Nondeju zeg. Denk je het wel een beetje gehad te hebben en al. Gingen de Zonen een week op vakantie, met hun vader, naar de sneeuw. Ik vond het allemaal eeeeenig natuurlijk he, voor de kinders. Wintersport, hoezee! Dat ik de laatste jaren met name de bossen van Drenthe heb gezien, ach, weet je, ook allemaal heel leuk. Dat de eerste vakantie die we niet met ons vieren vieren, meteen leuk naar buitenland en avonturen is, vind ik heus prima. Ja.
Natuurlijk wist ik dit al geruime tijd, en riep ik ook al geruime tijd zo hier in de rondte tegen alle mannen, dat er dus dan wel dingen en spullen nodig waren. Misschien wel ski-kleding, of zoiets nuttigs als deugdelijke handschoenen wellicht.
Natuurlijk heb ik op de dag voor vertrek nog in allerijl twee jassen gekocht voor de kindekes, voor een werkelijk IDIOOT goede prijs. Daarmee kwam ik aldus thuis en gooide de Echtgenoot in het gezicht dat je mij toch waarlijk goed voor een boodschap kunt sturen. Waarop hij waarderend keek, de stad in ging en voor zichzelf een waanzinnig dure nieuwe jas kocht. Zo gaan die dingen.
Ik pakte de tassen van de kinderen in, weende bitt're tranen over hun thermoshirtjes en stopte er nog even een lief briefje bij. (Die gevonden werd, op de dag van thuiskomst, een week later).
Vorige week, midden in de nacht, reed de Buurman1 voor, met zijn Zoon2, en pikte al mijn mannen op. De avond ervoor had ik met Vriendin2 (de vrouw van Buurman1) een paar wijntjes genuttigd, om ons lot te aanvaarden, terwijl alle Echtgenoten en Zonen reeds lagen te slapen. Wij stonden aldus om 03.00 des nachts gapend het stel uit te zwaaien.
' Zorg goed voor mijn kiiihiiindereeeeen' Brulde ik.
' Heel veel pleziehiiieeer mijn liefjes ' Deed ik dapper tegen Zoon1+2
' EN BEL ME ELKE DAG!!' Sommeerde ik nog even tegen de wegrijdende auto.
' Nou slaap lekker he, kind ' deden Vriendin2 en ik tegen elkaar.
En vervolgens lag ik tot 05.30 wakker.
Rookte beneden maar nog eens wat sigaretskes. Zette een kopje thee. Keek verlangend naar wijn in koelkast. Ging toch maar weer naar bed.
De hele week dat ik geamputeerd was van de Zonen, ging ik door diverse fases.
Ik miste ze oprecht, maar had ook opeens, sinds bijna 10 (TIEN) jaar, heeeeel veel vrije tijd.
Ging naar de kapper, uuuuurenlang. Deze kapper is de enige in al mijn jaren van kapper-stress, die mijn haar daadwerkelijk in de goede en gewenste kleur wist te verven. Hoezee! Daar knapt een meisje van op.
Ging een paar dagen werken, zonder eerst nog in de ochtend de toestanden van broodtrommels en dinges te hebben.
Kwam thuis uit werk bij een koude witte wijn, en een lange avond van vrijheid.
Miste ze gruwelijk.
Had ook veel plezier.
Elke dag gingen we Skypen, want die modernigheid hadden Echtgenoot en ik ons eigen gemaakt, vlak voor vertrek.
Zag de jongens in hun skipakjes, met rode wangen en vol verhalen.
Kreeg een kaart met ' ik mis je heel erg ' maar tijdens de telefoontjes waren ze ook weer snel weg, want er moest in de sneeuw gespeeld worden natuurlijk.
Had gebroken hart en droomde van dat ze nog baby's waren.
Maar zat ook een middag in de kroeg en dronk wat biertjes en won met mijn afgrijselijke gezang de eerste prijs met karaoke. Zelden ZO gelachen, samen met Vriendin1 en haar nieuwste TinderDate en de Verkering.
Sliep heel erg uit, de dag dat ik niet hoefde te werken.
Dacht de hele dag aan mijn bloedjes.
Zo ging dat zo'n beetje.
Een verfrissende ervaring. Pijnlijk voor het moederhart, maar ook blik in toekomst.
Toen ze terugkwamen, heb ik ze zo'n beetje 24 uur lang in mijn armen gehouden, en daarna ging eigenlijk het Gewone Leven wel weer verder.
Compleet met krijsende ochtendrituelen, een weigering-van-de-zwemles vanmiddag, waardoor ik gutsend van het zweet, Zoon2 onder mijn arm, zonder sokjes en schoentjes, maar met winterjas, in het zwembad dreigde te gooien, en uiteindelijk toch maar afdroop met een wenend kind, dat fluks weer herstelde van de toestand, terwijl mijn hartkloppingen nog even duurden.
Het werk dat ik heb, is een tijdelijke betrekking. Die nog iets tijdelijker blijkt te zijn dan gedacht. Heb ruzie gemaakt met diverse instanties omdat ik maar geen salaris kreeg, en dat was niet zo goed voor mijne bloeddruk. Zeg maar.
Zo over het algemeen, loopt het allemaal dus wel redelijk en net als bij normale mensen. Denk ik dan.
Dit weekend ben ik van plan om op bezoek te gaan bij mijn oma. De over-oma van de jongens. Nogal dement, met groot gevoel voor humor en altijd verrukt van mijn sieraden en kinderen. Ik denk dat dat ook wel verfrissend zal zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten