Des Ochtends om 06.00 sta ik op. Wekker staat om 05.55 uur, maar ik gun mijzelf 5 minuutjes snooze. Jawel, ge moet uzelf soms wat verwennen, nietwaar.
Dan onder douche, in de kleren (voor vandaag ander ensemble gevonden dan zoals gisteren beschreven! Ja! Oeh! Zon achter wolken!), naar benee, koffiemasjien aan, dan rest van ritueel afwerken, streeesss, haaaaasten. Dan neem ik koffie en sigaret in de tuin, favo moment van de ochtend. Op dat moment dwaal ik altijd even af, ik weet niet of je kunt slapen terwijl je rookt en koffie drinkt, maar een soort van sluimertoestand zou ik het wel noemen. Dan opeens merk ik dan dat het 7 minuten later is (Zeven!) en ga ik rennend weer naar binnen, want elke seconde telt. Als ik namelijk, o wee, ieieeiiiiits te laat ben in het schema, gaat alles mis. Alles alles alles mis.
Niet waar natuurlijk. Niet àlles gaat mis. Maar het hangt erom. En jawel, ik leef graag on the edge *, maar niet in de vroege morgen.
Maar goed, uiteindelijk brand ik nog een oor en een vinger aan de stijltang, steek mascara in oog en glij uit over lego van Zoon1, maar dan, maar dan, zitten wij uiteindelijk gedrieën in bakfiets. Jawel. Ik heb 'ne bakfiets tegenwoordig. Zo ben ik he, ben je moeder of ben je het niet. Wel dus, en ik vervoer het kroost liefst zo hip mogelijk. Nu was zo'n ding al jaren gelee heul hip om te hebben, maar ja, toen had ik geen nageslacht en om nu dan maar met een bakfiets te gaan rijden om alleen maar handtas in te vervoeren..dat is gewoon raar. Raaarrr. Lang uitgekeken naar vorige week, toen Zoon2 dan eindelijk ook meemocht op fiets, want was 3 maanden oud. Het had volgens veel andere moederts al eerder gemogen, maar ik keek zo dat wiebelende nekje eens aan en dacht bij mijzelf, dat ik toch niet een baby'ke baar om het in de eerste week al meteen voor de rest van zijn leven met een nek/rug probleem op te zadelen. Dat zou gewoon niet zo vriendelijk zijn, als moeder, om te doen. Vind ik.
Maar goed. Ik ben dus tegenwoordig later van huis in de ochtend en eerder weer thuis ook. Logisch he, is kwestie van tijd, ziet u. Scheelt zo 30 minuten in totaal.
En toch kan ik dus niet later opstaan. En schrik ik elke keer weer wakker in de tuin en is het immer een uitdaging om alles op tijd klaar te hebben. (Probleem? Neen. Uitdaging.) (* ruimt eigen braaksel op*)
Wat wil ik hiermee zeggen? Niet zoveel. Behalve dat het om 10.00 in de ochtend reeds voelt als borreltijd. Of zou dat aan mij liggen?
* is leugen. Ik leef helemaal niet graag zo. Alstublieft zeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten