Vrijdag. En van gedoe naar stilte en alles.

Vrijdagavond.

'Oh had ik maar iemand om van te houdeeeeeeen...' zo kweelde Zoon2 net, voor ik hem naar bed bracht. 'Twee zachte aarmeeeen oooom meee heeeeeen'.
'Zo zo, fraai hoor' deed ik, heel vriendelijk.
Hij had het van een Youtube filmpje, zo hoorde ik van het kind. Dat kijkt hij, als hij niet met zijn matties aan het voetballen is.

Net toen ik knus naast hem ging liggen om hem voor te lezen, zoals gewoonlijk elke avond, draaide hij zich naar me toe en ik zag dat hij me eens een duchtige vraag ging stellen.

'Mamma? Borsten heten toch tieten?' - Grinnikend.

'Nee Zoon, die heten borsten, dat weet jij best.' - Zuchtend.

'Mamma? Heb jij GROTE borsten?' - Gniffelend.

'Nee Zoon, niet echt nee.' - Ogenrollend.

'Mammaaaa? Heb jij KLEINE borsten? ' -Oprecht geinteresseerd.

'Nou ja, gewoon, ja dat denk ik ja' - Zoekend naar verborgen camera.

'Mamma, ik vind jouw borsten prima hoor.' - Lief. (?)

'Oh, okee, nou, dank je...?'

En toen vroeg hij wanneer we eigenlijk gingen lezen.

Vrijdagmiddag.

Voor dit hele tafereel plaatsvond, zaten we knus in de tuin.
De tuin is ons grasje, voor het huis, voordat we in het bos zitten.
Ons boompje bijna in bloesembloei. Het gras netgemaaid en de nieuwe parasol stond uit.
Ik zat met mijn gezicht vol in de zon, want na een dag achter de bar, was dat even lekker.
Zoon1 en De Man op het bankje, met respectievelijk ice tea en bier.
Ik kreeg een koud kommetje wijn.
En was diep gelukkig.

Vrijdag, begin van de avond.

Zoon1 was twee dagen ziek geweest, Zoon2 de paar dagen daarvoor. Maar nu leek alles ineens in volle gezondheid, blakend en vol sproeten. Precies zoals ik ze het liefste zie. De armpjes weer uit korte mouwen, de beentjes uit korte broeken en met een zonnig humeur en volle glazen, voor mij.

Zo zat ik dan. Na een week werken, ik keek naar De Zonen, ik keek naar De Man, ik nam een slokje wijn, en stak een sigaretske op.
En kreeg een emmer water over me heen.

'HAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHA' Hoorde ik het gebolder van Zoon1.
'GODNONDENJUUUUUU' Brulde ik.

En ik zag De Man achter de Zoon aanrennen, Zoon1 bleef er bijna in, in zijn eigen grap, ik hoorde de andere Zoon roepen wat er aan de hand was, de buren keken om, de vogels schrokken zich een aap, Hamster1 werd wakker, mijn telefoon was nat, het wasrek met schone was was ook (weer) nat, de verse madeliefjes op ons gras werden platgerend, de nonnen draaiden zich om in hun graf en mijn huis was vies van de moddervoetjes.


Vrijdag, vroeg in de middag.

Een vol terras, mensen aan het lunchen. En ik neem even heel nonchalant een bak vol servies mee, kan ik best tillen.
Sla volledige vaas vol bloemen omver. Zit kennelijk veertien liter water in, aan de ravage te zien.

Maak vier cocktails en voel mezelf Tom Cruise in de film, mixend met dingen en sinaasappeltjes en citroenen en blokjes ijs en rietjes en dinges en drank. En deed het in verkeerde glas.
Geeft verder niet, maar was beetje jammer in gehele gang der zaken.

Bloemen en hartjes in de cappuccino leken meer op een baardloze Jason Momoa. Wel lekker, maar niet zo mooi.


Vrijdagochtend.

Zoon1 ziek thuis. Zoon2 vrij van school en boos dat mamma moet werken. De Man moet ook werken in Amsterdam.
Om half acht in de ochtend uitleggen aan Zoon2 (zoals elke dag) dat mamma moet werken om ijsjes te kunnen kopen, chocoladepasta voor op brood en wifi. En, in minder belangrijke mate, huur voor huis en electriciteit en zo.

Douchen, koffie naar binnen gieten, mascara opsmeren op hoop van zegen en aangezicht en bij aankomst van werk hopen dat er niet al mensen voor de voordeur staan, omdat ik nog niet klaar ben voor intermenselijk contact, naast mijn eigen nageslacht,


Vrijdag, later op de avond.

Een kommetje wijn. Hamster1 heeft gekte en rent als een malle rond in zijn verblijf. Zoon2 ligt te bedde, Zoon1 maakt zijn laatste kopje thee. De Man doet dingen op zijn laptop.
Zaterdag zijn er sportdingen van de Zonen. Zondag is er Paasbrunch, maandag ga ik werken. En de rest van de week.
En zijn de Zonen de hele week bij Echtgenoot1. En kan ik in alle rust hier zitten, eind van de middag, onder de parasol en alles. Maar dat is een stuk minder rustig dan je zou denken.
Omdat het opeens zo stil is.

Hoe haal ik het ook in mijn hoofd. Maar, blijven lachen.

Vandaag was Zoon2 boos op mij. Het was me tot het eind toe niet geheel duidelijk waar zijn onvrede vandaan kwam, hoewel ik toch echt mijn best deed.
Eerst dacht ik dat het was, dat hij mij vertelde dat hij morgen weer naar de Schooltuin ging, en dat hij dus, nog steeds, geen eigen schepje heeft. Omdat ik dat niet geregeld heb. Ook al weet ik nauwelijks van het bestaan van de tuin af. Voordat ik er ook maar een woord over kon zeggen, ter eigen verdediging natuurlijk, ontdekte hij helemaal zelf dat hij het mij ook niet verteld had. En dat ik er dus niks aan kon doen.
Vol verbazing, maar met genoegen, at ik verder van mijn nasi. De deugdelijke dis van hedenavond.

Vlak daarna stond hij onder de douche. Mokkend, met zijn ruggetje naar me toe. Zonder om te kijken pakte hij zijn tandenborstel aan. Ik zag de schoudertjes, de billetjes, en de kleine beentjes vol met blauwe plekken van al het voetballen. En ik keek ernaar.
Nog steeds compleet in het ongewisse, over wat hem toch zo boos maakte op mij.
Ik maakte een paar flauwe grappen inzake poep, plas, zijn vader en zijn broer, en er kon wat licht gegrinnik vanaf (hij is negen he) en net toen ik dacht dat het leed alweer voorbij was, zei hij: 'Wat denk je hier nu eigenlijk mee te bereiken, mamma?'

Normaal gesproken bulder ik dan van het lachen, als een deel van mijn nageslacht zo uit de hoek komt. Maar ik was stomverbaasd zeg.
'Huh?' Deed ik heel intelligent.

'Ja mamma, ik vind jou gewoon nu stom, dat kan toch zeker gewoon?'
Ik kon niet anders dan hem gelijk geven. Natuurlijk kan dat. Hoewel ik die mening liever naar iemand anders gericht zie, dan naar mij, zijn liefhebbende moeder. Bijvoorbeeld gewoon naar mijn mais-plukkende buurman, of de ronduit onsympathieke kerel die het voetbalteam van Purmerend coacht.
Ik vind ook zo vaak wat stom. Kind van zijn moeder.

Sterker nog, ik kan hele lijsten aanleggen van dingen waar ik minder aardigheid in heb. Dingen die ik ronduit kolderiek vind. Of waar ik met mijn ogen van rol.

Soms vertel ik die dingen aan mensen. Soms lach ik er met Collega's of met Zoon1 over, heel vaak met het Zuske en de Vriendinnen, natuurlijk met De Verkering en af en toe met toevallige voorbijgangers.

Het is misschien zelfs wel eens zo dat ik er wat over schrijf.

Mogelijkerwijs vorige week.

En somtijds heb ik, mogelijkerwijs, incidenteel, wel eens niet helemaal gelijk.
Zo nu en dan, overdrijf ik een weinig.
Zijn dingen helemaal niet zo stom. En was het ook een beetje onvriendelijk wat ik schreef.

Zo betichtte ik een aantal mensen van een landerig, misschien zelfs verveeld, bestaan. En ik ken ze niet eens. En zijn ze ook verder gewoon hartstikke aardig. Elke dag.
Het kan zo zijn, dat een, of enkele, inwoners van Het Dorp zich aangesproken voelden, en dat helegaar niet leuk vonden.
Nu kon wat ik schreef, van toepassing zijn geweest op elke gast in elk etablissement, in elk dorp. Maar we wonen hier in Het Dorp, en ik nu eenmaal ook.

Nu wil ik alleen maar even zeggen, sorry hoor. En dat aankomende week, elke verveelde huismoeder lieve dame die zich niet juist bejegend voelde, bij mij aan de bar een chocoladetruffel mag komen halen. Voor bij de cappuccino.
Om het goed te maken. Een vredesduif, een handreiking. Het codewoord is: blijvenlachen.

Maar, dan niet naast de haard gaan zitten. En dan klagen dat het te warm is. Joe!

Oh. En Zoon2 en ik hebben het weer goedgemaakt hoor. Het bleek dat ik hem een kusje had gegeven. En dat bliefte hij niet. Hoe haal ik het ook in mijn hoofd.