donderdag 16 juni 2011

Een waanwereld met zelfbedachte verrassingen

Soms denk ik oprecht dat alles mij maar overkomt. Ook al ben ik best wel plannerig en houd ik niet perse van verrassingen en ben ik ook best wel van de regelmaat en rust enzo. Waar ik ook heilig in geloof bij dn Zonen. Ja, ik ben 'ne suf type. Waarschijnlijk daarom, compenseer ik al die sufheid met heul rode haren en vind ik altijd more is more, als het om sieraden gaat. Dan lijkt het nog een beetje gezellig. Vind ik zelf.
Ha! Ha! Welnee, ik ben een enòrm leuk en gezellig en spontaan iemand! Echt! Nee, maar echt!

Anywho, toch overkomen mij toch steeds maar dingen. En dat ontdek ik altijd, als ik al ontzettend doende met iets Groots ben, al een tijd, en dan opeens komt het tot mij. Ik had dat op mijn bruiloft. Een paar maanden was ik er ontzettend doende mee, met de jurk en het eten en de gasten en de ballonnen en de ringen en Zoon1 die toen pas 1,5 was en waar iedereen moest zitten en de kleur van de champagne en de muziek en mijn haar, ook vooral. En toen het zover was, waren we serieus al lang en breed in het stadhuis geweest, was het diner voorbij en begon ons feest en ergens op dat moment, dacht ik opeens, en ik zette nog net niet heel oncharmant heel grote ogen op en een wijdopen mond, maar opeens toèn dacht ik; Raaaaaaahh! Waaaaaat?? Ik ben getroùwd??! En op zich had ik dat door de dag heen best al wel kunnen opmerken door mijn witte jurk enzo, en het feit dat ik 'ja' had gezegd en al, maar op een of andere manier heb ik dat allemaal laten gebeuren en overkwam het me toch. Ondanks al het plannen.
Niet dat ik het een vervelende ontdekking vond hoor.
Dat ik opèèns getrouwd was.
Welnee.
Maar toch was het even schrikken. Niet schrikkenschrikken. Neenee.

Ik heb het ook met de Zonen. Dan gaan wij gezin'lijk ergens naar toe en zitten De Zonen in de auto, Echtgenoot achter het stuur en ik sta op het punt om in te stappen want moet altijd nog iets uit huis halen. Of roken ofzo en dan overzie ik de boel eens zo en denk dan werkelijk; Maar Hela, Heb Ik Twee Kinderen? Een Gezin? Met Twee Zonen?
Ja, dat denk ik dan serieus. Niet dat ik vergeten ben hoe het was om zwanger te zijn, of hoe het was om de bevallingen mee te maken, neen. Neen, dat vergeet een meisje niet zomaar, believe me. Maar toch lijkt het dan soms net of de hele tussenliggende tijd er niet was. Alsof ik alles maar mee heb gemaakt, zonder dat ik het doorhad en zo uit het niets opeens de gevolgen van mijn leven zie. Geen onprettige ontdekking, nee.

En nu heb ik het waarlijk met De Verhuizing ook alweer. Ik twijfel soms werkelijk aan mijzelf, want ik snap waarlijk niet hoe het mogelijk is, maar toch is die hele verhuizing voor mij een plotselinge ontdekking. Vanavond pakte ik doos 9 t/m 12 in en ik bekeek zo eens het resultaat van mijn inspanningen van de laatste dagen een heel enorm opgeruimde gang, sowieso nog nooit vertoond in Huis1 en jawel, het was een klap in mijn gezicht. Het sloeg gewoon op mijn ogen. Ik moest er even bij gaan zitten.
We gaan over 3 weken verhuizen. Dan wonen we niet meer hier. Maar daar.
En ook al zijn we er al maanden mee bezig, is Echtgenoot helemaal kapot van al het verbouwen en kan hij geen bouwmarkt meer naar binnen de komende maanden, zonder er een deerlijke tic aan over te houden, iets met een sleepbeen ofzo, stel ik me zo voor. Niet dat dat er wat mee te maken heeft, maar meer voor de beeldvorming. Ook al zijn we Zoon1 al geruime tijd aan het voorbereiden op de komende veranderingen in zijn leven, ook al vertel ik iedereen die het maar wil horen dat ik mijn hele leven, mijn hele leven!! in een cirkeltje rond de stad heb gewoond en nu potvolperen, ga ik in een dorp wonen in een grotemensenhuis, in een dorp, waar geen Hennes is.
En toch, besèf ik het dan kennelijk niet. Vanavond drong het langzaam tot me door. Wat? Verhuizen? Naar een ander huis? Weg hier? Muuhuuuuu.

Hoe ik het ook plan, hoe ik ook dozen inpak, hoe ik ook wekelijks naar Huis2 fiets om rond te kijken. Toch is het me allemaal voor mijn gevoel weer overkomen.

En nu vraag ik me af. Leef ik zo oppervlakkig, dat zulke belangrijke zaken in mijn leven kennelijk compleet langs me heen gaan, of, omdat ik eigenlijk een best wel suf iemand ben, leef ik in een waanwereld, waarin ik me voortdurend laat verrassen door gebeurtenissen die ik evenwel zèlf bedacht heb. Raadselachtig.

(En nu schenk ik maar rap een wijntje in. Ook zowat, ik ontdekte vandaag een fles in de koelkast zeg, had geen ideeeee dat ik daar van houd).

4 opmerkingen:

  1. Je laat je gewoon lekker verrassen af en toe. Gepland, door jezelf. Dat is ook wat waard! (-;

    BeantwoordenVerwijderen
  2. :-) heel gek maar ook heel herkenbaar - dan moét het wel 'normaal' zijn, toch ? ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mammalien; zo is het, liever geplande verrassingen dan ongeplande, haha.
    Chocho; ja, dat schijnt, toch een hele troost ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. ...gelukkig hebben we de foto's nog

    BeantwoordenVerwijderen