Alras en welzeker en broccoli.

Nou, ik ben druk geweest zeg. De afgelopen 20 minuten eigenlijk alleen met het bedenken of ik nu wèl of nièt chips zal nemen. Ja, het kan niet altijd maar intellectueel zijn he. Ik ben er trouwens nog steeds niet uit. Lastig, lastig.
Op zich denk ik eigenlijk altijd aan eten. Heel vaak, in elk geval. Met collega N heb ik het 's ochtends direct zodra wij elkaar in ons kantoor treffen, al over het diner van die avond. Zij lust niks, ik lust alles (Behalve paksoi. Oh mijn god, paksoi is echt heel vreselijk vies. Ik moet een beetje braken, als ik eraan denk), desalniettemin kunnen wij het samen de ganse dag over eten hebben. Wanneer het tijd is om te gaan lunchen. Als het tijd is om te gaan lunchen. Wat we gaan lunchen. Als de lunch weer voorbij is. Of we wel of niet nog chocola of ijs zullen halen en, natuurlijk weer wat we 's avonds gaan eten. En wat we gisteren hebben gegeten en wat we morgen gaan eten. We zien elkaar maar twee dagen per week, dus gespreksstof genoeg. Verder hebben we het ook wel over oorbellen en de Hennes het werk, hoor.

Hier thuis is eten ook een enorm onderwerp. Het ontbijt heeft al verschillende fases doorgemaakt, heel interessant, werkelijk. Van flesjes pap tot eindeloze krentenbollen, alleen nog maar ontbijtkoek, voor de tv, aan tafel, melk, sap, werkelijk heel divers. Op dit moment eet Zoon1 vrij normaal gewoon twee boterhammen en een glaasje melk, de rust is wedergekeerd, en Zoon2 eet alles, als het maar druiven zijn.
Het diner, echter, is een ander verhaal. Draaaaama's hebben we reeds meegemaakt. Hele toneelstukken hebben we voor Zoon1 opgevoerd. Van dat het ene kaboutertje in het vlietuigje een hapje naar binnenvloog, het andere brommertje reed zooo, vrij infantiel, het mondje in, zulke dingen. En dat wij in ons ondergoed een dansje deden teneinde een snippertje wortel bij Zoon1 naar binnen te krijgen.
Nou, okee. Dat laatste is niet waar. Maar had zomaar gekund.
Op dit moment gaat het redelijk goed. Op pannenkoekendagen. Z1 houdt erg van gebakken aardappeltjes, snijboontjes en speklapjes en worst. En dat eten we dus met grote regelmaat. De laatste tijd krijgen we er heel langzaamaan ook steeds meer andere groenten in, niet in het minst omdat ik grove en veelvuldige leugens vertel, alsmede dreigementen uit, omtrent het onderwerp Gezond Eten. Een paar op een rijtje:

- Bij bijna alles vertel ik dat het het lievelingseten van zijn beste vrienden is.
- Als hij niet eet zal zijn kleine broertje over een paar maanden reeds een kop groter zijn.
- Als hij niet eet zullen we snel naar de dokter moeten gaan wegens verregaande gezondheidsproblematiek, wat misschien wel kwalijke gevolgen voor zijn beentjes zal hebben.
- Of zijn oortjes.
- Of zijn armpjes.
- Of zijn oogjes.
- Als hij niet eet, kan hij ook niet poepen. En dat is gek, he.
- Als hij niet eet, zal hij weldra de omvang van een Cavia krijgen.

Nou ja, zulke eenvoudige leugentjes om bestwil. Niks heel bijzonders, ofzo.

Maar het werkt, en daar gaat het om. Gisteren aten wij zeer smakelijk broccoli (Waarvan ik me herinner dat ik daar vroeger al van ging kokhalzen bij het zien van het woord alleen al. Maar dat lijkt mij nutteloze informatie voor Zoon1, persoonlijk), en na enig aandringen, verder echt zonder geschreeuw en gedoe, hoor, at het kind een hapje. En vond het waarlijk smakelijk. En zijn moeders bijzondere argumenten waarschijnlijk in het hoofd, vroeg hij mij verheugd en met stralende ogen:
" mamma, ben ik nu sneller zes jaar, nu ik zo gezond eet ? "

" Welzeker ", bevestigde ik. "Als je nog meer happen neemt, zal die leeftijd alras dichterbij komen ". Waarom ik opeens "welzeker" en "alras" in mijn vocabulaaaaaire had, weet ik ook niet, maar ik vond het eigenlijk wel koddig klinken.

Ik denk dat collega N geen broccoli lust, nu ik erover nadenk. Maar ik heb wel weer wat te vertellen dinsdag. En welnu, door al dat gepraat over eten heb ik trek gekregen. Ik zal aanstonds ende alras maar eens wat chips pakken.