maandag 13 juni 2011

Pinksteren en een heilige geest

Ach, Pinksteren. Niet dat ik weet wat dat allemaal preciès inhoudt, maar ik geloof dat er wel iets van een heilige geest in de Zonen was gevaren, gisteren. Eentje die van zins was om er een gedenkwaardig weekend van te maken. Een beetje een grappenmaker ook. En heilig zou ik hem ook niet willen noemen. Eerder, eerlijk gezegd, recalcitrant.
De nacht van zaterdag op zondag was niet alleen voor Echtgenoot luidruchtig en gevuld met drankjes en weinig slaap. Zoon2 deed de hele nacht door slaapjes van een uurtje en riep vervolgens balkend om zijn vader, die niet reageerde vanwege omdat hij eerst niet aanwezig was en vervolgens in comateuze toestand verkeerde. Ik was echter compleet ter beschikking van Z2 en begaf mij dus de ganse nacht in het gezelschap van Dikkie Dik boekjes, slaaplekkerliedjes, tandenspul en flesjes melk. Tegen de ochtend had ik er vertrouwen in dat het kind lekker zou gaan slapen. Wat ook zo was. Voor drie kwartier. Om 05.30 riep hij wederom luidkeels om aandacht en er zat niks anders op dan de dag te laten beginnen. De zondag begon ik dus niet al te best, voornamelijk moe en met erg aanwezige deja vu's naar tijden van weleer; zondagochtenden waarop ik ook om half zes in de ochtend wakker was, maar om heel andere redenen. Zoon1 deed ook een duit in het zakje door op hoge toon allerlei eisen aan zijn arme moeder te stellen en toen tegen half elf Echtgenoot uit de echtelijke sponde kwam zetten met een kater die niks van doen had met Dikkie Dik, was ik het allemaal een klein beetje zat. Om de zondag toch nog plezierig te laten zijn, togen wij naar een speeltuin waar een twijfelachtig deel van de mensheid van rondom Haarlem ook was. Toch knapte ik er wel van op, De Zonen ook, Echtgenoot niet, want die betaalde aan de lopende band ritjes in een treintje en ijsjes. Bij thuiskomst was ik dusdanig vriendelijk gestemd dat ik pannenkoeken bakte, wat vooral Zoon1 kon waarderen, vooral omdat ik hem de de halve middag had voorgehouden dat het diner uit spruitjes en vieze aardappels zou bestaan. Ja, daar heb ik dan lol in he. Zo ben ik.

Zo na het diner was ik wel toe slapen en bed. Voor Z1+2. Maar die hadden het beiden zooo leuk gevonden deze dag, dat zij beiden besloten om maar niet te gaan slapen. Zo zaten wij om 21.00 nog steeds met hen allebei op de bank, wat zij erg leuk vonden en ik ook best wel, want ik had de illusie van een rustige avond allang opgegeven. Echtgenoot zat met ijs tegen zijn lip en dat kwam omdat Zoon2 hem met een goedgemikte armzwaai een enorme klapper gaf met de afstandsbediening. Ik moest daar een beetje om lachen, maar dat deed ik stiekem in de keuken, terwijl ik ondertussen naar E riep, of het wel ging enzo. mmhhiihihihihihi. Uiteindelijk lag Zoon2 te slapen en Zoon1 nog lange niet. Die had namelijk LogeerPartijtje in Het Grote Bed. Waar het veel te licht is, kennelijk. Dus was ik nog geruime tijd bezig met het verduisteren van de ramen, met alle dekens die ik in huis heb, waar Zoon1 heel belangstellend naar keek, ondertussen aanwijzingen gevend. Daar raakte ik dusdanig uitgeput van, dat ik ook maar meteen in bed ging. En zo lag ik om 21.15 in bed, met Zoon1, wat eigenlijk echt heel gezellig was.

En zo werd het vandaag. Echgenoot vertrok naar Huis2 en ik plande een dagje vol nuttige bezigheden, wat wonderwel lukte. Z1 en ik pakten vier verhuisdozen in, ik maakte de hele boekenkast schoon en na de lunch vertrokken Z1+2 en ik op de fiets voor een ritje naar de kinderboerderij. Die dicht was. En toen ging het heel hard regenen. En moest ik onder een boom schuilen, vlak voor een verkeerslicht, waarop Zoon1 woedend werd, omdat het al vier keer groen was en wij niet verder fietsten, omdat ik nog immer onder de boom wenste te staan. Ik handelde wat telefoontjes af, deelde wat rozijnen uit, suste een paar kleine akkefietjes tussen de broers, want die tijd is kennelijk aangebroken, ruzietjes tussen de broers. Met als aanstichter elke keer Zoon2. Die pas 1 is, dus.
Maar de dag eindigde goed, met een kopje thee bij fijne familie, waar de broers hun onmin vergaten en zich van een goede kant lieten zien en ik voor het eerst in drie hele dagen even rustig kon zitten. Ja, dat klinkt dramatisch. Maar zo is het wel. Daar klaag ik verder niet over hoor, welnee.

En morgen mag moet ik weer werken. En is het borrelavond met de vriendinnen. Daar ben ik nou eens echt aan toe zeg, na zo'n lekker lang weekend.

1 opmerking: