vrijdag 30 augustus 2013

Geen ruggengraat en ringwerpen.

' Jij bent mijn beste vriend ' lispelde Zoon2 tegen mij, en legde zijn gezichtje tegen me aan. Ja daar moet u net mij hebben he. Zwaar ontroerd wilde ik het kind eens flink gaan kussen, maar hij was alweer verdwenen, op weg naar de vriezer. Hij kent zijn ruggengraat-loze moeder ja. Hij vond het al niet eens meer nodig om te vrágen of hij na deze blijk van liefde misschien een ijsje mocht. Hij wist het antwoord al.

Voor mijn part nam hij er zes. Werkelijk. Dat snoetekopje. Die drollebol. Mijn engelhart. Mijn poppedijnekind.

U krijgt nu wel een beetje een indruk van mijn pedagogische kwaliteiten zeker.

Daarna vroeg het kind, terwijl hij me zoet aankeek vanonder zijn lange wimpers: 'Mammie, jij bent al groot gegroeid he. Groter dan ik.'
'Ja mijn schatje, ik eet altijd heel goed fruit en groente en zo he. Dan krijg je dat.' Deed ik leugenachtig.
' Was jij ook eerst klein?' Wilde hij weten en keek er ongelovig bij.
' Ja zeker, eerst was ik ook een kindje '
' Maar daar heb ik niks van gemerkt?!' Vond hij echt heel raar. Je zag hem denken. Wáár was ik, toen dat wonder gebeurde? Zeker weer in bed of iets onnozels.
'Neeee mijn liefje, toen was jij er nog niet.' Gaf ik biologieles.

Welnu, er was verwarring alom natuurlijk.

'Als je nu goed eet, goed slaapt en goed speelt, dan word jij vanzelf ook groot, mijn engeltje' rondde ik het gesprek af.
'Mag ik dan ook wijn als ik groot ben?' Wilde het kind eerst even de secundaire voorwaarden weten.

'Maar natuurlijk' vergooide ik reeds de gezondheid van mijn kind, vijftien jaar voor het zover is.

Zoon1 was er bij dit alles niet bij, om mij uit te lachen en sarcastische grappen te maken, dat scheelde weer. Hij heeft namelijk sportdag vandaag. Waar hij erg naar uit zag. Tot mijn plezier maar ook verbazing. Als ik ergens vroeger een hekel aan had, was het wel sportdag, dat geloop op zo'n veld de ganse dag, over stokken springen, lauwe limonade, hupsen in een zak, trekken aan een touw, blerk zeg. Maar Zoon1 vond het vorig jaar erg leuk en nu was hij dus zeer verheugd over komende dag. Nu weet ik natuurlijk niet of de Bloemendaalsche sportdag wellicht leuker is dan die van de Stad, maar significante verschillen zullen er toch niet zijn. Behalve natuurlijk de ouders die helpen, die gewoonweg meer geld hebben. Maar dat zou feitelijk met het touwtrekken niks te maken moeten hebben. Tenzij het een kashmieren touw is. Haha. En tegenwoordig allemaal een beugel, zag ik zo even in de gauwigheid vanmorgen. Werkelijk opvallend. Het heeft misschien te maken met de nieuwe tandarts in het dorp, die toch ergens zijn zesde auto van moet betalen.
Ik verzin het niet, ik zag serieus vanmorgen drie moeders met elkaar praten, terwijl ze alle drie breeduit hun beugel lieten zien in een glimlach van oor tot oor. Zoon2 schrok er van, dat zag ik wel. Ik ook een beetje. Maar alla, ze moeten het zelf weten natuurlijk.

En terwijl Zoon2 op dit moment een Dora marathon kijkt en Zoon1 fiks ringwerpt, maak ik de boel hier maar wat extra schoon, want het weekend ben ik weg. Met mijne Zuske naar Almaar, om te winkelen, eten, drinken en in een hotel te slapen. ( Hosanna!)
En iedereen kan bedenken hoe je huis eruitziet, als er twee dagen alleen maar mannen in wonen. Het is het beste dat ik zondag met een kater thuiskom denk ik.

maandag 26 augustus 2013

Shovel List 2.0 #andijvie

Een tijdje geleden had ik het over de Shovel List. En vandaag wil ik het daar graag weer over hebben.
Want het gaat maar door he. Akeligheden en lelijke woorden en zinnen en alles.

Het ligt misschien aan mij, maar ik zie altijd heel erg een patroon, in 'populair taalgebruik'. Mijn Zuske is een heel slim veel slimmer dan ik iemand en zij weet dan van niks, als haar vertel wat ik ontdekt heb. Dus het zal wel een zeer unieke eigenschap van mij zijn. Haha.Hahahahhaahhaa. (Als u het allemaal ook heeft, dan hoor ik dat graag.)

Maar zoiets merk ik dan, maar weet het dan zelf soms nog niet. Het sluimert rond, het zingt ergens in mijn hoofd, soms klinkt het als een viool, 'kriiiieeeeek iiiieeeeep eeeeeggg' en soms danst het een lief zoet melodietje. 'Tiedeldie lala'. Dat laatste bepaald minder vaak trouwens.

Wat ik nu de laatste tijd heb gehoord en gelezen, zijn dingen die ik al langer doorheb, maar die nu pas zo ver mijn gewaarwording in zijn gegaan dat ik weet, dat het zo is.

Want WTF is dat met 'BAM' wat iedereen maar placht neer te zetten op Twitter en aanverwante zaken?
Onwijs irritant.

Hetzelfde geldt voor 'Gewoon omdat het kan'. En dan bij voorkeur met een hesjtek ervoor. #gewoonomdathetkan.
Nee serieus, ik wil het liefst chloor in mijn ogen smeren als ik dat zie. Met een vork.

Een paar jaar heb ik in een zorginstelling gewerkt, waar nogal veel mensen de vraag 'wat is wijsheid?' stelden. Meestal bij wijze van soort omgekeerde retorische vraag.

'Oh we hebben een zeer saaie vergadering waar ik dood zal gaan van verveling, maar ik moet ook een mevrouw in bad doen en trouwens eigenlijk heb ik een zeer belangrijke afspraak met mijn pedicure dus wilde ik vrij nemen. Wat is wijsheid.'

En dit dan bij willekeurig elke stelling of situatie of wat. Ik deed dan in de rondte kijken en de telefoon opnemen ook al ging die niet. Zo erg kan ik daar niet tegen. Maar toch duurde het best lang voor ik het patroon ontdekte. Namelijk dat heel veel mensen dat opeens de hele tijden gingen zeggen/vragen. En altijd mensen die in de zorg werken. De wijsheid was daar kennelijk een hot item, ze wisten alleen steeds niet wélke wijsheid. Lastige kwestie.

Sinds ik op Instagram zit, en wel eens een leutige foto plaats van een Zoon of Hond of andijvie of een pompje handzeep, kom ik ook de raarste dingen tegen die kennelijk Algemeen In Gebruik zijn.
Eigenlijk gebruik ik Instagram voornamelijk als manier om mezelf en mijn gezinsleden fatsoenlijk te voorzien van diverse flatteuze filters voor het familie album trouwens. Maar ik volg natuurlijk, omdat ik heus niks anders te doen heb, gewoon ook weer een aantal mensen die dan hun smoothie echt heel mooi kunnen fotograferen, of hun compleet onherkenbaar gemaakte linker oorlel. Ja, zo hou ik mezelf wel bezig hoor. Niks nie verveling hier.
Maar wel ergernis en verbazing ja.

Ging het eerst alleen nog om het compleet idiote en ook vrij laag-debiele 'omnomnom' als het ging om een smakelijk hapje van het een of ander, (waar ik gewoon het oudhollandsche mmmm voor gebruik), is het nu #foodporn. En dan gaat het rustig om een broodje ei he. Foodporn. Dat ik dan denk aan aardbeien met slagroom op 18+ manieren, dat ligt zeker aan mij.

De #selfie. Een foto van iemand die zichzelf op zo zwoel mogelijke manier vastlegt, met een #duckface (achterlijke manier van kijken met getuite lippen maar niet omdat er gezoend gaat worden, maar omdat gezicht dan kennelijk beter uitkomt?) waardoor dees en geen gaat twijfelen aan het IQ van die persoon en ook aan de extra-curriculaire activiteiten trouwens.

Kijk ik verder, kom ik nogal vaak tegen, de zonsondergang met diverse verschillende kleuren, waardoor het lijkt of iemand op een laagvlakte in Afrika is, en niet op het Franse balkon van drie-hoog-achter, waar dan bijstaat: #beautiful #colors #walkinthepark #hipster #yolo #empty.

Als je het mij vraagt, wat niemand doet hoor, dan is het misschien wel vrij mooi, zijn de kleuren niet echt, heeft het helegaar niks te maken met een ommetje in het stadspark, ook niet met gympies en heel korte broekjes, al helemaal niet met You Only Live Once, want als je iéts vaak ziet in het normale leven is het de zon en de lucht, en is daarbij de hele boel bepaald niet leeg, behalve misschien het deel van je hersenen wat helder denkt.

Maar het zal wel aan mij liggen. Want zoveel mensen doen dat he. En nemen dat over. En hebben het niet door.

Het is een teloorgang. Na 'bizar' en 'toppie', kon het niet veel erger worden dacht ik. (Hoewel ik dit weekend, een vrouw van middelbare leeftijd tegen de bruidegom hoorde zeggen, toen ze het feest ging verlaten: 'dat was echt toppie'.) Ik kon haar wel wat doen. Wat is er mis met 'Dat was zo leuk en mooi, heel erg bedankt en veel geluk'. Nee, het was toppie. Ik lig daar dus van wakker he.

En dan moet ik dus eigenlijk, in de tijdsgeest, een foto van mezelf maken, terwijl ik wakker ben en niet slaap, met daarbij:
#awake #afraid #horror #hell #colors #walkinthepark #hipstamatic #andijvie #kipfilet #rainbow #sushi #chardonnay #holladiejee #ikergermeziek #wilnieuweschoenen #fat #thin #aardbeien.

Maar ik weiger dat. Het is Shovel List.



Het werd me bijna allemaal teveel zeg.

Het werd me bijna allemaal teveel zeg, dit weekend. We begonnen de vrijdagavond met een Vriendinnensamenzijn, waar ik zo vreselijk moest lachen dat de buurvrouw met nogal een klap haar slaapkamerraam dichtklapte. Waarschijnlijk had ze een beetje last van ons. Ze zou wat meer wijn moeten drinken, dunkt mij. Misschien moet ik haar dat eens aanraden.

Eerder die dag plaste Zoon2 in de speelgoedwinkel per ongeluk in zijn broek, waardoor er op de vloerbedekking in de winkel een duidelijk zichtbare natte plek zat. Wat Zoon1 nogal hard aan mij kwam vertellen. En Zoon2 liep daardoor wijdbeens en druppelend het pand door, waardoor er misschien nog wel wat plekjes op de vloer zaten. 'Oh. Eh. Heeft u een dweiltje of zo?' Vroeg ik niet heel overtuigend aan de meneer bij de kassa. Die het gelukkig allemaal soepel opnam. Wat me bijzonder meeviel, voor een deugdelijke winkel hier in Het Dorp.

Nog iets eerder die middag was ik bij de Apotheek omdat Z2 vanwege een verwijderde teek een antibioticakuurtje kreeg. Ik ging naar binnen en liet Z1+2 en Hond1 buiten wachten. Anderhalve minuut stond ik rustig een beetje naar anti-rimpelcremes te kijken, tot ik een klap hoorde en er een danig mopperende mevrouw binnenkwam. Het bleek dat Z2 de deur met de automatische knop open had gedaan, waardoor de deurpost nogal hard tegen haar aan was gekomen. 'Tssk tsssk' keek ze mij aan alsof ik zijn moeder was die beter had moeten opletten. Ik keek onschuldig rond want zij had geen bewijs dat ik de moeder was immers.
Tot er een gebrul klonk en Zoon2 bloedend binnenkwam want hij was kennelijk gevallen. Op zijn reeds zere knie. Bloed drupte in het rond, en omdat hij 'mammmiiieiiiieee' riep, tegen mij, werd ik meteen ontmaskerd natuurlijk door de boze mevrouw.
Gedoe alom. Paniek, alarm, bloed.
Dus ik kocht direct een pakje Mickey Mouse pleisters, om het kind te beplakken en depte zo'n beetje het bloed van de vloer. Intussen hoorde ik buiten Zoon1 tegen Hond1 mekkeren, bleek er een misverstand over het gewicht van Zoon2 en kwam er een oud mevrouwtje naar mij toe om me te vertellen dat ik 'eeeenige kinderen' had zeg. Ik lachte besmuikt tegen de boze mevrouw en kletste zo'n beetje met de lieve mevrouw over mijn Zonen.

Toen we na drie kwartier weer buiten stonden konden we eindelijk naar huis, terwijl Zoon1 jammerde dat hij zo'n dorst had, Zoon2 dat hij zo'n pijn had en Hond1 plaste net niet tegen een heel dure auto.

Die avond had ik het met de Vriendinnen over onze jeugdzonden en we bescheurden ons om de mooie verhalen van Vriendin1+2 en ik knapte danig op.

En Zaterdag. Was een mooie dag. Mijn Nicht1 ging trouwen met hare liefde, mijn nu-Neef1. En dat was zo mooi. Met haar pappa die haar naar haar aanstaande man bracht, en haar lieve kleine kindjes erbij, en alle familie. Ja, ik vind trouwen zo mooi. En ze waren zo lief tegen elkaar met mooie woorden en ze zag er ongelooflijk goed uit, terwijl ze notabene zes weken geleden een baby heeft gebaard. Ik ben wel blij dat we dezelfde genen hebben zeg. In theorie. Ik zie er zeg maar nu uit alsof ik zes weken geleden ben bevallen. En niet drie jaar geleden.

Het was zalig, ik heb gelachen en ook een beetje net gedaan alsof ik niet moest huilen en er was een meneer die steeds wijntjes bracht en er was een meneer die de taart met een schep aan gort hatselde en ik kiepte bijna mijn oma uit haar rolstoel.

De heenreis was ik ouderwetsch met Zuske en mijn ouders, zonder man en kinderen en we hadden een uitje zeg, ik was zeer in mijn nopjes. Er was wel een klein dingetje met treinkaartjes en korting en gratis en eerste klas reizen en dat het allemaal niet klopte en dat de conducteur meneer het ook niet meer snapte en ik moest eigenlijk heel hard lachen maar dat mocht niet van mijn zusje.

En zondag was er verjaardag van Dochter2 van VriendinT en dat was uitermate gezellig met taart en wijn en Hond3 en toen we 's avonds eenmaal thuis waren, was ik best moe.
Besloten Echtgenoot en ik fijn tv te kijken. Maar het geluid deed het niet. En toen keken we toch, wat eigenlijk best rustgevend was.

maandag 19 augustus 2013

Het museum van afgerukte ledematen.

Bitt're tranen weende Zoon2 vanmorgen, toen zijn vader het pand verliet om na nogal wat weken weer aan het werk te gaan.

'Neeeee pappiiieee' loeide hij door het huis, rende twee trappen achter zijn vader aan naar beneden en ik vond hem later, voor de voordeur in de hal, terwijl hij werkelijk heel overtuigend aan de deur stond te rammelen, in zijn pyjamaatje.

Heel zielig en al natuurlijk, maar hee, het is maandagochtend, de eerste dag na de vakantie, dus ik ben vooral bezig met het opnieuw uitvinden van een deugdelijk ochtendritme, het inpakken van trommeltjes en bekers drinken en rugzakjes, tandenpoetsen en haren kammen vóór 08.00 uur in plaats van rond het middaguur, dus ik maakte vrij korte metten met het hartverscheurende tafereel, wat eigenlijk best goed lukte.

Zoon1 ondertussen, maakte zich druk om grote-jongens-dingen, zoals in welk groepje kinderen hij in de klas zou zitten; of we wel op tijd zouden zijn en of zijn nieuwe multomap wel in zijn tas zou passen.

Ik slingerde heel routineus boterhammen met vlokken op tafel, vulde bekers met melk en sap, propte de multomap, inderdaad te groot, dan maar in de gymtas en verzekerde iedereen van het feit dat als we kalm en vooral rustig zouden blijven, we heus waar op tijd zouden zijn.

Buiten begon het als een dolle te regenen. Natuurlijk. Ik rende terug voor jassen en paraplu's en zo togen wij, nog steeds op tijd, schoolwaarts.

Nu wachtte mij daar nog een schone taak. Namelijk heeft Zoon1 de hele vakantie gepraat over zijn gymleraar, die hem het jaar daarvoor steeds belaagde met het feit dat hij wil dat Zoon zijn armbandjes afdoet tijdens de gymles. Zoon1 is een hip type en loopt al jaren rond met touwtjes-armbanden om zijn pols, geknoopt door oma, gekocht bij dagjes uit, zulks. En nee, hij wíl ze niet alleen niet afdoen, dat gáát ook maar niet zomaar. Ze zijn namelijk vastgeknoopt. Zonder sluiting.
'Welnu, dan pak ik een schaar, jongmensch' had de gymmeneer gezegd. Een keer of tien.
Waarop Zoon1 waarlijk angstig werd voor de gymles.

Persoonlijk snap ik antipathie voor gymles zelf nogal. Maar dat heeft weer andere redenen. Zoon, echter, vindt gym eigenlijk heel leuk en doet zijn best en ik zie dat uiteindelijk toch liever dan mijn eigen jammerlijke carrière op het gebied van sport en aanverwante zaken. Dus ik vond de gymmeester helegaar niet lief, zeg.

'Zoon', zo verzekerde ik het kind, 'laat dat maar aan je moeder over. Ik zal dat wel eens eventjes regelen met die meneer'.

'Jamaar hoooeee daaaan' vroeg hij bepaald wantrouwig.

'Ooh ik schrijf wel een briefje of zo' wapperde ik met mijn hand.

Maar nee, wát zou er in dat briefje staan, hoé zou ik dat dan geven, wáár dacht ik de man te vinden en wát zou hij dan zeggen?

Uiteindelijk moest ik dus beloven de man persoonlijk aan te spreken, en nee, hij wilde niet dat ik onvriendelijk zou doen, wat ik natuurlijk heus raar vond, want ik ben immer een aimabel iemand, vind ik.

En zo overhandigde ik Zoon2 vanmorgen aan Vriendin2 en haar Zoon2, om de jongens naar de peuterspeelzaal te brengen, rende ik door de regen met Zoon1 naar zijn klas om te zien of hij in een goed groepje zat en naar de juf en andere ouders te zwaaien, rende daarna dwars door de peuterspeelzaal richting gymzaal, kuste Zoon2 in het voorbijgaan en hatselde zo met mijn regenachtige schoenen door de jongenskleedkamer naar de gymmeester.

'Halloooo' zei ik olijk. 'Ik ben de moeder van Zoon1 en ik wilde even wat zeggen'.
De man keek me verwachtingsvol aan.

En ik orakelde zo een heel verhaal over de armbandjes, dat Zoon ze niet af gaat doen, maar dat we een oplossing hebben gevonden. Namelijk zal Zoon een Zweetbandje om zijn pols doen. Óver de armbandjes heen. Nah! Naaah! Goed hee! Riep ik.

'Ja' zei de man.
'Ja?' deed ik.

'U weet van het museum van afgerukte ledematen?' Gooide de man zo voor mijn voeten.
'Eh. Nee? Ieuw.' Trok ik een vies gezicht.

'Ja daar is een museum van. Van afgerukte ledematen. Door armbandjes. Want dat mag niet. Van mij niet, maar vooral niet van de Inspectie.' Vertelde de man, terwijl hij echt helemaal niet lachte of zo.

En zo ging het nog even door, waarbij ik zei dat ik toch dacht dat zweetbandjes nota bene gemaakt zijn om mee te sporten en alles en dat ik het probleem dan niet echt meer zag. Maar hij kletste nog wat door over de inspectie en ik begon het een beetje zat te worden, dus ik rondde het gesprek af, door te zeggen dat ik er vanuit ging dat we volgens mij een prima compromis hadden zo en dat ik het zou waarderen als hij voortaan zijn schaar-verhaal en armbandenantipathie aan mij of mijne Echtgenoot zou doen en niet meer aan mijn arme Zoon.

Ja nee, dat was dan wel goed, vond hij. En ik moest vooral naar hem toekomen, als er wat was.
Dat doe ik nu dus ook, nietwaar? Keek ik hem heus charmant aan.

En toen rende ik weer door de kleedkamer, door de peuterspeelzaal, terug de regen in. En googelde op 'museum van afgerukte ledematen' maar kon helemaal niks vinden. Tsssk.



woensdag 14 augustus 2013

De gebrokene rib en de walrus.

Gisteren gingen wij naar het Dolfinarium. Echtgenoot en ik en Zuske en de Zonen. Nadat ik zoals altijd de auto had volgeladen met pakjes appelsap en bammetjes met kaas, haalden wij mijne zuster op, die slecht ter been was vanwege omdat zij tijdens een fietstocht naar het buitenland ten val is gekomen. Kreupel maar immmer charmant kwam ze aangezet en wij togen aldus naar Harderwijk.
Zoon2 had geen idee wat er op stapel stond en leuterde aldus maar steeds over speeltuinen, aangezien hij dat altijd als ultieme uitstapje ziet. Zoon1 had reeds van te voren op de website gekeken welke shows wij konden gaan bekijken en had een schema klaar in zijn knuistjes, om er maar voor te zorgen dat zijn ouders in elk geval geen roet in het eten zouden gooien met hun eeuwige rommelige planning. Normaal heeft hij zijn favo tante voor zulke dingen als steun, maar zij hotselde natuurlijk achteraan met het zere been en hij nam dus het zekere voor het onzekere met zijn plattegrond en schema.

Wij gingen naar de dolfijnen, wat alleraardigst was, wij bezochten een zeeleeuwen show die erg leuk was, maar het allerbeste was een walrus show. 'Och, wat een alleraardigste en snoezige diertjes', riep ik luid over de tribune, over de 1800 kilo wegende reusachtige klompvormige beesten.
Zoon2 klapte als een dolle mee met de show, Zoon1 keek angstig op zijn plattegrond waar de ijsverkoop eigenlijk was en Zuske en ik wilden direct een Walrus mee naar huis nemen. Echtgenoot dutte zo'n beetje in, onderwijl.
Toen we daarna een speciale kleine-kinderen-voorstelling bezochten vielen ook Zuske en ik in slaap, terwijl Zoon1+2 enorm genoten van de poppen op het podium.

Eenmaal thuis vielen mij diverse Walrus-grappen ten deel, gevoed door Echtgenoot die de jongens steeds dingen influisterde waar ze erg hard om moesten lachen en die over mij schenen te gaan. Heel leuk ja.

Intussen loopt mijn zuster met een sleepbeen rond en ik heb eigenlijk al een week of twee nogal pijn ergens rond mijn ribben en schouder. Dat werd gedurende de afgelopen week nog erger en gisteren was het waarlijk nogal vervelend aan het worden en ik brulde dan ook steeds bij elke willekeurige beweging van de Zonen in mijn richting: 'pas oooop, mijn gebrokene rib!' Mijn zuster en ik hebben opvallend vaak tegelijk pijnen en toestanden. We zijn bijkans een tweeling zeg. En zo bezocht ik vandaag maar weer eens de huisarts. Nu was dat al even geleden, en ik ben inmiddels blond, dus zonder al teveel schaamte ging ik maar weer eens het pand binnen, zonder dat ik me een arts-stalker voelde.
Ik nam Zoon1 mee ter ondersteuning en terwijl hij een Donald Duck las, deed ik mijn verhaal over mijn pijntje. En ach, wat bleek nu zo. Ik heb een gekneusde rib zeg. Nah. Hoe kóm ik daar nu aan? Deed ik heel natuurgetrouw een verbaasd iemand na.
'Je bent van je fiets gevallen, mamma' hielp Zoon1 een handje.
'Oh ja, haha, dat is zo zeg' kwam ik er niet meer onder uit.

Want ja, ik was immers een paar weken geleden heel onverwacht en per ongeluk van mijne fiets tegen de grond geslagen.

'Jamaar jaa, dat is al wel weken geleden hoor' probeerde ik mijn gezicht te redden.

Maar wat blijkt. Juist na een paar weken wordt de pijn het ergst omdat je het dan al een hele tijd overbelast hebt.
Kijk aan, dat verklaart het wel zeg, zei ik zo tegen Zoon1.
'En toen sprong Zoon2 ook nog bovenop je he mamma' kwam het kind net iets te laat met een ook plausibele reden voor mijn gekneuzende ribske.

Want ja, ik zei natuurlijk niet tegen dn dokter dat ik midden in de nácht van de fiets was gevallen. Maar wie valt er nou van de fiets, normaalgesproken, als volwassen en verstandig en gewoon fietsend iemand. Werkelijk. Ik had zo het idee dat zij er wel het fijne van dacht.

En toen ik later in de apotheek stond voor de pijnstillende toestanden die ik voorgeschreven heb gekregen, kwam ik Vriendin2 tegen, die werkelijk brúlde van het lachen, toen ik haar vertelde over mijn blessure.

'NEEEE? EN KOMT DAT DOOR TOEN JE V....' bolderde ze van het lachen.
'EEEERRRGGG HE??? HAHAHAHAHAHAHAAA' vergat ik even dat ik in de Bloemendaalsche apotheek stond, waar achter de balie de mevrouwen elkaar zo eens aankeken terwijl ze ons gesprekje aanhoorden.

En zo kan ik me ook al daar niet meer normaal vertonen. Terwijl ik nog zo het verhaal de wereld had willen in helpen dat ik mezelf een beetje pijn had gedaan toen ik Hond1 uit de sloot redde, of terwijl ik de tuin van een oud vrouwtje aan het schoffelen was, of terwijl ik Zoon1 of 2 over mijn schouder had gegooid om ze uit een gevaarlijke glijbaan te redden. Of eigenlijk, het beste, dat er een walrus was ontsnapt uit de voorstelling, maar dat ik toen heldhaftig op zou zijn gesprongen om het beest tegen te houden en dat hij me toen een klap had verkocht met zijn snorhaar.
Zoiets. Maar nee hoor. En nu drink ik dus maar een glaasje rosé, want er was in het hele dorp geen fles wit meer te vinden. Ik vraag me af wie er zo idioot veel wijn steeds koopt daar.




maandag 12 augustus 2013

Reünie 2.0 en een abusievelijke dood.

Een paar maanden geleden kwam ik iemand tegen, waarvan ik dacht dat hij dood was. Serieus. Dat was echt wel raar.
'Heee hallooo?' zei ik aldus vrij onthutst.
Hij herkende mij helegaar niet, dus het was uiteindelijk al met al een nogal onduidelijk en eenzijdig gesprek, waarbij ik me vergewiste van zijn goede gezondheid en de aanwezigheid van een hartslag, en hij me eigenlijk best heel vriendelijk te woord stond, ook al wist hij nauwelijks meer wie ik was. Ik kende hem namelijk van de basisschool, en dat is best lang geleden.
Drie jaar geleden was daarvan een reünie, wat toen bijzonder gezellig was, en voornoemde jongeman was er die dag niet bij, en over hem ging toen het verhaal dat hij niet meer in leven was. Aiii, vonden wij dat allemaal natuurlijk erg en alles. Niet dat hij onze beste vriend was, maar juist daarom eigenlijk. We waren zeg maar in die tijd niet zo aardig tegen hem. We vonden het niet zo leuk dat hij zei dat hij zijn tanden niet poetste, ook keek hij maniakaal uit zijn ogen en was verder best een vrindelijk persoon, maar op een beetje enge manier.

Toen ik hem in niet-zombie toestand aantrof op straat, compleet met vrouw en kind, vond ik dat dan ook een mooie reden om mijn oud-klasgenoten waar het drie jaar geleden tot diep in nacht met nogal veel wijn op zo gezellig mee was, weer eens te contacten. Reünie 2.0.
Na nogal wat heen-en-weer gefacebook was gisteren de datum waarop wij elkander weer zouden zien. Reuzeleuk. En het was ook weer erg gezellig. We dronken zo wijn en vertelden elkaar over het leev'n en hadden het over vroooeeeger en ik vertelde E nog even dat ik eens een snotterig kusje had uitgewisseld met A, toen ik zes was. Natuurlijk was E geschokt, want tijdens de basisschoolperiode hadden wij heuse verkering en al. En dat ik dan potdorie op mijn zesde reeds met A verkeerde, voor de duur van één hele middag. Ja dat is niet netjes he, van mij. E was mijn eerste liefde zeg, en niet de tweede, daar reken je dan op, als man, dat snap ik wel.
Gelukkig koestert E geen wrok, maar ik zag heus dat hij erg jaloers was hoor, drie en twintig jaar later.

En vandaag was ik met al mijn mannen op het strand, inclusief Hond1 en lag zo'n beetje zand in mijn haar te verzamelen terwijl ik net deed alsof ik sliep zodat ik niet met Zoon1+2 de zee in hoefde, en dacht aan gisterenavond. Dat het toch wel heel leuk is om mensen te zien waar je feitelijk al meer dan twintig jaar niks mee deelt, behalve een gezamenlijke jeugd, dat je bijna niks van elkaar weet, behalve wie onze ouders zijn, dat je niet met elkaar werkt, uitgaat, wekelijks mee praat, of überhaupt contact hebt, maar dat je dan op een avond, eens in de zoveel jaar, gewoon de draad weer oppikt, een hoop te lachen hebt en, ik spreek natuurlijk voor mezelf, een grote sympathie voor hen hebt, en oprechte interesse in het leven van de ander.
Dat het niet ongemakkelijk is, wat zomaar zou kunnen met eigenlijk 'vreemde' mensen, dat ik me absoluut niet geremd voelde om mijn eigen overdreven zelf te zijn en absoluut niet de behoefte om me beter of anders voor te doen dan ik ben. Wat je nog wel eens kunt hebben in sommige gezelschappen, die soort van nieuw zijn. Niet dat het mij lukt meestal, om een hele avond te doen alsof ik de keurige persoon ben die in het begin een handje gaf. Nee, die illusie zijn mensen vaak snel kwijt. Maar dat is weer wat anders.

En zo leuk dat iedereen toch wel is geworden wat je ooit wel dacht, toen we tien waren. Creatief, Zakenvrouw, Politiek, Mode. En ik werkeloos, maar dat is natuurlijk heel wat anders. Dat is geen way of life. Gaan we vanuit.
Ja ik kwam er weer bekaaid van af dus. Maar hee, ik heb vier mannen, wie kan dat zeggen.

En vanmorgen stond ik op de weegschaal, om zo eens te zien wat mijn dieet van wijn en crackers met smeerkaas met me doet, en was eigenlijk vrij in mijn nopjes, toen Zoon1 binnen kwam, mij bekeek, en concludeerde dat mijn billen groter zijn dan mijn buik. Ik denk dat hij het geruststellend bedoelde, omdat ik net heel overduidelijk mijn buik stond in te houden, om te kijken of de weegschaal daar in zou trappen. 'Dank je, Zoon' zei ik met rollende ogen. Waarop hij hard lachend de kamer verliet.

En ik maakte gauw wat onflatteuze foto's van hem, zodat ik die terloops op tafel kan gooien, als hij over twintig jaar een reünie heeft.
Hopelijk met mensen die niet abusievelijk denken dat hij ter ziele is. Maar met oude vrienden, waar het oprecht weer leuk mee is.

donderdag 8 augustus 2013

World peace en alles.

Mijn Facebook ontplofte zowat twee weken geleden, toen ik plaatste dat ik mee had gedaan met een schrijfwedstrijd gebeuren van tijdschrift de Flair. Die kwam ik maaaanden geleden tegen via Twitter en ik deed mee. Ik doe wel vaker mee aan dat soort dingen, met wisselend resultaat. En nu even enorm opscheppen. Ik heb een keer in de Volkskrant gestaan, met een enorme column, In De Zaterdagkrant. Dit was in 2006 geloof ik, maar ik vertel er gaerne over hoor. Ik heb een keer in de Viva gestaan, met een column over dat ik acht en twintig dertig was geworden, en ik heb een keer een verhaal geschreven voor Radio2, dat op eerste kerstdag op de radio is voorgelezen door een BN-ert. Heul cool allemaal ja. Ja.
En deze keer kreeg ik een mailtje van een mevrouw van de Flair dat ik was uitgekozen om geplaatst te worden. JEUUUUHHHHH mailde ik terug. Zoiets, dan. En ik deed van: WANNEER DAN EN WANNEER PRECIES EN VERTEL ER MEER OVERRRRRRR. Uiteindelijk moest ik van aaaaalles over mezelf vertellen en foto's sturen die steeds de verkeerde grootte hadden en alles en ik werd al een beetje niet goed, maar toen kwam het verlossende woord, dat ik in week 33 in het blad zou staan.
De opdracht was Een Column te schrijven van 400 woorden. Dat had ik gedaan en ik zou ook twee tijdschriften thuisgestuurd krijgen.

En toen kreeg ik gisteren bericht van de vrouw van Vriend2 van Echtgenoot, dat zij leuk het blad had gekocht. Waaaaat, deed ik. Want ik wist van niks zeg. Dus ik flatste het bericht op Facebook, logischerwijs, nog voor ik zelf ook maar iets had gezien. Want ik heb niks in de bus gekregen zeg. Naahh.
En fietste gisterenavond samen met Zoon2 langs diverse supermarkten en kocht mijzelve een aantal exemplaren. En vertelde luidkeels aan Zoon2 'dat mamma in het blad staat zeg'. Ik denk wel dat mensen het hoorden. Dat was ook de bedoeling. Het was wel een beetje raar, want Zoon2 bleek helemaal niet naast me te staan, terwijl ik tegen hem orakelde over zijn moeders nieuwbakken beroemde status. uch

Ik bladerde direct door naar pagina 43, en zag mijzelve op de foto. En mijn tekst. En ook een beetje tekst die ik me niet echt herinnerde. En ook zag ik dingen niet, die ik me toch echt wel herinnerde. Kortom, er is wat in gesneden en aangepast.
Maar BOEIEN. Ik sta erin en ik vind het allemaal reuze stoer.

Helaas is niet de link van deze site geplaatst, waar ik een beetje op hoopte. Maar toch zag ik in mijn statistieken dat er wel degelijk op me gegoogeld is. En zo ziet een meisje dat graag he.

Het is een stukje, een beetje anders dan u van me gewend bent, maar ja, je houdt je aan 400 woorden en houdt rekening met het feit dat niet iedereen je grappen altijd maar leuk vindt gek genoeg. Dat er wat dingen aangepast zijn, is ook niet erg, dat dingen een beetje uit het verband zijn getrokken.... alla. 'Dit is Kristel. Zij verloor twee dagen geleden haar baan', is namelijk niet helemaal de waarheid en de realiteit, maar ach, in zo'n blad staan wel vaker dingen die niet helemaal zo zijn als ze lijken.
Want ik weet niet hoe het met u zit, ik ben nog nooit vijf kilo afgevallen door twee dagen oefeningen te doen terwijl ik komkommer met roomkaas eet hoor. En ik krijg het nooit voor elkaar om 'met drie basisstukken vier weken lang elke dag een andere outfit te dragen' of wat voor kwatsch er dan ook altijd instaat. Dingen die ik overigens altijd graag lees en ook wel geloof, bij tijd en wijle. Maar dat terzijde.

In elk geval. Kern van verhaal. Koop de Flair. Heus leuk.

En dan wil ik bij deze iedereen bedanken zonder wie dit niet mogelijk was geweest, ik ben voor world peace en ik draag deze Flair op aan mijn Vriendinnen.

mhihihihihihihiii