of vergeet, en ik maak ellende en verdriet en akeligheden mee, dan geef ik de schuld simpelweg aan de afwezigheid van de armband. Wat meestal bevestigd wordt doordat de dag erna heel vrolijk de Goede Dingen weer gaande zijn.

Vond ik het vroeger nodig om het lichtknopje in mijn kamer een stuk of 18 keer aan- en uit te doen, omdat anders... geen idee, maar dat voelde niet lekker, dat ben ik inmiddels wel kwijt. Echter heb ik nog steeds een beetje een ding met gordijnen. Buiten dat ik denk dat er een wolf danwel monstermens door de spleet in de gordijnen gaat staan kijken naar mijn slapende zelf, kan ik er gewoon niet tegen dat gordijnen niet helemaal dichtzijn. Ook check ik wel nog steeds altijd een beetje of een lichtknopje wel helemaal echt uit is. Dicht is. Niet meer aan is. Niet meer 18 keer. Maar een beetje omdat ik denk dat als het knopje misschien half uit is, er iets gebeurt met overtollige electriciteit in dat knopje. Ja. Ik kan misschien beter geen electricien worden. En ook geen psycholoog.

Ik heb ooit een keer mijn telefoon opgenomen toen ik werd gebeld door een 'privenummer'. Dat was toen iemand die ik helegaaar niet wilde spreken. Sindsdien doe ik dat niet meer. Tot ergernis van mensen in mijn omgeving soms. Maar ik geloof gewoon, dat het nooit goed kan zijn, een verborgen nummer. Terwijl toen ik vandaag mijn telefoon opnam toen er een, weliswaar onbekend, maar wel zichtbaar nummer belde, goed nieuws kreeg. Wat maar wil zeggen dat incassobureaus, verkoop-mensen en mensen die ik niet aardig vindt maar zij mij wel, mij beter kunnen bellen met een zichtbaar nummer. Maar dat zal ik ze niet vertellen natuurlijk.

Ook geloof ik heilig in Het Lot Tarten. Zeg nooit, nooit; 'Goh, ons kind is al een tijd niet ziekgeweest'. Of 'Nu, die buikgriep gaat ons voorbij', 'Dat was lekkere tonijn' of 'Hela, het lijkt wel of we geld overhouden deze maand'. Want huppetekee, het zal verkeren. Griep, Kots en Faillisement zal uw deel zijn.
Meerdere keren heb ik Echtgenoot vuil aangekeken nadat hij mij iets van bovenstaande toefluisterde. want HET GEBEURT DAN OOK ECHT. Elke keer. Echt, elke keer.

Daarom wilde ik ook nooit een derde baby. Buiten natuurlijk dat ik dan gek zou worden, zou me zomaar kunnen ontvallen dat ik 'makkelijke zwangerschappen, prettige bevallingen en gezonde kinderen heb gekregen'. Hopla. Thuis met 16 weken, van onder tot boven ingescheurd en een kind met 5 benen. Ik weet het zèker.

Maar, toen ik zei dat ik noooit meer een baan zou vinden, vond ik er eentje. Toen ik zei dat de Fase van Zoon2 toch wel grotekse vormen aan begon te nemen, veranderde hij in een baby van levende chocola, en toen ik reeds aan het schelden was op de financiele administratie van de naschoolse opvang kreeg ik geld terug. Zo gaan die dingen. Is het karma, is het het strikt naleven van je eigen bijgeloof...wie zal het zeggen. Feit is wel dat de meeste dingen uiteindelijk toch compleet lukraak en onverwachts gebeuren. Maar een beetje proberen te sturen kan geen kwaad. Daarom ga ik nu naar bed, klik de lamp goed uit, zeg 48 keer 'nog drie wijn' want dat werkt altijd, en hoop op het beste.





2 opmerkingen:

  1. Leuk blog. Ik ga nog wat verder lezen!

    Groetjes, van een toevallige voorbijgangster.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hai Marian, ik ga ook bij jou lezen!

    BeantwoordenVerwijderen