dinsdag 31 juli 2012

Wat we zoal doen hier op dn vakantie.

Sinds wij hier in Hellendoorn zijn, krijg ik van diverse mensen berichten, of ik het allemaal wel aankan, al die rustiekheid en pittoreskheid en al. Nu, nu ben ik misschien niet het prototype Natuurmensch kuch en verslik maar ik hou welzeker van pittoresk en rust en, vooruit, natuur ook wel. Zoon1 gelooft hier overigens niks van, omdat hij voortdurend moet komen opdraven als ik weer eens een spin of anderszins gruwelijk schepsel der natuur zie lopen, die hij dan moet doodmaken voor mij. Ja, ik doe hier thuis niet aan 'een spin is ook een levend wezen' en zulks, ik wil ze dood en onder de grond zien, liefst deerlijk geplet.

Maar verder heb ik zeker niet te klagen. Kijk, ik kom niet in de paardenstallen, sinds ik zag dat Echtgenoot wat bleekneuzig naar buiten kwam, en verhaalde over spinnen van 12 cm groot. En Echtgenoot is 'ne stoere he, op spinnengebied. Als hij al schrikt, dan blijf ik dus verre van zulke locaties.

Ook heb ik hier te maken met een muggenfamilie, die elke avond feest vieren in de slaapkamer. En ja, ik doe de gordijnen dicht en niet alle lichten aan. Maar ik ben mij daar geprikt, waarlijk verschrikkelijk. Daarbij slaap ik normaalgesproken al niet al te best, en met muggen die zich aan mij tegoed doen en om mijn hoofd vliegen, wordt dat er niet beter op.
Maar ik heb nu een spulletje aangeschaft, dat zal ze leren. Ha!

En ja, het is alles knus. Wij hebben ons een seizoenskaart voor het pretpark aangeschaft, zodat wij ons voortdurend kunnen onderdompelen in de geneugten van achtbanen en ijs en vliegmasjientjes en rondvaartjes in bootjes en wildwaterbanen. Het is a dream come true van Zoon1. We wonen NAAST het pretpark. Je hoort er werkelijk niks van, maar we lopen de straat uit en we staan er middenin.
Overigens was dat nog wat, zeg. De achtbaan. Er zijn er een paar, maar eentje was geschikt voor de mens vanaf 90 cm. Dat is Zoon2. En ik zei: Neen.
Neen. Neen. Neen. Mijne Zoon2 gaat NIET in een achtbaan, dat arme schaap is nog veel te klein.
Maar dan moet je Echtgenoot en Zoon1 hebben. Oh, dat heb ik.
'Aaaah wat maakt dat nou uiiiiit, dat is toch leuuuuuk' zeiden zij in koor.
Neen. Zei ik.
Maar toen zei Zoon2: 'daaar wil ikke ook in! ' 'Met mamma!' en wees met zijn vingerke naar de achtbaan.
Ja. Dus.
Stond ik in de rij met het kind. Hij werd nog even opgemeten, waarbij ik hem nog een beetje door zijn knietjes probeerde te duwen, maar nee, hij was zelfs onder mijn druk, nog ruim 90 cm. Verdorie.
En daar gingen we. En Zoon2 zei, na 0,8 seconde; ' neee mamma, ik wil niet mamma, ikke niet leuk, niet leuk '.
En hij keek angstig uit zijn oogjes.
Dus zat ik daar, met gebroken hart, gebroken benen (want paste helegaar niet in verdullemse karretje) en ook een beetje een gebroken arm, want die had ik stevig om het kind heengeslagen, en daar is zo'n karretje niet op gemaakt. Ik kwam er geradbraakt uit en strompelde, met het bange kind, na maar liefst twèè rondes, de boel weer uit.
'^%$#*@##$' zei ik tegen Echtgenoot.
Weer wat geleerd.
Altijd naar zelf luisteren. Nooit naar kinderen en Echtgenoot.

O zo.

Nou en verder is het hier eigenlijk de dagelijkse dingen ook wel.
Driftbuien van Zoon1.
Driftbuien van Zoon2.
Woedende toestanden aan het diner.
Gedoe met naar bed gaan.
Same old, same old.

Maar, des avonds na half tien, als we eindelijk zitten, schenken wij ons een drinkje, snijden wij ons een kaasje, ontsteken haard en kaarsen en lezen een boekje, schrijven een stukske, converseren een weinig.. Ja, eigenlijk heel weinig. Maar hallo, we praten de hele dag al he. We doen ontspannen. We hebben vakantie. We kijken zeker geen tv en maken plannen voor de volgende dag.
En morgen is het Rommelmarkt dag. Hoezee! Want ik heb goede ervaringen met rommelmarkten in contreien als deze. Of soort van deze.
Dat is anders he mensen, dan in het west'n. Hier koopt men nog eensch een oud meisjesboek voor ene euro, in Haarlem kost dat al snel een tientje, omdat het dan de eerste druk is of iets. Hier gaan ze daar leuker mee om. Ik verheug me ontzettend en ga voor de grote slag.
Dat is natuurlijk als de dieren eten hebben, als de zonen gevoederd zijn en de hond uitgelaten. Dat is 'ne werk, jongens, zo'n boerderieleev'n.
(Gisteren verdwaalde ik, in het bos, met de hond. Die alvast naar huis was gegaan. Maar ik had mijn telefoon mee hoor. Ik ben een echte survivallert).

vrijdag 27 juli 2012

Hellendoorn, baby!

Ja, zonder laptop kan niet leven hoor, dus die staat nu voor me, terwijl ik met een wijn aan de tafel zit in de gi-gan-ti-sche tuin, van het huis waarin wij sinds vandaag vakantie vieren. Te Hellendoorn. Hellendoorn baby! Reeds heb ik op Funda zitten kijken, naar wat dat allemaal zoal kost hier en welk stulpje ik mijzelve zou kunnen aanschaffen, bij wijze van Huis3.
Dat doe ik altijd hoor, in vakantie-dorpen. Ik rep me naar de dichtstbijzijnde makelaar en bekijk het aanbod van alle zalige huizen in het zalige dorp waar ik direct wil wonen zodra ik er een voet binnenstap.
Ik hou van dorpen he, op vakantie.
Woon dan ook wel in een dorp tegenwoordig, maar Bloemendaal is echt niks vergeleken met knussigheden elders in het land, vind ik altijd.
Nu zag ik toevallig een huis hier in de buurt dat me best aansprak eigenlijk. Maar aangezien ik werkeloos ben over een paar dagen.
En ook nog Huis1+2 heb.
Laat ik het maar even aan me voorbij gaan.
Haha. Haha.
As if.

Maar we zitten hier, voor de komende bijna-3-weken.
De heenreis ging heel soepel. Tot het moment dat ik tegen Echtgenoot zei;
'Nou, wat gaat dat allemaal soepel he, niks voor ons, zie je, we kunnen het!'
Hopla; blark, blerk en guts.
Zoon2 braakte zijn aardbeienontbijt over zichzelf en toevallige voorbijgangers uit.
En daarna nog een keer zijn chocoladekoekje.
En zijn pakje drinken.
Zoon1 zei: 'ja, hier houd ik dus niet van he.' En verwoordde daarmee heel duidelijk de gedachten van ons allen.

Welnu, geen stress, wij poetsten de boel zo'n beetje weg en gingen verder en kwamen na een piepklein omwegje aan bij Het Huis. Het omwegje was trouwens de schuld van niemand in het bijzonder, maar in het algemeen neig ik toch wat meer naar Echtgenoot. Hahahahahaa.

Wij kregen een rondleiding, een uitleg over al het vee dat wij gaan verzorgen de komende tijd (Paard, Pony, Hond, Poes, Kip, Haan en Vogels) en ondertussen sprongen Zoon1+2 zich een hernia op de trampoline.
Toen we eenmaal alleen waren, kreeg Zoon2 een driftbui, maar die slingerde ik te bedde en daar ging hij nog wat liggen emmeren maar het gaf een half uurtje rust.
En in de middag togen wij Hellendoorn-waartsch voor de boodschappen.
Ik kreeg het lumineuze idee om ENORM te gaan genieten van het mooie weer en bedacht een uit-eten idee. Bij een restaurant en alles.
Wij hadden natuurlijk kunnen bedenken dat wij eigenlijk nooit met Zoon2 erbij uit eten gaan, met een reden. Maar de zon was ons naar het hoofd gestegen, kennelijk.
Dus wij zetten ons op een terras en bestelden een witbier, een maaltijd en kindermenu's.
Dat was het einde van de rust op het terras voor de ober en alle andere aanwezigen, maar, moet gezegd, de obermeneer was 'ne goede, die lachte de hele tijd zo'n beetje om het kind, deelde cadeautjes en olijven uit en vond het niet eens erg dat Zoon2 de hele tijd de deur dichtgooide, net toen hij er met een dienblad aankwam.
Wij aten heerlijk, werkelijk heel lekker en gingen tevree weer huiswaarts.
Z2 kreeg nog een driftbui, trok aan mijn haar en kneep in mijn arm, maar toen ik bepaald boos werd, zei hij 'sollie mamma, mag niet knijpen he?' en toen kon ik hem wel weer opvreten.

Voor pedagogische adviezen, verwijs ik u niet naar mij.

De jongens liggen nu te bedde. Zoon1 werkelijk compleet uitgeput nadat we nog even een fiks stuk met de hond hadden gelopen en hij het nodig vond nog even een enorme berg te beklimmen, maar nadat ik zijn zwarte voetjes in de douche een soort van grijs had gekregen, lag hij zeer tevreden ogend in zijn bed. Het kind klaart bepaald op van het boerenbuitenleven.
Toen hij vroeg, hoe hij nu heette, hier op vakantie, zei ik, 'mijn dappere ridder' , want dat zeg ik altijd, maar dat geldt hier kennelijk niet. Dus nu is hij Een Boerenkind.
Ja, om op te vreten he.

Dag1 in Vakantiehuis Hellendoorn zit er bijna op. Ik schenk nog een wijn en ga nu uitgebreid een boekje lezen.

donderdag 26 juli 2012

De Belastingdienst en de opvang en mijn kale plekken.

Goed bezig, was ik zeg. Ik zette mij zo aan dn tafel achter laptop en vroeg mijzelve daar zo eens wat WW aan. Neen, heus niet leuk en alles, maar goed dat het bestaat, en het leuke ervan is, dat ik het dus reeds gedaan heb. Goed op tijd, had alle papieren en alles bij de hand en zonder al teveel gescheld en getier mijnerzijds kon ik op 'verzenden' drukken en ga ik uit van een soepele afloop.
Dit is meestal niet hoe het mij vergaat met dat soort klusjes, dus ik klopte mijzelf op de schouders en keek tevree in het rond.

In die lijn belde ik ook vanmorgen de Belastingdienst. Meestal zweet ik reeds uit mijn oogbollen bij het idee alleen al aan zo'n telefoontje, maar ik was kalm en rustig en kreeg een vrindelijk jongmensch aan de telefoon, die helaas wel het verkeerde antwoord gaf op mijn vraag;

Vraag: Ja hallo, ik word werkeloos en krijg WW per 1 augustus, maar ik heb ook een Zoon2 op de opvang en een Zoon1 op de BSO, en ik krijg kinderopvangtoeslag, krijg ik dat ook als ik werkeloos ben en WW ontvang?
Antwoord: Ja hallo, dat krijgt u wel, maar uiterlijk 3 maanden.
Ik: Oh. Maar.
Hij: Ja. Dus.
Ik: Jamaarjamaarjamaar, als ik dan niet binnen drie maanden een nieuwe baan heb?
Hij: Dan vervalt uw toeslag.
Ik: Jamaarjamaaaaar, dan moet ik de kinderen van de opvang halen en dan heb ik ze thuis.
Hij: (...)
Ik: En als ik ze thuis heb is tot daar aan toe Hel nee, maar als ik dan een nieuwe baan vind, dan kan ik niet werken, want heb geen opvang. Want de wachtlijsten zijn nogal lang. En wat dan? WAT DAN?
Hij: Euh. Heb ik uw vraag beantwoord? Heeft u nog meer vragen?
Ik: Meehheeeeheee Muuhuhuuu.
Hij: Dag mevrouw Barendregt
Ik: Ndaag.

Ja, want ik ben heus immer vrindelijk.

Dus toen rookte ik drie sigaretten en whatts-appte de vriendinnen en had met Vriendin1 een verhelderende conversatie, met als conclusie dat ik dus 3 maanden de tijd heb om òf een baan te vinden, of dan maar popzangeres te worden, of fotomodel in Milaan.
Ja, mijn vriendinnen zijn altijd een grote steun.

Maar ik zeg; dat is toch onlogisch? Ik moet beschikbaar zijn voor werk, wat ik ook zeker ben. Maar als ik geen baan vind, dan zit ik met Zoon2 thuis, waardoor ik vervolgens niet meer beschikbaar ben voor werk.
Of ik moet 500 euro of iets toeleggen elke maand, waardoor ik bijkans failliet ben over een paar maanden. Zeker met Huis1+2 en alles nog in the pocket.
Argh!
Aaarghh!
En het ergste is nog dat ik onder geen voorwaarde Zoon2 van de opvang wil halen. Want hij houdt er zo van, van zijn juffies en zijn vriendjes en het is de beste en leukste en liefste opvang ter aard.

Anyway, ik vind vast wel een baan binnen 3 maanden.
Maar nu ga ik eerst de koffers inpakken want morgenochtend gaan we op vakantieieieiieieiiiii!
Hellendoorn, baby!

Oh ja, mocht u mij zien lopen, verbaas u dan niet over de kale plekken op mijn hoofd. Want Zoon2 kreeg vanmorgen een driftbui, hij leek op een wildebeest. En zette zijn knuistjes in mijn haar. En liet niet meer los.
Nou en toen brachten we hem tierend en uit zijn fietszitje klimmend naar de opvang, waar hij een uurtje later, toen we even belden, zoet zijn crackertje zat te eten met zijn vriendjes.
Ik zeg u, ik kan niet zonder de opvang.

dinsdag 24 juli 2012

Van geen tegenstellingen, Het Meer en Vriendin1

Nah, het was weer een dag vol tegenstellingen.
Haha, welnee, helemaal niet.
Een beetje dan, als je het perse wilt zien. Ik vond het wel een mooie opening en alles.

Vandaag zaten wij voor de derde dag op rij op het 'strand'. Niet echt het strand, maar een kilometertje minder ver fietsen zit, op een kwartiertje van huis, Het Meertje. t Wed (Water En Duinen. Hoe poetisch is dat.)
Ik kom al sinds ik 'ne kleine Kristel was op Het Meertje, met ouders, met school, met vriendinnen en later met geliefdes, en nu alweer zes jaar met Zoon1+2. Het meertje is werkelijk geschikt voor elke fase in 't Leev'n.
Het ligt beschut tussen de duinen, de duinen zeer geschikt voor de Geliefde-Fase en met overal zand en een kralenkettinggebeuren in het water, waardoor de kinders behoed worden voor het per ongeluk in diep water geraken.
Er is verder niks, geen fancy strandtenten en zo, maar er is wel een klein kioskje dat er al een jaar of 50 staat en waar je ijsjes en koffie kunt kopen. Nu, waarlijk, wat wenst een mens nog meer.

Op een dag als dit bulkt het er werkelijk van de mensen. Heel veel verschillende soorten mensen. De meesten zijn wel ouders met kleine kinderen, want je valt er werkelijk over de baby's met zonnehoeden en blote peuterkes, en rennende kleuters. Bovenop het duin zitten dan de jongelui met hun muziektoestanden en achterin de duinen worden er nieuwe kindekes gemaakt. Haha. Haha. Weet ik veel.

Ik zit daar dan helemaal in mijn nopjes zeg. Zat, vooral, vandaag, want ik ben gruwelijk door mijn rug gegaan en kon verder niet veel anders dan fietsen en zitten. Ik had zelfs een stoeltje mee, om mijn bejaardheid wat meer te benadrukken. Heel charmant ja.
En ik hou ervan he, al die soorten mensen. Het leert mij ook veel over mezelf, hoor.
Ik kijk namelijk naar rechts, zie een paar dikke moekes met lellijke badpakken en voel me heul hip en jong en slank, en kijk vervolgens naar links en zie een paar prachtige jonge meiden met bruine slanke lichamen en voel me een witte dikke bejaarde.
Tja.
Zoon1+2 genieten als een dolle, met zand en water en ijs en ik zit op mijn stoeltje, kijk rond, lees een boekje, smeer zo her en der wat zonnebrand op al mijn mannen en einde middag open ik een fleske Coronabier dat ik zorgvuldig in aluminiumfolie heb meegenomen. Nee, veel gelukkiger word ik niet.
Als we thuiskomen ligt meteen het hele huis vol zand en blijken de pakjes sap in de tas te hebben gelekt, maar dat deert natuurlijk heus niet. (Overal zand he, direct. Op alle verdiepingen. Hoe kan dat?)
Natuurlijk ben ik niet gelijkmatig bruin geworden. En heb ik een of andere zonne-allergie opgelopen, precies in mijn wèl bruine decollete (decollete! Haha! Laat me niet lachen! Anyway.)

Maar, het was een heul prettige dag. Al drie keer achter elkaar.

Nu, en verder ben ik bezig geweest om al mijn baby-spullen op te zoeken, uit elkaar te halen, te wassen en door Echtgenoot weer in elkaar te laten zetten. En nu staat alles klaar voor morgen, alles weer fris en netjes en bij elkaar, net of ik allover again een baby-uitzet aan het regelen ben. De wagen, de maxicosi, het bad, de wipstoel, de draagdoek, dekentjes, slaapzakjes, kruik, je kunt het zo gek niet bedenken of ik blijk alles nog te hebben, overal door het huis verspreid.

Maar dit keer is het voor Vriendin1. Want ach, Vriendin1 is zwangert.
Ja, dat is mooi nieuws.
Wij weten het natuurlijk al een tijdje, maar nu is het kind al bijna voor de helft klaar en gaat er een buik komen en alles.
En zijn er spullen nodig. Oh, hoe ik nog weet dat ik zo bezig was met alle spullen. Lijstjes van internet, lijstjes van de verloskundige, lijstjes van diverse winkels. Je hebt wat nodig..voor een nieuwe versche baby.
En een nieuwe versche baby krijgen we zeg, De Vriendinnen zijn hysterisch natuurlijk, wij praten veel over dat Vriendin1 niet meer rookt en drinkt, natuurlijk, want alla, dat doen we nu eenmaal. Maar ook dat we er weer een PartyBaby bijkrijgen, daar houden we zo van.
Natuurlijk plannen we al reeds het feest dat we gaan houden als Vriendin1 gebaard heeft en weer dun en fabulous is en wat we allemaal gaan doen als we met al onze kinderen bij elkaar zijn.
We hebben er straks samen al 5 en er gaan er heus nog meer volgen. Maar niet bij mij. Dat werd vandaag wel duidelijk.
Want heus dacht ik even, bij de aanblik van alle zoete spulletjes, die nu voorgoed mijn huis gaan verlaten, heel even dacht ik.. aahh. Aaahh een baby. Een zoete lieve kleine warme baby. In zijn bedje. In de wagen. In het badje. In de box.
Maar nee hoor, ik doe het niet meer.
Neen. Neen, waarlijk niet, geen twijfel, maar toch is het leuk om alles zo weer bij elkaar te zien.
De baby die ik er het liefst in zie, is die van Vriendin1, of Vriendin3, en natuurlijk van Zuske. En nu eerst Vriendin1, die er zo naar uitkijkt, en die waarschijnlijk de grappigste moeder ter wereld zal worden. En Baby mag wel uitkijken, want die heeft in 1 klap 4 hysterische VriendinTantes erbij straks. Een gezegend kindeke, zeg ik.

Prijsvraag: u moogt de tegenstellingen in dit stukske vinden. Ik ben ze namelijk niet tegengekomen. Ha. Ha. Ha.

zaterdag 21 juli 2012

De hotdog uit de container.

Van de week zat ik zo eens te denken, op de rand van mijn bed gezeten, en bedacht ik me dat ik ons bed wel een beetje zat ben. Het slaapt prima, mits de Zonen dat natuurlijk ook doen, het staat ook leuk en het is nog goed, maar ik was het gewoon zat ja. Dat heb je wel eens he.
Dus ik meldde dat aan Echtgenoot en die keek meteen een beetje moeilijk, want zag zich alweer door de Ikea gaan en alles.
En zo geschiedde.
Vanmorgen zei ik tegen Echtgenoot: Zo, wij gaan dus vanmiddag naar Ikea he?
Hij deed eerst of hij mij niet hoorde hoor, maar dat grapje ken ik inmiddels dus ik zei het gerust nog een keer, zo ben ik dan ook wel weer.
Jamaar, jamaar, zei hij. Maar toen had ik de Ikea-site al geopend en reeds bedacht in welk bed ik mijzelve vannacht zou gaan neervlijen.

Hopla, Zonen in de auto en daar gingen wij. Nu had ik natuurlijk kunnen denken dat zaterdagmiddag natuurlijk nooit zo'n goed plan is, om naar zulks een winkel te gaan, maar daar doe ik niet aan hoor, waarlijk, elke dag is een slecht idee om met de Zonen in een hysterische winkel rond te lopen en daarbij was het mooi weer, dus dan zou toch heus niet heel Haarlem opeens nieuwe Billy kasten en Hatsflats kussentjes gaan kopen.
Oh, toch wel.
Nu ja, ik rende zo wat rond en negeerde Zoon2 die op elk bed, met schoentjes en al, ging liggen en zich in het nette beddegoed wikkelde, want soms moet je dingen gewoon door de vingers zien, vind ik.
Zoon1 vermaakte zich met de plattegrond en een potloodje en riep steeds de nauwkeurige locatie naar ons toe en ook in welk schap en welk vak alles zo'n beetje te vinden was. En ik zocht een bed uit, samen met Echtgenoot.

Natuurlijk haalden wij een hotdog voor 50 cent. Zoon2 liet eerst het hele worstje uit het broodje vallen, met saus en al hoor.
Dat raapten wij gewoon weer van de vloer, dat deert hem verder niet en mij ook niet echt.
Toen we buiten op een bankje zaten viel de hele boel nog een keer op straat ook, maar ook dat besloten wij maar gewoon te accepteren en raapten de hele bende nogmaals weer bij elkaar.
Even later meldde het kind dat hij niet meer hoefde en drukte mij het resterende plakkerige broodje met halfopgegeten worst in de handen.
Echt niet? Zoon? Vroeg ik.
Nee, ik hoef niet, hoef echt niet, verzekerde het kind mij.
En ik legde de hele boel in de container die daar stond.
Ik draaide me om.
En Zoon2 keek me vol afgrijzen aan, want 'wilde nog een hapje mamma!'
Eh. Nee liefje, dat kan niet meer.
Aiiii. Nee, zo werkt dat niet bij Zoon2.
En ach, ik was in mijn nopjes he, met de nieuwe echtelijke sponde.
Dus ik keek zo wat besmuikt om me heen en viste de hele kledder gewoon weer uit de container en rijkte het mijn duivelsgebroed bloedje weer aan.
Ja, toen kon ik ook niet langer meer doen alsof dit maar normaal was en brulde waarlijk van het lachen, wat Zoon2 heus niet leuk vond.
Echtgenoot die inmiddels aan het sjouwen en zeulen was met de diverse bijzonder zware pakketten, keek zo wat verschrikt over zijn schouder en alle andere mensen dachten er denk ik ook wel wat van, maar ik ben doorgaans allang blij dat ik een driftaanval heb kunnen voorkomen.

En nu zit ik op mijn balkon terwijl Echtgenoot boven aan het werk is met het nieuwe bed.
En ik ga de boxspring op Marktplaats zetten. De matrassen zijn nog prima, die gaan in het nieuwe ledikant, dat scheelt weer, maar een complete tweepersoonsboxspring, wat moet ik daar nu nog mee he.
Dus ik heb mijzelve een wijntje ingeschonken, ga zo even boven kijken of alles wel goed gaat en vanavond stap ik in mijn nieuwe sponde. Zwartbruin, dat staat vast leuk bij mijn verder geheel witte kamer. Dacht ik zo.

dinsdag 17 juli 2012

Hellendoorn en JeanPierre

Echtgenoot en ik worden langzaamaan volwassen en wijs en alles. Wij hebben dit jaar namelijk al reeds onze vakantieplannen gemaakt, al een paar weken voordat we daadwerkelijk gaan. Een hele prestatie, voor ons doen. Vorig jaar schreef ik nog over de waanzinnige paniekerige zoektocht naar een camping, twee dagen voor we van plan waren ons kamp op te slaan. Niet alleen hadden we geen bestemming, maar ook ontbraken de helft van de kampeerspullen, en terwijl wij Zoon1 probeerden gerust te stellen en te verzekeren dat we welzeker weg zouden gaan, hadden we zelf nog geen idee. Het kind is altijd al een beetje wantrouwig, als wij plannen aankondigen, want kent ons langer dan vandaag en heeft doorgaans zijn zaakjes al beter op orde dan zijn ouders.
Ja, hij is pas 6, maar het is wel zo.
(Overigens kwam hij gisteren thuis met een prachtig rapport, waar de tranen mij van in de ogen sprongen, mijn slimme kind, dat overal goed op scoort, behalve op 'aandacht vragen' wat ik dan ook alweer tranentrekkend vind, ook al is de juf er nogal van gecharmeerd).
(Hij kwam uit school met diverse tassen vol gymspullen en luizenzakken boterhamtrommels en zijn rapport daartussen, terwijl ik op de fiets in de stromende regen stond met Zoon2 achterop en de zwemtas er nog bij. Het rapport kwam verlept en nat thuis, wat mij kwam te staan op verwijtende blikken van Zoon1 die mij een 'rotmoeder' vond omdat ik het niet klaar had gespeeld om precies zijn rapport droog over te brengen, terwijl werkelijk alles, mijn ondergoed incluis, tot op de laatste draad doorweekt was)
(Ik heb de boel laten drogen, beloofd dat ik het zelfs zou strijken, indien nodig, en het is zowaar goed gekomen. Ook ben ik geen rotmoeder meer omdat ik hem een mooi cadeau heb beloofd, voor zijn mooie prestaties in groep3).

Anyway. Wij gaan dit jaar naar Hellendoorn op vakantie. In het huis van de zus van VriendinT, die prachtig woont in een bossige omgeving in een vrijstaand huis met paarden en alles. Wij gaan daar een week of 3 in het huis zitten, voor de dieren zorgen en veelal uit eten en naar pretparken.
Zoon1 is tevreden. Heeft foto's gezien. Weet hoe lang het rijden is. Dat zijn fiets meegaat. En ik heb hem ervan verzekerd dat er ergens wel een supermarkt is, zodat we heus lekker eten gaan kopen.
Ja, het kind gaat niet over 1 nacht ijs.

Het is wel geruststellend, dat we een plan hebben en een doel en dit alles op een vastgestelde datum.
Progressie, progressie.

Zuske gaat ook nog een week ofzo langskomen.
Nadat ze terug is uit Parijs.
Waar ze heen gaat fietsen. Met ons vader.
Ja, daar kijkt u van op.
Ik ook, hoor. Wij praten al weken over fietsen, soorten sturen, soorten tassen, slaapzakken en matjes en dat alles in het klein en licht voor op de fiets. Ik heb erop aangedrongen dat ze wel ook een jurkje meeneemt, voor het geval ze op een avond op een terras gaat zitten en misschien wel JeanPierre tegenkomt, een charmante Fransman met sterke armen die best wel in Nederland wil wonen en vader wil worden van 2 kleine Nederlands-Franse kindekes, terwijl hij een goede baan heeft en leuk haar en die ook heel goed is met boren en zagen, want dat is altijd wel zo aantrekkelijk, een handyman.
Ja, je weet het immers niet.
En ik zou niet willen dat JeanPierre dan, verliefd op de schoonheid en verrukt van de charmantheid van mijn Zuske, toch het hazenpad kiest omdat zij daar net toevallig in haar fietsbroek zit in plaats van in het leuke jurkje. Fietsbroeken zijn de grootste dompers in een liefde, placht ik te denken. De duivel van het plezier. De Dries Roelvink van de muziek.
Zeg maar.
Ja, voor nuttige adviezen moet u bij mij zijn hoor.
Ik zal JeanPierre als het zo uitkomt ook wel even influisteren dat hij elke middag moet zorgen dat de Chardonnay koud staat, want dat zijn van die kleine dingen in een prille liefde, die het verschil kunnen maken.
Of dat hij gewoon voor het plezier van zijn liefde en haar zus, zo terloops wat hout gaat lopen hakken, terwijl wij op een tuinbankje wat bijpraten. Al dan niet met een houthakkersblouse aan. Met opgerolde mouwen.

Nu ja, Hellendoorn dus. Over anderhalve week. Wat een prettig idee he.

maandag 16 juli 2012

De mislukte botox-lippen en alles.

Allee, het is maar goed dat ik niet aan al teveel foto's doe hier, met name van mijzelve, want ik zie er uiuiiiiit. Ik zie eruiiiiit. Allemachtig.
Ik zie er nu namelijk uit als iemand die botox in heur lippen heeft gespoten. Zelf. Met een vervuilde naald waar eerst wat mosterd inzat ofzo. Of kattenvoer. En toen zo'n beetje lukraak in het rond is gaan spuiten. Zonder de boel te ontsmetten of iets. En daarna is gaan slapen en des morgens wakker werd met dus een dikke bovenlip met heel veel pijnlijkheid erop.
Zoiets.
Nah, dat was dus niet zo, ja ik ben niet helemaal achterlijk natuurlijk.
Ik heb waarschijnlijk iets gegeten waar ik opeens allergisch voor ben. Of ik heb een virusinfectietje opgelopen. Of iets van allebei.
Gisterenmiddag was ik opeens zo uit het niets een klein beetje niet lekker. En had een beetje een zere mond, zo droogachtig. Dus ik smeerde zo wat met labellodinges en niks verder aan de hand. Gisterenavond dacht ik wel, dat ik toch wel bijzonder droge lippen had, maar alla, kan gebeuren, en smeerde de boel vol met uierzalf, want i looove uierzalf.
Ik ging slapen.
En werd dus wakker met een waarlijke negermond met nogal pijnlijkheid erop.
En ik belde de huisarts.
Met een dramatisch verhaal.
Toen ik bij de huisarts kwam, een allerleukst meisje-in-opleiding, toen ging ze lachen, en toen zei ze; ja, ik mag natuurlijk niet lachen, maar ik dacht dat je echt een veeeeel dikkere mond zou hebben.
Oh.
Nu houd ik wel van lollige mensen he, dus ik vond het wel prima eigenlijk, als ze me maar zou helpen.
Ze keek met een vergrootglas. En riep de andere dokter erbij.
Tja, dat was een lastige kwestie. Het was in elk geval geen koortslip, thank god, maar waarschijnlijk een allergie of iets.
Had ik een dikke tong? Mwoah, beetje.
Had ik een zeker keel? Neuh.
Nu, dan kon ik wel even een cremetje gaan halen en dan zal het wel snel over gaan. Ja, niet leuk, maar ja. Kan gebeuren zeiden de doktoren.
En toen zei Zoon2: Wij gaan naar de apotheek.
En toen verstond de dokter: Wij eten appelcake.
En toen zei de dokter: Nah, wat lekker!
Waarop Zoon2 verbijsterd het pand verliet.

Nu heb ik creme op mijn mond, en dat ziet er ook al niet uit. En het doet zeeeer, aarghh. En ik moet dus wel nog de deur uit zo he. Naar school. En naar zwemles, waar het wemelt van de BN-ers, dat heb je zo hier in Het Dorp. En dat geeft nu ook weer niet echt, maar om er dan bij te lopen als een lepra-achtige, dat is ook weer zo wat.

Kijk, stel dat ik nu een tv-carriere zou ambieren he.
Ik: hoooi, heel bekende presentatrice! Check me out. Ik ben heel aardig en alles en wellicht heb je een baantje voor me, want ik ben heus lollig en ik zie er meestal wel okee uit met mijn nieuwe kapsel en alles. En we zijn immers bijkans BFF's met onze kinderen in het zelfde zwembad, hoe close can we be? Yes?
Zij: IIIEEEEKKK!!!

Ja, dan kan ik het dus wel weer vergeten.
Daar gaat mijn carriere.

Dus.

MAAR. Er is ook goed nieuws.
Vrijdag had ik AfscheidsBorrel met mijn lieve (ex)collega's. Ik maakte mijn huis toonbaar en kocht nogal wat wijn en hapjes en alles en zij kwamen langs en dat was echt zooo gezellig! Ik kreeg ook nog een cadeau zeg, ohh daar ben ik zo blij mee.
Het soort cadeau waar over nagedacht is. Echt zo lief en persoonlijk en besteld en alles en zo helemaal wat ik wilde maar nooit verwacht had. Ach, ja, daar moest ik even rap doen alsof ik daar opeens een druppel wijn in mijn oog had zeg.

En we dronken en we lachten en ik was zeer tevree.

Zondag hadden we feest bij VriendinT en hare EchtgenootJ en Dochter1+2+3 en dat is altijd leuk, lekker eten, lekkere wijn en heel veel leuke familie en vrienden. De Zonen onder de pannen bij de andere 47 kinderen die er waren en we gingen allemaal blijde weer naar huis.

En nu is dus eigenlijk alles helemaal goed. Behalve dan mijn mond. Ik kan niet eens normaal eten zeg.
(...)
Misschien word ik wel heel dun!

donderdag 12 juli 2012

De zieltogende wasmachine, onder andere

De dag begon vandaag op zich fleurig; het goot uit de lucht werkelijk, maar omdat Echtgenoot later naar zijn werk ging vanwege een afspraak, konden wij met de auto naar opvang en school en ik daarna voor de deur afgezet, waar ik mij achter de laptop verschanste met koffie en alles. Dit alles dus in plaats van de 38 kilometer fietsen naar mijn werk, door de stromende regen.
Meevallertje weer, zou ik zeggen.
De uren daarna bracht ik door in een soort zombie-esque staat, met veel koffie, ogen aan de computer geplakt en te weinig eten.
Tot ik tot bezinning kwam en allerhande nuttigs ging doen in huis.
Ik at daarna maar liefst twee warme stokbroden met kaas, waarlijk heel smakelijk en las op Telegraaf.nl een stukje over een jongetje, leeftijd van Zoon1, die ergens op een camping een uur vastzat met zijn hand in zo'n ouderwetse kauwgomballen/nutteloze speeltjes machine.
Ik herinner me dat soort machines enorm van vroeger. Die dingen hingen vroeger overal, dan kon je er een dubbeltje of zo in doen en kwam er een kauwgombal uit. Een niet-verpakte kauwgombal die er al een jaartje inzat, denk ik, of zo'n plastic balletje dat je open kon maken en daarin dan een ring van twijfelachtige kwaliteit.
Niet gehinderd door enige vorm van angst of afkeer voor oude vieze kauwgomballen, stopte ik het ene na het andere dubbeltje in zo'n rood kastje.
En kennelijk bestaan die dingen nog steeds, maar als je je hand er dan in stopt, dan moet je er door de brandweer uitgezaagd worden, blijkt.
Tja.
Nu ja.
Leuk verhaal he.

Verder kreeg ik vandaag de indruk dat onze wasmasjien aan zijn laatste levensfase toe is gekomen. Hij wast al een tijdje niet zo best, of met een rare geur aan de was, zodat ik de boel opnieuw kan doen, dan weer zonder te centrifugeren, zodat dat apart moet, of ik kreeg de indruk dat de zeep helemaal niet uit de kleding is gewassen, zodat de hele bende, opgedroogd en al, onder de witte vlekken zit. Kortom, best wel irritant.
Maar, dan opeens doet ie het weer een paar keer, dus compleet opgeven deed ik het nog niet.
Daarbij is het ding pas 10 jaar oud, en dat is voor een wasmasjien toch ook weer niet zo'n enorme leeftijd.
Ik zette dit grote nieuws op Facebook, ja, ik weet iedereen goed te vermaken hoor, en kreeg allerhande tips. Van BuurmanP, de man van Vriendin2, om iets schoon te maken, in de masjien.
Oh. Zei ik.
En legde een briefje neer voor Echtgenoot, om dat klusje eens fijn te klaren.
Ik schijn het ook zelf te kunnen doen, maar ik zie dat toch niet zo voor me hoor. Ik vrees dat het òf een ranzig klusje is, òf dat ik de reeds zieltogende wasmachine, eigenhandig naar de eeuwige wasmachinevelden breng.
Dat moeten we niet hebben.
Ik heb namelijk liever:
1. dat Echtgenoot ranzige klusjes doet; en
2. dat hij de schuld krijgt van het eventuele definitieve overlijden van onze niet-zo-trouwe-makker.
Ja, ik vind dat dus normaal.

Nou en vanmiddag haalde ik Zoon1 uit school en zag dat het kind er werkelijk niet te best bijliep op de gympjes die ik een tijdje geleden had gekocht voor hem, dus togen wij naar Het Dorp om nieuwe schoenen uit te zoeken. Een blijde Zoon was het resultaat en toen we bami met kroepoek gingen eten was Zoon2 ook in de gloria.
Ja, het was weer een dag vol hoogtepunten hoor.

Nou doei.

dinsdag 10 juli 2012

Femmie en Teunie en de boerderie

Al een hele tijd volg ik de Eenvoudig Leven blog van Teunie, een mevrouw met maar liefst 10 kinderen. Zij schrijft over haar leven, met de nadruk op haar huishouden met al het nageslacht, het leven zonder al te veel materialistische geneugten en zij doet voortdurend jam maken en brood bakken en moestuinen aanleggen en haken en koken en groenten inmaken en alles. Ik vind dat intrigeeeerend. Als zij schrijft hoe haar dag is geweest, dan kan ik me daar nauwelijks iets bij voorstellen. Het ligt mijlenver van de dagen zoals ik ze doorgaans heb, maar ik vind het zalig, zàlig om te lezen.

Zij heeft een energie werkelijk, dat is ongelooflijk. Na een dag zaadjes planten, kleding vermaken, sokken stoppen, aardappels schillen, eigen brood bakken, abrikozenjam maken, bezoek ontvangen, kasten opruimen, koken voor een 12-koppig gezin en tussendoor nog even kinderen in bed leggen en uit de bijbel lezen en hout hakken en soep maken, gaat ze ook nog zitten om dat allemaal op te schrijven.
Ik ben over het algemeen al vrij uitgeput nadat de kinders onder de pannen zijn, en ik met koffie achter de laptop zit.
Heus waar.
Vanmorgen dacht ik even aan Teunie, want ik had de Zonen weggebracht, en kwam thuis en ging meteen een was ophangen, een was in de masjien en drogert doen en ik pakte de post en zette koffie. En toen was het tien voor negen.
Nah! Naaahh, dacht ik. Allemachtig, wat een nuttigheid zo op de vroege morgen. Rap aan de koffie, even bijkomen hoor.

Want ik heb vandaag een andere dag, dan normaal de dinsdag. Omdat ik niet naar mijn werk hoef immers. Ik zit vol met plannen hoor, dingen die ik wil doen waar ik normaal nauwelijks aan toe kom, in de week vol met de Zonen en werken en Vriendinnen en dingen en toestanden en alles.
Zoals een keer strijken, wat ik altijd 2 maanden opspaar.
Een keer alle was doen, zodat alles eens in de kasten ligt.
Het hele huis in een keer zuigen.
Koffietijd kijken.
De boekenkast opruimen.
De rommella uitzoeken.
Extra stukskes schrijven.
Mailtjes versturen.
Administratie op orde brengen.
De wc schilderen.
Mijn kledingkast uitzoeken.
Kasten van de Zonen uitzoeken.
Winkelen, lekker in mijn eentje.
Ergens lunchen.

Maar ja, wat een gedoe hee.
En dit is dus mijn planning voor de komende weken he. Teunie doet dit gewoon op 1 dag allemaal.
Nu krijg ik niet de indruk dat Teunie een paar keer per week met haar Vriendinnen zit te borrelen.
Of veel de stad in gaat.
Of de halve dag op Facebook rondhangt.

Ja, daar denk ik dan zo over na. In de tijd dat ik ook zes kilo bosbessen had kunnen ontvellen om jam van te maken natuurlijk.
Maar alla, ik ging wel naar de kapper. Prioriteiten he.
En met de Vriendinnen uit eten en naar Brigitte Kaandorp, in het openluchttheater in Bloemendaal. Dat was LEUK, jongens! Erg jammer alleen dat Vriendin2 ziek was, waar wij allen in diepe treurnis over waren. Gelukkig kon wel VriendinT aanschuiven, wat erg gezellig was.
Brigitte Kaandorp was om te brullen, en wij dronken er zo wat fleskes wijn bij en waren erg verguld met elkander en de wereld en alles.
De dag erna moest ik na het uitslapen als een dolle inpakken, teneinde een weekend weg te gaan met de familie van Echtgenoot.
Naar Kallemkote. Een gehucht vlakbij Giethoorn. Wij zaten daar in een Boerenbed. Nu, dat is een aanradert hoor.
Een allerliefste toestand werkelijk. Op de boerderie, met boer Goos en boerin Femmie, hele lieve mensen die ook al zo te bewonderen zijn, net als Teunie. Allervriendelijkst, met heul veul koeien en ezels en paarden en babypoezen en schapen en heel veel land en een winkeltje en een erf vol met de kinderen die des ochtends zo vanuit het boerenbed met skelters rondreden en ze hadden tijd voor een praatje, terwijl ze ook nog even 38 pizza's in hun houtoven maakten en alles.
Ik zou gek worden zeg.

Kijk, ik zie mijzelve altijd als best wel iemand die op een boerderie zou kunnen wonen. Met leuk een paar babypoezen en een schaap of wat, en dat Echtgenoot dan al het nuttige werk verricht en ik bak zo wat appeltaarten en naai wat geruite gordijntjes en drink mijn koffie op het erf en 's avonds zit ik met de vriendinnen in de weide met een vuurkorf en wijn. Maar ik heb toch de indruk dat het echte boer'nleev'n een iets andere invulling heeft dan dat.
Haha.
Anyway, het Boerenbed was echt leuk, met Zoon1 in de bedstede en overal leuke blikjes en ouderwetsche theepotten en alles. Zoon2 was in een mum van tijd een heus boertje met een vies gezichtje en geschaafde knietjes en rennend naar de koeien, werkelijk om op te vreten.
En ik was heel verrukt van het weidse uitzicht, waardoor ik de zonsondergang helemaal kon volgen, alsmede de zonsopgang, toen ik met Schoonzus1 nogal lang had zitten doorzakken, zaterdagnacht.

Al met al, moet ik danig bijkomen van dat alles.
Dus ik probeer nu kalmpjes ende heel beheerst hier thuis te zijn met in gedachten Femmie en Teunie die toch waarlijk wel een ander leven hebben dan ik, maar die de boel behoorlijk op orde lijken te hebben. Ik ga dus nu even op de bank liggen, zodat ik straks met frisse moed heel huisvrouw'lijk mijn keuken kan poetsen of iets.

woensdag 4 juli 2012

De Familiedag, nog minstens 7 jaar.

Zondag was Familie Dag. Oma werd 93 jaar, maar liefst. Het is nog mijn enige oma, opa's-en-oma's-gewijs. Overoma, voor Zoon1+2. Wat vooral Zoon1 heel cool vindt, een heuse over-oma.

Ik heb lang het voorrecht gehad om te beschikken over velerlei grootouders. De eerste die overleed was de opa van mijn moeders kant, toen was ik 11, en het was een zeer lollige opa, waar ik me met name van herinner dat hij altijd een biertje had, of een borrel, mij en zuske volstopte met lekkers, ons lakschoentjes gaf terwijl dat eigenlijk niet mocht en liedjes zong over vogeltjes die niet konden kakken. Ja, lachen natuurlijk. Ik zing het nu voor Zoon2. Die zijn naam heeft. En er net zo hard om lacht als ik altijd.
Ja, om humor zitten wij hier niet verlegen hoor.
Mijn moeder vertelt altijd graag het verhaal van de keer dat ik, 3 jaar, mijn amandelen moest laten knippen en dat ik op de terugweg in opa's volkswagenbusje (hoe leuuueuuk) opeens begon te braken in het zwart. Terwijl mijn moeder met een hartverlamming dacht dat ik een bloeding had, zat mijn opa te grinniken omdat hij mij net dropjes had gegeven, tegen het dringende advies van de arts in. Ja, een geinige opa. In de kamer van Zoon2 hangt een schilderij van hem, want artistiekerig ook nog hoor.

Mijn oma aan die kant is 9 jaar geleden overleden, toen was ik 20 24. Dat was heel verdrietig, oma, die ik oom noemde, bij wijze van afkorting. Oma schonk ons wijntjes, maakte heel lekkere gebakken aardappeltjes en was een oma uit een boekje. Met altijd een bus slagroom in de koelkast uit 1996. Toen het 1998 was. Op mijn slaapkamer liggen haar mooie zilveren spiegel en borstel, van de kaptafel waar ik vroeger altijd mee speelde. Soms ga ik nog wel eens naar het graf van hun beiden, hoewel als ik daar sta, geen idee heb wat ik moet doen, maar toch is dat wel aardig af en toe. Het is jammer, vind ik echt, dat zij mijn eigenste Zoon1+2 nooit hebben kunnen meemaken. Ach, dat was zo leuk geweest.

Opa van vaders kant is pas een paar jaar geleden overleden. Hij heette geen opa, maar Pake. Niet dat we uit Friesland komen, maar toen zijn eerste kleinkind zich aandiende, mijn oudste nicht, vond hij Opa maar oudbollig klinken en koos Pake, als naam. Prima naam, die het al die jaren daarna is gebleven. Pake is nog Overpake geworden, met mijn Zoon1 als eerste achterkleinkind. Pake was een statige man, die niet garage zei, bijvoorbeeld, maar kaaraaazje. Dat heb ik altijd intrigerend gevonden. Een heel lieve man, met alle zorg voor oma en altijd verheugd om stiekem met mij een sigaretje in de tuin te roken. Hij werd geboren in Indonesie, in Semarang, waar ik, zwanger van Zoon1 naar toe reisde met Echtgenoot. Wij probeerden het huis te vinden waar hij opgroeide, dat vond ik een mooi idee, maar het lukte niet, wat bepaald een hele toestand werd, met paarse aardappelen en alles, maar dat is weer een ander verhaal.

Pake is oud geworden, eigenlijk te oud naar zijn zin, vooral toen hij zijn jongste dochter verloor, een jaar of vijf geleden. De lust in zijn leven was weg, ook al had hij een prachtige familie, met zijn vrouw nog in hun eigen huis, nog 5 kinderen en een berg kleinkinderen en achterkleinkinderen. Hoe verdrietig, dat je dan toch niet verder kunt. Maar hoe mooi dat iemand kan sterven in de gedachte dat hij zijn dochter weer zou zien en niet meer verder hoefde, zonder zin in het leven.
Nee, dat zijn geen vrolijke zaken. Maar elke ouder kan de pijn begrijpen. De naam van Zoon1 is een afgeleide van zijn naam.

Oma en Pake zijn nog een kindje verloren, hun oudste zoon, toen hij 4 was. En oma heeft mij oprecht gezegd, dat ik goed moest nadenken of ik mijn Zoon1 wel naar school zou laten gaan. Want daar kunnen kindjes ziek worden. En doodgaan.
Och. Hij zou nu tegen de 70 zijn, maar de pijn gaat nooit weg, dat blijkt.
Ik heb oma verzekerd dat ik goed zou opletten. En toen was het dan goed.

En Overoma is een heel grappige vrouw, dat bleek zondag maar weer. Natuurlijk een beetje in de war af en toe, maar mag het, op je 93. Ze weet elke naam van elk kind, en aanhang. Elk kleinkind, en aanhang. En elk achterkleinkind. Dat steevast 'Het Allerleukste Kindje Is Dat Ze Ooit Gezien Heeft'.
Ze heeft humor waar je U tegen zegt.
Houdt vol dat ze heeel weinig eet en geen eetlust heeft.
Maar eet borden vol ijs en chocola.
Ziet misschien niet meer wanneer haar keuken schoongemaakt moet worden, maar daar heeft ze hulp voor. Ze ziet het precies als ik een mooie ring om heb. Of mijn haar geverfd.

En dat is dan leuk he, om met de hele familie haar verjaardag te vieren. Vroeger vierden we kerst met elkaar, toen iedereen nog jong en jonger was. Gingen we logeren, op bezoek, dingen doen. Dat soort dingen worden minder. En nu hebben veel van mijn nichten hun eigen kinderen gekregen, waardoor NichtA en ik kunnen zien, dat onze Zonen samen de boel afbreken met hun tweejarige boevengezichten. Precies wat wij deden, 30 jaar geleden. Hoe leuk is dat.
En allemaal nieuwe baby's om vast te houden op zo'n dag, baby's met familiebloed en dikke beentjes.
Overoma, kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen, allemaal bij elkaar op 1 dag. Daar zou je toch zeker 93 voor worden. Of minstens 100, zoals ze zelf zegt.
Waarop Zoon1 de rekensom ging maken, wat dan weer minder gezellig is, 'oh, nog 7 jaar!' maar toch, dat zou toch minstens elk half jaar moeten, zoiets. Want Overoma verbindt de hele boel aan elkaar, en hoe leuk dat is, dat merk je dan pas op zo'n dag, wat echt vaker zou moeten.

maandag 2 juli 2012

Mijn nuttige Echtgenoot en de barbecue.

Zit ik weer, op het balkon. Echtgenoot is weer eens in de tuin bezig. Ja, wij zijn zo knus samen, heus. Afgelopen zaterdag vierde hij zijn verjaardag, met een bbq. Had hij zo bedacht. In de tuin, die een heuse tuin is geworden inmiddels, met het meubilair en alles en plantjes en een grasveldje en waarlijk plek om te zitten. Wij hebben in al onze huizen nog nimmer zo'n waarlijke tuin gehad. Dus genieten zullen, we, zùllen we!
Aldus de barbecue.
Echtgenoot nodigde zo wat mensen uit, vorige week, waar ik helegaar niet van op de hoogte was hoor. Ik kreeg wel wat smsjes van mensen die wel of niet konden komen, voordat ik ook maar wist van de feestelijke plannen, dus ik was eerst hogelijk verbaasd, maar toen ik Echtgenoot om opheldering vroeg, meende hij toch echt mij ingelicht te hebben.
Nu is dat meestal andersom, zo'n soort gesprek, dus ik heb maar gewoon een beetje geknikt en gevraagd of ik dan misschien mocht weten hoeveel gasten hij dacht te verwelkomen en zo.
Vrijdag toog hij richting supermarkt, om vrees'lijk veel vlees en bier en wijn in te slaan en ik had de vrolijke taak dit alles in de koelkast te herbergen. Hij maakte een marinade van diverse ingewikkelde ingredienten, waardoor ik nu een kast vol duistere potjes heb. (Ik heb op mijn aanrecht ook nog immer een bonte verzameling olien en azijnen en een keur aan kruiderijen vanwege een dineetje dat E eens gaf voor zijn vrinden. Ja, geef Echtgenoot een recept en hij gaat looooos. Een recept voor gasten he, niet voor zijn lieftallige vrouw hoor.)
Zaterdag waren wij de ganse dag bezig met het bedenken hoe het bier te koelen en zo en des middags ging E een tukje op de bank doen, vanwege verregaande moeheid, omdat hij het campingkoelkastje had schoongemaakt dat wij vorig jaar na het kamperen zo, hopla, in onze rommelkamer hadden gezet, met ergens wel het besef dat er nog vuiligheid, een pakje smeerkaas en wat blikjes cola in stonden. Tadaaa, die zaten er nog net zo in, hoor, bleek. Iewk. Na een hoop chlooresque toestanden was het ding weer als nieuw en hoefde alleen nog koud te worden. Wat des avonds om 23.00 eindelijk het geval was, maar alla, wie let er op een half-koud biertje, als je er al 34 op hebt?
Tijdens zijn tukje, besloot ik heel hulpvaardig en efficient als ik ben, alvast een en ander te snijden, qua meloen en aardbeien en meer van zulks.
Nu, dat vond E lang geen goed idee. Zuchtend vertrok de man naar boven om in bed verder te dutten, omdat hij op de bank best wel last had van mijn gesnij en ingepak met aluminiumfolie. Ja.
Ja nee echt.
Anyway, het feestje was leuk, hoewel ik wel zeg maar 84 keer naar boven moest lopen omdat er nog vlees gewenst was. Of saus. Of vis. Of nog meer vlees. Of olie. Of een dinges. Of een toestand.
Echtgenoot werkte hard aan de bereiding van het vlees, dat welzeker, maar dat was beneden in de zon he, met een bier in de hand in de zon zeg maar.
Nu, de man wordt niet elke dag 36 he.
Thank god.
De volgende dag kwam ik beneden met Zoon1+2 en trof wel wat van een bende aan, met een plakkerige vloer en heul veul glazen en asbakken en bakjes met vissigheden en vlezigheden.
Ik riep Echtgenoot 10 keer uit zijn bed, maar ben uiteindelijk maar begonnen aan het opruimen. Een weinig vloekend.
Waar Zoon1 mij op attendeerde. Heel vriendelijk.

En toen Echtgenoot uit de echtelijke sponde tevoorschijn kwam om 11.30 en ik op matig vriendelijke toon zei wat ik er zoal van vond, toen had ik niet het idee dat dat echt aankwam.
Maar de volgende keer huurt de man maar personeel in, vind ik.
Want ik kwam pas een beetje bij zinnen, toen ik op de feestelijke avond ergens tegen middernacht eens lekker aan de wijn ging. En we lagen pas tegen 03.00 in bed, waar de Zonen maar een klein beetje rekening mee hielden.

Maar, morgen is mijn eerste officiele werkloze/vakantiedag. Een dag helemaal voor mezelf alleen. En Zoon1 had vanavond koorts. Dat treft dan weer. Hoef ik geen vrij te nemen. Haha. Haha. Haha.

En ik zal rap vertellen over de familiedag die we gisteren hadden, met mijn ganse familie van mijn vaders kant. Ja, het was een feestelijk weekend.
Ik moet er wel een beetje van bijkomen, en dat doe ik nu, met een klein wijntje, terwijl ik op de tuin uitkijk waar Echtgenoot onze gewassen staat te besproeien. Het is een nuttig man!