zaterdag 18 juni 2011

Van hoe ik heel volwassen was en ook schreeuwde.

Het is maar goed dat ik vandaag niet achtervolgd werd door een cameraploeg. Ofzo.
Want oei, wat een dag. Niet perse mijn charmantste. Dat kwam deels omdat Zoon2 vanmorgen om 05.00 reeds zijn opwachting maakte, weliswaar heel goedgemutst en blij om zijn moeder te zien, maar dat was niet wederzijds. Ja, dat klinkt niet aardig, maar hallo, 05.00 uur.
Zoon1 kwam om 06.00 en op dat moment nam ik de dap're beslissing om naar het bed van Z2 te verhuizen. (Dapper, omdat ik wel dacht hiermede de toorn van Zonen & Echtgenoot op de hals te halen)(Wat mee bleek te vallen. Aardig ja.) Allereerst bleek Zoon's bed een peuterbed te zijn. Wat ik heus wel wist. Maar weet ik veel dat peuters kennelijk maximaal 1 meter 40 worden.
Dus paste ik er niet in. Toen ik toch enigszins comfortabel lag, hoorde ik een oorverdovend lawaai, werkelijk. Het was de klok in de kamer van Zoon1, die daar staat, zodat hij niet vòòr 07.00 in de ochtend naar ons toekomt.Dus. Maar dat ding tikt, ongelooflijk, miljààr wat een geluid. Dus moest ik weer uit bed, gooide de klok op de gang, er 3 handdoeken bovenop en begaf mij weer in het kabouterbed. Toen lag ik niet lekker vanwege omdat Z1 een piepklein plat kinderkussentje heeft en dat is mijn gekwelde nek niet gewend, ik slaap altijd op een stapel van 2 dikke kussens, vind ik lekker. Dus moest ik er weer uit en haalde een deken om onder het kussen te leggen. En kroop daarna weer in de gnomenkribbe. En viel uiteindelijk in slaap, totdat ik een half uurtje later werd gewekt doordat Z1 in mijn oor schreeuwde, om zijn vader te laten weten dat 'mamma lekker ligt te slapen hoor'.

10 minuten later had Echtgenoot het pand verlaten om Huis2 nog wat bewoonbaarder te maken en kon ik aan de slag om Huis1 toonbaar te maken voor Open Dag, zodat alle drommen mensen vandaag mijn mooie schone huis konden gaan zien. Best wel een opgaaf hoor, met morsende, knoeiende, kruimelende Zonen in huis. Maar hee, dat lukte eigenlijk heel goed. Oh jongens, ik ben best een poetsert hoor, ik ben nètjes, als ik mijn best doe, nee maar echt. Nee maar serieus, nimmer was mijn huis zo netjes. Ik wil er eigenlijk blijven wonen. Haha. Maar serieus.
Maar goed. De middag zou ik hier alleen zijn, om voornoemde drommen mensen rond te leiden in Huis1. Twee en een half uur gingen voorbij, terwijl ik spiedend om mij heen keek of er geen kruimels opeens opdoemden op de vloer, of de afwas niet opeens uit de kastjes was gewandeld en of de regen niet opeens dwars door het dak naar beneden kwam. En natuurlijk of er geen mensen voor de deur stonden. Mensen die juichend naar binnen zouden komen met stralende ogen en geld in mijn handen duwend om Huis1 voor heel veel geld te kopen. Er kwam 1 mevrouw. Die weliswaar heel vriendelijk was en complimenteus over mijn verzameling Mariabeelden, maar dat was het dan ook.

Toen Echtgenoot en De Zonen weer thuiskwamen, ging ik boodschappen doen met Zoon1, in de stromende regen. Met 5 hele volle tassen kwam ik de Albert Heijn uit en was vergeten dat ik lopend was gekomen. Ach ja. Maar de zon scheen wel, inmiddels. Jaaa, dat wel hoor. Dat was o zo fijn. Heerlijk. Nee maar echt zalig.
Na 10 meter zette ik vloekend alle tassen op straat, Zoon1 ernaast met diverse aanwijzingen om vooral niet met vreemde mensen te praten, laat staan mee te gaan en in geval van nood mocht hij diverse voorbijgangers met enge bedoelingen met zijn paraplu prikken. Dat bekoorde hem wel en ik zag aan zijn ogen dat hij hoopte op vele avonturen in zijn 10 minuten van eenzaamheid met de boodschappen.
Ik rende naar huis, pakte de bakfiets en na wat beelden voor mijn ogen van een verdwenen en ontvoerde Zoon1, een klein akkefietje met een auto op straat zodat ik er niet door kon, was ik weer bij Zoon en laadde de tassen in de fiets.

Toen zag ik dat op het speelpleintje naast ons, iets gaande was met kinderen. Grotere kinderen die lelijk deden tegen een kleiner kind. Kleine kind spuugde tegen grote kinderen en grote kinderen schopten tegen kleiner kind. Al met al zinde het mij niks en ik besloot om maar eens heel volwassen op te treden. Ik deed 2 stappen vooruit en stak mijn hand omhoog. En het blijkt dat ik tegenover kinderen die mij nièt kennen, een heel overwicht heb, want het spugen en schoppen werd direct gestaakt en de hele kinderschare begon te roepen van wie er begon en wie wat deed en waarom en dat het niemands schuld was en al. Gesterkt door mijn kennelijke natuurlijke indrukwekkende uitstraling, riep ik dingen als 'kan me niet schelen, jullie houden nu op' en 'klein kind, kleiner dan groot kind, dus groot kind houdt op met plagen klein kind' en meer heel prachtige volzinnen vol pedagogische perfectie.
En nou ja, na wat heen en weer gedoe was ik het eigenlijk zat, vertelde de grote kinderen dat kleiner kind misschien wel een heel irritant kereltje was (want, heel eerlijk, dat zag ik ook al van verre), dat ik toch vond dat ze onmiddellijk moesten ophouden en ook met zeuren tegen mij en fietste weg. Ik zag wel dat Zoon1 onder de indruk was van het optreden van zijn moeder, en thuis vertelde hij dan ook direct aan zijn vader dat ik 'geschreeuwd' had. Jawel. Trots uit zich soms op verrassende manieren.

En nou ja, dat was het eigenlijk wel. En hier thuis heb ik de agenda vervalst, zodat het net lijkt of het morgen moederdag is, en niet vaderdag. Ik denk dat Echtgenoot daar misschien wel intrapt. Nu Zoon1 nog. Maar daarvan zet ik de klok vannacht stiekem 2 uur terug.

2 opmerkingen:

  1. hahahahaha, zo'n dagen hebben we allemaal - dus we zijn lekker solidair en steunen je wraakactie - is ie overigens gelukt ?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Neen, mislukt. Heb best wel slimme echtgenoot, helaas. En ook slimme zoon. Helaas. Ik heb nog hoop voor Zoon2.

    BeantwoordenVerwijderen