Wat iedereen zegt en De Broederlijkheid

En alweer was ik in Drenthe. De reis met de trein blijkt sneller en makkelijker dan met de auto, wat voor iemand zonder auto danwel rijbewijs, een prettige bijkomstigheid is.
Des morgens werd ik gebeld door de Echtgenoot en de Zonen, omdat zij dachten dat ik me wellicht verslapen zou hebben. Niks van dat al. Ik ging naar mijn jongens!
Voor dag en dauw zat ik in de trein, waar ik met een koffie getuige was van een gesprek tussen een aantal dames die elkaar vertelden dat ze kleinkinderen hadden en alles. Ik vond het prima ontspannend. Zó ontspannend dat ik bijkans uitstapte in Hilversum terwijl dat niet moest, en bijkans niét uitstapte in Amersfoort, waar dat wel moest. Maar eind goed al goed.
De hereniging met mijn mannen was zalig, en we gingen naar een braderiedinges en reden in een paardentram. Allemaal reuze gezellig.
Op de camping zag ik de tent die we vorig jaar kochten, lieten de Zonen mij aaaalles zien en zette ik mij neer aan de campingtafel voor een koude wijn, rechtstreeks uit de heuse campingkoelkast. Ik was in mijn nopjes zeg.
De avond was enorm gezellig, de Echtgenoot en ik dronken een aanzienlijke hoeveelheid wijn en bolderden iets te hard van het lachen, wat voor een camping netjes is. Maar het was maar goed ook, want het was meteen mijn laatste avond. De volgende dag was heel mooi, maar daarna zou het gaan regenen om niet meer op te houden. Dus we besloten de volgende dag tot inpakken, nadat we nog gezwommen hadden. Behalve ik, want ik was mijn bikini vergeten. Nu ja.

En daarna begon deze week het grote Echte Inpakken En Schoonmaken en alles. Wist me geen raad waar ik moest beginnen, maar het begint ergens op te lijken, het nieuwe Paleis.
We gingen kijken voor een leuk vloertje voor de Vreselijke Keuken, en dat bleek helemaal niet leuk, want al mijn ideeën waren heel erg prijzig. Uiteindelijk besloot ik tot dezelfde vloer als de huiskamer, waardoor de twee pakken die daarvan over waren, en weer retour gebracht, gewoon weer opgehaald konden worden. Efficiënt ja.
De man legde de hele boel weer netjes, nadat ik tot kotsens aan toe alles van smerige gorigheid had ontdaan.
De Schipper kwam langs met een vaatwassert, waardoor hij nu nog meer mijn favo Schipper is. Want ik heb nu mijn net nieuw aangeschafte afwasrek niet nodig. Daar knapt een meisje van op. En de Zonen ook, denk ik zo. Had corvee rooster al klaar.
Vorige week had Buurvrouw1 al een heldendaad verricht door samen met mij al het vuilige tapijt uit het huis te halen en naar beneden te sjouwen. En zo blijken er wederom weer veel lieve mensen om mij heen.
Dat samen met Zuske en De Vriendinnen en natuurlijk de Zonen en de Man, is eigenlijk alles lief en leuk.

Behalve dat ik gisteren begon met het daadwerkelijke inpakken.

In mijn eentje ben ik een keer of drie verhuisd, van Thuis naar de Favo Ex, van hem naar mijn bachelor pad destijds, en daarna naar de Echtgenoot toen die nog gewoon De Aanstaande was. Samen met de Man ben ik twee keer verhuisd, van het ene grote mensen huis naar het andere. Die twee keer waren in twaalf jaar tijd. En in zo'n tijd verzamelt een mens dus enorm veel spullen. Maar het inpakken van twee hele huizen is overzichtelijk en met een gezamenlijk doel.
Nu pak ik alleen mijn eigen spullen in.
Twee grote boekenkasten vol, meer dan de helft van mij. Maar je moet alles nakijken he.
De vensterbank is nu leeg. Want daar stonden mijn gekleurde theepotten en gouden zwaaiende poesje en roze met groene lamp.
Het blauwe kastje is ontdaan van al mijn retro vazen.
Mijn huilende zigeunerjongetje is van de muur. (Volgens Zoon1 lijkt die op Zoon2 als hij geen snoep mag).

Het huis wordt ontmanteld. Het is mijn huis niet meer. En straks gaat de Man ongetwijfeld zeker weten mijn bloemetjesbehang vervangen voor iets mannelijks in een bijzonder on-bloemig iets.

Gisterenavond had ik een doos of 10 ingepakt en zat daarna met een wijntje even aan tafel. Met achter me de stapel dozen. Naast de halflege boekenkast.
Ik moest vreselijk huilen. En appte de Vriendinnen dat ik helemaal niet wil verhuizen nondenju. Ik wil niet naar een stom nieuw huis. En in mijn eentje daar slapen dit weekend.
Slaap al klein jaartje alleen, maar dat is ánders.
Appte de Schipper, die het vermogen heeft mij enorm op te vrolijken met vreselijke grappen, en kreeg appjes van de Vriendinnen met troostende woorden. En toen was het gewoon tijd voor bed.

Vandaag heel hard gewerkt, nog veel meer ingepakt, alle schoteltjes die ooit van mijn oma zijn geweest. De theelepeltjes van mijn oma. Mijn eigen gemaakte schilderijtjes die iedereen lelijk vindt behalve ik.
Heel veel al naar het nieuwe Paleis gebracht en spierpijn opgelopen, wat een heel nieuwe ervaring is voor mij.
De Echtgenoot en ik werken broederlijk samen. Op een manier die de afgelopen jaren heel veel ellende zou hebben voorkomen, maar die we nu pas onder de knie schijnen te hebben. Als het niet meer uitmaakt.

Het ene huis wordt leger, maar leeft nog steeds door alles wat er blijft en door de Zonen die overal zoals gewoonlijk heel hinderlijk tussendoor rennen.
Het andere huis wordt voller met dozen en kasten en dingesen.

We overleggen over sleutels, over de kinderen en over nieuwe bedden zo her en der. We hebben er opeens zes nodig samen, in plaats van drie.

En ik huil nog een beetje als ik hier ben, maar lach weer een beetje als ik mijn paarse muur zie. En ook andersom soms.

En toen was er nog heel naar nieuws. Hond2 is overleden. De hond van mijn ouders. Nico-de-pico. Ik proost dan nu op hem en op al het andere, want beter kan het alleen maar worden hoop ik dan. Dat zegt iedereen.