De schildermanie bij ons thuis.

Het is hier in huis een geschilder van jewelste zeg. Dit keer geen haren, zowaar, maar muren en andere zaken.

Dat kwam zo. Ik kreeg een brainwave en bedacht dat ik neon-roze verf moést hebben. Ik weet ook niet meer precies hoe dat zo kwam, maar het kwam tot mij en ik wilde het en ik wilde het NU. Echtgenoot maakte een tripje naar de bouwmarkt omdat ook hij een schildermanie in zijn hoofd kreeg en ik vertelde hem mijn roze wens. Het is een goede man he, en ook goed van vertrouwen, dus hij kwam thuis met een spuitbus met neon-roze verf. Ha, dank, riep ik. En pakte de bus beet, waarna ik maniakaal in de rondte begon te kijken, naar wat ik aaaaallemaal eens roze zou maken. Zo ben ik he. Mijn Zuske die op bezoek was, suggereerde dat de eettafel een mooi onderwerp van gespuit zou zijn en ik was het daar natuurlijk enorm mee eens. Hoezeeee, Echtgenoot, wat dacht je van een roze tafel zeg! Loeide ik.
Nu, dat vond hij wel wat. En ik staarde verbaasd mijn zusje aan, over zoveel medewerking van de man.
'Maar denk eraan, dat je eerst de tafel goed moet ontvetten' voegde hij toe.
'Jajaja' mompelde ik terwijl ik al de Zoons van tafel joeg om eens duchtig aan het spuiten te slaan. Helaas was het toen net tijd om eens wat diner te gaan klaarmaken dus die vlieger ging niet op, maar 's avonds toen we aan de wijn zaten, besloot ik meteen maar eens creatief aan de gang te gaan. Ik heb een lamp, waarvan de lampenkap ooit eens gemaakt is door Tante S, ik heb daaraan heel vernuftig een soort randje met balletjes gemaakt en nadat het ding een paar jaar in onze rommelkamer had doorgebracht zag ik er laatst weer de lol van in en staat hij op de vensterbank leuk te zijn. Maar roze zou hij natuurlijk nog leuker zijn, beredeneerde ik. Want persoonlijk vind ik eigenlijk alles leuker in het roze.

Ik zette de poot van de lamp op mijn balkonnetje, heel stemmig tussen alle lege wijnflessen en legde er zo'n beetje een krant onder. Hotsa, begon ik te schudden met mijn nieuwe spuitbus en er kwam niks uit zeg, toen ik aan het spuiten sloeg. Jaaa hoooor, stuk, hij is stuk, brulde ik al. Echtgenoot ging aan de slag met een mesje, waarbij ik met mijn ogen rolde en aan Zuske toevertrouwde dat hij 'heus niet voor de eerste keer iets stuk zou maken' (waarom de man nog bij me is, is waarlijk een wonder), maar daarna deed hij het hoor, spuiten als een malle. Heel olijk ging ik aan de slag en binnen werkelijk 4 minuten had ik een pracht van een lamp. Werkelijk heel leuk en ik was mij daar trots op mijzelf, en wilde al aan een carriere als huisstylist gaan beginnen, daar op dat moment. Ik zette het ding weer op de vensterbank, bewonderde hem elke twee minuten en was zeer in mijn nopjes.
Een paar wijn later zei Zuske tegen Echtgenoot: 'zeg, waarom zijn je schoenzolen roze?' 'Huuuh, wat raar' deden wij. Maar ook de schoenzolen van Zuske en van mij vertoonden een lollig knalroze patroontje. Gek zeg, vonden we. Heul gek. Maar verder sloegen wij er geen acht op, en draaiden nog wat flessen open. Het is immers maandag zaterdagavond of niet he.

De volgende morgen. Kwam ik de woonkamer binnen. En zag overal. Maar dan ook overal. Een knalroze waas op liggen.
Zoon2 in mijn kielzog was verrukt over zíjn roze schoenzooltjes en ik knipperde met mijn ogen tegen de roze keukenkastjes, de roze balkondeur en het roze gasfornuis.
En vandaag, een paar dagen later, stofte ik de boekenkast eens duchtig af en kwam heel veel roze tegen.
Allemachtig zeg. Gelukkig was er met een emmer sop en drie dweilen wel een en ander aan te doen en gaan wij nu alleen nog met roze sokken door het leven, maar het was wel even schrikken. En wat wonderlijk. Een paar minuten, op het balkon notabene, met een roze spuitbus in de weer en het ganse huis zat onder de poeier. De eettafel zal ik anders aanpakken denk ik zo.


Maar ondertussen was ik vandaag alweer druk met onze vakantie, morgen gaan we een week naar Drenthe, met de jongens, met mijn zusje en mijn ouders. En ik was dus aan het wassen, aan het lijstjes-maken en aan het tassen inpakken. En Echtgenoot was druk met ladders, potten verf, schuurpapier en kwasten en rollers. En terwijl ik dus bezig was met het aanstaande vertrek, zat mijn hele huis onder de witte poeier. Heel handig allemaal.
Maar, alles is weer wit. Of eigenlijk, nu pas wit. We wonen hier al bijna twee jaar, maar wat kleine dingen, zoals het hele huis, moesten nog steeds geschilderd worden. Prioriteiten stellen, kunnen wij heus hoor.
Ik dweilde me weer ongans, droeg de schone was langs natte muren en waste nogal vaak de handjes van Zoon2 die steeds weer vergat dat hij niet aan de muren mocht komen.
Een fraaie dag ja. En nu moet ik nog steeds van alles doen, maar ik neem even een geruststellend wijntje, want de dag die ik wist dat zou komen, mhihihihihi, zondag, komt naderbij. Dan ben ik jarig en word 30. 32. 34. En dat is niet best he. Ik ga er wel vanuit dat er in Drenthe deugdelijke Chardonnay te koop is, anders lig ik waarschijnlijk onder een hunebed zachtjes te huilen over mijn ouderdom. En ik neem mijn spuitbus mee. Oeh!