woensdag 20 januari 2016

Vandaag vloekte ik een beetje. Maar niet verkleed.

Vandaag vloekte ik een beetje.
Dat heb ik van Zoon1, die komt tegenwoordig met de meest schrikbarende woorden thuis zeg. Dat neem je dan snel over he, als moeder. Zo gaan die dingen.
Het was namelijk zo, dat ik vanmiddag met de trein naar mijn ouders ging, met de Zonen. Ik woon naast het station van het Dorp, en mijn ouders redelijk dichtbij het station van Haarlem. En ik was al reeds compleet doorweekt geraakt in verband met regen en ellende, dus ik had geen zin in een herhaling van zulks. Dus troonde ik het nageslacht mee naar de trein. Een uitje!! Riep ik.

Het bleek dat de jongens helemaal niet vonden dat opa en oma 'dichtbij' het station wonen, dus de wandeling verliep wat mopperig, waarop ik het nodig vond om eens even te duiden dat zij toch helegaar niks te klagen hadden. Dat ik vroeger áltijd moest wandelen. Dat ik tot mijn 21e geen internet had, laat staan een telefoon of een iPad en zo verhaalde ik nog wat over niet echt ter zake doende onderwerpen. Het leidde in elk geval redelijk de aandacht af, en voor we het wisten stonden we in mijn ouderlijk huis.

Daar was thee, limonade en koek en dreef ik mijn moeder tot waanzin omdat ik kennelijk een nogal stupide vraag stelde over een knoopje dat van mijn jas af was. Lang verhaal kort, ik heb nu een paar naalden en draad in huis. Het kan dus best zijn dat u me binnenkort met een nieuwe jas ziet.

Verder was mijn moeder zeer genegen om het broekje van Zoon2 te repareren hoor, dat wel. Al zou ik dat zelf op me willen nemen, dat wenst Zoon2 absoluut door oma te laten doen. Ik geloof niet dat het kind veel vertrouwen in de creatieve kwaliteiten van zijn moeder heeft, want laatst was er bijvoorbeeld iets met een laatje in mijn keuken die niet helemaal goed dicht ging. Zoon2 wilde oma al gaan bellen, maar dat kon ik heus zelf oplossen, door het pakje paracetamol ertussenuit te halen.
En zelfs dicht het kind zijn oma echt mystieke eigenschappen toe. Een verrotte appel kan oma ook wel maken zeker? Of een lippenstift die op is? Gewoon oma vragen en alles zal rechtkomen.

Evenwel geef ik de Zoon gelijk hoor. Vriendin2 had bijvoorbeeld een item nodig voor haar carnalvals pak, (omdat zij als brave moeder op school gaat helpen) en ik hoef mijn moeder maar een half woord te geven en het gewenste object komt haar kant op. Dat soort dingen. Ik zou me geen raad weten, als iemand om zoiets zou vragen. Ik zou wellicht stellig wat kasten opentrekken om te kijken of er niet een verdwaalde carnavalsoutfit per ommegaande in mijn huis terecht zou zijn gekomen, maar verder kom ik niet.

Wat trouwens wel akelig is, want door voornoemd voorval, kwam dus tot mij, dat de Zonen volgende week weer verkleed naar school moeten komen.
En dat soort dingen overvallen mij altijd, elk jaar. Net als de zomervakantie, kerst en elke maandag.

Allicht passen ze niks meer wat we in huis hebben. Het zal toch waarlijk de eerste keer niet zijn dat ik de dag vantevoren in blinde paniek door Dorp en Stad fiets, om voor de jongens nog een verkleedpak te vinden, dat ook nog naar wens en smaak moet zijn, natuurlijk. Nee, Zoon1 vindt het NIET grappig om als prinses te gaan, en Zoon2 wil niet weer als draak, hoe stoer en oh zo snoezig ik ook zeg dat hij eruit ziet. Nu treft het lot mij, dat ik de jongens in mijn beheer heb, de dag voor het carnavalsfeest, en dat ik dus, net als elk jaar zeker verantwoordelijk ben voor al dit.
Ik zal trachten dit eerder te regelen dan de dag vantevoren. Bij deze.
Overigens, leuke anekdote: Vorig jaar, kocht ik samen met mijn Zuske, in eenzelfde hysterische ontreddering als elk jaar, voor Zoon1 een pak, genaamd 'Boekanier'. Ik vond het er leutig uitzien, bovendien was het het enige pak, vlak voor sluitingstijd, dat in zijn maat verkrijgbaar was, dus ik betaalde grif een schandelijk bedrag. Mijn grote angst was echter, dat Zoon1 woedend zou worden, over zijn waardeloze moeder, over het inferieure kostuum met de rare naam en over verder alles waar een Zoon boos over kan worden.
Wat schetste mijn verbazing.

Ik: Haaaaaaaiii lieve Zoon,ik heb een carnavalspak voor je.
Zoon1: Oh jaaa? (rollende ogen) Wat is het?
Ik: Een BOEKANIERS pak!! (Angst in stem)
Zoon1: Oh. Dus een soort piraat. Prima. Dank je.
Ik: Euh. Ja. (googlend naar het woord boekanier) Ken jij dat? Hoe weet jij dat nou weer?
Zoon1: Tsssss

Dus.

In het kader hiervan, deed ik de Vriendinnen de suggestie om dit jaar met Carnaval eens richting het Zuid'n te gaan en ons uit te dossen tot sexy verpleegsters of hoerige boer'ndochters of sletterige wijnboerderijmedewerkers. Gewoon, zoals dat keurige meisjes betaamt. Ik heb er weinig respons op gehad.

In elk geval, genoeg om over te vloeken zo nu en dan dus. Maar vandaag was het omdat we de trein terug mistten. Terwijl we vóór de trein stonden. Maar de deuren gingen niet open. En er was een man, die zich verkleed had als vrindelijke NS medewerker, die het lollig vond om mij te melden dat de deuren dus niet meer open gingen. Einstein.
Toen wachtten wij een half uur. Vonden wij niet erg, boekaniers die we zijn. Gloeiendegloeiende


vrijdag 8 januari 2016

Hatsa! Niks dat niet op te lossen is.

Ja zeg, dat was natuurlijk allemaal niet zo opwekkend he, mijn vorige stukske. Dat weet ik ook wel. Maar soms moeten dingen gewoon even gezegd. Voor eigen gevoel, voor duidelijkheid en voor afsluiting en zoooo.

Inmiddels is het weer een tijdje verder en ik kan zeggen, de boel is behoorlijk opgeknapt inmiddels. Ja, mijn wastafel viel bijna van de muur. Ik stond zo onder de douche te rommelen met mijn shampoo en aanverwante zaken en uit mijn ooghoek zag ik ineens dat het hele ding scheef hing.
'Huuu' deed ik, en kreeg natuurlijk daarna sop in mijn oog. Ik riep om hulp naar de Schipper en naar de Echtgenoot, die er best wel kalm onder bleven. Terwijl ik al voor me zag dat het hele geval op een voetje van een Zoon zou vallen en dat dan mijn hele huisje onder het water zou stromen bovendien. Op aanraden van de Schipper maakte ik er een stellage onder van een stoel en een van mijn veertien krukjes, en beide handige mannen in mijn leven beloofden er rap wat aan te komen doen. De stellage staat nog netjes hoor, dat wel.

Voorts was ik net bekomen van deze kleine toestand, toen ik heel vlijtig mijn net gewassen theedoeken in mijn keukenkastje wilde leggen, toen ik daar een overstroming ontwaarde.

'Aarghh' bolderde ik en deed wat met dweiltjes en gooide al het hondenvoedsel weg, want dat welt zo lekker op in het water. Toen bleek dat ik nog een handige man in mijn leven heb zeg. Die deed iets met aandraaien en rubbertjes en dinges en ik keek toe. Ik moest hier wel over zwijgen, zo vertelde de man. Want niemand mag weten dat hij handig is. Zei hij, terwijl hij rap daarna aan de gang ging met bouten en een tang en mijn nieuwe tafel in elkaar zette, alsmede mijn oude tafel fluks door de te kleine deuropening hatselde en buiten zette. Ik knipperde met mijn ogen, heel bevallig natuurlijk, en de boel was geregeld. En nu heb ik een fijne grote tafel. En geen lekkage meer.

Jazeker, het gaat hier de goede kant op. Niks dat niet op te lossen is, zo blijkt.

Buiten natuurlijk dat ik al zeven weken mijn rechterhand niet kan gebruiken. Haha. Hahahaha. Nee maar echt waar. Ik verzin het niet. Ik werd wakker, en dacht dat ik een slapende hand had. Dat gebeurt wel eens immers. Maar na een paar uur deed het nog steeds niks. Verkering1 van de Echtgenoot is een medisch geschoold iemand en die vond dat ik de huisarts moest bellen. Die dacht dat ik allerhande engs aan mijn hersenen had zeg. Was niet zo hoor, bleek na onderzoekjes, waar Zoon1 danig van onder de indruk was. En ik dacht vooral: ' Ja potdikke, dit is vet onhandig.'
Nu, ik moest dan na twee dagen maar eens laten weten hoe het was. Niets was veranderd in die tijd en ik zat al twee dagen zonder make up, schotelde de Zonen pizza voor en kon geen brood smeren, schoenen aantrekken, of een kommetje wijn inschenken. Het is bepaald opvallend wat je allemaal met rechts doet, als je rechterhand het niet meer doet.
Lang verhaal kort, heb MRI scan gehad, EMG onderzoek gehad, bezoeken gebracht aan Neuroloog, Revalidatie arts en mijn favoriet, De Ergotherapeut. Ik heb een brace, kreeg spiegeltherapie, opdat mijn hersenen niet vergeten dat ik daadwerkelijk nog een rechterarm héb, en volgende week start de Fysiotherapie. Een mens kan er maar druk mee zijn. Kan me inmiddels opmaken met links, kan mijn haar wassen met 1 hand, kan een panty aantrekken, veters strikken en zelfs een behoorlijk diner in elkaar flansen. Ook kan ik met links wijn openen en met links een aansteker bedienen. Inmiddels zit er iets verbetering in, en daardoor gaat typen ook iets makkelijker en kan ik de muis ook met mijn linkerhand bedienen. Hándig allemaal!!

En wie rijdt mij steeds naar de ziekenhuizen? De Handige Man, jawel.

Ook was het natuurlijk kerst en dinges en oud en nieuw en feestelijkheden en had ik veel gezelligheid met het Zuske, met de vriendinnen, met leuke mensen oudjaarsborrels en natuurlijk nieuwjaarsborrels en ik vond al mijn buren zo lief en ik vind tegenwoordig Texel nogal leuk, want ik zit daar bijna wekelijks. De Handige Man werkt namelijk op het Eiland, en zo komt het dat ik tegenwoordig vaker op de boot zit, dan in de kroeg. Niet dat daar geen kroeg is natuurlijk, een mens moet niet overdrijven maar ik reis nogal wat af zo.

Daarbij werd Zoon2 jarig en daarmee zes jaar. Ik proostte daarop met de Echtgenoot, met zijn Verkering1 en ik zat in mijn oude huis, dacht terug aan zes jaar geleden en ik huilde niet eens. Had zomaar gekund he, laten we eerlijk zijn.

Oh. En mijn fiets werd gestolen. Maar nu ja, daar was ik toch al op uitgekeken. aaaaarghhhh

Het gaat de goede kant op. Ik vind De Handige Texel Man MeneerB nógal leuk, en hij mij ook, krijg ik de indruk. Daar knapt een meisje van op.
De Neuroloog is (gematigd)Optimistisch over mijn hand, De Zonen groeien mee met mijn keukentafel, ik kocht mijzelf een nieuwe wijnkoelert en
wat betreft 2015: fuck you. 2016: hatsa!