dinsdag 9 februari 2016

Vlooienbaaltjes en voorspellingen

Nou zeg, ik lijk wel een voorspellend iemand, of een waarzeggert of iets van zulks. De laatste keer dat ik schreef, was ik helemaal vol lof over het jaar 2016 en alles, en dat dingen goed en leuk zouden zijn. In tegenstelling tot 2015 in elk geval. Welnu!

Dat blijkt dus zomaar soort van helemaal te kloppen. En we leven in februari, dus dat betekent bijkans Lente, en het ziet er allemaal zeer zonnig uit hoor. Behalve natuurlijk de afgelopen dagen, toen ik zeiknat regende.

En een beetje afgelopen nacht niet, toen ik wakker werd, in holst van nacht, met Zoon2 aan mij vastgeplakt, terwijl ik echt enorme buikpijn had opeens. 'Aarghh' deed ik, spoedde mij naar beneden en was heel oncharmant. Maar dat weet niemand, dus het is niet zo.

De Zoon werd niet wakker, ik dekte de andere Zoon nog even liefdevol toe, zoals een moeder betaamt, ook al verkeert Moeder in grote akeligheid, en ik legde mij weer naast de kleine Zoon. Die bleek een ongelukje te hebben gehad, zo voelde ik aan zijn natte pyjamaatje. Heus niet erg hoor, zo krijste ik in mijn hoofd, terwijl ik me weer uit bed sleepte, een nieuw nachtkleedje voor het kind zocht en hem, terwijl hij nog sliep, omkleedde in een droog hansopje. Zo ongeveer drie kwartier later, legde ik mijn arme hoofd weer op het kussen, zocht warmte bij mijn droge kind en dit herhaalde zich nog twee keer. Minus de natte pyjama. Behalve die van mijzelf dan. Dat wil zeggen, het schattige hemdje wat ik in de nacht placht te dragen, was doorweekt van ellendig- en ziekig zweet, ook al heel charmant, en daarin werd ik wakker, om half acht. Door Zoon1 die mij brullend wakker maakte, met het verwijt dat ik hem een kwartier eerder al wakker had moeten maken omdat hij zijn huiswerk Spaans nog had willen doornemen.

Nu was dat, buiten het zeer niet-ontspannen ontwaken, allicht een moment geweest om hem op te voeden en dingen te zeggen in het kader van op-tijd-beginnen-met-leren en niet-op-het-laatste-moment, maar zo'n moeder ben ik niet. Ik schreeuwde gewoon een beetje dat hij wel wat vrindelijker kon doen tegen zijn arme moeder die de halve nacht diarree buikpijn had gehad, en smeerde wat bammetjes en zette koffie, tegen beter buik-weten in.

Maar dit was nog niks he. Voor het afgelopen weekend, was Zoon1 niet lekker. En bleef een dagje thuis. Wat ik ook al prima vind, want het kind leert al zoveel, je zou er moe van worden, dat snap ik best. Hij krabte desalniettemin nogal daadkrachtig op zijn hoofd. Voor een vermoeid iemand. Mijn moeder wees mij daarop, waarop ik, als rechtgeaarde Luizenmoeder, het kind eens op de schedel keek. Hatsa zeg, luizen en neten allover.
GATVERDAMME ZEG! Loeide ik. Tot ongenoegen van het kind. Waarop ik natuurlijk meteen heel pedagogisch zei dat het heus niet echt vies is, aangezien luizen alleen op schóón haar komen ja. Ondertussen braakte ik een beetje uit mijn ogen en bedacht me opeens, dat Zoon2 die ochtend ook al nogal overtuigend op zijn hoofdje aan het schuieren was. Echter was het die ochtend nogal donker allemaal in huis, had ik nog geen koffie op en buitendien was Hond1 nogal opstandig, dus alle wandelende diertjes op het hoofd van het kind waren me wellicht een beetje ontgaan.
Zo haalde ik Zoon2 op van school, zag hem al krabbend het schoolpand verlaten, keek direct in zijn haartjes en ontwaarde een carnavalesque optocht aan luizen op zijn hoofd. Ik zou zweren dat ze 'alaaf' riepen en met bier gooiden.

Ik appte de Echtgenoot met dit minder leuke nieuws, zocht in mijn kast naar luizenshampoo, vond dit tussen de lege dozen waar ooit Prosecco in zat, en was alweer in mijn nopjes hoor. Ja, voor hetzelfde geld had ik het niet eens in huis gehad. Ik zou er bijna op proosten, dat ik zulks een nette moeder ben, met luizenshampoo en pleisters en zo in huis. (Die vond ik namelijk ook, terwijl ik laatst nog een Zoon bijkans liet doodbloeden omdat ik dacht geen pleisters te hebben). (Blijk familie pak te hebben notabene).(Zo trots op mezelf!)

'Zo vlooienbaaltjes, kom maar eens bij jullie moeder voor een deugdelijke behandeling' haalde ik de kinderen weg bij hun telefoon-spelletjes die middag.
Moest zelf nogal lachen eigenlijk, om deze opmerking.
Zonen niet.

Ik smeerde ze royaal in met de shampoo, maakte van hun kledderige haar een enorm punkkapsel, zei dat ze er niet meer aan mochten komen, maakte foto's en word tot in lengte van dagen gehaat, vrees ik.

Na een kwartier mochten ze worden uitgespoeld, waarbij ik het nodig vond om veelvuldig het woord Vlooienbaaltje te gebruiken, alsmede grappen te maken over vleesch-etende luizen, en had vooral zélf een leuke middag.
Maar hee, de Zonen zijn luisvrij en konden de volgende dag weer naar school.

Vroeger moest men het gehele huis ontsmetten en alles in de vriezer stoppen en zo, maar dat is niet meer zo, dus uiteindelijk viel het allemaal reuze mee, en heb ik alleen maar een paar tere kinderzieltjes beschadigd. Ach, ik heb slechtere dagen.

Wat overigens geen slechte dag was, even heel wat anders, was toen ik met de TexelMan, MeneerB, mee ging naar zijn ouders zeg. Ja, dat is wat he. Na 12 jaar huwelijk en dinges, opeens weer nieuwe schone ouders hebben.
'Leeeeuuuk' deed ik tegen de man, want ik vind dat oprecht leuk, en daarbij, ik zou naar het Dorp afreizen, waar toevallig mijn favoriete winkel zit. Mijn lievelingswinkel in de hele wereld naast de Hennes.


Nu had ik natuurlijk van MeneerB al gehoord, dat zijne ouders nogal leuke mensen waren. Een hele opluchting, als iemand dat over zijn eigen ouders zegt he. Dus ik trok mijn gezellige rokje aan en we reden een mooi stukje Nederland. Een mooi huis! En leuke mensen! Ik kreeg meteen een kommetje wijn, nou, dan heb je me al he. Maar er waren ook lekkere hapjes. Er was een nogal geweldige logeerkamer, er was een hoop gelach, en er was een tuin waar ik een paar sigaretskes rookte, en waar ik eigenlijk nooit meer weg wilde. En dit alles was in het donk're winterlicht. Och, als ik daar toch in de zomer kan zijn. Ik zie tuin en vuurtjes en bloemen en zalig slapen en rust en Dorpsche dingen en alleen maar aardige mensen. Want dat is daar nu eenmaal. Zo buiten de Randstad. Maar nu het slechte nieuws. De lieve schone ouders willen verhuizen. Zijn ook jongste niet meer, kunnen enorme tuin niet meer alleen onderhouden en willen bij kleinkinderen wonen.
Mooi irritant, want ik ben er nu 1x geweest en wilde daar eigenlijk wel mijn 65ste verjaardag gaan vieren zeg. Het kan niet anders, dan dat dit huis snel verkocht wordt aan iemand die het waardeert. Dat voorspel ik als waarzeggert.

Puntje bij paaltje. Ik werd natgeregend, er waren vlooien en er was trouwens ook nogal een belachelijke conversatie met iemand die eigenlijk het benoemen niet waard is, maar het is tot dusver nog steeds, een heel goed jaar. Leve de liefde en de voorspellingen!