De fietsoptocht en het akelige oor.

We zijn weer thuis, van de vakantie. De Zonen weer in hun eigen bedden, de Echtgenoot staat reeds in de kroeg en ik heb mij maar een klein kopje wijn ingeschonken. Het was een bijzonder leuke week weer zeg. Spelletjes, heb ik gedaan. En daar ben ik niet perse van, maar gedwongen werd ik, met de priemende blik van mijn Zuske, harde woorden van mijn Echtgenoot en mijn vader kon het niet echt wat schelen, maar hij vond het wel best, want dacht sowieso van mij te winnen. Aardig ja.

Mijn moeder hoefde niet mee te doen. Die kreeg respijt. En hoe ik ook smeekte en zielig keek. Ik moest een kaartspel doen.
Ik schonk er wat liters wijn bij, dus uiteindelijk was het vanzelfsprekend allemaal reuze leuk, lachte ik nog heel hard en kwam ik nog een paar keer heus heel snugger uit de hoek, waar mijn vader heus van schrok, zag ik wel.

Er werd gezwommen door de familie, behalve door mij, want ik zat met mijn akelige oor. En daarbij hou ik er niet zo van. Haat ik het. Gek genoeg was ik thuis tijdens het inpakken AL mijn bikini's kwijt. Op zich vreemd, maar kwam me niet heel slecht uit, dus ik heb niet OVERAL gezocht, eigenlijk.

Er werd in een speeltuin gespeeld, gevoetbald, gesprongen op springkussens en Hond1+2 zijn veelvuldig uitgelaten.

Nu ik er zo over nadenk, heb ik van al deez' activiteiten bijster weinig meegemaakt. Heb wel keer gevoetbald, maar dat was het wel zo'n beetje. Maar ja, had akelig oor.

Heb ongelooflijke hoeveelheid pijnstillers geslikt, afgelopen week. Naast de antibiotica. Om zeker te zijn van medicinale heling, serveerde ik Zuske, Moeder en mijzelve grote hoeveelheden wijn en heb nogal veel pinda's gegeten, wat helemaal niet zo handig was omdat ik kiezen niet op elkaar kreeg. Vanwege het akelige oor.

Gisteren werd besloten tot een fietstocht. Hadden fietsen gehuurd, maar deze alleen nog maar gebruikt om wijn te kopen een boodschapje te doen, dus er moest een tocht worden gemaakt. Vader en Zuske deden een soort wandeling, Moeder had heel wijselijk veel andere dingen te doen, dus Echtgenoot zeulde Zoon2 achterop, wij bevolen Zoon1 om zijn fiets te pakken en ik hees mezelf op de deugdelijke huurfiets met handremmen en versnellingen en alles. Zo reden wij gezin'lijk het park af. Richting Zutphen, waar ik de weg inmiddels op duimpje ken zeg.

Een route hadden we, met knooppunten en aanwijzingen en dingesen en ik had een tasje met broodjes en drinken mee. Allemaal reuze vakantie-achtig en verstandig en huiselijk.
Hopsa, gingen we op weg.
Ik zag ineens nut in van degelijke fiets, want al die bergen en heuvels en toestanden daar in de omgeving, had ik op mijn eigen barrelige fiets heus niet zomaar kunnen doen. Nu schakelde ik heel professioneel van versnelling en zong heel hard van de paaahaaden op en laahaaanen in, tot ergernis van Zoon1.

Eerst was alles heel mooi en groen en leuke omgeving. Na geruime tijd vond ik dat het best lang duurde allemaal. Zoon1 begon zich ook af te vragen waar dit alles heen zou leiden, maar Echtgenoot zag het nog zonnig in en Zoon2 zong gewoon 'dag Sinterklaasje' en deed een tukje achterop de fiets.

We zaten op een bankje, kwamen hele kleine baby pony paardjes tegen, zagen lammetjes op de weg lopen, de zon brak door, lalala, wat een jolijt.

Tot ik het goed zat was zeg.

Een ijsje werd gegeten, in een zeer brak etablissement, met opvallend veel lelijke mensen erin, maar het ijs was groot en veel en dus goed.

Gingen we weer op weg. Duurde uren. Uuuuuuuren. Zoon1 had rugpijn, ik had zere billen, Zoon2 was nog immer in nopjes met ´de mooie fietsoptocht´ en Echtgenoot deed net alsof hij het erg leuk vond allemaal.

Ik was pijnstillers vergeten en zat dus met kloppend en nog akeliger oor over de zandpaadjes te hatselen, onderwijl Zoon1 moed inpratend. ´Kom op nououuuuuuuu we zijn er heus bijijijijnaaaa´.

Zutphen hebben we wel soort van bereikt, maar zijn er fluks langsgereden, want niemand had meer zin om nog verder te fietsen dan absoluut nodig. De terugweg zou korter zijn, maar dat was een grove leugen van de routebeschrijving.

Na nog een korte stop, een verfrissende plaspauze en een opbeurende sigaret, begon ik maar met zingen van de uil in de olmen, waarop Echtgenoot en ik nog even in beraad gingen waarom een uil ´koekoek´ zegt, wat dus ´oehoe´ moest zijn. Ik hou van zulke gesprekken.

Ik serveerde de Zonen het laatste beetje gazeuse uit mijn tas en opgewekt, (ik), boos (Zoon1), slapend (Zoon2) en knooppunten zoekend (Echtgenoot) togen we verder.

Eind van de middag zagen we het vakantiehuis in de einder gloren, en omdat het inmiddels borreltijd was, trapte ik meteen een tandje harder en beloofde chips aan de Zonen.

Eind goed al goed. Patat gehaald, pijnstillers ingenomen, Zonen te bedde en wijn in de buik en het was inmiddels een mooi verhaal en avontuurlijk en alles.

Vanmorgen wilden de Zonen niet naar huis, mopperde Zoon2 luidkeels over het gebrek aan een springkussen en kabelbaan in onze achtertuin, werd er nog eenmaal gezwommen en kiepten wij inhoud van alle kamers in koffers en auto.

Een fijne week met de famielje, en ik weet nu tenminste hoe ik moet kaartspelen. Zo leer je nog wat.
Ben niet uitgerust, maar wel zeer verkwikt. En akelige oor is nog immer akelig.