maandag 30 maart 2015

Hoe veel dingen tevergeefs blijken.

Nou heb ik dus nu reeds De Zonen te bedde. Een prima tijd, als het de normale tijd zou zijn. Maar het is dus EIGENLIJK vroeger. Maar ook weer niet, want dit is de Normale Tijd. En daarbij waren ze gisteren allebei heel laat in bed, dus nu lekker vroeg. Of je ze nu vroeg of laat in bed legt, ze zijn toch wel vroeg wakker. Dus wat dat betreft, maakt het niet uit. Maar, zou de Echtgenoot zeggen. ' Ze slapen nu een uur korter '. Waarop ik dan met mijn ogen zou rollen en voor de zoveelste keer zou uitleggen dat dat dus niet zo is. Tevergeefs.

Wat ook tevergeefs is, is dat ik De Zonen des morgens in alle rust probeer naar school te krijgen. Doorgaans is een van de twee niet van plan om mee te werken, of anderszins hulp te bieden in de vorm van zelf schoenen aandoen zonder dat ik het veertien keer vraag, of brood op te eten zonder dat de helft onderweg naar school nog naar binnen gewerkt moet worden.
Van de week sloeg het alles. Waren Zoon2 en ik in alle rust beneden, knusjes aan de respectievelijke yoghurt en koffie, en probeerde ik mijn haar in een kapsel te krijgen, schrokken wij ons beiden een aap, toen Zoon1 naar beneden kwam gedonderd.
Hij stormde de woonkamer in, sloeg zijn broertje zonder enige opgaaf van reden op het hoofd, schold mij uit voor Zeikerd, terwijl ik me heus van niks bewust was, en begon luid mopperend aan zijn ontbijt, wat natuurlijk ook al niet deugde.

' Nou nou tut tut, doe eens een beetje gezellig zeg hee, zonnestraaltje ' deed ik nog zo'n beetje vriendelijk.
' RAAAAHHH EN HOU JIJ NU EENS OOOOOP MET JE GEZEEEEEEUUUURRRR AAAAARGHHHH' Was het lieflijke antwoord.

Ondertussen begon Zoon2 zich met het geheel te bemoeien en vond het nodig om mij te melden dat er onder tafel geschopt werd, wat mij werkelijk niks kon schelen, want we moesten over 5 minuten de deur uit en ik had net in alle consternatie mascara naast mijn oog gesmeerd.
Ik stuurde Zoon2 naar beneden, de luid blaffende Hond1 ook en pakte alle tassen op, om ook de gang naar school te gaan maken.
Zoon1 pakte zijn beker melk, liep daarmee naar de deur, waar ik reeds uit was. En begon te schelden naar beneden. Ik was er goed zat van, rende de trap weer op, (heel dreigend, zo hoopte ik) en kwam boven, waar Zoon1 inmiddels met zijn rug naar mij toe stond, nog immer schreeuwend over onduidelijkheden.
Luid zei ik: ' EN NU IS HET POTDIKKE AFGELOPEN ' en pakte zijn arm beet. Waar net de beker melk in zat zeg. En zo kwam het, dat de ganse beker melk, vol in het gezicht van Zoon1 kiepte, over zijn shirt en over de vloer.

Twee seconden van verbijstering volgde, waarin de werkelijkheid doordrong tot het Kind, hij zo mogelijk nog woedender werd en in een enorm gebrul uitbarstte. Ik zei op beheerste toon: ' Zo. Dit ruim jij onmiddellijk op en daarna kom je naar beneden.' En daarna ging ik werkelijk bolderend van de lach wederom naar beneden, want de aanblik van mijn woedende zoon, met zijn complete gezicht onder de melk, ja, dat vond ik dus heel geestig.
Ik denk dat er mensen zijn die dit iets minder pedagogisch vinden, maar ik was allang blij dat er weer wat te lachen viel, zo op de vroege morgen.
De Zoon zag ik even later woedend voorbij fietsen, en het was de eerste keer dat ik geen kusje kreeg voor hij zijn schooldag begon.
Terecht, eigenlijk.
Bij thuiskomst lag er een enorm plakkerige toestand op de vloer, waar Hond1 gretig aan begon te slobberen, dus uiteindelijk was ik toch weer degene met de dweil in handen. Touwtjes, dweil, wie ziet het verschil.

Voorts was ik eigenlijk de hele week alleen thuis, want de Echtgenoot vertoefde grotendeels in Amsterdam en De Verkering in Duitsland.
En toen kwam er een stroomstoring.
Net toen ik koffie wilde maken zeg.
Ik rommelde zo wat in de keuken, gaf een klap op een keukenkastje, omdat dat tegenwoordig hier de geheimzinnige manier is waarop sommige lampen aangaan, en flats, de hele boel uit zeg. Niks nie meer radio, geen licht. Geen koffie.
Dacht dat het mijn schuld was, vanwege de klap, dus stuurde Buurman1 een bericht, of hij in hetzelfde leed zat, want dat zou betekenen dat het niet mijn schuld was, en, als het wel mijn schuld zou zijn, dat hij in elk geval wellicht wel koffie uit te delen zou hebben.
Daarna liep ik naar de groepenkast, om daar heel zelfstandig en intelligent in te kijken, of ik soms onraad zag. Snap daar natuurlijk helegaar niks van, dus nadat ik zo eens een paar minuten in de einder van de kast had staan kijken, schudde ik mijn hoofd, als ware ik geheel overtuigd van wat ik zag. En toog onverrichterzake maar weer naar de dode koffiemachine.
Maar nee, het bleek een grootse storing, waar iedereen in dit deel van het land last van had, zo bleek uit Facebook en aanverwante zaken. Want godzijdank kon ik daar wel op kijken.

Buurman1 vond het ondertussen nodig om mij bang te maken met allerhande nieuws over hulpdiensten, calamiteiten en gevaar voor volksgezondheid, waardoor ik vertwijfeld op mijn balkon stond en dacht aan mijn Zonen, die wellicht bibberend van angst in hun koude klaslokaaltjes zouden zitten, jammerend om hun moedertje, in deze tijden van nood.

Niks van dat al, bleek later natuurlijk.

Al mijn emotie bleek wederom tevergeefs.

Toen alles weer licht en warm was, gingen de Zonen en ik op pad, richting mijn ouders, omdat mijn vader aan het verjaren was geslagen en 65 was geworden.
Feestelijkheid alom, cadeaus, bezoek van familie en een heuse dia-voorstelling van de familie van vroeger. Ik houd ervan.
De Echtgenoot kwam ook nog even feliciteren en taart eten, en vertelde zo terloops dat hij zijn nieuwe schone familie zou gaan ontmoeten. Waarop mijn moeder vond dat we toch allemaal maar enorm modern bezig waren.

En vandaag is onze trouwdag. Acht jaar.
Heb de Echtgenoot maar uitgenodigd voor een glaasje drinken. Heb ik de fles prosecco tenminste niet tevergeefs koud gelegd.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten