woensdag 8 juni 2016

De liefdesbrief als middelpunt.

' Mamma, dat is niet goed voor je hoor!' 'Jij neemt wel drie sigaretjes per dag! '
Aldus Zoon2 van de week tegen mij.

' Ja dat weet ik schatje, dat weet ik.' Was mijn halfbakken antwoord.

Gelukkig is het kind nog maar een kleuterke en hoewel hij zelf denkt al goed te kunnen rekenen en tellen en alles, is het toch fijn voor mij dat zijn drie, mijn twintig is. Soms is dat wel zo prettig. Hij weet ook nog steeds niet hoe oud ik ben. Wat soms heel mooi is, want dan schat hij mij 16. Echter denkt hij rustig de dag daarna dat ik in de zestig ben. En dat ik nooit een kind ben geweest, of hij vraagt zich af waar hij toch in godesnaam was, toen ik als kind nog bij opa en oma woonde.
Was hij dan misschien al in mijn buik? Het is soms behoorlijk verwarrend om een en ander uit te leggen.

Dat het schaap zich over mij bekommert, is natuurlijk sowieso om op te eten, gelukkig weet hij niet hoeveel kommetjes wijn zijn moedertje nuttigt. Hij schenkt overigens om lief te zijn, zonder ook maar met zijn ogen te knipperen, voor mij een wijntje in in de ochtend, als ik al het sap en de melk aan mijn gebroed heb gegeven. Maar dat gaat zelfs mij te ver.

'Ah, komen jouw vriendinnen vanavond? Een wijntje drinken?' 'Heb jij wel genoeg? Of zal ik nog even voor jou naar de supermarkt gaan?'

Zoon1 is al helemaal vreselijk. 'HAHHAHAHA als jij mocht kiezen tussen nooit meer naar de Hennes, en nooit meer een wijntje, wat zou je dan kiezen?' Buldert het kind, in een bui, die mijn moeder zou noemen: je-vader-is-in-een-lollige-bui. De appel valt niet ver van de boom, blijkt maar weer.
De druif ook niet.

Ja het is allemaal nogal liefdevol he, hier in huis.
Zo liefdevol zelfs, dat Zoon2 er een schare aanbidsters op nahoudt, zo blijkt. Hij kreeg vorige week zijn eerste echte liefdesbrief. Ik vond de envelop in zijn tas, en terwijl ik deze verheugd aanschouwde, werd mij het geval direct uit de handen gemept, was ik een heeeeele stomme moeder en ontstak het kind in een huil- en driftbui. Ik denk dat het gevoelig lag allemaal.
Voorts kwam er vandaag een vader van school naar me toe, met de mededeling dat zijn dochter niet ophoudt met praten over Zoon2. En graag wil afspreken. Vanzelfsprekend juich ik dat allemaal toe, maar toen ik dat aan de zoon vertelde, werd zijn humeur er wederom niet beter op.
Zoon1 echter, knapt enorm op van deze romantische taferelen, en hij en ik grinniken voortdurend met elkaar over zijn broertje, die nogal goed bij de dames ligt. Natuurlijk niet terwijl hij dat doorheeft, want dan kunnen we ons wel bergen. Wellicht vallen alle meisjes niet alleen op zijn gezichtje en zijn heerlijke billen, maar op zijn temperament. Zal hij wel van mij hebben. Haha. Hahahaha.

Wat ik in elk geval wel van mij heb, is mijn eigen achternaam. Sinds vorige week zijn de Echtgenoot en ik officieel gescheiden zeg. Zo vernam ik van mijn advocaat. Je bent er zo nogal geruime tijd mee bezig, wordt er op den duur ook wel goed zat van, zet iets van 385 handtekeningen en hoort vervolgens heel erg lang niks, totdat er opeens toch een rechter is die een klap geeft op de hele boel en dan is het allemaal echt zo. Vond van de weeromstuit ons trouwboekje terug. Een lederen he, in plaats van een plastieken. Gaat zo lekker lang mee.
Heb 'm maar goed opgeborgen. Gooi je ook weer niet in de vullis natuurlijk. Kreeg vervolgens brief van de gemeente. Dat ik wel nog even moet tekenen en opschrijven en opsturen en dinges, als ik weer mijn eigen achternaam wil aannemen.
Heb me verbaasd. Appte de Vriendinnen. Appte de AanstaandeAanstaande. Wat? Dus anderhalf jaar van papierwerk en handtekeningen en overleg en gedoe, en dan moet ik een papier gaan invullen, dat ik niet meer de naam van de Echtgenoot op officiële papieren wil hebben? Terwijl Advocaten, Rechter, hij, ik, alles in het werk hebben gesteld om administratie rond te krijgen, hoefde nog net niet trouwring in kleine mootjes aangetekend op te sturen, zo ingewikkeld was het allemaal. Terwijl wij nog helemaal leuk doen en niet zo moeilijk bovendien.
Nee hoor, snapt gemeente niks van. Moet voddig papiertje invullen dat ik achternaam wil houden die ik al sinds geboorte heb.
Er gaan mensen voor minder aan de drank he.

Heb er maar een kommetje wijn op gedronken.
En raakte in crisis. Hoe moet ik de Echtgenoot nu noemen. Kan de man welgevoeglijk niet meer met die naam duiden natuurlijk. Einde van tijdperk zeg, bij deze.

Wat de aandacht goed afleidt, is het einde van het schooljaar. Dat toch altijd maar weer als verrassing komt. Hoewel ik dit jaar voor het eerst de zomervakantie al redelijk goed in de planning heb. Voor het eerst. Ga met de AanstaandeAanstaande een week naar de zon, ga met de Zonen naar Texel en ze gaan op voetbalkamp en op zeilkamp, en met hun vader naar Frankrijk. Zelden zo'n goed ingevulde vakantie gehad, de kinderen. Zouden zij dat ook als voordeel zien van dit alles? Ik hoop het.

En voor dat u denkt dat alles hier maar gezellig en alles is, hoorde ik vandaag dat de inval juf van de klas van Zoon1 is vertrokken. Vanwegens omdat ze nogal ongelukkig werd van de klas. Die niet zo aardig tegen haar deed. En er zijn vele details hierover, maar het komt erop neer volgens mij, dat er geen klik was tussen deze, vast heel lieve, juf, en de, ook heel lieve, klas. Kan gebeuren. Maar is dus nogal geëscaleerd en ik word daar akelig van. Een klas van 10-11 jarigen kan het dus voor elkaar krijgen dat een volwassen en ervaren vrouw opstapt, omdat ze het echt niet meer trekt. Zeer treurig, als je het mij vraagt. Dat kinderen dus zien, dat als je maar lang genoeg vervelend doet, je je zin krijgt. Denken ze. Want of dit nu is wat ze wilden...vraag ik me af. Zoon1 was er in elk geval danig van onder de indruk en ik ook.

Maar gelukkig is er dan ook altijd weer de kleuterjuf van Zoon2, die laat zien dat de mens in feite goed is. Zij neemt vluchtelingenkindjes op in de klas, die hier in Het Dorp zijn komen wonen. Spreken geen woord Nederlands, maar spreken zeker wel de taal van hun mede-kleuters. Voetballen, een appeltje eten en in de zandbak spelen. Strálend zitten deze kinderen in de klas. Hebben geen woorden nodig, maar weten dat ze nu wel veilig zijn.
Beetje als een ongelezen liefdesbrief en een afgeronde scheiding. Onwennig, maar fijn.