Als puber beloofde je op tijd thuis te zijn. Eerst om vijf uur in de middag. Daarna als de lantaarnpalen aangingen. Toen om een uur of tien, want gewoon school de volgende dag. Daarna 01.00 ´s nachts, op zaterdag. Daarna dat je met iemand samen zou fietsen. Om vervolgens ergens om tien uur in de ochtend thuis te komen om dan met de hand op het leugenachtige hart te beloven dat je in slaap was gevallen ergens bij een heel veilig en kuis iemand thuis.
Het begint natuurlijk allemaal in je eerste levensjaren. Dat boontjes lekker zijn. Dat je daar extra snel van groeit. Dat
Dat je niet ziek wordt, als je de inenting krijgt in de gymzaal vol krijsende kinderen. Wat denk ik waar is, natuurlijk. Maar het sluit niet uit dat sommige kinderen toch ziek worden.
Dat je niet dood gaat als je maar goed uitkijkt met oversteken. En dat gaat ook niet altijd op.
En doe vooral je jas dicht als je naar buiten gaat. Je zou maar longontsteking oplopen.
De lichten op je fiets moeten aan. Want anders word je aangereden. Tot er een dronken idioot langsrijdt.
En pappa en mamma hebben het beste met je voor. Tot een van de twee gekte krijgt en het hele gezin neersteekt.
En je zal maar pech hebben, de hele tijd je spinazie opeten en potdikke toch kanker krijgen. In plaats van spieren.
Of lezen, in plaats van iPad kijken. En geen vierkante ogen krijgen, maar uitgemaakt worden voor sukkel en je hele jeugd gepest worden.
In een goede groep vriendinnen beloof je elkaar altijd trouw te zijn, te behoeden voor foute mannen, te dronken acties, voor elkaars kinderen te zorgen en altijd een plan van aanpak te hebben in tijden van crisis. Totdat dat een keer toch even niet uitkomt.
En je belooft je zoon, in goede tijden, dat pappa en mamma altijd samen voor je zullen zijn.
Totdat de tijden minder goed zijn en je je niet aan je belofte kunt houden.
En dat de Zoon dat jaren daarna nog weet. Namelijk.
Zoon1 en ik kijken samen de NPO serie 'Als de dijken breken'
Voornamelijk omdat ik dat wilde zien, en ik vond de zoon een prima partner in deze.
Nou, dat is ook zo.
Omdat ik geen tv heb, kijken wij de boel op uitzending gemist, als hij bij me is en Zoon2 te bedde is. Toen ik het eerst voorstelde was hij matig enthousiast, omdat hij dacht dat het een saaie documentaire zou zijn. Na de eerste aflevering was hij om en zitten wij dus elke week aan de laptop gekluisterd bij uitzending gemist.
Het akelige van het geheel is, dat het een nogal realistische serie is, en dat er dus ook mensen al dan niet of bijna ter ziele gaan. In de eerste aflevering was dat heel onfortuinlijk meteen een kind. Van zijn eigen leeftijd.
'Joh' zei ik. ' Dat komt natuurlijk gewoon goed ergens aan het eind. Gelukkig weerzien en alles en dinges' zo deed ik.
Vandaag was aflevering 4. En het vermiste kind werd geïdentificeerd in het mortuarium.
En het kind weet meer dan ik over alles bijna. Maar kende dat woord niet.
'Daar liggen dode mensen'. Mooier kon ik het niet maken.
'EN JIJ HAD BELOOFD DAT ALLES GOED ZOU KOMEN?' Was daar mijn zoon.
'Ja sorry liefje. Echt. Sorry. Ik dacht het echt.' Kwam ik lamlending uit de hoek.
En serveerde in godsnaam maar thee en chocola. Dat hielp wel redelijk.
En met mijn arm om hem heen, kon ik alleen maar denken aan toen de exechtgenoot en ik hem hadden verteld dat we gingen scheiden.
Want waar hij boos om was. Was dat ik het hem ooit had beloofd. In lieve tijden. Dat we misschien wel eens ruzie hadden. Maar nooit zouden scheiden. Nee zeg, ben je gek.
En als hij echt kwaad op me is, dan gooit hij me dat voor de voeten.
'Oh ja? Jij maakt mij op tijd wakker morgen? NOU IK ZET ZELF WEL DE WEKKER'
'WE ZOUDEN MACARONI ETEN EN JIJ KOMT MET BROCCOLI AAN?'
Jij doet nooit wat je belooft. Mamma.
En dat is natuurlijk niet waar. Ben vrij eerlijk type. Maar ik snap hem wel.
En dan gelooft Zoon2 nog in Sinterklaas dit jaar.
Mooi en herkenbaar. Wanneer doe je het goed blijft de eeuwige vraag.
BeantwoordenVerwijderenWat een heerlijk beschreven Blog! Ik zet je blog in de favorieten!
BeantwoordenVerwijderen