Van de gemengde gevoelens en de halve keuken

Ach en zo reden wij vanmiddag door onze nieuwe woonplaats. Wij gingen op bezoek bij het nieuwe kinderdagverblijf van Zoon2, namelijk. Het was leuk, ja. Vrindelijke mensen, helemaal niet eng dorps en Bloemendaalachtig zelfs, dat was waarlijk een meevaller. In de auto terug heersten gemengde gevoelens. Zoon1 had iets te hard gespeeld vanmiddag en eiste op boze toon dat het raam open moest, wilde iets lekkers krijgen en mopperde voor zich heen in het algemeen over diverse zaken. Zoon2 was in zijn nopjes, nog in het jeugdige ongewisse van de veranderingen in zijn vertrouwde leventje die wij al maanden voor hem aan het plannen zijn en die wij zojuist nog concreter hadden gemaakt door hem grofweg bij zijn lieve juffies weg te halen door vrienden te maken met heel andere juffies. Daarbij had hij een koekje gekregen en veel meer eist hij niet, zo om een uur of vijf 's middags. Echtgenoot zat alweer met zijn gedachten bij heel andere zaken, mompelde iets dat ik niet helemaal verstond maar wat waarschijnlijk ging over iets waar hij toch geen reactie op verwachtte. Zo converseren wij vaak, trouwens. Ik praat over veel belangwekkende zaken tegen hem, de Hennes, mijn vriendinnen, eten hij luistert niet, mompelt in het wilde weg wat, zodat ik denk dat hij meedenkt, luistert en antwoord geeft, vervolgens blijkt een hele tijd later dat hij helegaar niet luisterde en geen idee heeft wat ik zei, wat de plannen en afspraken zijn in het algemeen en mijn plannen en gedachten in het bijzonder. Altijd als hij praat, luister ik vanzelfsprekend heel aandachtig, geef mijn mening en draag veel goede ideeen aan, waar hij dan vervolgens weer niet naar geluisterd heeft. Ongeveer zo. We communiceren wat af, hoor. Gelukkig smsen en mailen we veel naar elkaar, wat voor sommige zaken wel praktisch is, om ooit iets concreet te maken zeg maar. Maar geen kwaad woord over Echtgenoot hoor, hij staat as we speak alweer te werken in Huis2 teneinde een mooi huis te maken voor vrouw en kinders, ja, het is een goed man. Ook al zeurde ik vanavond trouwens een beetje dat ik wel wilde dat hij thuisbleef enzo, ja, ik ben soms echt heel vervelend. Ach ja. Lala.

Anyway, ik zat ook nog in de auto en ik dacht aan veel verschillende dingen tegelijkertijd.
Allereerst, zodra wij het dagverblijf uitliepen, dacht ik eerst, wat het toch allemaal groen en beeldig is, daar in de omgeving. We liepen gewoon in een straat, niet in een bos ofzo, en oei oei, wat een bòmen! Ik zàg bijkans het bos niet meer. (Door de bomen. Geen bos. Ha.Ha.Ha.)Daarna, eenmaal in de auto, bekroop mij opeens het angstgevoel dat ik de laatste weken wel vaker heb. We gaan in een dorp wonen, werkelijk. Een dorp. Volgens Echtgenoot is het gewoon een suburb van de stad. Jaja, maar het is dus wel een dorp, officieel enzo. Het is niet meer mijn geboorteplaats. Ik moet niet meer 'Haarlem' invullen bij woonplaats, straks. Ga ik me thuisvoelen? Want ook al gaan we bepaald heus niet in een enorme villa aan een of andere laan wonen, wat je meteen voor je ziet als je 'Bloemendaal' hoort, het is wel echt een andere omgeving, andere mensen en andere winkels, andere ouders op het schoolplein en misschien wel kinderen die Roderick heten of iets engs, en heel zeker een heleboel kinderen op hockey en vioolles. En damn, vioolmuziek vind ik vre-se-lijk. (Serieus, ik kan niet tegen vioolmuziek. Ik wil altijd mijn haar weer blond verven als ik vioolmuziek hoor, zo erg. Of erwtensoep eten. Of een kniebroek in parachutestof gaan dragen. Gewoon om vioolmuziek minder erg te laten lijken).

Ook dacht ik aan De Zonen. Zoon1 die naar een nieuwe school moet, waar hij niemand kent, maar die nog wel te paaien is met zijn nieuwe grote kamer en een speeltuintje om de hoek en het bad in de badkamer, maar dan Zoon2, die màànden heeft moeten wennen aan het kinderdagverblijf, nu eindelijk zijn juffies lief vindt en die straks weer helemaal opnieuw kan beginnen. Aan mijn ouders die niet meer zo dichtbij wonen dat ik dagelijks langs hun huis fiets. Nog steeds is het maar een kwartiertje fietsen, maar toch he.

En ik dacht aan de vakanties van de afgelopen jaren, waar Echtgenoot en ik in elk dorp waar we doorheen kwamen, meteen bij makelaars gingen kijken, over hoe mooooi en hoe leuueuuek en hoe groooot je toch kunt wonen in de diverse groenachtige omgevingen. Maar dat we daarna dan elke keer zeiden dat we, haha, toch echt maar niet uit Haarlem weg zouden gaan, stel je voooor.
En okee, Bloemendaal is niet hetzelfde als Ermerveen, in Drenthe. Maar ik doe graag een beetje dramatisch.

De keuken is trouwens nu half geinstalleerd en morgen gaat E de vloer leggen. Mocht u zich afvragen hoe het ervoor staat.