zaterdag 9 april 2016

De zaterdag zonder auto, maar met een gieter.

Zoon2 zit in een fase, die ik geloof ik nog wel weet van Zoon1, maar nogal geruime tijd geleden, dus ik zit er weer vol in zeg. Denk je net dat je het ergste wel gehad hebt, begint het volgende nageslacht met moeilijke vragen, filosofische overdenkingen en ander geraaskal.

Zoon2: Jezus bestaat niet he mamma?
Ik: Nou ja, ik denk van niet, maar sommige mensen denken van wel.
Zoon2: Zijn dat domme mensen?
Ik: Neeeen kindeke, zeker niet, ze denken alleen anders.
Zoon2: Hmmm. Kunnen baby's doodgaan?
Ik: Ja, dat kan, zielig he.
Zoon2: Ja Jezus is dus doodgegaan toen hij een baby was.
Ik: Ach ja? Vertel.
Zoon2: Ja gozer, dat weet je toch wel.
Gozer Ik: Oh ja.
Zoon2: Dus hij is er niet meer, dus hij bestaat niet.
Ik: Goed verhaal liefje.
Zoon2: Wel zielig, dat die mensen die geloven in Jezus, dus een dode baby hebben.
Ik: Ja, het is erg treurig.

Na dit verfrissende gesprek ging het kind maar weer eens voetballen, sinds hij helemaal nooit meer wat anders doet, en gaf zichzelf commentaar waaruit bleek dat hij beter is dan Messi en Ajax en weet ik wat voor namen hij nog noemde. Even later zaten we samen op de fiets, onderweg naar het Dorp en meldde hij terloops dat hij maar niet hoopte dat zijn vader maar weer eens van een berg zou vallen. Nu, dat hoopte ik natuurlijk met hem, want dat zou niet best zijn. De Echtgenoot is namelijk maar weer eens op wintersport en dat houdt de gemoederen hier nogal bezig. Want hij zit in Italie, en daar woont Sinterklaas dus niet. Wat je er dan in godsnaam te zoeken zou hebben, verbaast Zoon2 zich regelmatig. Dit alles terwijl de lente zon uitbundig op ons neer straalde, zo constateerde ik tevreden ondertussen.

Wij kochten een cadeautje voor Vriend1 van Zoon2 en keuvelden over wat dit weekend ons toch allemaal zou brengen. Eerst het feestje van de Vriend, en morgen gaan we afzwemmen voor het B-diploma. Voor dit doel heeft hij een Gelukssteen van oma gekregen, waardoor het gevreesde 7-meter-gat vanzelfsprekend een peulenschil zal blijken. Evenwel heeft de Zoon weinig zin in het evenement, maar is zich er van bewust dat het verplicht is, en dat zijn lieve moeder hem gerust aan de haartjes in het zwembad zal kiepen, bij enige tegenstand. Moeder is namelijk ook nogal blij dat nu voor altijd het Zwemlesgebeuren voorbij zal zijn.

'Ik kan zeker beter zwemmen dan jij mamma? Kon jij vroeger ook al niet zwemmen omdat je haar zo blond is?' Wilde mijn eigen vlees en bloed weten.
'Ja Zoon, dat klopt allemaal' siste ik tussen tanden. Onderwijl natuurlijk lief lachend, zo ben ik hoor.

Nadat de kletskous afgeleverd was bij Vriendin2 (Moeder van Vriend1), toog ik met gezwinde pas en Zoon1 naar de trein, om naar Ikea te gaan. Ik had namelijk een paar kleine dingetjes nodig, en Zoon1 en ik houden van uitstapjes samen.

Een gieter moest ik hebben, in het kader van mijn terraske, dat ik nogal onder handen aan het nemen ben. En ik had zinnen gezet op wat leukigheden voor de kamers van de jongens.
Het was de eerste keer, zo bedacht ik me, dat ik zonder de Echtgenoot naar deze winkel ging. Mijn god wat zijn we daar vaak geweest. Wat hebben we veel pakken, dozen, lampen, zooi en spullen onze huizen binnengedragen. En oh ja, hij had altijd een auto.

Dus toen Zoon1 en ik na een hoop bombarie, gelach en schaamte van Zoon1, ik schaam me zelden buiten stonden, met twee enorme stoelen, twee lampen, een berg muurstickers, een gieter, gordijnen en een aantal kussens, was ik even in verwarring.

Waar was toch die man die op zaterdag altijd met de auto voor kwam rijden?

Zoon1 lachte zich een hoedje, haalde van de weeromstuit maar twee ijsjes voor ons en zo zaten wij later te denken hoe we dit alles nu eens thuis zouden krijgen.
'Geen paniek! Ik regel het wel!' Deed ik heel olijk. En Zoon1 rolde natuurlijk met zijn ogen. Grinnikend om zijn bespottelijke moeder.
Ik propte alle soort van kleine dingen in een grote tas en wees de Zoon aan als verantwoordelijke hiervoor. En ik hees de twee stoelen op mijn nek.

Het was bepaald een avontuur zeg. We moesten ook nog trappen op en alles. Maar, eenmaal op het perron, bleek dat we nog twintig minuten hadden, dus we stalden onze stoelen uit, ik stak een kalmerend sigaretske op en Zoon1 begon zijn muzieklerares voor mij te imiteren.Hierom moest ik zo vreselijk lachen, dat ze het denk ik in het Naburige Dorp wel hoorden. Het was echt heel gezellig. Totdat er bericht kwam dat onze trein niet van plan was om te rijden. En dus moesten wij nog een half uur langer wachten. Maar, de zon scheen, wij zaten gemoedelijk op onze stoelen, ik had een flesje water in mijn tas en de Zoon wist nog veel meer verhalen over school, waar ik wederom onbedaarlijk om moest lachen. Na een uur wachten zaten we in de trein, niet op onze stoelen, want dat vond het kind te ver gaan, maar we hadden ze wel netjes in het gangpad geplaatst. Zo constateerde de conductrice.

Eenmaal thuis, kreeg ik een groots compliment.

'Dat was gezellig mamma' kuste de grote Zoon mij. Ik moest er even van gaan zitten.

En nadat ik een verhitte Zoon2 van zijn feestje had gehaald, reorganiseerde ik mijn ganse terras rondom mijn nieuwe stoelen, vroeg Buurman2 om mij te helpen om allerhande zwaars te verplaatsen en nam uiteindelijk een kommetje wijn, in de zon, op mijn nieuwe stoel, kijkend naar mijn nieuwe gieter.
Het kan mooi lopen, zo op een zaterdag.

Totdat ik weer in de realiteit kwam door Zoon2, die het nodig vond om te vermelden, dat hij met zijn 'spitse ogen' vanavond tot wel midden in de nacht zou gaan voetballen.
U snapt dat het naar bed gaan ritueel een klein beetje voeten in de aarde had. Maar hee, mijn handen zaten immers ook al steeds in de aarde, dus dat kon ik best hebben.