Vrijdag kreeg ik via de app van de school van Zoon2 door dat de kinders op school hun schoen hadden gezet. Via de app. Niet van een gillende en juichende zoon die naar mij toe kwam rennen met dit heugelijke nieuws.
Nee hoor, ik kwam thuis en het kind zat met zijn vrind op zijn kamer naar een verwerpelijk filmpje te kijken en keek nauwelijks op toen ik vroeg hoe zijn boekbespreking was gegaan. Ook iets, wat tot voor kort een zeer belangrijk item was. Nu nog steeds wel, maar beduidend minder. Hij had een ‘goed’ en dat was een aan matigheid grenzende beoordeling, naar zijn eigen bescheiden mening.
Ook kreeg ik op mijn werk een nieuwe laptop. Van ITMeneer1. Ik was er erg mee in mijn nopjes, maar ook een beetje angstig. In de afgelopen jaren heb ik er een stuk of drie laptops doorheen gejaagd. De ene had ik al een tijdje en overleed langzaam, wat mij veel verdriet gaf. Hij was rood, er zaten glitterstickers op, ik heb er mijn meeste stukskes op geschreven en hij vergezelde mij door alle jaren van huwelijk, Zonen, scheiding, verhuizen en soms wat kommetjes wijn. De volgende was paars en kreeg ik van een gewezen liefde. Net als die vrijage, was mijn purperen vriend geen lang leven beschoren.
Mijn Zuske weet doorgaans heel goed waar ik behoefte aan heb, en gaf mij op een aangrenzende verjaardag een nieuwe laptop cadeau, waar ik meer dan blij mee was. Hij overleefde de verhuizing waar ik vlak daarna maar weer eens mee bezig was, doorstond een hoop stukskes, hielp mij met Tinderdates en sollicitaties en overleed jammerlijk, na een kort ziekbed, nadat Zoon2 met rolschaatsen over hem heen reed, toen ik een keer de tafel opruimde en het ding precies 5 minuten op de grond had gelegd. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet gehuild heb.
(Het tij leek zich te keren, toen ik De Man ontmoette. Buiten natuurlijk een baard, heel veel tatoeages, een alleraardigste persoonlijkheid, een zeer goed inschenk-beleid en zijn liefde voor mij, bleek hij in het bezit van maar liefst twee laptops. Kijk, ik ben een eenvoudig meisje. Ik ga helemaal voor lief en eerlijk en humor en trouw en dinges. Maar laten we wel zijn.
Netflix is ook gewoon best wel belangrijk.
Derhalve, woonden we vrij snel samen).
Vandaag is het maandag, Zoon2 is vanmorgen naar school vertrokken en in de middag naar zijn vader gegaan. En ik bedacht me net pas, dat ik dus helegaar niet heb gehoord wat hij in zijn schoen heeft gekregen op school. Is het pas een jaar geleden dat hij hysterisch bij me aan de lijn hing, om dat soort dingen te vertellen? Ja.
Is het ook pas een jaar geleden dat ik enorm met hem meeleefde en zelf opbelde om daarnaar te vragen? Ja.
Dus terwijl ik net klaagde tegen de man over mijn onverschillige kind, was ik eigenlijk zelf zo.
Die dingen veranderen dus. Afgelopen weekend kwam ik erachter dat Zoon1 groter is dan mijn Zuske. Dat was een soort ijkpunt. En nu is dat voorbij. Ik dacht het al toen hij uit school kwam, maar ineens was het ook zo. Hij is gegroeid, en op een manier dat hij groter is dan de grote mensen die ik ken.
Ik denk dat de laatste keer Schoen Zetten is geweest.
Ik weet, dat de eerste keer komt, aanstaande donderdag, dat we niet meer hoeven te doen of Sinterklaas de zak met cadeautjes voor de deur heeft gezet. Compleet met appjes naar de buurman en geklop op de ramen en alles. En dikke stress en liedjes zingen en hopen dat opa niks geks zegt.
Voor het eerst gaan beide Zonen zelf gedichten maken voor iedereen. En kopen daadwerkelijk presentjes voor ons allemaal.
En terwijl ik me wentel in deze oase van veel meer makkelijkheid en rust, weet ik ineens waarom het zo leuk was allemaal. De spanning, de geheimzinnigheid en de onrust. De stress en de verwachtingen.
Een beetje zoals een nieuwe baan en laptop. Je weet nooit hoe het loopt, maar uiteindelijk wordt het makkelijker, je hoopt dat het goed gaat en dat je niks stuk maakt. En in de tussentijd plak je glitterstickers en belt je kinderen, neemt ‘goed’ als goed aan en schenkt een kommetje wijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten