Precies drie kwartier later. En alles was wel weer goed.

Die keer dat ik zo vroeg wakker was en alles, gisteren ja, dat is alweer allang voorbij hoor. Vanmorgen werd ik ouderwets gewekt door een ontstemde Zoon1, die mij zo luidruchtig uit bed trommelde, dat Zoon2, die heerlijk naast me lag, zich kapot schrok en vervolgens tot niks meer in staat was, volgens hemzelf.

Aankleden ging niet lukken. Tandenpoetsen al helemaal niet. Laat staan een boterhammetje eten. Wat wél lukte, kennelijk, was schreeuwen en zijn broer vervloeken.

Tussen al het tumult door probeerde ik me nog soort van te douchen en aan te kleden en dacht in mijn 3-minuten-douche-tijd uit alle macht aan witte stranden en wuivende palmbomen. Niet dat ik die ooit in het echt heb gezien, maar het schijnt te werken, zulks een voorstelling in je hoofd, in tijden van drama en lawaai. (Alle ochtenden hier thuis dus).

Volledig wakker inmiddels, toog ik naar beneden om het ontbijt te maken voor mijn tierende nageslacht.

Zoon1 kwam naar beneden zonder schoenen. Zoon2 kwam naar beneden mét schoenen, met alle veters in een soort gruwelijk uitziende verwarring.
'Jongens, doe je schoenen gewoon aan, werkelijk!'

'IK HEB MIJN SCHOENEN AAN, DOE NIET ZO BRUTAAL!' Kwam Zoon2 olijk uit de hoek. Zonder zelfs ook maar een onderbroekje aan.

'WAAR ZIJN MIJN SCHOENEN DAN?'Bulderde Zoon1, terwijl hij precies anderhalve centimeter van zijn schoeisel vandaan stond.

Zuchtend schotelde ik bammetjes met pindakaas voor, wat natuurlijk precies het verkeerde was.
Melk en sap was ook al niet de bedoeling.

En of hij een tosti of een noodlesoep mee naar school mocht voor de overblijf? Wilde de schoenloze weten.

Dat is namelijk zo wat. De overblijf op school, heeft voor de groepen 7 en 8 het leuke idee, om twee keer per week een Tosti-dag te hebben, of een Noodle-dag. Eeeeenig idee. Dus maakte ik maandag als welwillende moeder voor het kind een paar boterhammetjes met ham én kaas klaar, gereed om in de tostimachine te stoppen.
(Het viel hem alles mee dat ik ze niet al reeds thuis in de machine had gedaan en hem koude kleffe tosti's had meegegeven, zo vertrouwde hij me later toe. Dat zou namelijk 'typisch iets voor jou zijn mamma'). En voor de dinsdag had ik een bak Noodle-dinges meegegeven. Omzichtig had ik een smaak uitgezocht waarvan ik dacht dat ik er geen ellende mee zou krijgen. Kip-Garnaal was het. Godzijdank bleek dat precies goed.

Echter was dus vandaag de wens om weer iets van dat soort mee te krijgen. Waarop ik een verhaal begon af te steken over geniéten van zulke bijzonderheden. Dat het een speciále traktátie moest zijn. En dat hij vandaag gewoon bammetjes met worst mee zou krijgen.

Ik hield mijn adem in zeg.
Maar het werd geaccepteerd. In die zin, dat het kind me even vuil aankeek, iets mompelde van mopperende aard, maar niet in wild gehuil ontstak.
Meevallertje als je het mij vraagt.

Intussen was Zoon2 nog steeds niet aangekleed behalve zijn kluwen schoenen, had ik buiten het ontbijt om nog niks klaar gemaakt qua tussendoortjes of anderszins schoolesque aangelegenheden en had ik dringende behoefte aan koffie.

Ik besloot tot ontspanning.
Nam een koffie, ging buiten zitten en negeerde de ontsteltenis van de Zonen.

Vanuit buiten hoorde ik wat overleg en broederlijke saamhorigheid over hun vreselijke moeder.

En ik keek naar de roze lucht in de verte. En ik was me even pijnlijk bewust van mijn leven.
Zo is het nu. Zo gaat het zijn. De jongens en ik. De jongens tegen mij. Ik tegen de jongens. De jongens met mij en ik met de jongens.

Ik dronk mijn koffie en vond het voorts alweer te vroeg voor zulke overpeinzingen. Zo ben ik dan ook wel weer.

Toen ik weer binnen kwam, stond Zoon1 klaar om naar school te gaan, schoenen en al. Hij ging zelf maar alvast, of dat goed was?
Leek mij een uitstekend plan. Ik zou zijn tas met inhoud later wel even nabrengen. En of ik dan in godsnaam niet door de ramen wilde zwaaien.
'Nee liefje' was ik zoet.
Kreeg zowaar een kus.

Zoon2 besloot prompt ook tot meewerken, trok zijn schoenen uit, kleding aan, en nadat ik de veters ontward had, ook weer wat aan zijn voeten.
Ik maakte de tassen klaar. Nam Hond1 mee. En buiten scheen de zon, en achterop de fiets begon het kind een liedje over een reus, en alles was wel weer goed.
Toen was het bijna half negen. Precies drie kwartier na het ontwaken die ochtend.