vrijdag 19 mei 2017

De verloren kies en het huisje

Zoon1 verloor gisteren maar weer eens een kies. Het kind is nogal laat met wisselen. Ik weet nog goed dat ik persoonlijk zijn eerste tandje uit zijn kleine bakkesje trok, toen hij een jaar of vijf was. Die zat wel los hoor. Maar ik kon het niet langer aanzien, dat gewiebel aan een draadje.
Daarna lieten er nog wat los op de normale manier, en hij maakte een keer een doodklap op de fiets, waarbij een hoektand eruit viel, waarvan we pas onlangs wisten dat het een melktand was omdat er in het gat eindelijk wat begint te groeien.
Hij is laat met wisselen.
Was ik ook. Schijnt dat dat niet erg is.

Mijn moeder vertelt nog steeds altijd met smaak, dat ik zó laat was met überhaupt tanden krijgen toen ik een baby was, dat ze aan de tandarts heeft gevraagd of er ook wel eens kindjes worden geboren, die nooit tandjes gaan krijgen.
Is allemaal goed gekomen gelukkig. En de tandarts van toen heeft tot op de dag van vandaag een mooi verhaal op feesten en partijen.

Zoon1 heeft nu meer gaten dan kiezen, maar dat zal allemaal ook wel gaan groeien. Ik maak me vooralsnog geen zorgen. Behalve dat hij wel een beugel zal moeten, zoals het er nu uitziet. Maar daarmee komt mijn eigen wens van vroeger dan weer uit, dat ik zo graag ook slotjes wilde. Zo'n prachtig rijtje zilveren dinges op je tanden.
Helaas was ik behept met keurig rechte tanden.
Dus vouwde ik er maar een paperclip omheen, en sliste mij de brugklas door.

Zoon2 is ook niet al te vlot met wisselen. Heeft pas twee tandjes in volwassen vorm, en de rest zit nog muurvast. Tot zijn grote ellende, natuurlijk. Zijn beste vriend heeft prachtige gaten en grote tanden, en hij grijnst de ganse dag nog met zijn lieve kleine melktandjes. En kreeg pas twee keer geld van de Tandenfee.
Het gesprek vanavond in mijn bed ging dan ook over de kies van Zoon1. Of die wel onder zijn kussen gelegd zou worden. Want dan krijg je immers geld. Want de Tanden fee haalt dan je tandje op en bouwt daar huisjes van, voor het dorp waarin ze wonen. Het dorp van de Fee en al haar vriendinnen. Zoon1 werd er bij geroepen, die heel meelevend was en beloofde dat hij de kies onder zijn kussen zou leggen.
Zoon2 vroeg zich nog af of het bloed dat op de tanden en kiezen zit, dan ook op de huisjes zou zitten. Waarop een enerverend gesprek volgde over de kleuren die gebruikt worden om de huisje te verven en zo.
Het is geen wonder dat ik dagelijks een uur bezig ben om het kind in bed te krijgen.

En toen kwam het kind, terwijl ik natuurlijk net de sponde wilde verlaten om eindelijk een kommetje wijn in te gaan schenken, met de volgende opmerking:
'Vroeger dacht ik dat Sinterklaas niet bestond.' En hij keek er heel serieus bij.
' Ja zeg, dat was ook wat he, weet je nog? ' Deed ik heel begripvol.

Waarop een hele conversatie volgde, over dat hij dus zeg maar vorig jaar het bespottelijke idee had gekregen dat Sinterklaas helegaar niet bestond en alles. Maar, toen zag hij hem immers in het echt op tv en op school, dus nou ja, waar zat hij met zijn gedachten?

'Ja haha, nou inderdaad Zoon, hoe kom je erop!' Was ik maar weer eens leugenachtig in mijn ouderschap.

En zo grinnikten wij maar een beetje, in het grote bed, over zoveel onwetendheid en ik schreeuwde ondertussen naar Zoon1 dat hij onder de douche moest, en zijn smerige haar moest wassen. Heel idyllisch allemaal.
Net toen ik echt dacht dat ik klaar was met het avond ritueel, wilde Zoon2 toch nog even weten of ik óók dacht dat Sinterklaas ooit wel eens iets met hulppieten deed, als de echte Pieten te druk waren, of verkouden of zo.
Weljaaaa, dat zou best kunnen, deed ik vaag.
En of ik dan ooit wel eens die taak had gehad? Met die trouwhartige oogjes he. En toen moest ik wel weer wat verzinnen.

Nou, zo vertelde ik, ik niet, maar opa wel hoor! Ja, opa was in zijn tijd een bepaald heel goede Piet geweest. Echt waar.
Met grote ogen keek de Zoon me aan en zag opa natuurlijk al stiekem pepernoten eten en cadeautjes inpakken.

Ik zie een schone taak voor mijn vader dit weekend.
Misschien moet ik de man even inlichten van te voren.

Waarom Zoon2 ineens grote interesse heeft in deze verhalen van Tanden fee en Sinterklaas... zo in de lente van dit jaar... dat weet geen mens.
De psycholoog in mij, of gewoon het moederhart, denkt dat het komt, omdat er in zijn échte leven zoveel gaat veranderen, dat hij misschien behoefte heeft aan de troostende werking van het sprookjes-fantasie-leven dat je nu eenmaal nog met groot gemak kunt hebben als je 7 bent.

Hij moet gaan verhuizen binnen nu en anderhalve week, en hij wil het niet. Sterker nog, als hij niet de lieve hond had ontmoet die ook woont waar wij gaan wonen, dan zou hij niet eens overwegen om met me mee te gaan.
Ik heb altijd gedacht dat Zoon1 degene was met het ietwat licht ontvlambare gevoelige karakter, maar het blijkt dat Zoon2 er ook wat van kan. Het is ook wel wat natuurlijk. Zijn ze net echt gewend, sleep ik ze weer mee naar wat anders.
Dat de dingen nu eenmaal anders lopen dan je bedacht had, daar zijn ze inmiddels wel achter. Maar ik zou het natuurlijk toch graag anders voor ze zien.

En voor mezelf natuurlijk ook. Hoewel er ook dingen anders lopen dan ik dacht, die absoluut de verandering waard zijn. Of ineens beklijven. Het nadenken waard zijn. Het accepteren ineens makkelijker maken en ervoor zorgen dat je weet dat alles uiteindelijk goed komt.
Of het nou tanden zijn of woonruimte. En alles eromheen.

En over hulppieten en Tanden fee gesproken. Van alle kanten krijg ik verhuisdozen en hulp aangeboden. Van mensen zelfs die ik in jaren niet in het echt gezien heb. Alsof ik iets onder mijn kussen leg, en er een sprookje langs vliegt om te helpen.










Geen opmerkingen:

Een reactie posten