zondag 8 mei 2011

van de verdwenen clou en een goede week

Eigenlijk houd ik niet zo van mijn verjaardag. Vooral omdat ik het sinds mijn 24e niet meer leuk vind om ouder te worden enzo. En ik vier het ook eigenlijk nooit heel erg, behalve toen ik 30 werd, twee jaar geleden vorig jaar. En dat was wel zo leuk, dat ik toch dit jaar gepland had om het wel weer te vieren. Nu heb ik zeer afvallige vriendinnen, die heel onnadenkend een vakantie planden en werk en andere onbelangrijke dingen op de datum die ik in mijn hoofd had voor het wijngelag kleine partijtje. Dus het ziet er naar uit dat ik ergens in oktober ga vieren dat ik weer een half jaar ouder ben geworden. Maar daar zal ik verder heus niet over zeuren. Het is namelijk sowieso een feestelijke week, deze week. Eerst koninginnedag die ik heel gepast vierde, door eerst met De Zonen en Echtgenoot allerlei overvolle rommelmarkten af te gaan en waarvandaan wij met een tas vol enorm leuke dingen huiswaarts keerden. En 's avonds ging ik heel veel bier drinken en kocht ik voor mijzelf een fabulous rok van blauwe tule en voelde mij een lichtelijk beschonken prinses. Heel niet slecht, heel niet slecht.
Daarna volgden wat dagen van ellende met Zoon2, maar hij ziet er inmiddels weer vrij gezond uit, met een pony die ik enorm scheef knipte (omdat hij anders een oog was verloren tijdens het huiselijke kappersmoment)om te vieren dat zijn gezichtje weer toonbaar was voor het publiek zonder elk kind in de omgeving nachtmerries te bezorgen.
Mijn verjaardag was enorm leuk. De avond ervoor was ik met Zuske en Vriendin1 op terras voor een klein wijntje en kreeg notabene al cadeaus van mijn attente zuster. De volgende morgen vergat ik de kleine kater doordat ik werd wakker gekust door Zoon1 die mij hartelijk en heel luid feliciteerde. Toen ook Zoon2 was ontwaakt, kreeg ik mijn cadeaus, die bijna allemaal een verrassing waren. Bijna allemaal. Want de dag ervoor had ik een boeiende conversatie met Zoon1.
Z1: Ik heb cadeaus voor jou
Ik: oeh ja? Wat leuk.
Z1: wil je weten wat het is?
Ik: Neenee, dat moet een verrassing blijven.
Z1: Ik heb er 3.
Ik: oh jaaa? Maar niks zeggen hoor!
Z1: Het is groen.
Ik: ahaaaa. Ssst niks zeggen.
Z1: Je hebt er al meer van. In de kast.
Ik: Ssssst neenee niks zeggen.
Z1: het eindigt op "lak"
Ik: hmmm lalalalalala
Z1: groen met glitter, een puntig dopje en het eindigt op LAK.
Ik: LALALALALALALALALALA

Welnu, u snapt mijn hogelijk verbaasde gezicht toen ik een fleske groene nagellak uitpakte. Maar, ik kreeg ook nog oorbellen en een armband en een ring. Jaa, die zoon van mij let goed op als hij met zijn moeder in de stad is. Alles zeer fraai en met glitter en kralen enzo, houd ik van. En toen kwam Echtgenoot gniffelend met een groot pak op de proppen. In de dagen ervoor had ik wat hints mogen ontvangen, maar ik had niet kunnen vermoeden wat ik, nadat ik het roze papier aan flarden scheurde, daarna in mijn handen had. EEN LAPTOP! Bulderde Zoon1 door de kamer, net voordat ik het uit de doos wilde pakken. Maar dat drukte de pret in het geheel niet, neen, in het geheel niet. Want ooh, ja, oooohoohh wat ben ik blij met mijn mooie nieuwe kleine roooode laptop. Een rode, want ik zou met een suffe grijze ook heus blij zijn geweest, maar een rode, dat is toch wel helemaal precies wat ik begeerde. En buiten dat ik nu heb, wat ik al zo lang wilde hebben, was ik tot tranen toe geroerd door het feit dat Echtgenoot zo goed wist, wat ik zo graag wilde hebben, en dat voor mij kocht, helemaal zelf enzo.
Later die ochtend kreeg ik er een rode muis bij ook nog, van mijn ouderkes, en nog allerlei zaligs geurigs en smeersels en al, en Zuster kwam ook nog langs met fabulous oorbellen en boeken enzo en ja, toen was ik zo in de gloria, in de gloooriiiaaaa, dat ik het helemaal niet erg vond dat Zoon1 tot drie keer aan toe zijn stuk taart liet vallen. Niet heeeel erg in elk geval. En ook niet dat hij "toppie" zei, ook al vind ik 'toppie' het ergste woord op de wereld bijna en ik kan er niet tegen en het niet zeggen en ook bijna niet schrijven, maar Zoon1 weet dat en zegt het dus steeds en lacht daarna dan heel hard. Met zijn vader. Maar op die dag kon ik er tegen.
En ja, het wordt een beetje zoet allemaal zo, maar het was dus een prettige week. Want vandaag was het ook nog eensch moederdag en kreeg ik knutselwerken. En mocht ik midden op de dag wijn drinken met mijn gezicht in de zon en kreeg ik als diner, patat en hamburgers.

En vanavond zweefde ik zo'n beetje heel blij rond de kribbe van Zoon1 om hem toe te dekken en vertrouwde hij mij toe, waar hij volgens hemzelve al 'uren over nadacht'. Natuurlijk wilde ik heel gaarne weten wat dit dan wel niet was, en het kind vertelde: 'het is zo gek, dat als mensen een cadeautje geven op een verjaardag, ze meestal iets geven wat ze eigenlijk zelf heel mooi vinden'. Als voorbeeld gaf hij, dat hij een K3 cd heeft gekregen, toen hij een half jaar geleden 5 werd. Terwijl hij K3 om te kotsen vind. Zoiets. Volgens mij vond hij K3 tot vorige week nog erg leuk, maar het was geen moment voor discussie. En ik sloot het gesprek af met kusjes en begripvolle knikjes en veel mede-teleurstelling over het feit dat hij zo'n vreselijke cd in zijn bezit heeft. En terwijl ik naar beneden liep, dacht ik opeens aan de oorbellen en de nagellak, die Zoon1 mij gegeven heeft. Maar daar zal ik hem morgen eens even mee confronteren. Dat kan hij wel hebben. Hij krijgt ook 'toppie' uit zijn mond, immers.


Ik krijg een beetje de indruk dat de clou van dit verhaal een beetje zoek is. Ach ja.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten