woensdag 18 mei 2011

En ik heb òòk niks om aan te doen

Dat Huis2 van ons is, daar zijn we inmiddels een beetje aan gewend. Echtgenoot is er voortdurend hard aan het werk en ik fiets me helemaal ongans aan kleine bezoekjes om de voortgang van de verbouwing in de gaten te houden toe te juichen.
Omdat E al maanden elk vrij moment en het halve weekend aan het werk is aldaar, vond ik het tijd worden om ook eens een steentje bij te dragen, daarbij was ik het een heel klein beetje zat om steeds maar alleen thuis te zijn met De Zonen. Niet dat de jongens geen enòrm leuk gezelschap zijn hoor, nee nee, echt wel. Ik lach me rot, werkelijk, terwijl ik met twee muitende kleine mannen op zaterdag in de Albert Heijn de weekboodschappen doe, Zoon1 voor de tv weg moet jagen, Zoon2 in bed, uit bed, in bed, uit bed, draag en wandelingen maak, heel gezellig. Ja, dat is leuk hoor. Echt. Echt leuke dagen zijn dat. Echt. Maar toch was ik het gek genoeg een beetje zat en deelde mede aan Echtgenoot dat ik ook eens een dagje zou gaan schilderen enzo.
Aldus trok ik mijn verf-outfit aan. Dat is leuk, want ik zie er toevallig erg charmant uit in die outfit. Bijkomend opwekkend gegegeven die dag was, dat bleek dat ik ook inderdaad de broek die ik 3 jaar geleden voor het laatst had gedragen, nog paste. Dat heeft een meisje graag, dat een broek van een paar jaar geleden nog past ja.
Heel opgewekt vertrok ik naar Huis2, alwaar mijn Zuske ook zou komen om mij terzijde te staan met kwasten en rollers en schuurpapier.
Nah, dat was allemaal leuk en ik vind persoonlijk dat Huis2 bepaald opknapte van onze aanwezigheid en ons enorm goede schilderwerk. Einde dag een klein biertje op het balkon in plaats van met twee huilerige kinderen aan mijn rokken in de keuken proberen eten te maken en ik bedacht dat ik dit elke week zou gaan doen. Dat gaat helaas niet op, aangezien het meeste schilderwerk al door Echtgenoot is gedaan, en wat nu rest, toch echt mannenwerk is, aangezien ik in elk geval geen idèè heb hoe ik een keuken installeer en wcpotten enzo. Jammer ja.

Maar terwijl ik zo heel olijk de boel hoogglanswitte, besefte ik opeens, dat ik helemaal niet besef, dat we daar ook inderdaad gaan wònen. Ja, ik ben soms wat traag van begrip.
Zoon1 is daar heel anders in, die heeft inmiddels een sleutel van Huis2 om zijn nek hangen, want dat eiste hij zo stellig, dat we er maar aan toe hebben gegeven, omdat we eigenlijk ook geen reden hadden om het niet te doen. Daarbij weet het kind ook mijn pincode en ik zeg, het is best handig, zo'n back-up voor dat soort zaken, altijd bij de hand.

Deze week was ik toch al zo goed bezig, een nuttig type aan het zijn enzo. Namelijk heb ik beide kinderen onder de pannen, qua school en opvang, in 't Durp waar we gaan wonen. En daar voelde ik me volwàssen onder, werkelijk waar. Ik wist waarlijk niet dat ik het in me had. Bij mij gaan dat soort dingen altijd met een hoop gedoe en lawaai, maar opeens toch ongemerkt is de boel dan toch geregeld. Ik heb her en der kennismakingsgesprekken geregeld, inschrijvingen gedaan en plaatsingscontracten laten opstellen. Jaja. Nou, nu u allen enorm onder de indruk van mij bent en klaar met applaudiseren, zal ik iedereen weer uit de droom helpen.
Het gevolg namelijk van al deze praktische nuttigheid is, dat wij dus inderdààd moeten gaan verhuizen. Anders is het best wel raar, om De Zonen op school en kinderdagverblijf in naburig dorp te plaatsen en dan zelf in de stad blijven wonen. Ja, ik snap dat dat raar is. En bovendien zeer onpraktisch, logistiek gezien.
Maar dat besef, van het verhuizen, dat kwam dus nogal plotseling. Het zou kunnen dat ik nogal hard 'aarghhhh' heb geroepen, maar dat weet ik niet meer zeker, want ik kwam pas weer bij toen Zoon1 zeer ongeduldig verzocht om ein-de-lijk limonade geserveerd te krijgen terwijl hij tegen mijn hoofd schopte, dat met schuim om de mond, samen met de rest van mijn lichaam op de grond lag. Dus tenzij ik gebeten ben door Cavia1 of 2 en hondsdolheid heb opgelopen, schat ik zo in dat ik tegen de vlakte ben geslagen van pure paniek.

We hebben nog minder dan anderhalve maand. En als klap op dn vuurpijl, hebben Echtgenoot en ik zaterdag een feestje op het strand en ik heb dus echt niks om aan te doen. Dus ik ga even snel een wijntje nemen voor ik weer tegen de vlakte sla.

2 opmerkingen:

  1. Neem er maar twee zou ik zeggen, dat lijkt mij wel toegestaan in dit geval.

    Alleen die titel van dit blogje al, daar moet menig vrouw in de problemen zich ftoc in herkennen?! Gewelidg...

    Ik bedoel, sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Haha dank, herkenning is altijd sowieso heel troostrijk.

    BeantwoordenVerwijderen