dinsdag 15 maart 2016

Ik was een nomade en een vlooienbaal

'Jij hebt echt gevoel voor humor mamma' kreeg ik te horen van Zoon2.
'En ik trouwens ook' voegde het kind toe.

Dit vond plaats in de auto, toen we terugreden van het zwemmen, afgelopen week. Mijn schaapje mag afzwemmem voor zijn B diploma, wat een nogal heugelijke mijlpaal is. Natuurlijk omdat hij dan kan zwemmen, maar ook dat ik binnen afzienbare tijd nooit, nooit, nooit meer naar zwemles hoef met een Zoon. Een afgesloten periode. Knapt een moeder van op ja.

Waarom het kind mij zo grappig vond, weet ik eigenlijk niet perse. Behalve dat ik dat ritje in de auto nogal moest lachen om Zoon1, die heel vermakelijk verhaalde over het leev'n in een zelfbedacht boer'n accent. Ik hou ervan. De Echtgenoot die achter het stuur zat, moest ook wel grinniken, maar ik bulderde mijn lach zoals ik dat doe, dus dat viel Zoon2 denk ik op.

Ik zit nogal eens in de auto de laatste tijd. Vooral voor iemand die niet kan autorijden en het grootste deel van haar leven het zonder auto heeft gedaan, of zonder chauffeur in elk geval. Hoef in elk geval nooit de BOB te zijn, haha. Hahaha.
Ik leef het leven van een nomade zeg, de afgelopen periode. Dit komt door de Aanstaande Aanstaande, de Verkering. De man woont op vele plekken, en ik ook nog hier in Het Naburige Dorp, en we gingen ook nog eens naar Berlijn. Ik reis me suf en leef steeds uit koffers en tassen. Wat ook wel weer heel helend is voor het mode-hart. Als je maar 4 jurkjes kunt inpakken, is het niet lang nadenken in de ochtend.
Berlijn is trouwens nogal aan te raden he. Nogal groot en leuk is het daar. En ze doen aan cocktail-happy-hour. We bezochten een mooi museum, we liepen ongeveer 340 kilometer, lieten ons vakkundig oplichten door een taxi chauffeur en waren onder de indruk van De Muur en het verhaal er om heen. Voor we daarheen gingen, waren we op Texel en daarvoor waren we in het oost'n van t land. Hond1 mocht logeren bij de schone ouders en heeft een week lang op hazen gejaagd, wij gingen namelijk reizen dus. Toen al het gereis voorbij was, kreeg ik Hond1 terug en nam hem mee in de trein terug. Ik zag in zijn oogjes dat hij liever op de Boerderij was gebleven. En ik geef 'm geen ongelijk. Ik zou er ook wel willen wonen zeg. Al zou ik dan niet op hazen jagen, maar gewoon wijntjes drinken in de hooiberg. Al met al was ik nogal doende zeg.

En had ik luizen. Ja hoor, ik was een Berliner Vlooienbaal. Serieus. Ik krabte zo wat op mijn hoofd, en ook omdat ik natuurlijk altijd heel veel nadenk en alles he, maar ook omdat ik nogal jeuk had. En De Zonen waren net van de luizen af, eindelijk, dus ik dacht niet meteen daaraan. Tot ik een beest zag lopen. AAAAARGHHH brulde ik. Appte de Echtgenoot met het onfortuinlijke nieuws, appte de Verkering die mij heus nog steeds lief vond, zo verzekerde hij mij. (Ik zag heus wel dat hij mij eigenlijk naar de logeerkamer wilde verbannen, maar ik deed net of ik dat niet doorhad) en rende naar de apotheek.
Gadverdamme zeg. Dus het is hier een komen en gaan van luizenkammen, shampoo en lotion geweest, maar ik geloof nu werkelijk dat we vlo-vrij zijn. Potdikke, wat je toch allemaal moet ontberen door het nageslacht he.

Voorts zijn er natuurlijk de vermaledijde paasdozen die weer gemaakt dienen te worden, zijn er juffen en meesters jarig en fiets ik me ongans naar voetbaltrainingen omdat beide Zonen nu voetballerts zijn.

Ook huilde ik nog zo een beetje mijn ogen uit hoofd. Soms zijn dingen opeens een beetje veel he. Telefoontje van advocaat, dat scheiding nu binnen een week of 2-3 officieel rond zal zijn. Ongeveer op het moment van onze trouwdag notabene. Dat Zoon2 toch niet helemaal snapt dat ik niet mee ga op vakantie met pappa. Dat het kind ook nog zegt dat hij graag veel wil eten, omdat hij dan groot wordt, zodat hij met mij kan trouwen. En denkt dat dat niet kan, omdat ik al met pappa getrouwd ben. Dat ik het niet aankon om het weer uit te leggen. Dat ik nu een half jaar in mijn eigen huiske woon, en dat ik me hier heerlijk voel, maar dat het soms gewoon best wel zwaar is allemaal alleen. Dat ik alleen zijn heerlijk vindt zo nu en dan, maar precies als ik het niet wil, dan ben ik het. En dat het soms zo duidelijk is, dat wat was, niet meer is en nooit meer zal zijn. En op andere momenten geniet ik van mijn vrijheid, die ik nu veel meer heb dan in alle tien jaar hiervoor. En voel me daar dan schuldig over.Heb steun aan de Verkering, aan de lieve buurvrouwen hier die in zelfde schuitje zitten (Woon in soort Divorce enclave) en natuurlijk De Vriendinnen en zoveel lieve mensen en bovenal De Zonen. En het gaat goehoed, zooooveel beter dan jaar geleden. Toen was gevoel voor humor ook ver te zoeken. Misschien sloeg Zoon2 wel spijker op kop in de auto.
Beter dan luizen op kop, in elk geval. Haha. Hahahaha.

Tevens blijk ik tegenwoordig in staat tot het in leven houden van groensel. Heb al meer dan een week een Basilicum plantje staan en hij doet het nog. Hoezee! Daar neem ik een kommetje wijn op.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten