Terwijl het hier in Het Dorp opeens lente was, zat Zoon1 in Oostenrijk, waar hij met zijn matties een week aan het snowboarden was. Of, in het geval van de Zoon, op dag2 tegen de vlakte sloeg en met een arm in het gips terugkwam. Nog een wonder dat het maar liefst dertien jaar heeft geduurd, voor er daadwerkelijk een keer een bot is gebroken. Hoe goed het kind ook is in talen en rekenen en zulks, qua motoriek doet hij niet onder voor een bijzonder ongracieuze blinde duizendpoot met maar vierhonderd manke pootjes. Dat klinkt niet heel liefhebbend, als moeder, maar het is de harde waarheid. Er hoeft maar ergens een grasspriet scheef te staan of hij valt erover. Een huisdier of toevallige voorbijgangers zijn niet veilig in zijn buurt, en het heeft jaren geduurd voor hij van mij helemaal zelf een kopje thee mocht zetten, of een appeltje schillen. 's Nachts droom ik van ernstige taferelen, als ik verneem dat er een activiteit ondernomen gaat worden, waarbij het aankomt op fysieke kunde. (Hij zit op Rugby!!) Ik zie bloed tegen de muur, als hij zegt een broodje kaas te willen (kaasschaaf!!) en toen er laatst sneeuw lag, zat ik met angst en beven te wachten op het telefoontje van het ziekenhuis. Of de uitvaartondernemer.
Maar het viel dus allemaal nog mee, als resultaat van een dodelijke gang van een berg op een soort skateboard. Een scheurtje in zijn onderarm, met een mooi oranje gips erom. Ik zette er heel lieflijk 'mamma xx' op met een zwarte stift en dacht aan vroeger, toen ik altijd hoopte op vele breuken en gipsen armen en benen. Maar ik had nooit wat. Ik durfde ook nooit wat, dus wat dat betreft staat hij vele punten voor.
Zelf toog ik naar de huisarts, vanwege een aanhoudende pijn in mijn knie. Al vele weken liep ik rond met een zeurderige pijn, die dan weer meer, dan weer minder vervelend was, maar die toch behoorlijk irritant begon te worden, tot ik besloot tot een huisartsbezoek. Meestal is bij mij na zo'n bezoek, een paar uur later de klacht ineens als ware het een wonder verdwenen. Dus stel ik het altijd uit. Maar nu zag ik mijzelf reeds in een roze rolstoeltje door het leven gaan, zo'n last had ik ervan, dus ik belde toch maar voor een afspraak. En wat blijkt nu. Ik heb dus een aandoening, die altijd bij JONGE EN ZEER SPORTIEVE MENSEN VOORKOMT. 'HAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHA' bulderde ik tegen de huisarts, die daar best een beetje van schrok. Zoon1 was met mij mee, en hij mepte van pure jolijt met zijn gipsen arm een ornament van de tafel. Zo'n dinges waar de organen in plastiek inzitten. De nieren vlogen om mijn oren zeg.
Nadat iedereen een beetje bekomen was, vroeg ik toch maar naar wat details, en daar bleek dus inderdaad, dat er een ontsteking in het kraakbeen van mijn knie zit, wat meestal voorkomt, bij jeugdigen, die veel aan sport doen. Welnu, zo vond ik, je kunt een slechtere diagnose krijgen. Dus heel jeugdig kijkend, vertelde ik toch maar eerlijk aan de arts dat ik helegaar niks aan sport doe, maar wel veel staand en lopend werk doe. Natuurlijk was het leuker geweest om te vertellen dat ik dus net het wereldkampioenschap huppelen had gewonnen, zodoende. Maar jokken mag niet he. Op zich denk ik dat hij mij toch al niet zou geloven, aangezien hij met eigen ogen had gezien hoe ik niet bepaald soepel de behandeltafel op klom.
Evenzogoed verlieten de Zoon en ik grinnikend het pand, en belde ik de Verkering met het nieuws over zijn vriendin met de jeugdige gewrichten.
Als klap op de vuurpijl blijkt het morgen carnaval te zijn op de school van Zoon2. Heb ik me andere jaren altijd in bochten gewrongen om de kinders in piraten- en drakenpakken te hijsen, fietste ik stad en land af voor kroontjes en ooglappen en laatste-moment-schmink, nu was het mij volledig ontschoten zeg. Ik stelde voor om als de Verkering te gaan (Baard, Tatoeages), dat leek mij eeeeenig. Zoon2 vond het ook wel leuk eigenlijk, maar Zoon1 vond het belachelijk en sprak vermanend: 'Neen, jij gaat gewoon maar als tijger of zo' waarop Zoon2 ook ineens twijfelde. En ik weer op nul stond. Qua ideeën.
Hij kan natuurlijk altijd als zijn broer gaan, met een gipsen arm, krukken, verbanden om zijn hoofd en kapotte knieën. Of als mij. Zeer jong en atletisch. Met een kommetje wijn.
Bij ons is het gewoon altijd carnaval.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten