Vandaag op mijn nieuwe werk heb ik tot vier keer toe een andere radiozender opgezet, omdat ik waarlijk helemaal naar werd van de geboden muziek. Nu ben ik niet perse een enòrme muziekliefhebber, ik weet er niks van, ik ben niet fan van iets of iemand, koop werkelijk nooit een cd en download ook niks. Desalniettemin heb ik wel een mening over veel muziek, die eigenlijk vooral te maken heeft met of het dansbaar is, want daar hou ik wel van, en of het een beetje vrolijk is, want zielige liedjes, daar hou ik niet van. Ze zijn soms wel mooi, maar ik knap er niet van op. Eigenlijk, heel eerlijk, wil ik slechts luisteren naar Hits from the 80's of iets dergelijks. De jaren die ik dus eigenlijk nauwelijks bewust heb meegemaakt. Of zelfs muziek uit de jaren van toen ik helegaar nog niet bestond. Het is eigenlijk al heel raar dat al deze zinnen gaan over muziek, omdat ik daar eigenlijk werkelijk niks over te zeggen heb.
Vroeger heb ik nog wel eens gedaan of ik enorm wel van muziek hield. En liep ik met cassette bandjes rond en een walkman zelfs, omdat iedereen dat nu eenmaal deed. Eigenlijk vind ik het heel irritant om de hele tijd geluid om me heen te hebben. Maar een beetje radio vind ik dan weer wel leuk, beetje geklets, leuke liedjes, tralala, terwijl ik werk ofwel in huis een beetje rommel.
En zodoende probeerde ik vandaag een beetje fatsoenlijke radiozender op te zoeken. Ik kwam bij Qmusic, waar ik vrijwel direct compleet melancholisch werd van Het Foute Uur. Nu is er niks mis met 'foute muziek', geef mij Cindy Lauper en ik doe een dansje, maar de muziek in dat uur, schoot bij mij in het verkeerde oor, zeg maar.
Het was alles jaren '90. En nu waren de jaren '90 mijn HAVO jaren en alles, en dus niks verkeerds mee, maar ik zie dan meteen van alles voor me bij een liedje. Een nachtje logeren bij mijn toen-BFF, een schoolfeest met mijn toen-verkering, een vakantie met toen-vrienden, een compleet verkeerde outfit met kerst, zulks.
Want dat heb ik altijd heel erg met muziek. Ik denk er meteen van alles bij. En dat kan heel erg leuk zijn. Ik heb met mijn Zuske een paar heel leuke herinneringen aan bepaalde liedjes, van in de kroeg, in Ons Beste Jaar. Maar we worden ook helemaal naar van bepaalde liedjes van datzelfde jaar. Ik kan erg vrolijk worden van een feestje met muziek waarop gedanst wordt als ware het 1999, en kan heel geirriteerd worden van een feestje met een DJ die het nièt snapt. (Serieus, als je toch DJ bent. En je zet een liedje op waarbij je ziet dat de dansvloer volloopt en mensen dansen alsof ze op een glittervloer staan, waarom, ja, wààrom zet je daarna dan kutmuziek op, ziet de dansvloer leeglopen en....gaat dan dòòr met die muziek? WAAROM?). Anyway, ik zou een goede DJ zijn. Als ik iets van muziek zou weten.
Maar alla, ik zat zo'n beetje mijn nieuwe werk te doen, ondertussen de muziek te luisteren en weer af te zetten en vond Radio 2 uiteindelijk de beste zender. En dat maakte mij mijn ouders. Mijn ouders hebben al-tijd Radio 2 op. En ik vond dat vroeger irritaaaaant. Doe 538 mensen, dacht ik toen. En, natuurlijk, DOE TOCH EENS NORMAAAL! Maar dat dacht ik in die jaren natuurlijk voortdurend van mijn ouders.
Ja, ik zat in een blast, mensen, een blast from the past. Ja.
En toen belde ik een of ander bedrijf om iets te vragen en werd doorverbonden door bandjes en lette niet echt op wie uiteindelijk de telefoon daadwerkelijk beantwoordde. En toen zei ik zo van "Hallo met Kristel Barendregt", heus heel netjes, en toen hoorde ik: MET WIE? Euh, Kristel Barendregt? Zei ik.
En toen bleek het O. te zijn. O! Naahhhhh, zei ik. O! O! Wat doe jij nou daar?
O is een oude vriend. Van de HAVO. Van de tijd van de liedjes. Die gewoon zijn werk zat te doen bij dat bedrijf, waar hij kennelijk al 10 jaar werkt, dus heel raar was het verder niet echt, dat hij de telefoon op nam, op zich. Maar dat wist ik natuurlijk niet.
En O blijkt getrouwd te zijn. En nog steeds vrienden met J. Dat was een van mijn eerste echte vriendjes. En P. Dat was ook een vriend. We hadden zo een groepje, met VriendinW, J, O en P en ik. En eigenlijk ook A. Maar die was altijd al een beetje zozo, ook al had hij een moeder die zelf notenlikeur brouwde.
We zijn naar Polen geweest op werkweek, in 4 HAVO. Wat een wodka-doordrenkte paar dagen waren, en ik daar voor de eerste keer meemaakte hoe het is om in 1 nacht werkelijk 7 uur achter elkaar. ACHTER ELKAAR, te lachen. We zijn met een afvaardiging van dat groepje op vakantie geweest naar Hongarije. Wat een beetje een toestand was met een auto ongeluk en alles, net voor de grens, wat heus niet soepel verliep allemaal. En ik had een kapsel waar ik nu nog steeds een beetje om moet huilen. En ik smeerde me in met olie, ging een paar uur in het Balatonmeer liggen dobberen en kon me daarna 16 uur lang niet bewegen. Zulke dingen. Herinneringen mensen. En hopla, ik sprak daar ineens zomaar O, die ik al zeker in 10 jaar ofzo niet meer heb gezien. Want zo gaan die dingen.
Dat was zo gràppig. Zit ik net een week op mijn nieuwe werk, te denken over voorbije tijden en muziek en alles en komt O ineens voorbij zetten.
Dat gaf mij zo te denken zeg.
Natuurlijk vroeg ik de belangrijke en enige relevante vraag. 'Zit je op Facebook? ' want iedereen weet, daarna komt het wel goed met de contacten. Dan gaan we een keer bier drinken zeg, en van ha-ha-ha weet je nog en alles. Of niet natuurlijk, maar dan nog is het leuk.
En ik voelde me meteen ook alweer ououououd, met mijn Radio 2 en mijn 'ik ben getrouwd en heb twee kinderen en naaaahh we hebben elkaar 10 jaar niet gezien'. Want dat zeg je dan. En dat soort dingen zeg je niet als je 24 bent. Zoals in Het Beste Jaar.
Maar ja, wat is dan opeens een Beste Jaar? Dit jaar heb ik mijn eigenste beste leukste vriendinnen, die ik 10 jaar geleden helegaar niet kende. Dit jaar heb ik de Zonen en Echtgenoot en mijn Radio 2 luisterende ouders en mijn Zuske die er gelukkig èlk jaar gewoon is.
Ja, zo zat ik te denken he. Van dat ik eigenlijk niet denk dat toevalligheden niet toevallig zijn en zo, maar dat het toch allemaal wel gek was.
En toen kwam ik thuis en was er voor de tweede keer deze week geen wijn in huis. Omdat het allemaal alweer op was natuurlijk, niet omdat we het niet gekocht hadden, haha. Haha. Ja. Anyway.
Ik heb vanavond de radio niet aan. Want ik vind het met de toevalligheden wel weer genoeg vandaag. En straks komt er opeens een liedje uit 1988 voorbij, een jaar wat ik me om een of andere reden goed herinner. En blijkt Sinterklaas toch te bestaan. Dat kan ik niet aan hoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten