zondag 31 december 2017

Poepen in de disco

Het was een memorabel weekend. Er was namelijk een uitje gaande. Een uitstapje voor Vriendin1, 2, Zuske en ik. De tocht ging naar Vriendin3 die net Baby2 heeft gekregen, en aansluitend zouden wij een stad verderop gaan om te kletsen, eten, en misschien ook wel een kommetje wijn te drinken met elkander.
Vriendin1 en ik hadden, vanwege wat kleine onenigheidjes en misschien wat geschreeuw en ook wat over en weer gedrein en gezanik, een tijdje geen contact gehad.
Een jaar of twee.
We bleven wel van elkaar op de hoogte hoor, door Vriendin2 en Zuske, dus er was feitelijks niks wat we niet van elkaar wisten zo door de tijd heen. Maar gewoon elkaar een kus geven en weer elkaars nagellak lenen, nee, dat gebeurde toch niet.
Totdat er een kindeke op aard kwam. Zeg maar.
Want Vriendin3 kan er ook allemaal niks aan doen en worp zo haar Dochter ter aarde en natuurlijk moesten we er allemaal heen. Ze woont in een stad hier ver vandaan. En zo werd er een hotel geboekt en deden Vriendin1 en ik gewoon toch beiden water bij de wijn en besloten gewoon maar weer te lachen om elkaars grappen en dat ging uitstekend.
Sterker nog, ik heb drie leggings versleten door al het lachen.

De trip nam plaats in een gruwelijk lelijke auto, die echt helemaal niks deed voor ons imago. Elke keer dat we iemand inhaalden moesten we bbukken, teneinde niet per ongeluk herkend te worden. Wij zijn veel te knap om in zulks een vervoersmiddel gezien te worden. Vonden wij.

De heenreis verliep soepel. Voor ons doen dan. Er was een klein akkefietje met ruitenwisservloeistof, we raakten de auto kwijt en reden drie keer dezelfde afslag voorbij, maar toen kwamen we aan hoor. Vriendin3 was stralend, haar Zoon om op te vreten, haar Verkering de liefste en dan Dochter1....och. Het kleine baby meisje, met haar mondje en haar handjes en haar piepkleine voetjes. We kregen een heel fijne lunch, we lachten heel hard, waar baby niet eens van schrok, dus ze is meteen 1 van ons, en ik maakte een tocht door de keukenjungle met de zoon des huizes. Het begon als een malle te sneeuwen en toen moesten we maar weer eens gaan. Twee van ons vielen bijna van een trapje, maar uiteindelijk zaten we weer in de auto en gingen we naar de volgende stad. Nijmegen de geeeeeksteeeee zo bolderden wij en nadat we na maar een paar kleine hindernisjes bij het hotel kwamen, zat de stemming er nog steeds goed in hoor.

Er was een appartement voor ons klaar. Er stonden fleskes wijn klaar en iedereen was ontzettend aardig. We ontdekten de mini bar, we trokken lootjes wie in het bed mocht en wie op de slaapbank, trokken nog een keer of drie de lootjes tot iedereen een slaapplek had, dronken onze gratis wijn, smeerden make up op en gingen de stad in.
Na vier meter lopen zagen wij een kroeg naar onze gading, maakten vrienden met de barman en bestelden ons maar eens een fleske als aperitiefje.
Er werd gerookt, we bestelden nog wat, vroegen naar een leuk restaurant, en tot ons grote plezier was dat naast de kroeg. Houden wij van.
In het restaurant besloten wij tot de aanschaf van een fleske wijn, hadden een langdurig gesprek met een merkwaardige ober, bestelden een grote diversiteit aan gerechten en, vooruit, nog maar een fleske.
Het eten was meer dan lekker, de ober werd allengs vreemder en de wijn smaakte prima zeg.
Nadat we een koffie hadden gedronken, besloten we dat het toch waarlijk wel tijd werd voor een biertje zo langzamerhand, en we wilden disco dansen ook nog.
Eenmaal buiten werd besloten tot een avondwandeling, en wij doorkruisten de stad, zagen heel veel winkels waar we de volgende dag heen zouden gaan en we verdwaalden bijna. Gelukkig was er een kroegje, en daar was ook een biertje te verkrijgen. Aldaar vroegen we aan de barmannen waar we dan toch zouden kunnen dansen? En dat bleek te kunnen in ons restaurant, waar de tafels opzij zouden worden gezet. Nah! Opgewekt togen wij weer die kant op, en ontwaarden dan wel een paar tafels aan de zijkant, maar niks nie dansende mensen. Dus weer naar het buur-cafe, waar we een bonnetje openden aan de bar, een aantal biertjes dronken en waar Zuske en ik besloten dat we iets teveel hadden gegeten. Helaas hoefden we niet te poepen, wat allicht zou helpen.
Vriendin2 had daar helemaal geen last van hoor. Zij poepte de ganse dag en avond of het een lieve lust was, waar we wat psychologie tegenaan gooiden, maar het uiteindelijk maar hielden op gezonde darm flora.

Vriendin1 vond het tijd voor de bedstede. Het was half tien. Wij lachten haar uit.
Vriendin2 vond het tijd voor een glaasje water. Nu vooruit, dat mocht.
Zuske en ik vonden het tijd voor de disco. En daar gingen we dus maar weer heen. Weer een deurtje verderop.

Vriendin1 was opeens verdwenen, dus ging de rest van ons maar even roken. Je moet toch wat.
Na geruime tijd gingen we toch maar naar binnen waar voornoemde vriendin gewoon braaf stond te wachten met een paar biertjes. Evenwel was er nog steeds niet écht disco gaande, dus gingen we maar weer verder met kletsen ondertussen hupsten we maar een beetje heen en weer. En er werd weer gepoept. In de disco. Wel in de wc hoor, zo zijn we dan ook wel weer. Toen we ontdekten dat er van ons gewenste disco-dansen weinig terecht aan het komen was, namen wij de beslissing om terug te gaan naar ons appartement en de mini bar.
Eenmaal daar voelden we ons enorm thuis, dus we zetten een muziekje aan, we trokken wat fleskes open en ontdekten een schaal met zakjes chips. Vriendin2 besloot op de salontafel te gaan staan, die met een heus kabaal omkiepte, inclusief alle decoratieve glazen vaasjes die erop stonden en dat vonden we natuurlijk hilarisch.
Ik kreeg ineens erge last van mijn heup blessure die ik de dag ervoor had opgelopen, omdat ik op het oxboard van Zoon2 had gespeeld, en ietwat onfortuinlijk was afgestapt en Zuske vond het tijd voor een rondje diepzinnige vragen. In het kader van de wederopbouw van de vriendschap en alles, waarvan niemand meer wist dat er ooit een kink in de kabel had gezeten.
Vooral niet nadat we nog maar weer eens door de gang naar de mini bar waren gelopen.

Verder was het al met al een ontzettend volwassen aangelegenheid allemaal. Ik had namelijk mijn verstandige jas aan. 32 38 moest ik daar voor worden, om niet meer in weer en wind in een leuk klein jasje te lopen, desnoods met een hippe muts op, maar geenszins echt bestand tegen welke omstandigheid dan ook, laat staan eventuele regen, wind of andere onverkwikkelijkheden.
Echter, sinds ik de Kapitein aan mijn zijde heb, heb ik ook een deugdelijke jas. Mijn Zuske vertelt het aan iedereen: Hahha kijk, daar is Zus, MET HAAR VERSTANDIGE JAS! De meeste mensen reageren daar niet perse heel enthousiast op. Maar die kennen mij natuurlijk ook niet al sinds jaar en dag in winterse omstandigheden met dode vingers, blauwe lippen en afgestorven romp.

Vriendin2 werd heel enthousiast over mijn jas, want zij is zelf wel een type van wandelschoenen en zo, en Vriendin1 wilde me meteen meenemen naar een outdoor winkel, omdat ik, in mijn jas, serieus genomen zou worden. Voor de aankoop van bijvoorbeeld een waterdichte handdoek of zo iets. Of wat je dan ook koopt als je zo'n winkel in gaat.

Wat we ook ontzettend volwassen vonden, is dat we het halve litertje rode wijn dat we gratisj hadden gekregen bij aankomst, niet eens hebben opgedronken, maar in plaats daarvan op onze sokken naar de bar zijn gelopen om witte wijn te halen. Wijsheid komt dus echt met de jaren.

We werden wakker uiteindelijk, en kregen de koffie machine niet aan de praat. De cappuccino cupjes gaven een soort van witte fledder, de koffie was helegaar geen koffie en Zuske werd bepaald onpasselijk omdat haar koffie chocolademelk bleek te zijn.
Desalniettemin viel er weer genoeg te lachen. Vooral nadat we ontdekten wat we allemaal op de mini-bar-lijst moesten invullen. Dat was gewoon een kwestie van tellen wat er op het aanrecht stond. Nou dat viel niet mee hoor. Het tellen, én de som.

Dientengevolge, moesten wij dus mét lijst ons uitchecken bij de balie van het hotel. De man van het hotel vond ons dus wel duidelijk heel leuke gasten, want hij zei: Leuk gehad, dames?
JAAAA! Wat een leuk hotel! Brulden wij. En stopten onze tassen vol met gratis appels en folders.
Ook de lelijke auto stond weer voor ons klaar.
Op de terugweg namen we allemaal een Big Mac. En Vriendin2 niet. Zij braakte bij het idee en nam een cappuccino.
En ik had het jaar niet anders willen eindigen.

2 opmerkingen:

  1. Klinkt als een Top Weekend! OP naar meer van dit soort weekenden in 2018!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hallo Kristel, ben je al terug uit Kaapstad. Heeft het geholpen?

    Monique

    BeantwoordenVerwijderen