Dat heb ik van Zoon1, die komt tegenwoordig met de meest schrikbarende woorden thuis zeg. Dat neem je dan snel over he, als moeder. Zo gaan die dingen.
Het was namelijk zo, dat ik vanmiddag met de trein naar mijn ouders ging, met de Zonen. Ik woon naast het station van het Dorp, en mijn ouders redelijk dichtbij het station van Haarlem. En ik was al reeds compleet doorweekt geraakt in verband met regen en ellende, dus ik had geen zin in een herhaling van zulks. Dus troonde ik het nageslacht mee naar de trein. Een uitje!! Riep ik.
Het bleek dat de jongens helemaal niet vonden dat opa en oma 'dichtbij' het station wonen, dus de wandeling verliep wat mopperig, waarop ik het nodig vond om eens even te duiden dat zij toch helegaar niks te klagen hadden. Dat ik vroeger áltijd moest wandelen. Dat ik tot mijn 21e geen internet had, laat staan een telefoon of een iPad en zo verhaalde ik nog wat over niet echt ter zake doende onderwerpen. Het leidde in elk geval redelijk de aandacht af, en voor we het wisten stonden we in mijn ouderlijk huis.
Daar was thee, limonade en koek en dreef ik mijn moeder tot waanzin omdat ik kennelijk een nogal stupide vraag stelde over een knoopje dat van mijn jas af was. Lang verhaal kort, ik heb nu een paar naalden en draad in huis. Het kan dus best zijn dat u me binnenkort met een nieuwe jas ziet.
Verder was mijn moeder zeer genegen om het broekje van Zoon2 te repareren hoor, dat wel. Al zou ik dat zelf op me willen nemen, dat wenst Zoon2 absoluut door oma te laten doen. Ik geloof niet dat het kind veel vertrouwen in de creatieve kwaliteiten van zijn moeder heeft, want laatst was er bijvoorbeeld iets met een laatje in mijn keuken die niet helemaal goed dicht ging. Zoon2 wilde oma al gaan bellen, maar dat kon ik heus zelf oplossen, door het pakje paracetamol ertussenuit te halen.
En zelfs dicht het kind zijn oma echt mystieke eigenschappen toe. Een verrotte appel kan oma ook wel maken zeker? Of een lippenstift die op is? Gewoon oma vragen en alles zal rechtkomen.
Evenwel geef ik de Zoon gelijk hoor. Vriendin2 had bijvoorbeeld een item nodig voor haar carnalvals pak, (omdat zij als brave moeder op school gaat helpen) en ik hoef mijn moeder maar een half woord te geven en het gewenste object komt haar kant op. Dat soort dingen. Ik zou me geen raad weten, als iemand om zoiets zou vragen. Ik zou wellicht stellig wat kasten opentrekken om te kijken of er niet een verdwaalde carnavalsoutfit per ommegaande in mijn huis terecht zou zijn gekomen, maar verder kom ik niet.
Wat trouwens wel akelig is, want door voornoemd voorval, kwam dus tot mij, dat de Zonen volgende week weer verkleed naar school moeten komen.
En dat soort dingen overvallen mij altijd, elk jaar. Net als de zomervakantie, kerst en elke maandag.
Allicht passen ze niks meer wat we in huis hebben. Het zal toch waarlijk de eerste keer niet zijn dat ik de dag vantevoren in blinde paniek door Dorp en Stad fiets, om voor de jongens nog een verkleedpak te vinden, dat ook nog naar wens en smaak moet zijn, natuurlijk. Nee, Zoon1 vindt het NIET grappig om als prinses te gaan, en Zoon2 wil niet weer als draak, hoe stoer
Ik zal trachten dit eerder te regelen dan de dag vantevoren. Bij deze.
Overigens, leuke anekdote: Vorig jaar, kocht ik samen met mijn Zuske, in eenzelfde hysterische ontreddering als elk jaar, voor Zoon1 een pak, genaamd 'Boekanier'. Ik vond het er leutig uitzien, bovendien was het het enige pak, vlak voor sluitingstijd, dat in zijn maat verkrijgbaar was, dus ik betaalde grif een schandelijk bedrag. Mijn grote angst was echter, dat Zoon1 woedend zou worden, over zijn waardeloze moeder, over het inferieure kostuum met de rare naam en over verder alles waar een Zoon boos over kan worden.
Wat schetste mijn verbazing.
Ik: Haaaaaaaiii lieve Zoon,ik heb een carnavalspak voor je.
Zoon1: Oh jaaa? (rollende ogen) Wat is het?
Ik: Een BOEKANIERS pak!! (Angst in stem)
Zoon1: Oh. Dus een soort piraat. Prima. Dank je.
Ik: Euh. Ja. (googlend naar het woord boekanier) Ken jij dat? Hoe weet jij dat nou weer?
Zoon1: Tsssss
Dus.
In het kader hiervan, deed ik de Vriendinnen de suggestie om dit jaar met Carnaval eens richting het Zuid'n te gaan en ons uit te dossen tot sexy verpleegsters of hoerige boer'ndochters of sletterige wijnboerderijmedewerkers. Gewoon, zoals dat keurige meisjes betaamt. Ik heb er weinig respons op gehad.
In elk geval, genoeg om over te vloeken zo nu en dan dus. Maar vandaag was het omdat we de trein terug mistten. Terwijl we vóór de trein stonden. Maar de deuren gingen niet open. En er was een man, die zich verkleed had als vrindelijke NS medewerker, die het lollig vond om mij te melden dat de deuren dus niet meer open gingen. Einstein.
Toen wachtten wij een half uur. Vonden wij niet erg, boekaniers die we zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten