Sting, de sollicitatie en het ochtendgloren

Het was me het weekje wel, vorige week. Allereerst had ik een sollicitatie gesprek, dat heel hoopgevend leek. Ik stuurde een uiterst geanimeerde mail met al mijn pluspunten en kwaliteiten en alles, en werd de dag daarna direct uitgenodigd voor een gesprek. Hoezeeeeee! Dacht ik. Leende een broek van Vriendin2, aangezien ik in feite niet aan broeken doe, laat staan een soort van nette. Wat nog een gevaarlijke kwestie was, want ik zie Vriendin2 als slanker dan mijzelve. Dus toen ik zei: ' Kindeke, heb jij niet een beetje fatsoenlijke broek te leen? ' Was dat eigenlijk op het randje van zelfkastijding.

Echter! Zocht ik er twee uit, in haar slaapkamer die compleet identiek is aan de mijne, aangezien we buren zijn, behalve dat haar slaapkamer netter en meer in evenwicht is dan de mijne. Wellicht omdat zij er met haar Echtgenoot in slaapt. Maar dat zou heel filosofische zijn en ook een beetje aanstellerig, van mij. Wellicht moet ik gewoon een keer normale gordijnen ophangen.
Evenwel, bleek ik ze beiden te passen, bij thuiskomst. Wat mij zeer vreugdevol stemde, en ik zag het dan ook als goed teken. En ook meteen als reden om me helegaar meer nergens zorgen om te maken, qua kledingmaat. Ook altijd geruststellend, vind ik altijd maar.

Voor het gesprek kwam ik te laat, aangezien ik bij mijn opstappunt hier in Het Dorp, reeds 5 minuten vertraging opliep. Nondeju, wat gebeurt er nu helemaal hier, zou je denken. Kennelijk iets waardoor er reeds om 08.00 des morgens wat aan de hand was. Wellicht wilde de conducteur nog even onderweg een Latte Macchiato No Fat Caramel of zo halen. Het blijft Bloemendaal he. In elk geval, was ik genoodzaakt om in Amsterdam De Grote Stad, te gaan RENNEN naar het perron vanwaar mijn aansluiting zou vertrekken. Rennen. En ik. In 1 zin. Ik had feitelijk al moeten zien aankomen dat de rest van de dag verdoemd was.

Evenzogoed, was het gesprek best wel leuk. Nadat ik ongeveer twintig minuten in Amsterdam Oost had rondgelopen, zonder enig idee waar ik was of waar ik heen ging.
Dat dacht ik op te lossen door heel luchtigjes te zeggen dat ik leuk in de buurt had rondgelopen, om de Omgeving Te Verkennen. Ja, ik verzin het wel.

Het bleek dat ik een van de drie kandidaten was, uit 45 brieven. Leuk, ja. Toch kreeg ik die middag een telefoontje dat ik het niet was geworden, omdat een van de anderen ' sterker ' was.
Heb je mij nog niet 's ochtends vroeg iemands schoenen aan zien doen, die bedacht heeft dat ie op blote voeten naar school gaat, denk ik dan.
Maar dat zei ik maar niet.
' Dank voor gesprek, was heel prettig ' zei ik. Netjes opgevoed he.

De volgende dag was er een afspraak met De Echtgenoot en ik, en onze advocaten.
Van die zin alleen al zou je aan de drank gaan.

Kort gezegd, heb ik me minder volwassen en professioneel gedragen, dan ik van te voren bedacht had. Maar ja, dat kun je ook zeggen van mijn ganse leven.
Wat dat betreft zie ik een rode draad. Ik leer er kennelijk niet van. Carrièr, huwelijk, etc.

On the bright side, kreeg ik echt een prachtige bos lelies van De Verkering. Daar knapt een mens van op. Moet wel steeds de stuifmeeldingesen eruit halen, anders krijg ik een flauwte van de geur, maar dat is iets waar alleen een zeurpiet over praat.

Waar dan weer helegaar niks over te zeuren valt, is het concert waar ik dit weekend was. Namelijk, Sting en Paul Simon.
Nu ken ik meneer Paul alleen van mijn ouders, omdat die vroeger, toen ik ECHT jong was, cd's hadden van hem. En die luisterde ik.
Dus ik kon bijkans meezingen, afgelopen zaterdag. Terwijl de rest van het publiek ietsje ouder was, en ietsje dronkenderder ook, trouwens. Ik zeg, tssss, de oudelui van tegenwoordig....
Waar dan weer echt niks over te klagen viel, was meneer Sting. HALLO! Een kleine blik op google leerde mij, dat hij de leeftijd heeft van mijn vader. Maar dat is dan ook werkelijk de enige vergelijking met iets waar je in de verste verte zeg maar de vergelijking wilt trekken in het kader van dat, waar meisjes aan denken, als je Sting ziet. Die armen. Die baard. Die stem. En dat hij aan het einde echt heel hard moest lachen om iets.
Pfffffffffff. Niet slecht, zeg ik.
Kijk, niet dat ik nu een poster van de man boven mijn bed ga hangen. Buiten dat die in het winkeltje het waanzinnige bedrag van 60 euro of iets kostten, denk ik niet dat De Verkering dat op prijs zou stellen. En mijn slaapkamer is al alles behalve evenwichtig, immers.

Diezelfde nacht was Vriendin3 in het Westen des lands. Dus toog ik na het concert, stadwaarts, om mijn Vriendinnen in de complete zin des woords, in de armen te sluiten. Dat resulteerde, geheel naar verwachting, in een biergelag van heb ik jou daar. Geheel niet naar onze leeftijd, hielden wij het vol tot bijkans het ochtendgloren. De volgende dag, via onze Whattsapp groep, hadden wij een kater pleziertje. En gelukkig de foto's nog.

Maar hee, dat was vorige week. Deze week begon met een fris gemoed, dezelfde slaapkamer, prachtige lelies en een Zoon2 die met zijn vader wil trouwen. En of ik dan maar mijn baby, die ik ga krijgen volgens hem,NIET DUS aan hem wil doneren. Geeft niet of het een jongetje of een meisje is, zei het kind.
Het is in elk geval geen bootvluchteling. Want die zijn allemaal dood goddomme.
Alleen al wat dat betreft zou je liever naar bijvoorbeeld Italië gaan.
En heus niet toevallig omdat Sting daar woont.