De eerste en de laatste keer

En zo zat ik vandaag opeens te denken. Zo met de Zonen, die opeens zo ongelooflijk groeien. Zoon1 komt al boven mijn moeder uit. Zoon2 trekt er hele dagen op uit, waarbij ik dan maar bij benadering weet waar hij is, en ze zijn beiden deze vakantie al uit logeren geweest, waardoor wij twee dagen op rij maar 1 kind in huis hadden. Zoon1 gaat met zijn matties weg en komt des avonds pas laat thuis, wat ook een heel nieuw gegeven is. Blijkt op de kermis te zijn geweest en dinges. En is al geruime tijd niet meer naar bed gebracht door mij. Wat mij vandaag opeens tot tranen toe roerde zeg. Er is dus opeens een laatste keer, dat je je kind naar bed brengt. Maar je weet nooit meer wanneer dat was. Net als de laatste keer dat je hand in hand loopt met je kind. Of dat je zijn boterhammetjes moet smeren. Telt niet, gaat nooit voorbij.

Er zijn ook eerste keren, zo bleek deze week. De eerste keer namelijk, dat ik, op tijd, mijn belastingaangifte deed. En dat alles ook nog zonder geschreeuw, getier, en het gooien van spullen van aanzienlijke waarde en het verlies van eigenwaarde bovendien. Trots was ik! Vertelde het luidkeels aan de Verkering, de Buurvrouw en alle toevallige voorbijgangers.

Ik had voor het eerst het zusje van De Zonen in mijn armen. Dat was leuk, en heel erg lief.

Voor het eerst was ik thuis van een dag bierdrinken op Koningsdag, voordat het middernacht was, en geheel op eigen wijze op de fiets en alles. Ongekend.

Een deel van mijn salaris besteedde ik aan deugdelijke tuinspullen. Een bank, een buitenhaard en een tafel om aan te eten en kommetjes wijn aan te drinken.
Hoe volwassen moet het allemaal worden zeg hee.

Nou wil het toeval, dat ik deze week veertig wederom begin dertig word.
Mijn grijze haren schieten naar boven als een malle. De Vriendinnen denken (ten onrechte) dat ik deze zomer met ze op een wandelvakantie wil (zelden zo gelachen), ik heb een nieuwe agenda gekocht, voordat ik op 1 blaadje drie maanden moest samenvatten, ik kocht wasmiddel terwijl ik nog schone kleding had en al mijn planten staan vol in het groen.
Je zou er bijna wat van denken.

Ik bestelde een nieuwe KPN dinges voor de televisie, omdat ik daar een brief over kreeg. En haalde het nog op ook, en ik had zelfs mijn paspoort bij me, toen daar om gevraagd werd.

Net toen ik dacht dat het allemaal niet raarder kon worden, moest ik de bank bellen. En daar ging het gelukkig ouderwets mis.

Vanmiddag stond ik in de Hema, ter aanschaffing van diverse zeer nuttige dingen zoals kaarsen, haarverf, oorbellen en misschien nog een lipgloss, toen mijn pinpas weigerde bij de kassa. 'Verkeerde pin' zei het onding. 'ECHT NIET' bolderde ik. Aangezien mijn pincode de enige is in de rij codes, usernames, passwords en aanverwante zaken, die ik wel onthoud, al ongeveer 20 jaar.
'WHAT THE FUCK' deed ik onredelijk tegen de kassamevrouw.
Toen kwam De Verkering binnen lopen en redde mij van de ellende en teloorgang. En betaalde mijn aanschaffen.
Het bleek dat mijn pinpas sinds vandaag opeens niet meer geldig was.
'EN IK HEB NOOIT WAT GEHOORD VAN DIE VERDULLEMSE BANK' zo oreerde ik hardop, tegen iedereen die het wilde horen (niemand).
En thuis belde ik de bank.
Waar een vrindelijk type mij te woord stond, nadat ik zestien keer een bandje had gehoord, een nummer moest intoetsen, moest aanhoren dat alles online kon, en nog meer van zulkse ellende.

'Kan er niet gewoon iemand aan de lijn komen???' Was ik bejaard.
En daar was ze. Monique van de ABN.

Het bleek dat mijn adres al twee jaar verkeerd in het systeem stond (zou kunnen, dat ik, toen ik nog niet zo volwassen was, dat nooit veranderd heb, zou kunnen).
Echter, moest ik dat stande pede online veranderen, met haar aan de lijn. En dat deed ik. Maar het ging niet goed. En nadat ik heus vriendelijk was gebleven tegen Monique, maar drie keer alles op opnieuw moest doen, en het nog niet werkte, toen wilde ik met dingen smijten en mensen pijn doen. Aangezien de enige aanwezigen Zoon2 en zijn mattie en De Verkering waren, vond ik dat toch een minder goed idee, dus ik koos voor de minder bloederige weg: De telefoon aan de Man overdragen. Waarbij ik tegen Monique zei: 'Ik kan dit niet aan'. Zij was zeer begripvol, wat een goede eigenschap is in haar carriere denk ik, en vond het prima.

De Man nam de telefoon over, ik ging zes sigaretten roken en Zoon2 en zijn vrind vonden het hilarisch allemaal.

Puntje bij paaltje woon ik nog steeds op mijn oude adres en kan ik niet pinnen. Omdat het kennelijk niet meer zo is dat iemand aan de telefoon je adres kan veranderen en een nieuwe pas versturen.

Morgen moet ik dus naar de bank. Want dat kan nog wel, naar de balie. Als een veertiger.
Want naar een tuincentrum kan ik dus tegenwoordig, maar via een app mijn adres wijzigen kennelijk niet.
Ik hoef nauwelijks meer mijn Zonen in de gaten te houden, maar 36 bier kan ik drinken zonder aantoonbare schade.
Ik heb een fietspomp, die ik ook uitleen aan buren.
Maar ik ben nog steeds bang in het donker.
Ik geef ook heel stomme mensen, een mooie cappuccino met een bloemetje erin.
Maar ik heb aan mijn vriendinnen roze schoenen gevraagd voor mijn verjaardag. (Net als de vijfjarige dochter van Vriendin2).

Een soort van balans zou ik haast zeggen.

Het is de komende dagen de laatste keer dat ik in de dertig ben. Maar de eerste keer dat ik daar een kommetje wijn op drink.