De week van de afscheidsperikelen.

Vandaag hadden de leraren van de school van Zoon1 Studiedag, waardoor het kind nog een extra dag vakantie had.
Het goede nieuws hieromtrent is, is dat ik het dit keer niét vergeten was! In tegenstelling tot zeg maar elke andere keer. Hoera voor mij, dunkt me.

Dus het afscheid van de zalige vakantieweek kon nog eventjes een dagje wachten. Verder moest ik vandaag wel afscheid nemen van demoedervanMees en hare kindjes. DemoedervanMees is mijn zwembadbuddy. En dat is belangrijk hoor. Als je elke week al een heel aantal maanden in een bloedhete kleedkamer moet wachten tot het tijd is om het laatste restje les te bekijken, terwijl je zwetend en met hysterische kleinere broertjes in een veel te klein en warm hokje zit, met je billen op de loeiende verwarming. Wij kletsten en lachten en deelden koek en snoep in het rond, maakten grappen over de kwartaalgelden en betalen-zonder-bonnetje, zwemmen door Het Gat en nog meer zwembadjargon.
Maar nu gaat haar kind deze week afzwemmen en zit ik dus komende maanden gans alleen en zonder buddy in de kleedkamer. Ja, bepaald treurig. Het ergste is nog dat Zoon2 dikke vrienden is geworden met Mees, de Zoon3 van demoedervanMees. Mees en Zoon2 zijn samen heel lief en ondeugend en hebben inmiddels een vriendschap opgebouwd door het delen van koekjes, het samen spelen op de iPad en het verbouwen van de kleedkamer.
Ik denk wel dat ik de komende tijd veel lolly's uit mijn tas moet toveren om zijn leed te verzachten. Maar, ook nam Zoon1 vandaag afscheid van zijn laatste kurkjes en kan dus nu Echt Zwemmen. Nu nog even dat gat door en ook wij kunnen ons eindelijk verheugen op een heus zwemdiploma. Hoera voor Zoon1 dus, en, Zwembadvriendin1, ik zal je missen.

Verder stuurde ik een zeer tragisch mailtje. Namelijk naar de fabulous opvang van Zoon2, die ik ging opzeggen omdat hij over een paar maanden naar de peuterspeelzaal zal gaan, en ik meer thuis zal zijn en dus de opvang opgezegd moet worden. Een goede reden. Een deugdelijk besluit.
Maar ach, mijn hart. Mijn arme moederhart en mijn arme eigen hart.

En heus het is het beste. In precies diezelfde tijd gaan drie van zijn meest geliefde speelvriendinnetjes óók de vriendengroep verlaten en ook dat zou dus zielig voor hem zijn. En hij is inmiddels zindelijk, grotendeels. En hij zou anders een half jaartje later afscheid nemen vanwege omdat hij dan vier wordt. En hij verheugt zich inmiddels echt enorm op De Kleine School waar óók een paar vriendjes op zitten en ik denk steeds maar, ach, het kindeke weet over een paar maanden niet eens meer wat het ook weer wás, de creche. Dat hij nu nog haarfijn van dag tot dag weet hoe onze zomervakantie eruit zag, dat vergeet ik dan maar weer. En weet ik nog, hoe Zoon1 het zat was, die laatste paar maanden op de creche, toen hij de oudste was van zijn groepje, drie jaar geleden.

Dus het is goed. Een volgende stap. Van ledikant naar groot bed, van luier naar onderbroek en van creche naar school. Alles in een paar maanden tijd.
Daar hoor je dus nooit wat van he, voor je een kind krijgt. Dit soort afscheidsperikelen.

Maaaar, ook kregen wij het heugelijke nieuws van de makelaar, dat er zowaar een kijker komt, donderdag, voor Huis1! Ha! En omdat we toch al zo goed bezig zijn, neem ik in mijn hoofd vast afscheid van het huis. Dat lijkt me een logische redenering, in deze tijden. Daar proost ik dus nu op, en neem afscheid van mijn volle wijnglas. Daaag.