vrijdag 22 mei 2015

Vraagstukken, terug in de tijd en teveel kusjes.

'Wat ben ik van jou?' Vroeg Zoon2 vrij onintelligent, als je het mij vraagt, aan mij.
'Mijn liefste kleine Zoon natuurlijk!' Was mijn antwoord.
'Nee, maar wat BEN ik?' Wilde het kind weten.
'Mijn zonnestraal' was ik lief.

'Jij bent mijn bruiloft.' Zo was zijn wederwoord.

En toen was ik even stil.

'Ach. Wat lief van jou.' Bracht ik er nog uit. Ben tegenwoordig een ietwat emotioneel aangelegd

Bleek dat het er vooral om ging wanneer ik hem op mijn voeten en knieen in de lucht ging gooien. Zijn favoriete bezigheid, als hij eigenlijk naar bed moet. Maar ik heb altijd last van mijn rug, dus doe het wel, met gevaar voor eigen volgende ochtend.
Het kind is een charmeur, zo blijkt.

Natuurlijk gooide ik hem in de lucht, want de manier waarop hij dan moet lachen, dat is gewoon iets wat je als moeder onmogelijk kunt negeren.
Eigenlijk als toevallige voorbijganger ook al niet, volgens mij. Het gaat door hart en ziel, door merg en been, maar op een goede manier.
Als ik ooit de tijd terug zou kunnen draaien. Zou ik altijd teruggaan naar de meest gelukkige momenten van mijn kinderen. Denk ik.
Ik zou natuurlijk ook kunnen teruggaan naar die keer dat ik mijn haar afknipte. Naar die keer dat ik eindelijk blond was en opeens toch weer zwart haar wilde. Naar de keer dat ik voor de allereerste keer zwanger werd, maar geen kind kreeg.
Naar het jaar dat ik zo vreselijk Puber was dat mijn ouders daar nog steeds nachtmerries van hebben. Naar de baan die werkelijk perfect voor mij was, maar waar ik ontslag nam, omdat dat een goed idee leek. Naar die fietstocht naar Hoevelaken (geloof ik. Het was in elk geval een drie uur durende verspilling van het leven).Naar alle keren dat nog vier wijn een goed idee was. Naar die keer dat ik mijn allerlaatste geld uitgaf aan iets onbenulligs. (En alle keren daarna). Naar de keer dat ik voor het eerst op het schoolplein van Het Dorp stond, en per ongeluk mijn meest onaangepaste outfit aan had. Het moment waarop De Echtgenoot en ik besloten te scheiden. Of de momenten daarvoor misschien juist.

Van de week zag ik een film waarin de mens naar het verleden kon reizen. Om kleine onvoorkomelijkheden ongedaan te maken.
In dat verhaal kon je nooit terug naar voor de geboorte van een kind. Dus alles was daarvoor, of daarna, en daarna sluit dus meteen alles daarvoor uit. Lastige kwestie soms dus.

Het ging daar ook om een vader, die had een dinges waarvan het inzake daarvan noodzakelijk was om een en ander recht te zetten van verleden naar heden.
Mijn vader zit ergens in Europa, en communiceert via onze nieuwe groeps App groep. Ik vind het allemaal al prachtig, want de andere reisjes die de man maakte, waren compleet anoniem, zo'n beetje. Af en toe een telefoontje of een sms, meer niet. Nu is het foto's en verslagen. Dagelijks.

En dan denk ik nog zo nu en dan. Als ik terug in de tijd zou kunnen. Zou ik dan op zijn avond voor vertrek, zeggen van: Nou dan vader, i looove you en doe voorzichtig. En dat het dan zou uitmaken.
Want wij, mijn moeder, mijn Zuske en ik, wij denken, de man is ongeveer 4 weken weg. Wij vinden daar wat van. Wij denken; lieve vader en Echtgenoot, maak je reis, zet je tent op, drink een bier, maar doe in GODSNAAM voorzichtig. Val niet van een berg. Pas op met oversteken. Eet gezond. En word wakker in de ochtend.
Redelijke eisen, als je het mij vraagt.

Eisen die ik feitelijk stel aan iedereen waarvan ik hou.

Zou iedereen die 'eisen'ook aan mij stellen? Vraag ik me wel eens af.

Gewoon als in, 'blijf in leven'. Ik denk dat mijn moeder dat wel denkt. Niet dat ik een beroep heb waardoor mijn leven voortdurend in de waagschaal wordt gelegd. Maar gewoon. Blijf ademen. (Rook niet teveel), Drink genoeg (Niet perse wijn) en eet gezond. ( Bruin brood, groenten, af en toe een kiwi, dat soort dingen).
Maar hoe werkt dat. Als je moeder bent, denk je dan forever aan je kinderen. Het antwoord is ja.
En als je van iemand houdt, werkt dat dan ook zo.

Het antwoord is ook ja. Maar dan anders. Bij Vriendin1 denk ik:'Goed bezig mijn liefke. Echt zelfstandig. Slim, Grappig en Mooi, ook een beetje Gestoord. Maar with a little help from your friends, komt het helemaal goed.

Vriendin2. Mijn liefste buurvrouw. Mooi, slim, op de hoogte van het gehele wetboek en anderszins rare feiten van de wereld, de encyclopedie van de chemie en in bezit van drie kinderen van werkelijk elke soort denkbaar. Heeft niks nodig want kan alles. Behalve natuurlijk af en toe behoefte aan haar Buurvrouw en paar flessen wijn.

Vriendin3. Love of my life, feitelijk. In elk geval de enige ooit, waar Liefde Op Het Eerste Gezicht bij van toepassing was. Op een niet-seksuele manier. Hoewel we wel hand-in-hand door het leven gingen, jaren geleden.

Zuske. Slimmer, mooier, verstandiger, wijzer en grappiger dan ik. Beste tante voor Zonen en heeft altijd alles op orde. In tegenstelling tot haar zus. Het leek er even op dat ik mijn leev'n ook op orde had, zelfs op gebied van Liefde, beter dan haar, wat helemaal niet leuk is, maar slechts een vaststelling. Tot ik natuurlijk weer aan het rommelen sloeg. Kan niet leven zonder Zuske. En wee de dag dat zij een keer niet in de buurt is.

Het helpt vást, dat je denkt aan de lieve mensen en dat het ze dan ook goed gaat, het zal in elk geval niet tegenwerken.

Volgens Zoon2 moeten de mensen elkaar vooral niet teveel kusjes geven, om alles goed te laten verlopen.
Tot die lichtende conclusie kwam het kind vandaag, nadat hij bij zijn Vriendin1 had gespeeld. Op de vraag of het leuk was, zei hij:
'Ja, heel leuk. Maar we moeten niet teveel kussen, dan gaat het niet lang duren allemaal.'
Verbijsterd keek ik hem aan.
Waarop hij mij in het gezicht gooide, dat dat ongetwijfeld de reden is geweest voor de breuk tussen zijn vader en mij.
'Jullie hebben teveel gekust. Dan ben je er na een tijdje zat van, zo gaat dat.'

Toen hij daarna begon over dat zijn juf een verhaal had verteld in de klas over Meneer Jezus en kindjes in de hemel, wist ik het allemaal al helemaal niet meer.

Mijn vader komt in elk geval over een paar dagen weer terug en mijn Vriendinnen zitten hoogstwaarschijnlijk allemaal aan de wijn op dit moment.
Geruststellende gedachte in deze tijden vol met vraagstukken.

donderdag 7 mei 2015

Er is niet veel waar ik spijt van heb.

'Je ziet er moe uit, mamma, ik zie het.' Zei Zoon1 vanavond na het eten tegen mij, toen ik als een soort zombie, vol met bami, achteruit leunend in mijn stoel aan de tafel zat. Ongetwijfeld bijzonder on-charmant. Wellicht zat er ook wat pindasaus op mijn wang. Ik denk het niet, maar ik schets gewoon even het beeld.

'Ja jongen, ik ben enorm moe.' Antwoordde ik.
Het was ook zo. Ik was laat naar bed gegaan, op mijn verjaardag. Paar kleine kommetjes wijn gedronken natuurlijk, 's ochtends vrij vroeg alweer gewekt door Zoon2 en Hond1, die beiden nodig aandacht wilden.

Tijdens het eten vroeg ik de Echtgenoot waarom hij eigenlijk tegenwoordig mijn stukskes niet meer deelt, op Facebook. Was me opgevallen, namelijk.
Daar moest hij even over nadenken.
'Omdat het iets te persoonlijk is allemaal', was zijn antwoord.

En dat snap ik ergens wel.

In de jaren dat ik mijn stukskes schrijf, ben ik altijd wel persoonlijk geweest, omdat het altijd over mijn eigen leven is gegaan. Geen fictie. Het gaat over mij, mijn familie, mijn Zonen, mijn Vriendinnen, de Echtgenoot. Maar de toon is wellicht wel wat veranderd zo door de tijd heen.
Het waren mijn avonturen, mijn gedoe als moeder, mijn gedoe als werknemer, mijn gedoe als Echtgenote, mijn gedoe als Vriendin. Maar dan de leuke dingen, met name. Met een grap, een klein beetje overdrijven hier en daar en gewoon verhalend over de dingen die ik nu eenmaal zo meemaakte, als iemand die vrij jong is, kinderen heeft en huizen koopt, werkt, een wijntje drinkt en leuke dingen doet.
Vinden de mensen leuk. Zo bleek. Ik vond het vooral leuk om het op te schrijven en toen er positieve reacties op bleven komen, ben ik het blijven doen. Het is een soort dagboek, als het ware.

Maar zoals dat gaat, gebeuren er dus ook wel eens dingen die niet zo grappig of gezellig zijn.
Om die dingen dan opeens niét in je dagboek te schrijven, dat is raar.
Dat iedereen meeleest in mijn dagboek, dat is al opmerkelijk, vind ik af en toe. Echter doe ik het zelf. Maar het zou toch ook raar zijn om de niet leuke dingen dan maar opeens niet op te schrijven. Ik schrijf wat ik mee maak. En nu maak ik dit mee. De Scheiding. De Zonen die groter worden. Een verjaardag waarop ik afschuwelijk eenzaam was. En natuurlijk af en toe een Vriendin of een Zuske die een Artikeltje 8 meemaken of anderszins de aandacht afleiden. op doorgaans hysterisch grappige manier

Of een verkering die uit is. Maar die vreselijk zijn best doet om mijn liefde te herwinnen.
Niet dat de liefde weg was. Maar er gebeuren wel eens dingen die maken dat voornoemde liefde op losse schroeven werd gezet.
En het is best wel fijn voor een meisje, dat iemand haar heel graag wil herwinnen. Dat zet een mens aan het denken.
Vooral in tijden, dat de liefde hetgene is, waardoor het hele leven überhaupt op losse schroeven is gezet.

Ingewikkeld allemaal jonge.

In de jaren hiervoor heb ik er voor gekozen om nooit echt in detail te treden over de zaken in mijn bestaan.
Natuurlijk hadden de Echtgenoot en ik ruzie. Natuurlijk waren er tijden dat we elkaars bloed konden drinken en vanzelfsprekend zaten wij niet iedere avond knusjes aan de wijn met z'n twee en maakten wij grappen over alles en iedereen. Oók, hoor. Maar ook deden we zwijgen en zeuren en ongelukkig en teleurgesteld zijn.

Maar ik schreef op, wat grappig was. Wat leuk was en wat ik een geestige gebeurtenis vond.

Oh hahhahhaaha wat een leuk bestaan.
Ja zeg, Huis1 werd niet verkocht. Iedereen leefde mee zeg.
Ik heb niet gemeld dat er een groot financieel probleem was, terwijl we onderwijl naar de Rijkste Gemeente Van Nederland verhuisd waren.
Dat Zoon1 het heel moeilijk heeft gehad met de verhuizing, met de wisseling van school en toen goddomme ook nog zo slim bleek dat hij een klas ging overslaan en weer nieuwe vriendjes moest vinden. Dat dat thuis echt best wel lastig is geweest. En nog steeds is, af en toe. Omdat hij eigenlijk met de dag slimmer wordt en feitelijk weer een klas mag overslaan. En dat zeg ik niet, want dat zeg je niet. Maar misschien moet ik het wel gewoon zeggen. Want ik ben niet alleen maar de lollige persoon met idioot blond haar en een voorkeur voor kommetjes wijn.
Ik heb een gezin gaande, waar Zoon1 alles leest wat los en vast zit. Waar we proberen hem zo sociaal mogelijk op te voeden. Dat we Zoon2 fantastisch vonden met zijn voorkeur voor Roze en Prinses, dat hij nu ouder wordt en beseft dat zijn vrinden dat niet cool vinden, dus dat hij het opeens ook niet meer wil. Maar dat ik zo graag wil dat hij authentiek blijft. Dat ik ook elke avond gedoe heb over eten, over naar bed gaan en over nageltjes knippen. Dat ik zo graag wil dat mijn jongens een fijne jeugd hebben, omdat dat zo belangrijk is, dat ik wakker lig over het feit dat ik hun jeugd nu al minder mooi maak, puur omdat hun vader en ik niet meer samen gaan zijn. Dat dat zo'n pijn doet, en dat Zoon2 vanmiddag en vanavond heel erg verdrietig was, omdat hij ontdekte dat de zomervakantie niet met z'n vieren gaat zijn.
Dat hij daarom nu in mijn bed ligt, omdat hij niet alleen wilde slapen.

Dat ik lastig alleen kan zijn tegenwoordig. Maar het ook nodig heb.
Dat ik de Echtgenoot een appje stuur, terwijl hij beneden zit, en ik boven, dat mijn internet het niet doet.
Dat ik ook weet dat ik dat alleen zou moeten kunnen regelen, maar ik kan dat niet.


Mijn Zuske die zegt, 'Ga jij nou maar eens voor jezelf zorgen'.

En dat ik dan vooral kan denken, dat ik zo vreselijk blij ben dat ik de Zonen heb om voor te zorgen.
Zonder de Zonen zou ik volledig de weg kwijt zijn.

Dus ja, het is wellicht te persoonlijk allemaal, misschien te persoonlijk om allemaal maar op Facebook te gooien.
Maar toch vind ik van niet.
Het helpt mij,for better and for worse.

Dus daarom doe ik het gewoon. Zoals ik eigenlijk alles heb gedaan ooit, omdat ik dacht dat het een goed idee was. Er is niet veel waar ik spijt van heb.

maandag 4 mei 2015

Herdenken in vrijheid. En cola in mijn schoenen.

4 mei. In vrijheid herdenken we.
Hoor ik steeds op radio.

Om 20.00 uur zat Zoon1 zoetjes stillekes te zijn voor de televisie, Hond1 hield zich koest en ik lag boven naast Zoon2, die in slaap aan het vallen was. En ook ik lag stil te zijn. En te herdenken in vrijheid. Vrij van oorlog ja. Vrij van oorlog ben ik. Vrij van liefde echter ook.

Natuurlijk niet helemáál, ben heus niet zó aan het zaniken. Kom zeg. Heus niet. Ben je gek. BOEHOEOOEHOEOOEOEOEOEOEOE

Heb Zonen. Vriendinnen. Vrienden. Familie. Hond. Kennissen. Toevallige voorbijgangers. Wijn.

3 mei was de dag dat de Echtgenoot en ik elkander leerden kennen, twaalf jaar geleden. Dacht ik vanmorgen aan, toen ik weer naar Het Dorp fietste om mij te herenigen met de Zonen en mijn huis. Heus opwekkend, zo in de vroege morgen. Was toen trouwens ook vroege morgen. Om heel andere reden. Haha. Haha. Haha.

5 mei ben ik jarig.

Ik moet zeggen, ik vind het dit jaar allemaal niet bijster feestelijk of herdenkingswaardig. Natuurlijk wel de vrijheid van de oorlog en alles he. Ben niet gans banaal natuurlijk. Alleen een beetje van mijn slag.

Stond vanavond taart te maken. Voor mijn eigen verjaardag. Vond het iets heel treurigs hebben. Om geen enkele reden, want kan me nu niet heugen dat er ooit iemand anders een taart voor me gemaakt heeft, sinds een jaar of 20. Maar hang kennelijk reeds overal betekenis aan.

De Echtgenoot hing zojuist wat slingers in huis. Niet dat ik dat zelf zou hebben gedaan, ook. Maar Zonen hechten daar waarde aan immers.
Dus daar zit ik nu, tussen de slingers. Ontzéttend feestelijk.
De man is naar zijn beneden-huis vertrokken en ik trok zojuist fles open. Kan me niet heugen dat ik niet de avond voor mijn verjaardag met iemand zat te borrelen. Soms thuis, soms in kroeg, om om 00.00 nog maar het een of ander open te trekken en te proosten. Het zou zomaar kunnen dat dat meer dan eens champagne is geweest.

Vind mezelf erg zielig zeg. Wat een idioterie, en niks voor mij feitelijk.

Wanneer ik namelijk daadwerkelijk een beetje zielig was, en vooral betreurenswaardig, was een paar dagen geleden, toen ik met Zoon1 op pad ging, om voor hem en zijn broeder een hele berg nieuwe zomerkleding te kopen. Dat groeit maar he, dat kroost.
Op de terugweg in de trein, had ik voor hem en mij een blikje cola gekocht. Cola. Om de gezelligheid voor het Kind te vergroten. Cola is namelijk verboden, in de meeste gevallen.
Maar. Ik zette de twee blikjes (met rietjes) op zo'n erbarmelijk tafeltje, wilde mezelf ook neerzetten, met armen vol tassen, en kiepte zo een blikje om zeg. GDDVRRDDDDMM!! Brulde ik, heel netjes en educatief.
En terwijl ik me bukte om de ellende te beperken en de boel op te rapen, gooide ik óók het andere blikje om.
In mijn schoenen.
Op mevrouw aan overkant.
En o-ve-ral over de vloer. Blijkt dat een treinvloer een soort helling is, en zodoende stroomde er werkelijk door de ganse trein, cola. Plakkerige zoete cola.
Kon een van de blikjes nog oppakken en gaf die aan Zoon1, die bepaald verschrikt keek, maar ook stond te grinniken, om het geheel. Vooral toen ik hem vertelde van de plas cola in mijn schoenen.

Wij keken elkaar aan, ik zei nog even zo van 'sorryyyyyy' tegen de omstanders, die allemaal van schrik stil waren gevallen, en wij spoedden ons naar een ander deel van de locomotief. Daar gingen wij hard zitten lachen en lazen elkaars horoscoop uit de Metro. Terwijl het Kind aan zijn rietje lurkte.
Och, als hij maar alsnog goed terecht komt, met mij als moeder.
Toen we uit gingen stappen, moesten wij sla-lommend tussen de plassen cola naar de deur. Waar wij zonder omkijken, heel hard Het Dorp weer inrenden.

Overigens was ik die dag óók vergeten in- en uit te checken met mijn OV-kaart, terwijl ik wel voor hem netjes een Railrunner had gekocht.
Gedachten, elders, dat soort dingen.
Het maakte het uitstapje met Zoon1 wel extra speciaal, want dat is nou typisch iets waar hij helemaaaaaal niet tegen kan, zwart reizen (Want Verboden en Dat Mag Niet), maar hij vergaf het mij omdat ik er heel verontschuldigend bij keek toen ik het hem vertelde, en hij vond dat daarna reuze spannend, of er misschien een controleur zou komen. Bij iedereen die de trap op kwam, keken wij elkaar ontzet aan, en haalden daarna opgelucht adem toen het een zomaar-iemand bleek te zijn.

Ja, u kunt mij gerust inhuren om uw kinderen te vermaken. Met al dan niet illegale activiteiten.

Evenzogoed, word ik morgen 36.
Had het me allemaal ietsje anders voorgesteld.
Zou alles hebben.
Had ook alles.

Inclusief cola in schoenen.










vrijdag 1 mei 2015

Een soort van vakantie. Met oorverdovende rust..

Aaah. De mensen zijn toch lief he. Berichtjes krijg ik. En mailtjes en appjes en dingesen en alles. Uit onverwachte hoek ook nog eens zo nu en dan. Kan ik heel goed hebben.

Want het zijn ja tijden he. Dit weekend, is eigenlijk mijn eerste officiële alleen-weekend. In mijn eentje. Zonder anderen. Zeg maar.
Nou is het allemaal ook weer niet zo overdreven, want morgen ga ik alweer eten bij Vriendin1, maar toch. Deze vrijdagmiddag begon alleen, en deze vrijdagavond zal alleen eindigen. Ben ik niet gewend.

Vroeger, toen alles nog huwelijkse bliss was, was ik zo nu en dan nogal verrukt, van de uithuizigheid van de Echtgenoot.
'Daaaaag veeel pleziiiieeeer!' Deed ik dan.
Onderwijl mij installerend met wijn, sigaretten, chips en een meisjesfilm, de laptop, een boek, of wat dan ook voor vermaak.

Eeeeeven heerlijk alleen in huis. Desnoods wel met De Zonen boven te bedde, maar in elk geval even een avondje alleen thuis.
Kon ik prima hebben.
Het sociale leven, werk, kinderen, gehuwd zijn, het vergt af en toe nog zo wat van een persoon he. Dus dan kun je wel wat rust hebben.

Zo in de afgelopen tijd is dat wat veranderd. Allereerst natuurlijk de huiselijke situatie, de nieuwe Verkeringen zo her en der, het ontbreken van een fatsoenlijk contract en werk en alles, een leven vol met uitjes en jolijt en dan bovenal sowieso altijd de Zonen, die er dan wel groter, maar heus niet onzichtbaarder door worden.

Tijd alleen bestond in mijn geval, uit zo nu en dan een maandagavondje, een paar uurtjes. Nadat de kinders in bed lagen, totdat er ofwel een Vriendin2 wijn kwam drinken, (altijd een heel goede invulling van ieders tijd), een ander iemand op bezoek kwam, Hond1 uitgelaten moest worden of desnoods even niks, maar altijd maar een paar uurtjes.

Kon ik ook allemaal goed hebben. Was ik in vroeger tijden vaak graag op mezelf, is dat nu minder. Overdag kan ik het hebben, dan rommel ik wat aan, heb van alles huishoudelijks te doen, ga eens op bezoek zo hier en daar, loop een keer of acht naar school en weer terug, met Hond1 in de rondte, en solliciteer zo wat, zoek naar huizen, kortom, genoeg te doen. Al is het maar achttien koffie drinken.

Echter. Een middag, avond, nacht, ochtend, helemaal alleen. Kan ik me nauwelijks heugen.
Vandaag is dat zo.

Vandaag betrok ik mijn weekendbetrekking van deze week. Ging van huis weg met kleertjes en laptop, kreeg sleutel, zocht koelkast en ging op weg voor eten. Ken de weg redelijk goed, maar raakte desalniettemin de weg kwijt, op de terugweg van de Albert Heijn.
Net alsof ik op vakantie ben een beetje.
Kwam thuis. Deed aardbeien, bagels, roomkaas, eieren en geitenkaassalade in koelkast Ja. Is lekker allemaal en pakte wijn eruit.
Zette mij neder in tuin en begon als een malle te ontspannen.
ONTSPANNEN ZOU IK.
EN WEL NU.
Nondeju.

'Gut wat een rust' dacht ik zo bij mezelf.
Had bijna de neiging om te gaan schreeuwen. Heb ik wel vaker last van, in stille situaties. Zal wel iets aan ten grondslag liggen, maar lijkt mij nu niet de tijd om dát nu eens te gaan onderzoeken.

Het is namelijk een verschil he, rust willen, of rust hebben. En ik wil wel rust, heb nu ook rust, maar had het liever omgekeerd gezien.

Kreeg net foto van Zoon1+2 in hun nieuwe pyjama's. Met natte gekamde haren. En zachte gezichtjes.
Stuur net bericht naar Vriendin2, die morgen voor een week op vakantie gaat.
En heb radio aangezet, omdat stilte oorverdovend werd.

Maar hee. Ben olijk iemand. Dus doe glas halfvol. Ben immers ook soort van op vakantie.
Vakantie waar ik kennelijk aan moet wennen. Voelt toch niet hetzelfde als een weekje naar de zon, op een of andere manier.