Van mijn koffer die op zolder ligt

Soms kom ik erg in de verleiding om 's ochtends heel erg vroeg als de boel nog slaapt, of eigenlijk ook wel 's avonds, of gewoon midden in de dag, mijn koffer te pakken, mijn zusje te bellen en met heel veel zomerjurkjes en sigaretten naar Schiphol te gaan en samen een vliegtuig te pakken, en pas bij aankomst in een zonnig oord het thuisfront weer te bellen om vrolijk mede te delen dat ik de komende week afwezig ben. Ja, soms hoor. Niet echt èlke dag. Niet èlke dag. Maar toch verontrustend vaak. Ik was net zelfs heel even op internet aan het kijken naar tickets, niet eens goedkope, als het maar naar ver weg is.
Nu is dat in het echt wel wat lastiger dan het lijkt, al is het maar omdat mijn koffer op zolder ligt en ik die trap niet op durf, en ik denk dat als ik Echtgenoot om hulp zou vragen, dat hij misschien wel zou tegensputteren.
Niet dat ik niet heel leuke Zonen en Echtgenoot heb hoor, maar deze ochtend was er eentje, waar ik eigenlijk alleen nog maar aan wil terugdenken met drank in mijn handen.

Dit weekend was Een Goede, dat wel. Met twee gezellige feestjes, mooi weer, wijn en bier en pannenkoeken enzo, hoewel we gisteren na de pannenkoeken even in een kleine impasse kwamen omdat we gingen Wandelen. En bij Wandelen denk ik aan een klein ommetje, van hooguit een uurtje misschien, maar op een of andere manier betekent Wandelen in mijn leven altijd urenlang lopen op nare schoenen en koud en te lang. Zonder dat dat mijn schuld is, natuurlijk. Wij kregen het gisteren voor elkaar om een verkeerd paadje in te slaan en ongelooflijk om te moeten lopen terug naar de goede uitgang van het bossige gebeuren waar we waren.

Maar allee, zonnig type dat ik ben, daar deed ik niet hèèl lang heel vervelend over. Waar ik wel vervelend over deed, was de melding van Echtgenoot dat vanmorgen ons nieuwe keukenblad in Huis2 bezorgd zou worden. En hoe ik (ik?) dat dacht te gaan regelen. Dit gesprek hadden wij in bed, dus in de avond. Nu zag ik niet helemaal voor me hoe ik deze ochtend 4 uur lang in Huis2 kon vertoeven met Zoon2 die eigenlijk naar bed moet tijdens de ochtend, terwijl in Huis2 alleen een halve keuken, een stoffige stapel hout en een halve fles lauwe cola staan.
Gelukkig is Vriendin2 de reddende engel gebleken. Zij woont (hoezee!) drie huizen bij Huis2 vandaan en zou de keukenbladbrengmeneren kunnen ontvangen.
Dat leek mij allemaal prima geregeld en vrij gerustgesteld konden we gaan slapen gisteren. Ik werd vannacht een paar keer wakker wegens verregaande buikpijn en ellende, maar toch was het een redelijke nacht.
Vanmorgen hadden we een piepklein huiselijk drama omdat Zoon1 niet zijn piratenzwaard mee naar school mocht nemen en hij daar niet erg begrijpend over was en Zoon2 viel tot drie keer aan toe met een ontzettende klap op zijn achterhoofdje omdat hij een bak druiven probeerde te pakken om die eens tot zich te nemen, terwijl hij zijn broodje door de kamer had gegooid. Maar, dit zijn standaard dingen voor in de ochtend, waar ik waarlijk niet meer zo van opkijk.

Waar ik wel van opkeek, was de vuilniswagen die voor mij reed vanmorgen. Onze halve buurt ligt open, zodat ik maar 1 route naar school kan fietsen, die ik natuurlijk blijmoedig neem. De bakfiets vol met Zoon2 die snikkend over zijn hoofdje wreef en Zoon1 met een ooglap voor en een haak aan zijn hand (en zonder zwaard om de piratenoutfit af te maken), begaf ik me op weg. Tot ik de vuilniswagen tegenkwam. En ik twintig minuten, 20 minuten, TWINTIG minuten achter die stinkende walmende wagen moest rijden, heeeeeeel langzaam, omdat ze niet, niet, NIET, opzij wilden gaan. Ik kon er niet langs en ze gingen niet opzij. En ik voelde de irritatie opkomen, met elke meter die we vooruit kropen. Zo, vanuit mijn tenen, langzaam door mijn hele lichaam, bekroop mij een bepaald wild gevoel wat ik eigenlijk alleen maar ken van die keer dat ik de kurkentrekker kwijt was.
Toen we uiteindelijk aan het eind van de straat waren, heb ik echt heel charmant, educatief èn meisjesachtig, mijn middelvinger opgestoken en een paar fraaie bewoordingen over straat geroepen. Tja. Zoon1 keek bepaald geinteresseerd bij de woorden die ik riep en ik zag her en der wat gordijnen voor de ramen verschuiven. Het is misschien toch maar erg goed dat we gaan verhuizen, want ik denk niet dat ik een heel goede indruk heb achter gelaten.

Briesend en tierend kwam ik op school aan en nadat Z1 in de klas zat, er drie kinderen in de drukke gang over Z2 waren gelopen, ging mijn telefoon. Het was Echtgenoot, die de mededeling deed dat onze sleutel en pinpas 'even' naar Huis2 moesten, omdat anders Vriendin2 niet de honneurs qua keukenblad kon waarnemen. En toen werd het zwart voor mijn ogen ja. Want ik had niet mijn portemonnee mee, want waarom zou ik. Dus ik kon weer terug naar Huis1 (Terwijl de school op de route naar Huis2 ligt, ja) om de boel te halen. Ik kon geen stap verder zetten zonder koffie, dus moest even dringend langs mijn moeder, waar Zoon2 erg verheugd over was. Na de koffie fietste ik naar Huis1. Haalde pinpas. Fietste naar Huis2. Best wel echt een eind, hoor. Gaf spullen af. En ging weer op weg terug naar Huis1. Halverwege had ik Echtgenoot weer aan de lijn. Ik was inmiddels redelijk in mijn nopjes, dat ik de boel dan toch maar even geregeld had, maar daar dacht hij anders over. Rustig vanachter zijn bureau gezeten, stel ik me zo voor. Maar goed, dat is meer ter illustratie. (En ook ter illustratie dus mijzelve, zwetend op de fiets, reeds 238 kilometer in de benen). Er had namelijk een briefje op de deur gemoeten, dat de menerenvanhetkeukenblad zouden wèten dat de sleutel zich een paar huizen verderop bevond. Nu ben ik meestal wel goed voorbereid op dingen, maar ik had er even niet aan gedacht dit keer om op pad te gaan met papier, een stift en plakband in mijn zak. Ja, gek genoeg.
Het leek mij het beste, in de situatie, dat wij niet meer telefoneerden, Echtgenoot en ik. Dus hingen we op, en eenmaal weer in Huis1 probeerde ik de transportdienst van het keukenbladgebeuren te pakken te krijgen. Dat lukte aardig en hoewel de mevrouw aan de lijn het zeer raar vond dat ik een of ander ordernummer niet wist, daar eerst echt heel vervelend en moeilijk over deed, maar toen bleek dat het ook gewoon via de postcode kon (?!), was het vrij snel opgelost. Het was tien uur, en omdat de boel bezorgd kon worden vanaf kwart voor tien, was de mevrouw nog zeer bezorgd of het bericht wel op tijd aan zou komen bij de bezorgers. Haha, lachte ik. Alsof dat zo snel gaat, tussen kwart voor tien en èèn bezorgen, betekent toch zeker dat ze om half twee komen, dat weet iedereen. Dat vond de mevrouw niet om te lachen, en toen hingen wij ook maar op. En ik kreeg een half uur later bericht van Vriendin, dat alles goed was gegaan.

En nu hoop ik maar gewoon een paar dingen; dat Vriendin2 voor altijd daar blijft wonen, want hoe moet ik zonder haar. Dat Echtgenoot mij vandaag nog een keer belt en zegt hoeveel hij toch van mij houdt, en dat ik een keer ongezien mijn koffer van zolder kan krijgen, en dat ik het telefoonnummer van mijn zusje niet vergeet, op een kritiek moment tijdens het boeken van tickets.