Er was een officieel moment, want de Echtgenoot stelde zijn Verkering aan mij voor. Wij deden een beetje zo van 'hallo' en 'raar he?' Waarop Zij en Ik fluks en fiks aan de wijn gingen en een klein beetje dronken werden.
Prima type, als je het mij vraagt.
Vlak daarna stelde ik mijn Verkering voor aan mijn ouders, aangezien we nu toch al zo goed bezig waren en alles. De arme man bracht bloemen mee voor mijn moeder en werd direct geconfronteerd met de Familie Barendregt zoals ik het natuurlijk altijd al ken, maar waar hij nog onschuldig onwetend over was. Mijn moeder vertelde haar vieze verhalen en mijn vader was bezig met een katrol-systeem om Hond2 de trap op te kunnen zeulen, vanwege zijn zere voetjes.
Ik bolderde van het lachen zeg.
Ik denk dat het wel goed gaat komen allemaal. Nu nog allemaal Facebookvrinden worden zeg ik. En ik becomplimenteer zelf maar even de Echtgenoot en mijzelve, vanwege ons beider vermogen om goed om te gaan met de nieuwe Verkeringen en open te staan voor deze nieuwe fase. Dat kan bepaald wel anders. Hoor en zie ik zo wel eens.
De Zonen vinden het allemaal maar reuze interessant en gaan tussen de bedrijven door, gewoon naar school en vrinden en feestjes. Zoon1 deed mee met een wiskundewedstrijd op school, Zoon2 heeft deze week een optreden met zijn klas, waarin hij Meneer Pen uit Pluk van de Petteflet zal vertolken, maar ons reeds heeft medegedeeld dat hij geenszins van plan is om ook maar iets van een jas, pet, pruik of pak aan te trekken.
Het zal mij benieuwen. Weet nu al dat ik zal moeten huilen en brullen van het lachen tegelijk. Zo gaat dat vaker met de kinder-dingen. (U had mij moeten zien toen de kleuterkes een kerstzang deden. Ik ging zowat dood, van ontroering EN hysterisch vermaak).
Verder hebben wij hier thuis ons nieuwe ritme aardig onder controle, wat heel veel rust geeft, voor onszelf en de Zonen. Het vergt wat agenda-werk, overleg en planning, maar het geeft ook een nieuw soort vrijheid.
Toen ik laatst het pand verliet, om ruimte te maken voor de Vriendin1 van Echtgenoot en hemzelve, zodat zij met de Zonen konden dineren en kennismaken, zat ik wel wat verdwaasd op de fiets en vond mezelf, naast uitermate openminded, ook best wel zielig.
Nu ben ik doorgaans niet het huilerige type, hoewel men daar de laatste tijd van zou opkijken, maar ik meldde wel zo'n beetje in het rond dat ik even geen al te vriendelijke opmerkingen kon velen. Iets als: ' Hee liefje, hoe gaat het met je? ' Dan zou ik waarschijnlijk mijn ogen hebben uitgehuild, ofwel bijvoorbeeld een lamp door de kamer hebben gesmeten of op tomaten zijn gaan stampen. Je weet het nooit he, dat is het gevaarlijke.
Maar ik denk serieus dat dit het beste is dat we kunnen doen, vooral voor de kinderen. Als zij zien dat wij het goed vinden, vinden zij het ook goed. En daar gaat het om.
Toen ik desalniettemin van de week aan de Echtgenoot te kennen gaf dat ik het nogal irritant vond dat hij zijn scheermes uit mijn badkamer had meegenomen, (zijn scheermes, alla, maar hij heeft een baard en ik gladde benen, immers. Ik gebruik het al jaren). Zei hij: ' Scheiden doet lijden '.
Waarom ik dan eigenlijk weer erg moest lachen.
Dit weekend schaafde ik heel lelijk mijn voeten, waardoor het lastig werd om mijn schoenen aan te doen, vanwege twee dansfeestjes. De Verkering moest er erg hard om lachen, en ik heb me kranig geweerd.
Zo zien we maar weer. Afwisseling en klein leed en groot plezier. Alles loopt best wel, zo blijkt. En dan nu, in plaats van nieuwe haren, in tijden van Verandering, nieuwe nagellak. Ik denk aan pastelgroen. Het is immers lente. En daar drink ik dan maar een kommetje wijn op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten