maandag 5 oktober 2015

Slecht karma, de trein en plokplok geluidjes.

Er is iets goed mis met mijn karma, inzake elektronica, als je het mij vraagt.

Overleed onlangs mijn radio, begaf het toetsenbord van mijn laptop het en, weliswaar niet elektronisch, maar gaf mijn wc-bril het leven op, ging vandaag mijn telefoon ter ziele.

Het oplaad-dinges-gedeelte was al langere tijd een doorn in mijn oog, vanwege laad-problemen. Op een fraaie zaterdagochtend een paar weken geleden, was ik het zo spuugzat, en had nog maar 8% batterij, dat ik eerst in woede ontstak, daarna aan de Zonen uitlegde waarom mamma helegaar niet vrolijk was, wat ze heel goed begrepen, en daarna een mes pakte.

Met het mes poerde ik zo wat in de onderkant van telefoon, waar eigenlijk een klepske hoort te zitten, wat ik daags nadat de telefoon de winkel had verlaten al verloor wegens afbreking.
Ik prikte en rommelde zo wat in de opening van het ding en probeerde daarna weer op te laden. En dat lukte!

Vreugdevol deed ik een dansje, zag mijzelf in telefonie werken en beroemd worden wegens verregaande creatieve inzichten inzake oplaad-problemen, liet de jongens mij becomplimenteren, deelde ijsjes uit en was in mijn nopjes.

Tot een paar dagen geleden het ding weer kuren kreeg. Opladen bleek geen kwestie meer van palletje in dinges steken, maar vroeg om opperste concentratie, een vaste hand en stalen zenuwen. Werd er zeer nerveus van. En ook een beetje woedend.

Gisterenavond had ik een zeer vermakelijke avond, waarop ik misschien een paar kommetjes wijn nam, in zeer leuk gezelschap verkeerde en vanwege leuke gesprekken mijn telefoon niet echt gebruikte. Daarom was vanmorgen pas het moment van opladen aan de orde.
De vaste hand was wat afwezig, maar mijn zenuwen waren kalm en verdoofd en ik pakte mijn opladert, deed die in de telefoon, laden was niet aan de hand, dus trok de lader weer los, en.... nam het gehele binnen-laad-gebeuren mee naar buiten.
Daar viel niks meer op te laden, te repareren met messen of anderszins, dat zag ik meteen wel met mijn geoefend oog.

NONDENJU! Brulde ik naar niemand.

Appte als een wilde al mijn belangrijkste contacten dat ik offline zou zijn, zette het op Facebook, want dat doe je nu eenmaal, nam koffie, sigaret, en keek vol afgrijzen naar het afnemende percentage batterij.
De reacties op mijn tragische nieuws waren wisselend. Van medeleven en sympathie (Vriendinnen) tot 'Vaarwel'. (Mijn vader) En 'Het ga je goed, tabee' (Zuske). Allicht grinnikte ik daar een weinig om.

En ik huilde een beetje ook. Och, mijn telefoon. Boeheoeoeoe. Het is wellicht treurig ende oppervlakkig, maar toch. Boehooeoeoee.

Vanmiddag toog ik evenwel naar Vriendin2, die dezelfde telefoon in haar bezit heeft. Wij wisselden van batterij, zodat ik even kon kijken wie mij ALLEMAAL bericht had in de leemte van mijn lege telefoon, en zodat ik mijn batterij in haar telefoon kon opladen.

In de tijd die dat kostte, ging ik even drie deuren verderop naar het huis van de Echtgenoot. Daar trof ik zijn Verkering1 aan die heel huiselijk aardappels stond te schillen, daar lachte ik heel hard om, zij schonk mij een wijn. Het is een goede Verkering, vind ik.
Zoon1 vertelde van zijn succesvolle boekbespreking, ik leende lenzenvloeistof, verwelkomde vervolgens heel ouderwetsch de Echtgenoot vanaf mijn ex-balkonnetje en zag dat hij met zijn ogen rolde. De Zonen kregen ruzie, en ik ging dus maar weer eens.

Gisteren was ik ook al daar in mijn oude huis. Vanwege omdat de Echtgenoot en De Verkering terug kwamen van hun vakantie in Italië en ik ze bij wijze van welkom Zoon1+2 deed toekomen, alsmede Hond1. Ik kreeg cadeaus en bekeek de zonnige foto's. Feestelijkheid alom. De stemming zat er bij mij goed in hoor.
Natuurlijk ook omdat ik nog in het ongewisse was van het elektronische drama dat mij daags daarna te wachten zou staan.

En vanmiddag zat ik in Beverwijk. Ik had daar een afspraak, waar ik niet echt van opknapte, maar alla.

Na een half uur liep ik terug naar het station, en stapte de trein naar Haarlem in. En reed fluks mijn Dorp voorbij, waar ik eigenlijk uit had willen stappen. Aangezien ik daar woon.
Maar het bleek een Intercity trein potdikke.
Aldus stapte ik in Haarlem in de stoptrein terug en vond mezelf niet de slimste ter wereld, maar ach, ik vertel het gewoon aan niemand.

En vanavond at ik pizza. Aangezien ik een paar dagen kinderloos ben, na bijna twee weken mét kinderen en nogal veel gezond gekook achter de rug heb.
Het is behoorlijk stil in huis. Ook al zonder de 'plokplok' geluidjes van aaaaaaal mijn WhatsApp vrinden. Ik voorzie een rap ritje naar de Samsung winkel. Dit is toch geen leven.






Geen opmerkingen:

Een reactie posten