Progressie, Baby's en nog meer baby's.

Zeg hee. Is mij dat daar idioot lang geleden, dat ik een stukske schreef.
En dat terwijl ik zooveeeel meemaakte. Allereerst is er het blijde nieuws dat Het Oog genezen is verklaard. En dat ik ook weer lenzen in heb inmiddels. Heb drie weken alles in waasje gezien, nu zie ik het leven weer gans scherp hoor. Ik heb me ongans gedruppeld, maar het heeft geholpen. Voor de zekerheid heb ik alle druppels maar bewaard, want je weet maar nooit met mij.

Het Oor was jaloers, op alle aandacht voor Het Oog, en is weer doof. Daarvoor toog ik naar mijn chirurgenvrind, die het nogal lollig vond dat ik daar kwam met twee blauwe ogen. Dat was ook nog een grappig verhaal ja. Iets met een feestje en een slag tegen de vlakte vanwege omdat er een botsing plaatsvond. Had toen lenzen nog niet in, dus de herinnering is wat wazig, maar ongeveer zo is het gegaan.
'Zo, hoe is het met het oor? En wat is er met de ogen?' Vroeg de chirurg bepaald belangstellend.
'Iemand probeerde in mijn oor te kijken en toen kwam ik in gevecht' Deed ik heus reuze grappig.

De chirurg grinnikte zo wat en concludeerde inderdaad een nog steeds halfbakken oor, maar slechts in het kader van de doofheid, want verder vond hij mijn oor er best betamelijk uitzien zo zei hij. Toch aardig.
Wij kletsten zo wat en hij keek zo nog eens en hij besloot dat er niet meer gesneden moest worden en dat nog een kuurtje antibiotica niet nodig was. Daar was ik het volledig mee eens. Over twee maanden zou het wel over moeten zijn, en anders moest ik maar weer langskomen, zo vernam ik. En hij vond dat ik er best stoer uit zag, met mijn blauwe ogen. Vertelde maar niet dat mijn neus ook nogal zeer deed, want straks word ik nog eens afgevoerd vanwege een vermeend syndroom waarbij de mens het eigen gelaat persé iets wil aan doen. Of zo.

Inmiddels zijn we even verder, is mijn gezicht weer redelijk normaal en is eigenlijk ook mijn elleboog weer geheeld. Oh. Had ik zeker nog niet verteld. Was heus maar klein ongelukje.

Ondanks dit alles, durfde Vriendin2 het aan, om haar Dochter1 aan mij toe te vertrouwen afgelopen zaterdag. Dochter1 is 8 maanden en mijn allerfavorietste baby op de wereld. En ik mocht een dagje oppassen.
Er kwam een schema en een tas vol met fles en melk en luiertjes en dingesen en Zoon1 wist direct het schema uit zijn hoofd.
Toen we dan ook des morgens direct een half uurtje achter liepen, was ik toch danig lang bezig om het kind ervan te overtuigen dat dat écht niet erg is. Dat ze iiiiets later een fruithapje zou krijgen.

Wij kusten haar, aaiden over haar wangetjes, diepten uit de krochten van ons huis wat speelgoedjes op en voerden fruit en kietelden voetjes. Toen ik haar naar bed bracht, kreeg ik eerst een verhoor van Zoon1.
' Heeft zij in haar oogjes gewreven? Want dat staat hier. Dán is ze moe.'
' Is het half tien? Zie je, zie je, HALF UUR TE LAAT! GAUW MAMMA!!'

Waarop ik als een hinde, kind onder arm, drie huizen verderop toog om het schatje in haar eigen bed te leggen.

Twee uur later, was ik misschien zelf een klein beetje in slaap gevallen, en stond Zoon1 voor mijn neus om te melden dat het potdikke volgens het schema tijd was voor de volgende activiteit.

Ik ontwaarde een piepklein vlekje op de outfit van SurrogaatDochter1 en vond het dientengevolge heel erg nodig om haar een nieuwe jurk aan te trekken. Zoon1 en ik zochten langdurig naar de mooiste meisjeskleding die we konden vinden en kleedden haar aan. Prachtig fris namen we haar weer mee en gaven drinken, koek, brood, van alles en nog wat. Ze bulderde van het lachen om Hond1, wipte zo wat in haar stoel, slierde over het kleed, lachte uitbundig om diverse zaken en daarna gaven we haar een fleske melk. Omdat ze daar een beetje mee knoeide, verheugde ik me alweer op de volgende outfitverandering.

Ik bracht haar weer fluks naar bed voor Slaapje2 en dutte zelf andermaal een weinig op de bank. Echt verkwikkend, zo'n baby.
Nadat ze weer wakker was, met een nieuw rokje aan, was het tijd om naar buiten te gaan, voor een wandeling door Het Dorp, zodat Zoon1 en ik onze tijdelijke gezinsaanwinst konden showen natuurlijk. Zoon1 liep zeer trots achter de wagen en verkondigde dat hij het maar heel lelijk van mij vond dat hij geen zusje heeft, en niet gaat krijgen ook.
'Dat zeg jij goed, kind' was ik duidelijk.

'Jamaar, ik wil een zuuuusjeeee' Was het jammerende antwoord.
'Ja daag. Geen haar op mijn hooooooofd' Was ik weer de stomste moeder ter wereld. 'Daarbij, ik krijg natuurlijk helegaar geen dochter, hebben we nóg een Zoon. Zie je het voor je?' Deed ik nog een duit in zakje.
'OOK GOED. IK WIL GEWOON EEN BABYYYYYY' Loeide het schaap over straat.
Ik deed net of ik het niet hoorde. Liep bovendien met het dove oor aan zijn kant.
En mokkend wandelde het kind verder met zijn wagen en zijn nep-zusje.

Maar, we waren in ons nopjes hoor. Een lieve baby de hele dag, ach ach, wat een zaligheid. Ik zette het zo op Facebook natuurlijk, waarop de menschen dachten dat ik wellicht nog wel aan het baren zou slaan. Dus niet he. Blijf niet aan de gang.
Hou gewoon erg van andermans baby's. Die je einde dag weer teruggeeft ja.

En toen was er gisteren Familiedag. Oma werd 95 jaar. En daar was ook alweder een baby. Die ik natuurlijk ook even leende, en waar ik kennelijk zo verrukt naar keek, dat ook daar alweer werd geïnformeerd naar staat van mijn eierstokken. Bestelde mijzelf een wijntje en keek maar een beetje in de einder, als antwoord.
Maar ook dat is mooi he. Dat de familie zich maar uitbreidt. Oma krijgt werkelijk jaarlijks bakken met achterkleinkinderen, allemaal met familiebloed en mooie spriethaartjes. Daar ga ik ook gewoon voor. Achterkleinkinderbaby's. Als ik dat red natuurlijk. Zal volgende keer chirurg eens vragen naar zijn mening over mijn levensverwachting. Tot die tijd proost ik maar op afgelopen week. Die ik zonder kleerscheuren doorbracht. Progressie!