woensdag 2 augustus 2017

Nunspeet, geen dokter en konijnen.

Nu, we zitten er weer hoor, in Nunspeet. De vorige keer dat ik hier was, moest ik naar de dokter. Vanwege omdat ik toen met mijn fiets van de roltrap was gevallen. Dat zal ik nooit vergeten. Vooral ook niet omdat het nog steeds een favoriet onderwerp van gesprek is bij mijn ganse familie. En niet omdat ze het zo'n akelig verhaal vinden voor mij. Vooral Zoon1 vindt het erg lollig om er voortdurend wat over te zeggen, bij elke glimp van een roltrap.

Evenwel ging de heenreis dit keer heel soepeltjes. Ik had geen fiets bij me, maar wel 5 koffers en tassen. Dit omdat de Zonen een dagje later zouden komen vanwege allemaal kampen waar ze op verbleven, en ik dus mijn handige helpertjes niet bij me had.
Maar wel al hun spullen.

Zuske en ik reisden met onze ouders. Heel knus en net als vroeger en alles. Broodjes mee, en hop in de trein met ons allen.
Ik had ook een open fles wijn meegenomen, want natuurlijk laat ik die niet staan verfledderen, nogal zonde he.
Dus ik trok om 10.00 des morgens de fles uit mijn tas en zei: 'Nou, proost op de vakantie he!'
Daar had ik me enorm op verheugd zeg, om dat te doen. Om het gezicht van mijn moeder te zien. HAHHAHAHAHAHAHAHAHAHHAA bolderde ik door de trein. Vond mezelf bijzonder geestig namelijk.
Vanzelfsprekend stopte ik fles weer netjes terug. We gingen immers op een familie vakantie, het geeft geen pas om dan maar meteen aan de wijn te gaan.of juist wel

Toen we er eenmaal waren, gingen Zuske en ik eerst onze gehuurde fietsen halen. Vlak daarvoor liep zij vol met haar gezicht tegen een fietsenstalling aan. Twee bulten op haar hoofd was het gevolg. Dat deed pijn zeg, dat zag ik wel. Fluks liep ik een winkeltje in en kocht een raket-ijsje om de zwelling tegen te gaan. Ja, je moet wat, als je niet thuis bent met een vriezer vol koel elementen vanwege ongelukken van de Zonen. Een ijsje helpt net zo goed hoor, zo bleek. Je ziet er niks meer van.
Eenmaal op het vakantiepark waar mijn ouders een huiske hebben, kregen Zuske en ik de sleutel van ons eigen huiske. Midden in het bos stond daar een houten onderkomen. Toen we binnen kwamen zagen we geen hand voor ogen. Het is een schattig huiske en er staat een tafel en er zijn stoelen en er zijn bedden en alles, maar je ziet het niet echt. Want aan licht doen ze hier gewoon niet zo.
Er zijn wel lampen, ze geven alleen bijster weinig licht. In het duister ontbijten we, in de donkerte kleden we ons aan en dat de mascara op onze wimpers zit, dat is gewoon jarenlange ervaring. Komen we dan na de koffie bij de ouders in hun huiske, dan zien we eigenlijk pas wat we aanhebben en of de Zonen een beetje aangekleed zijn.
Das trouwens ook nog een gelukje, want toen we net aankwamen, rook het vreemd.
'Gut, wat ruikt het hier vreemd' deden wij. Maar ja, je weet niet he, je zit toch ergens anders en alles.
Na een uur dachten we wel nog steeds, van 'nou, toch een eigenaardig luchtje hangt hier hoor hee'.
Bleek het gas aan te staan zeg.
Dat we niet tot ontploffing zijn gekomen is een wonder. Vooral omdat het Zuske en ik nogal graag plachten een sigaretje op te steken, als het ons zo uitkomt.
Maar geen paniek, ramen open en na een paar uur ademden wij weer frisse boslucht in.

De volgende dag was er een Zomer Markt hier op het terrein. Nu, als ik toch ergens van houd, is het wel een fijne braderie, of markt. Zeker in plaatsen zoals deze.
Ik kocht mij een Flamingo broek, poffertjes voor de Zonen en ik keek zo eens bij een kraam met allerhande snuisterijen. Zoon1 stond belangstellend te kijken naar een paar kabeltjes en dingen voor telefoons en zo, en een bak met kleine pistooltjes, van het formaat en de allure van kermis-souvenirs. Dat vinden jongens leuk he. Dus ik veinsde ook belangstelling en pakte er eentje op.
KLABAAAAMMMMM kreeg ik me daar een schok! Echt niet normaal. Ik krijste een soort van vloek, gooide het ellendige ding een paar meter de lucht in en zei iets heel onaardigs tegen de mevrouw achter de kraam.
Zoon1 raapte het ding weer op, keek angstig naar mij en ik keek zeer verongelijkt naar de mevrouw.
'Er staat een waarschuwing op hoooooooor' zo meldde het mens mij. (Zij bedoelde een piepklein stickertje op het door haar ter verkoop aangeboden illegale speelgoed, een stickertje met een doodshoofd, wat je pas aan de hemelpoort weer kunt lezen met je door God nieuw gegeven ogen, zoiets)
'NONDENJU! Wat is dat voor belachelijks??' Brulde ik. En stampte weg. Met Zoon1 in mijn kielzog, die alleen maar zei: 'Gaat het mamma?'
Dat schaap.

Zuske en Zoon2 stonden ons verbijsterd aan te kijken. Eerst loop je knus rond op een braderie, vervolgens is er geschreeuw en gedoe. Je zou van minder schrikken immers.

Gelukkig was het alweer ongeveer borreltijd. Dat is toch altijd weer een fijne terugkerende zekerheid.

Voorts was er vandaag een fietstocht. Want we gingen Het Verscholen Dorp bezoeken. Want ja, hier in de bossen op de Veluwe, was in de Tweede Wereld oorlog een heel gedoe gaande, met hutjes onder de grond en dinges. Ik vind dat soort dingen interessant en de rest van de familie ook, dus wij gingen op pad. Een klein stukje fietsen maar hoor.
Uuuuuren waren we onderweg zeg. Behoorlijk verscholen, dat dorp, als je het mij vraagt.
En een behoorlijke flashback naar mijn jeugd. 'Ja Zonen, zo ging dat vroeger dus altijd met mij he. Toen ik zo oud was als jullie.' Onderwees ik de kinderen. Altijd fietstochten.
'ALTIJD?' Was Zoon2 in afschuw terwijl hij achterop zat en Zoon1 fietste dapper door.
Natuurlijk fietsten wij om. Er was ook nergens een knusse uitspanning te bekennen en wij moesten maar drie keer omkeren.
Het Verscholen Dorp was interessant hoor, toen we het vonden. Heus wel.

Toen we eenmaal weer bij mijn moeder waren, die thuis was gebleven, was het einde middag.
Zoon2 wilde wel Hond2 uitlaten.

'Neeeeee' vond Oma. 'Nu gaan ook ongeveer de konijntjes eten, en dan zal Hond2 ze storen bij het eten.' En zij keek hierbij ter illustratie op haar horloge.
Er viel een oorverdovende stilte.
Mijn Vader, Zoon1, Zuske en ik keken in totale verbijstering naar Oma.
Zoon2 vond het vooralsnog een logisch verhaal.

'HAHAHHAHAHAHAHAHAHAHAHAHAHHAHAHAHAHAHHA' Deden Zuske en ik.
'Welja, moeder het konijn is net de tafel aan het dekken zeg' deed mijn vader een duit in het zakje.
'Hup konijnkinderen, even handen wassen, etenstijd!' Was Zoon1 ook lollig.

Zuske en ik bleven er bijna in.
Zoon2 wilde meteen op Google opzoeken hoe laat de konijntjes dan precies gaan eten. Dat wilde hij met eigen ogen zien, en terecht.

Gelukkig was het alweer borreltijd.

Morgen wordt er op een pony gereden. De pony heet Henkie.
Er wordt ook naar een museum gegaan. En we doen boodschappen bij de plaatselijke supermarkt. We doen aan badminton en we gooien vleesch op de barbecue. We slapen als een malle, want boslucht en zo en vooralsnog is er nog niemand naar de dokter geweest.
Nunspeet baby!


Geen opmerkingen:

Een reactie posten