woensdag 21 september 2011

Een vermakelijke weg naar huis

Och, hoe ik genoten heb vandaag.
Niet perse vanmorgen, toen ik me als een dolle naar het station haastte, om de trein te halen, waardoor ik Zoon2 zo ongeveer in de armen van zijn juffie moest gooien, vanuit de deuropening, Zoon1 veel te vroeg in een nog donkere en lege klas achter moest laten en mezelf een ademhalingsmoeilijkheidje fietste.
Neen, dat vond ik niet perse heel erg genieten, ook al kon ik daarna uitgebreid bijkomen omdat ik velerlei vertragingen meemaakte met trein en bus en daardoor nogal veel aan het wachten was. En ik eigenlijk op mijn dooie akkertje drie kwartier later naar het station had kunnen gaan.
En de terugweg ging eigenlijk best goed hoor, toen duurde het maar anderhalf uur voor ik weer in Haarlem was en toen kon ik gewoon mijn dagelijkse enorme eind stukje naar mijn werk fietsen.
Jaa, dat was allemaal wel best, maar niet perse genièten. Ik heb wel gelachen, dat wel.
En mini-lions gegeten.
Maar het echte plezier kwam op de weg terug naar huis.
Vanuit de stad fietste ik achter een gezin, de hele weg naar Bloemendaal.
Normaal fiets ik nooit de hele weg achter iemand, omdat ik meestal als een wilde fiets en dus mensen inhaal. (Behalve als ik met Vriendin2 fiets. Die fietst zo hard, ze is bijkans een brommert op een fiets. Naast haar lijk ik altijd net iemand die net na een jarenlang verblijf op een verlaten plek in de binnenlanden van Zimbabwe babyleeuwtjes heeft verzorgd en net weer terug is in Nederland en voor de eerste keer in 15 jaar weer op de fiets zit. Met een slecht kapsel. Ofzo.)
Maar dit was een gezin van vader, moeder, zoon en dochter en ze fietsten vrij hard, dus ik kon er achter blijven, maar bovenal genoot ik erg van het beeld dat zij vormden en dus bleef ik bij ze fietsen.
Het ging vooral om de moeder. Een mager iemand met blond kort haar en een akelige neus. De vader leek een beetje op een geslagen hond, zelfs van de achterkant, de zoon heette Laurens, wat ik weet omdat de moeder dat de hele tijd riep; Laaauuw-rwens, LAUW-RWENS, hànden aan je stuur, Lauw-rwens, NIET op de stoep bonken, Lauw-rwens, nààst je vader.
Laurens schat ik zo op 15 jaar ofzo, dus nauwelijks een leeftijd waarop je nog naar je moeder luistert, wat hij ook niet deed.
De dochter had een heel dure jas aan, net als de moeder. Dochter is denk ik een jaar of 11, en keek steeds een beetje angstig opzij, wat ik me best kon voorstellen, aan het eind van de rit. De hele familie fietste op dezelfde soort fiets, aangeschaft bij dezelfde winkel, zag ik op de stickertjes achterop. Details, details.
Allemaal hadden ze hele suffe fietstassen, ook de dochter, waarvan ik me kan voorstellen dat daar grote ruzies aan vooraf zijn gegaan. Zij wilde roze met bloemen, maar Moeder wilde perse de blauwe degelijke met van die gaas-zakjes aan de zijkant voor bidons met water ofzo. Arm kind.
De moeder stak bij elke lichte buiging van de weg haar gehele arm uit, zodat deze in een hoek van 90 graden stond.
Bij een rotonde kwam er een auto met een oude meneer aan, in een sukkelgang, maar Moeder vond dat hij toch niet snel genoeg stopte, wat zij liet merken door hem toe te schreeuwen dat hij wel een nieuwe brwil kon kopen, bij de SPECSAVERS. Werkelijk waar, riep zij dat drie keer, ook toen we allemaal al lang voorbij de rotonde en de meneer waren. SPECSAVERS, riep ze. En keek haar dochter aan die daar maar een beetje om grinnikte. Wie weet wat er zou gebeuren als ze dat niet deed, dacht ik. Arm kind.
Ik denk ook niet dat de meneer het hoorde hoor. Hij zag er een beetje doof uit, eigenlijk.
De vader rolde met zijn ogen denk ik, schat ik zo in.
Toen reden we allemaal heel gemoedelijk langs de schaatsbaan, waarop de moeder wederom haar arm uitstak en bijna haar dochter tegen de vlakte sloeg toen ze wilde aanwijzen dat DE SCHWAATSBAAN weerw òpen was, en of dochter dat niet eeenig vond? Lauw-rwens rolde toen ook met zijn ogen zag ik aan zijn achterhoofd en Moeder sperde haar enge neus nog even open, en trok haar dure jas met de ruitjescapuchon een beetje recht.

En toen moest ik helaas naar rechts om naar huis te gaan. Omdat ik het wel vrij overdreven zou vinden om ze naar hun huis te volgen, hoewel ik best benieuwd was. Ik had best wel daar voor de ramen willen staan om te zien hoe het er binnen aan toe zou gaan. Lauw-rwens zou denk ik direct naar zijn kamer vertrekken om een pornofilm op te zetten en bier te drinken en drugs te gebruiken. Met zijn vader.
Dochter zou denk ik maar met haar barbies gaan spelen omdat ze bang is dat haar moeder anders kwaad zou worden, als ze liever op Hyves met haar vriendinnen over de zwemleraar zou willen praten en Moeder zou waarschijnlijk de aardappelen gaan schillen en haar man toeroepen of hij niet even de schaatsen vast uit het vet zou willen halen.
Maar helaas, ik zal het nooit weten.
Het was wel echt vermakelijk en de hele weg van werk naar huis was veel leuker dan normaal.
En morgen zal ik weer genieten van de bitt're lange weg alleen.

Oh nee! Morgen ga ik bier drinken met mijn werk. Ha!

dinsdag 20 september 2011

Stukkende gehaktballen enzo

Het is 's avonds alweer veel sneller donker. Nog geen twee maanden geleden was het tegen tien uur dat het pas een beetje nachtelijk werd, en nu al voor half negen. Dat is best wel knus, met de lampjes aan enzo. Het zou wel iets beter voor onze ogen zijn als we genoeg lampen in huis zouden hebben trouwens, want 's avonds lopen wij hier bijkans met zaklampen rond, omdat we nog steeds niet alles heeeelemaal op orde hebben, qua verlichting, hier in Huis2.
Wat ik jammer vind is dat het bijna over is met de avondjes op het balkon, met een fleske wijn en mijn zusterke. Maar we slaan ons wel door de winter heen, aangezien wij ook al een paar jaar ervaring hebben met terrassen in de winter, sinds dat vermaledijde rookverbod. Want wat is er mis mee om met een dekentje over de benen lekker in de koude avondlucht te zitten, hm? Niets zeg ik.

Cavia1+2 kijken alweer uit naar de donkere winterdagen, zie ik aan hun gezichtjes. Of ze hebben gewoon net hun eigen poep opgegeten, dat kan ook.

Vandaag op mijn werk hadden we het over de vallende blaadjes en dat sommige mensen daar in een depressie van schieten. Ik heb dat niet zozeer, maar ik hou niet zo erg van de kooi van de cavia's verschonen, want dan moet ik ze optillen en dan gaan ze zo erg met hun pootjes schoppen en enge geluiden maken en ben ik bang dat ze bijten. En dat heeft dan weer niks met de vallende blaadjes te maken, eigenlijk. Ah well.
Net moest ik van Echtgenoot even zijn schouders opmeten, vanwege omdat hij een nieuw overhemd op internet ging bestellen. En omdat hij de kooi van de cavia's altijd schoonmaakt, doe ik dat natuurlijk graag voor hem. Ook al konden we geen meetlint vinden en moest het met een rolmaat, die steeds uit mijn handen schoot en ik was waarlijk blind geworden met bloedende ogen en al, als ik geen bril op had gehad. Dus dat was weer een meevallertje. Ja, ik geniet echt van de kleine dingen des levens.
Desalniettemin ben ik vandaag op mijn werk nogal boos geweest. Ik zal de vuige details hier niet neerzetten. Vooral ook omdat er geen vuige details waren eigenlijk, maar vuig is een fraai woord. En ik had ook eigenlijk alleen maar een beetje geschreeuwd en met de deur gesmeten. Zo hard zelfs dat de deur niet eens dichtging, maar meteen weer terugklapte. Beetje suf dus eigenlijk. En ik ben normaal ook niet zo bozig, ik zou zelfs zeggen dat ik immer vrindelijk en vrolijk ben op mijn werk. Maar vandaag even niet, en ook al had ook dat weer niks met de vallende blaadjes te maken, het was waarlijk herfstig, stormachtig, regen-op-goed-haar-achtig.
Maar toen kwam ik thuis, in ons zalige lamp-loze huis, met Zoon1 die, toen hij liet zien hoe hij gelachen had voor de schoolfotograaf, eigenlijk het meest leek op Cavia2 die net zijn eigen poep heeft gegeten en Zoon2 die op zijn kinderdagverblijf op zijn neusje was gevallen en ook nog een stuk paprika aan het eten was, dus ik schrok een klein beetje van een lief klein jongetje met een bloederig rood neusje en een roodgevlekt blousje aan waarvan het leek of er ook nog poep opzat, maar volgens Echtgenoot waren dat gewoon stukken van een chocoladekoekje, Echtgenoot die macaroni aan het maken was met zoveel gehakt erin dat het leek op een enorme pan met stukkende gehaktballen en her en der een macaroni in rode saus, en dat was zo fijn.

maandag 19 september 2011

Natuurlijk

Er zijn mensen op deez' aard, die denken dat hun hele leven en medische geschiedenis algemeen bekend zijn. Ik kom dat zò vaak tegen, ja, ik maak veel mee, weet u, dat ik mensen spreek, die tijdens de kennismaking, of een dag later of een week later, maar in elk geval zonder dat ik me er in de tussentijd van heb vergewist, dat ik alle details van hun leven weet, ervan uitgaan dat ik alles weet.
Zij vinden alles 'natuurlijk'. Niet natuurlijk als in bio-eco-dinges, maar natuurlijk als in vanzelfsprekend.

Ik: Hallo, persoon die ik gisteren nog niet kende. Alles wel?
PDIGNNK: Hallo. Ja nou, ik zie niet waar de koffie staat.
Ik: Oh, maar ik wel, kijk hier.(immer hulpvaardig ja)
PDIGNNK: Ah ja. Ja, ik heb natuurlijk twee jaar geleden een staaroperatie gehad, dus ik zie niet zo best.
Ik: Ach. Tja, wat akelig.
PDIKNNK: Ja maar ja, mijn schoonzus had dat natuurlijk ook al eens gehad, maar zij heeft natuurlijk 6 kinderen, dat is best lastig dan hoor.
Ik: hm?
PDIKNNK: Ja want zij woont natuurlijk in een bos en daar staan bomen enzo.
Ik: ehh..
PDIGNNK: Maar jaaa, ik help haar veel hoor. Mijn man kan natuurlijk niet veel meer he, dus dat is ook niet zo leuk.
Ik: jaaa... dus.
PDIGNNK: Maar nu ga ik eiersalade maken. Dat kan ik heel goed, ik hou natuurlijk veel van eieren, dus dan gaat dat zo.
Ik: nouou...succes he, daaag.

Nee maar serieus, dat maak ik vaak mèè! Niet precies zo hoor, elke keer.
Ik vind dat intrigerend. Ik staar dan naar zulke mensen, daarna.

Wat ik ook intrigerend vind, maar dan op een verkeerde manier, zijn mensen die zichzelf 'lekker gek' vinden. Of 'een maf mens'. Of mensen die op Facebook zulke tenenkrommende dingen schrijven, dat ik dat steeds maar wil lezen. Echtgenoot heeft een nieuwe vrind op FB, en die is tenenkrommend in elk aspect. En dat intrigeert mij mateloos en ik zit elk vrij moment op het account van E te kijken naar wat er allemaal geschreven is en ik ril dan van afgrijzen. En daar hou ik van.
Om die reden kijk ik ook graag naar programma's waar hele vieze mensen hun hele gore vuile stinkende huis laten schoonmaken door andere mensen. Ik vind dat zo iets afstotelijks en goors en onbegrijpelijks, dat ik er juist naar ga kijken.

Of programma's waarin mensen fan zijn van iemand, waarvan ik sowieso al niet begrijp waar de fascinatie vandaan komt, maar dat zo iemand zich dan compleet voor schut zet, en op straat gaan huilen en schreeuwen, omdat Wolter Kroes ofhoeheetie ze dan niet op het podium heeft getrokken voor een vette tongzoen. Terwijl ze juist net een nieuwe legging-met-kwastjes aan heeft gedaan en nieuwe parelmoeren lippenstift op. En haar kamer heeft behangen met posters van Woltertje.
Ik vind dat intrigeeeerend. Ja.

Maar genoeg hierover. Ik moet eigenlijk nodig eens iets aan onze voortuin doen. Want zo krijg ik natuurlijk nooit vrienden hier, met zulks een rampzalige bomen-en struikenbedoening voor ons huis. Want ik ben natuurlijk wel een heel net meisje.

vrijdag 16 september 2011

'ne hele belevenis.

Aangezien wij verder geen leven meer hebben behalve op ons werk een beetje bijkomen van de 3 uur slaap die wij des nachts genieten, dankzij Zoon1+2, klaarden wij danig op bij het bericht van Het Zomerfeest dat het kinderdagverblijf organiseerde.
Of nou ja, eigenlijk wisten wij van niks en hoorde ik ergens deze week pas van het feest. En eigenlijk gisteren pas dat er eten meegenomen diende te worden. En dat de kinderen verkleed mochten komen, dat wisten wij helegaar niet, zodat Zoon2 gewoon maar als zwerver zijn entree maakte; Zijn dagelijkse voorkomen van lange haartjes, bevlekte kleding en een schooierig handje uitgestoken naar elke willekeurig voorbijkomende vorm van eten.
Vanmiddag op mijn werk had ik er opeens niet zoveel zin meer in.
En kreeg een ontzettende heimwee naar het oude kinderdagverblijf, waar ik allerhande erg leuke mensen kende en nog steeds goede herinneringen heb aan de borrel die daar ooit georganiseerd werd. Iets met een heel dronken avond terwijl ik heel pedagogisch verantwoord voor de dag wilde komen. Eigenlijk.

Maar nou ja, we kennen nog niet zoveel mensen hier en op zich hebben we normaalgesproken tussen 17.00 en 19.00 uur niet veel anders te doen dan zorgen dat
Z1+2 wat eten binnenkrijgen en zorgen dat we zelf wat drinken binnenkrijgen. Dus een beetje afwisseling was best welkom. Qua locatie.
Echtgenoot maakte wat hapjes om mee te nemen en ik dacht dat er misschien in godsnaam wel wijn zou zijn.

En nou ja, de glazen vulden zich, de hapjes gingen in een rap tempo in monden, er werd gedanst, er werd heen- en weer gelopen en veel gepraat.
Dat waren de kinderen.
Die allemaal de naam Floris hadden.
Of natuurlijk Roderick.

Zoon1 at zeven brownies met slagroom. Zoon2 negeerde mij compleet maar hing daarentegen de hele tijd aan de benen van zijn favo juffie en at iets van 18 bladerdeegkaashapjes, Echtgenoot schonk ons nog eens bij en kwam voortdurend oud-klasgenoten tegen die
1. heel heel heel rijk waren geworden
2. heel heel heel dik waren geworden
of 3. heel vervelend waren
en 4. allemaal Martin en Nicole heetten.

En Zoon1 werd geschminkt, als een tijger, om vijf voor zeven. En om kwart over zeven zat hij in bad. Dus we hebben maar een foto gemaakt. Niet toen hij brullend werd gewassen hoor.
We hadden geen camera in de badkamer.

En toen lagen De Zonen in bed en wij op de bank, een weinig uitgeput. Omdat wij slechts een stukje quiche hadden gegeten schrokken wij nu bakken chips en toastjes met kaas naar binnen en schenken daar een glaasje port bij. En voelen ons vrij tevreden over onze eerste stap in de Bloemendaalsche socializing. Het was in elk geval weer 'ne belevenis.

Daag.

dinsdag 13 september 2011

Bloed in de Ugg enzo

Soms verbaas ik mijzelf waarlijk. Natuurlijk op de standaard momenten, dat ik bijvoorbeeld in de ochtend heel soepeltjes en fris uit bed kom, terwijl ik toch zeker weet dat ik er helegaar niet soepeltjes en fris inging, of wanneer ik tegen De Zonen iets roep over arme kindekes die nooit, neen nooooit heerlijke prei-ovenschotel krijgen, en dat zij dus wel dankbaar, ja, dankbaar mogen zijn. (De arme kindekes zullen zèker dankbaar zijn mamma, aldus Zoon1). Maar gisteren bracht ik Zoon2 naar bed, en die brak zijn kamertje af, alsmede mijn neus, toen hij ertegen sloeg, en toen zei ik: 'Dat Is Toch Wel Bar En Boos Met Jou '
Watte?
Nee maar serieus. WAT?
Hoezo en vooral waarom, zeg ik zulke rare dingen? Bar en boos? Mijn hemel, een zin uit de middeleeuwen, toen 'ne jonkvrouwe dat misschien van een kruistocht vond ofzo. Of weet ik het.
Het scheen Z2 niet echt uit te maken allemaal.
En toen besloot ik het ook maar zo'n beetje te vergeten. Maar dat lukt niet echt.

Dus nou ja, iets leuks; afgelopen zaterdag. De dag van het feest van Vriendin T en hare Echtgenoot. Waarvoor ik een jurkje had gevonden. En ik deed dat nog aan ook, en mijn haar zat heel snel vrij goed zodat ik er een complete bus haarlak op spoot en ik deed er wat bloemen in enzo, ja, heel feestelijk. Toen deed ik, tegen echt heel erg beter weten in, mijn nieuwe schoenen aan. Hele hoge hakken.
En toen dronk ik zo eens een paar flessen glazen wijn en er was heerlijk eten en er waren hele leuke mensen en leuke muziek en wij hadden zo nog wat grappigs met glas en bloed en dat alles in een paar beeldige Ugg sandaaltjes en daar schrokken wij van, van dat bloed in die dure schoenen. Echt helemaal niemand lette meer op de hevig bloedende voet hoor. Maar de schoen werd schoon, er was een pleister en daar dronken we nog maar wat op en zette de boel op Facebook enzo. Ja, dat was waarlijk een Goed Feest. Vriendin T was een klein beetje dronken, maar dat viel niet zo heel erg op hoor. Alleen een klein beetje toen ze uit haar stoel viel. Haar schoen niet meer aankreeg. Een ijsje in het oog van een kind gooide. En haar enkel kneusde vanwege omdat er een hak een beetje bleef hangen enzo. Haha!

En vandaag had ik een tripje, voor mijn werk. Heel zakenvrouwachtig klinkt dat ja. Uche. Fietste me ongans, zat in trein en bus en liep ik daarna 38 kilometer op maar een beetje pijnlijke schoenen. Naar een verlaten oord ergens tussen Haarlem en Amsterdam. Maar het was wel een leuk tripje, eigenlijk. Vond ik toen ik weer een heel eind had gelopen en daarna weer een heel eind had gefietst en weer veilig aan mijn eigen bureau zat.
Lala.

vrijdag 9 september 2011

De activiteitenlijst

Vanmiddag was ik even in de stad. En ik ben dat tegenwoordig zo weinig, dat ik een beetje lijk op een dorpsbewoner die opeens in De Grote Stad loopt en een beetje nerveus om zich heen kijkt naar de drukte. En dan moet niezen.
Oh.
Ja, dat was ik dus.
Het was 'ne drukke dag op mijn werk geweest, ik was nogal bezig geweest met veel praten en nadenken en dingen en typen en computer enzo. Njah, dat is op zich wel de bedoeling van mijn werk sowieso, maar soms zijn er van die dagen dat ik dat ook doe ik waarlijk een nuttig mens ben. En ik vond dat ik wel een nieuw jurkje verdiende. Ook al omdat ik eigenlijk al de hele week als een maniak op zoek ben naar een jurkje om morgen aan te doen naar het festijn dat VriendinT met haar Echtgenoot aan gaat richten op het strand. En ook al heb ik een paar weken geleden met de verhuizing een doos of 18 met jurkjes uitgepakt, gek genoeg lijken die opeens allemaal zoekgeraakt.
Of ik lijk er dik in.
Of mijn benen zijn te wit.
Of het is te kort. Te lang. Te suf. Te leeeeeeelijk.
Dus ik was maar eens in de stad. En slaagde wonderwel. Dat verwacht je niet he, meestal als je on a mission bent, gaat alles mis, krijg ik ruzie of loop in de regen en kom thuis met niks meer dan een stemming die het meest weg heeft van een schuimbekdier op oorlogspad.
Zoo, klein kijkje in mijn karakter. Altijd leuk.
Maar vandaag paste ik 8 dingen. Kocht er 2. Liet Echtgenoot kiezen. En koos de ander.
En morgen zal ik niet nakende naar het feest hoeven.
Zo heel content met alles zat ik hier in dn woonkamer, verschoof wat rommel zo van hier naar daar en overdacht zo eens even mijn schoenencollectie. Vind ik rustgevend.
Tot mijn blik viel op een stapeltje papieren dat Zoon1 kennelijk van school mee had gekregen. Of de ouder/verzorger dat eens even wilde invullen en maandag bij de juf inleveren.
Ik moest er even van gaan zitten. Het was een Activiteiten Lijst. Voor Het Hele Jaar.
Of ik wellicht wil sintversieren, kerstversieren, mee naar de kinderboerderij, luizen zoeken, elke week, mee Sint Maarten lopen, biebboeken halen, biebboeken brengen, overblijven, boeken plakken, boeken kaften, dingen inplakken, versiersels weghalen, de schooltuin bijhouden, wortels zaaien, de klas schoonmaken, mee met reisjes, broodtrommels zoeken, kerstdiner maken, kerstdinerspullen afwassen, de billen van de juf afvegen op 18 april mee met een tripje, op 16 juli een middag in de klas helpen, klassenmoeder zijn en nog 38 activiteiten.
Hmmm. Dacht ik. Neen, dat wil ik eigenlijk niet.
Heb willekeurig wat kruisjes gezet en zal te zijner tijd Echtgenoot inlichten welke belangrijke taken er op zijn schouders rusten. En dat Zoon1 op hem rekent.
Welke oorbellen zal ik morgen indoen?

woensdag 7 september 2011

Vriendin3 en het Oost'n

Vriendin3 is vandaag jarig, van je hieperdepiep 30 jaar. De arme, ik weet hoe ze zich voelt, ook al heb ik haar nog niet gesproken en alleen nog een bericht gestuurd. Maar alla, ik was immers ook vorig jaar een tijdje geleden gisteren ooit net 30. En dertig is akelig ja. Natuurlijk is 31 32 nog akeliger, nummerieksgewijs, maar eigenlijk niet erger dan 31.
Wat een geleuter.
Het kind is 30 geworden en viert dat dit jaar door verdorie naar het Oost'n des Lands terug te verhuizen met hare liefde. Jaja blala, ze komt er vandaan en haar ouders wonen daar en allemaal vrienden en broer en zus enzo, en natuurlijk ook hare liefde daar ergens, maar ik niet.
Neen, ik niet. Weeehh.
Vriendin3 en ik hebben elkaar 11 jaar geleden leren kennen in Italie. Stiekem eigenlijk al in Utrecht maar dat klinkt lang niet zo avontuurlijk. En eigenlijk was het gewoon Italie.
Wij waren daar allebei heengegaan met een weldoordacht idee; Drinken, Feesten, Slettebakken, WegVanHuis, Avontuur en ook wat werken. Alles was in ruime mate aanwezig en het waren voor haar 3 maanden en voor mij 6 maanden van puur plezier en fabulousheid. Njah, we woonden in een zeer brakke caravan. Moesten echt onbedaarlijk hard werken en sliepen eigenlijk nooit. Aten maandenlang hamburgers en pizza en hebben van het hele Italie bijzonder weinig gezien behalve het Gardameer.
Maar oehh, we hebben veel leuke mensen leren kennen. En vooral elkaar.
Het doet wat met een prille vriendschap, een paar maanden samenwonen op 10 vierkante meter. In 1 bed slapen. Letterlijk 24 uur per dag op elkaars lip zitten. Hard werken, hard drinken en elkaar elke ochtend naar het werk slepen en elke avond de kroeg in. Wij liepen hand in hand. Namen samen een obscure oorbel. Dronken Havannah Cola en Sangria, leenden elkaars kleren, wisten het zweet van elkaars voorhoofd en hielden elke avond picknicks met brie en pesto op toastjes. Vertelden elkaar in een paar weken ons hele leven, bespraken Liefdes en Vriendschappen en Familie en Werk en Studie en ook heel veel over oorbellen en lipgloss enzo natuurlijk.
We werkten samen in De IJs en achter de bar. Hadden een heleboel gezamenlijke stopwoordjes en lachten werkelijk over alles.
Het afscheid na 3 maanden was hartverscheurend. En ook een beetje dronken.
En vol goede beloftes.
En die hebben we nog waargemaakt ook. In de jaren daarna hebben we elkaar eerst regelmatig en daarna weer wat minder, opgezocht. Van Arnhem naar Nijmegen naar Haarlem en weer terug. Twee jaar elkaar uit het oog verloren. Door Studie, Liefdes, Een Zoon. Maar elkaar weer gevonden, niet heel dramatisch, maar gewoon weer eens gebeld. Want ik had ooit gezegd, daar in Italie, dat wij BFF waren, en dat als ik ooooit, (haha), oooooit zou trouwen, dan zou zij mijn getuige zijn.
En toen ging ik trouwen, notabene. En vroeg Vriendin3 inderdaad als getuige, ik kon geen logischer keus bedenken.
En tijdens mijn vrijgezellenfeest bleken Vriendin1, 2, 3 en Zuske, als ware kurken op elkanders chardonnay te passen. En zo ontstond Het Partycentrum. En verhuisde Vriendin3 als kers op dn taart, naar Haarlem. Eindelijk.
Wij zijn met vijf, wij zijn Het Partycentrum van je Chardonnay Holadiejee, lalalaaa.

En nu gaat Vriendindrieieieiee verhuuiuiiiizeeeeeeen. Bulder ik elke avond. Wenend in mijn bedje.
Wij vinden het allemaal heel niet leuk neen. Niet dat we elkaars deur platlopen. Slechts 2x per week. We bellen niet dagelijks. En we hangen sinds die tijd in Italie niet meer letterlijk om elkaars nek.
Maar we horen bij elkaar.
En jajajajaja, De Liefde van 3 is geweldig. Dat gaat 'ne Echtgenoot en 'ne Vader worden ooit. En dat dat dan gebeurt bij ouders en familie en oude vrienden in de buurt. Snappen we. Snap ik ook wel zelfs.
Maar weeeeeehhhh.

En dus drinken we er vanavond maar een paar kleine glaasjes op tesaam. Holadiejee!

maandag 5 september 2011

Een eng meneertje en lekker eten.

Dit weekend spraken mijne zuster en ik elkaar zo eens heel wijs en zusterlijk toe, dat het toch wellicht eens tijd werd om de boel eens om te gooien. Wij mijmerden over diverse Grote Stappen die wij zo eens konden gaan nemen, lichamelijke versieringen die wij ons zouden aanschaffen, roeren om te gooien, geld over de balk en meer van zulks. Dat heb je wel eens, zo'n avond. Wij schonken daar een klein wijntje bij, want dat praat niet lekker he, met 'ne droge keel. Vinden wij.
Ergens in de nacht stapten wij toch maar gewoon op de fiets naar huis, want het ging regenen, en een avontuur stap je toch liever droog ende uitgerust tegemoet. Wij zijn heel praktische types.
De volgende dag was het gewoon zondag en bestond het leven weer heel heerlijk normaal uit speeltuin en gebakken eieren. Maar het blijft toch altijd een beetje hangen, zo'n gesprek over Laten We Alles Eens Anders Aanpakken.
's Avonds keken Echtgenoot en ik een film over heerlijk koken en eten en ambities enzo en ook dat bleef hangen, dus wellicht dat ik me binnenkort eens op Eten met een Hoofdletter ga storten. Ik zal dan gaan verhalen over alle heerlijke macaroni's die ik kan maken en zo wat klagen over de kilo's die ik aan zal komen.
Maar eerst ging vanmorgen Zoon1 weer naar school. De vakantie is voorbij en ik maakte broodjes en appel voor in de nieuwe piraten-lunch-bakjes -en bekers, trok het kind zijn netste spijkerbroek aan en wij togen met ons allen richting De Nieuwe School. Zoon1 met frisse tegenzin, vol spanning maar ook benieuwd naar de nieuwe dingen en kinderen.
In zijn klas spraken wij heel ouderlijk met de nieuwe juf, knikte ik zo eens vriendelijk tegen wat moeders en vaders her en der en miste het praatje met De Leuke Moeders van de Oude School. Zoon1 was stoer, geen traan te bekennen, zat op zijn stoeltje met een verse naamsticker, zwaaide door de ramen, en wij vertrokken weer, nadat we Zoon2 eerst even moesten zoeken die zichzelf een rondleiding gaf.

Tevreden met een tot dusver soepele maandagochtend, ging ik boodschappen doen met Zoon2. Het ging net erg regenen, dus ik heb zo een uurtje in de supermarkt rondgehangen, bedacht diverse voedzame maaltijden en bij de kassa bleek dat ik de verkeerde pinpas mee had genomen. Dat heb ik vaak. Dus weet wat mij te doen staat.
Terug naar huis ja.
Zonder boodschappen.
Thuis pakte ik snel de andere pas, hees het regententje op de bakfiets, gaf Zoon2 een koekje en fietste weer de route naar de supermarkt.
Daar betaalde ik de boodschappen, propte de boel in de fiets en rende achter Z2 aan die de benen had genomen.
Weer terug bij de fiets, stond er een meneertje ook zijn boodschappen in te pakken. Een klein meneertje, dat leek op een lief opaatje. Zoon2 prikte in de sinaasappels van het meneertje, het meneertje lachte naar Z2, Z2 zei wat tegen het meneertje en het meneertje vond dat een goed moment om zijn akelige karakter aan mij te laten zien. Eerst heel onopvallend, door mij te vertellen dat 'bakfietsen de toekomst zijn'. Ach, zei ik. Is dat zo? Het is wel heel handig, in elk geval, deed ik onschuldig.
HANDIG? HANDIG? Het meneertje verslikte zich bijkans in zijn gebit, of iets anders vies', en begon een relaas over het einde van de wereld. Dat bakfietsen de toekomst zijn, omdat wij over een paar jaar geen auto meer kunnen betalen. Dat ik toch zeker wel inzag dat toen vroeger de olie van de arabieren werd gekocht(?), de hele bliksemse boel eigenlijk toen al ten onder ging. Dat was het begin van het eind. En ik had zeker wel een goede studie gedaan, vroeg het meneertje zich af. Mjaooww, zei ik.
En daarop lachte hij waarlijk heel naar en begon een nieuw verhaal over vroeger, toen de boodschappen nog door loopjongens thuis werden gebracht en wat er allemaal voor ellende in de wereld is, waar hij bepaald de nadruk legde op nogal rascistische opvattingen. Hij bekeek mij zeer afkeurend en vroeg zich wederom af of ik dat dan niet dòòr had allemaal. Ik zei dat ik alles wellicht iets positiever bekeek, maar dat was het verkeerde antwoord. Zoon2 begon zelfs wat angstig te kijken en liet zich gewillig in mijn bakfiets-van-de-toekomst zetten. En wij fietsten samen snel weg, weg van het enge meneertje.
Eenmaal weer thuis brak de zon door en Z2 en ik dronken gezellig samen koffie en limonade en aten nog zo maar eens een koekje.
En nu kan ik toch steeds niet anders dan maar weer denken aan het enge meneertje die leeft in vroeger tijden, waar voor hem het leven kennelijk wel iets beter was dan nu, maar waar ik toch de indruk van krijg dat hij niet genoeg wijn drinkt nogal blijft hangen in doemdenkbeelden en alles wat hem vroeger al niet zinde en nu nog steeds niet.
En kan ik toch vooral concluderen dat het heel niet slecht is om eens na te denken over Andere Stappen en Nieuwe Dingen om daarmee wellicht te voorkomen dat je over 50 jaar een eng en ontevreden persoon bent.

Maar eerst eten we vanavond tortilla's, met veel creme fraiche. Want ik vind wel, Nieuwe Dingen zijn allemaal wel leuk, maar niet met een lege maag, immers.

zaterdag 3 september 2011

De gemotoriseerde voertuigen in mijn leven.

Ach hoe ik toch zou kunnen genieten van deez' dag vol zonneschijn enzo.
Doe ik ook wel. Koffie, balkon, de buurvrouw die heel buurvrouw'lijk haar eigen balkon staat te poetsen en mij terloops meedeelt dat dat heus heel makkelijk gaat met chloor en groene zeep. Ja, heel zaterdagochtendig allemaal. We hebben er ook al een wandeling naar Het Dorp opzitten. Ja, tijd zat zo, met Zoon2 die al om 05.15 de dag begon. Nee, maar daar klaag ik heus niet over.
Het enige dat een beetske jammer is op deze dag, is dat Echtgenoot, as we speak, een motor aan het kopen is. In het pittoresque Zoetermeer.
Ja, dat klinkt leuk. Is het niet.
Het is reeds de vierde motor die ons gezin binnenkomt.
En als ik het zo eens optel, gewoon voor de leut he, heb toch even niks anders te doen behalve balkon poetsen, is het ongeveer het 11e (ELFDE) gemotoriseerde voertuig dat Echtgenoot zich aanschaft, in de acht jaren dat wij nu ons leven delen.
Je zou haast spreken van een kleine obsessie. Haast. Bijkans.
Niet dat ik dat zomaar doe. Stempels op mensen drukken buurvrouw smetvrezig type.
Toen ik E leerde kennen, bezat hij een motor en een auto, een heule leuke kleine Mini. In de tijd daarna schafte hij zich een ouderwetsche Vespa aan. En een boot.
Nadat ons leven in bezit genomen werd zich aanvulde met Zoon1, deden wij de Mini de deur uit, vanwege te klein en onveilig enzo. Er volgde een degelijke automobiel. En de motor moest het pand verlaten. E kende zichzelve en bedacht dat het wellicht niet zo prettig was, dat omdat hij niet normaal zachtjes kan rijden, maar slechts geniet van dolle dodemansritten, ik alleen achter zou blijven met babykeZoon1 en metzonder Echtgenoot.
De Vespa bleef, alsmede dn Boot. Na een tijdje besloten we ook die maar van de hand te doen. De Vespa omdat we er toch nooit meer samen op konden rijden. En ook omdat we de hele tijd boetes kregen omdat we met leuke kleine helmpjes heel hip waren, maar ook onveilig. Dn Boot verloor ook z'n charme, omdat het met een kind dat geen seconde stil kan zitten, iets minder plezierig varen was, zoals wij dat wensten. (Urenlang dobberen met flessen wijn erbij).
Ergens in de tijd daarna kreeg Echtgenoot een waas voor dn ogen, kocht weer eens een motor, deed die weer weg, en ook onze degelijke automobielen hielden het niet lang vol, waardoor wij steeds een andere kochten. De beste in die rij was een Peugeot404, een heuse oldtimert, waar ik roze hartjes op plakte, mijzelve in een trouwjurk hees en Echtgenoot eeuwige trouw beloofde.
De auto's daarna werden allengs degelijker en gezinsachtiger, vanwege een groeiend aantal Zonen, alsmede kinderzitjes en diverse wandelwagens.
Twee jaar geleden vierde E zijn verjaardag en kreeg, tijdens een oorspronkelijk zeer rustgevend motorloos jaar, van zijne vrind een motor cadeau. Jawel.
Ik was niet bijster enthousiast.
Wat is er mis met een boekenbon? Hm?
Die motor werd vorig jaar verkocht, om ongeveer dezelfde reden als ooit Motor1 mijn leven verliet.
Ik was zeer tevreden.
Behalve dat de motor-manie plaatsmaakte voor een fiets-manie.
Maar dat is een ander verhaal. Een heel, heel tragisch verhaal. Iets met geschoren benen.
Anywho. Van de week kreeg Echtgenoot weer een blik in zijn ogen waar ik door de jaren heen zeer angstig voor ben geworden. Het heeft niet zozeer te maken met zwaaiende bijlen en gezichten tussen openvallende gordijnen, waar ik toevallig heel angstig voor ben, maar met motor-gerelateerde zaken.
En ja, er diende wederom een motor aangeschaft te worden.
Kennelijk is de angst voor Echtgenoot om zijn lieftallige vrouw achter te laten met twee bloedjes van Zonen, inmiddels niet meer zo belangrijk.
Fraai, zeg ik.
Dus ik ben nu zelf op zoek naar een angstaanjagende hobby. Ik twijfel nog tussen zelf pindakaas maken of veganist worden. Iets waardoor Echtgenoot inziet, dat er met mij niet te sollen valt. Oh nee.

donderdag 1 september 2011

Van het ComfortAbonnement

Nu, komaan, dacht ik gisteren zo bij mijzelve. Ik denk vaak bij mijzelve. Dat is het gevolg van het tragische feit dat er niemand van mijn gezin ooit naar mij luistert. Serieus niet. Ik moet alles vier keer zeggen of vragen, minstens, met zeer gering resultaat. Het gevolg is dus dat ik maar regelmatig bij mezelf van alles denk. Ik vind ook best dat ik goede danwel lollige en immer praktische dingen te zeggen heb hoor. In mijn hoofd.
Welnu, komaan, dacht ik. Wij gingen ons vandaag maar eens inschrijven in de bibliotheek in Het Dorp. Vanwege omdat er een nogal schandelijke boete openstond bij ons StadsBibliotheek van boeken die wij al geruime tijd in huis hebben, togen wij eerst die kant op. Ja, ik ben heel netjes daarin. Ik betaal schandelijke boetes heus wel.
Het was eerder al wel in me opgekomen om misschien de boeken wel iets eerder in te leveren. Maar dat kwam er niet zo van. Hallo, ik was al blij dat ze na de verhuizing weer waren opgedoken. Het boekje van Zoon2, met plaatjes van babydieren was weliswaar een weinig half opgegeten verkreukt, maar Echtgenoot en ik vonden, als je als professionele bibliotheek boeken uitleent aan jongetjes van 1...wat verwacht je dan? Hmm? Een beetje realiteitszin zou ze niet misstaan.
Aldus reed ik met de jongens naar de stad. En vergat de buggy voor Zoon2. Ik had wel nog tegen Zoon1 gezegd dat hij me moest herinneren die mee te nemen, maar hij luisterde daar kennelijk niet naar.
En zo moest Zoon2 lopend mee naar binnen. Een Grote Ruimte met Trappen en Deuren Naar Buiten. Ik zeg, niet heel goed voor de de gemoedsrust van 'ne moeder met 'ne kind dat wegrent waar het maar kan.
Er was een klein opstootje terwijl ik bij de balie probeerde te vertellen dat ik de boete kwam betalen, de boeken had ingeleverd, me uit wilde schrijven en ook nog was verhuisd, mochten ze me nog een bedankje willen sturen ofzo. Het bleek een lastige kwestie voor de medewerkster, dit alles. Maar, vriendelijk als ik ben, werd ik maar een klein beetje ongeduldig, terwijl ik Zoon1 toeschreeuwde dat hij niet zo mocht gillen. En Zoon2 voortdurend bij trappen moest wegtrekken. Uiteindelijk zat Z2 op de balie, sloopte de muis van de computer van de medewerkster een beetje, maar ik geloof niet dat zij dat zag, en waren wij toch nog vrij snel weer buiten.
En wij reden naar Het Dorp.
Waar wij met een beetje bombarie de bieb betraden, omdat Zoon1 met nogal een vaart naar binnenrende omdat hij dacht dat de deur openstond, wat niet zo was en Zoon2, nog immer lopend, verschanste zich meteen achter de balie aldaar, om prullenbakken leeg te trekken. Hij doet dit soort dingen echter altijd met zo'n lief gezichtje, dat niemand het erg vond.
Ik vertelde daar, dat ik gaerne lid wilde worden. En dat mocht wel, hoewel ze een beetje bedenkelijk keken, maar dat kwam denk ik omdat Zoon2 inmiddels gepoept had en nogal een luft verpreidde. Wederom ware wij geruime tijd bezig, maar wel een stuk relaxter, want er zijn daar geen trappen en de ruimte is bepaald overzichtelijker. Ik kreeg 3 nieuwe passen. Ik nam het Comfort abonnement, waarop Zoon1 hysterisch blij werd omdat we dan een jaar lang gratis dvd's mogen lenen. Gratis mamma!Gratis! Wij kregen een rondleiding, ik werd tot in detail bijgepraat over de nieuwe wijze van boeken-tentoonstellen die ze net hadden ingevoerd, wat inhoudt dat er in de kasten, tussen de rijtjes boeken, heel 'speels' stapeltjes zijn gemaakt van scheefstaande boeken. Ja, ik was danig onder de indruk. Ik denk niet dat ze daar heel veel te doen hebben.
Nadat bleek dat ik met het ComfortAbonnement, de hele boel die we lenen wel zès weken mogen houden, deed ik heel grappig van ja, haha, dat is mooi, want wij zijn altijd te laat, haha, dat zal dan nu wel goed komen. De mevrouw echter zag dat iets anders. En met een duistere toon in haar stem vertelde zij mij dat zij wel vaker 'Moeders' had die dat dachten, maar haar ervaring was, dat 'Zulke Mensen' dan, ook met zes weken leentermijn, alsnòg te laat waren. Ik sloeg vanzelfsprekend mijn ogen neer en beloofde op voorhand beterschap.
Ik had natuurlijk beter mijn ogen open kunnen houden.
Want Zoon2 had inmiddels een en ander aan de speelse indeling veranderd, zo hier en daar.
En toen moest Zoon1 poepen.
En griste ik zo'n beetje wat boeken en dvd's bij elkaar om te lenen. Ondertussen legde ik wat dingen die Z2 in het rond strooide terug, op een waarlijk heel speelse manier, waar ik zelf van vond dat ze me best hadden kunnen bedanken, want het zag er echt leuk uit, een hele verbetering zou ik zelfs zeggen, maar de bibliotheekmevrouw kreeg een beetje uitpuilende ogen dus ik denk dat ze me misschien geen baan gaan aanbieden.
Maar, ik was toch tevreden. We raken toch aardig ingeburgerd hier zou ik zeggen, met onze nieuwe passen enzo. Gelukkig hoef ik pas over acht zes weken weer terug.